Temples - Sun Structures (2014)

Met creativiteit bedoel ik eigenheid, eigen ideeën of een eigen geluid, geenszins vernieuwing. En eigenheid, een klein beetje maar, zou al een hoop goed maken voor veel artiesten. Bij Temples hoor ik het echt niet.
Maar ik neem je tip ter handen en zal nogmaals luisteren. Als ik iets anders hoor kom ik erop terug.

Ik heb het ondertussen wel een beetje gehad met dat hele sixties-revival gedoe van tegenwoordig. In het begin was het nog iets verfrissend en kon ik er uren naar luisteren, maar de laatste tijd is het haast een gimmick geworden. Nu had ik dat gevoel amper bij Sun Structures van Temples. Het is een meer dan degelijke plaat die af en toe een beetje begon te vervelen, maar gelukkig me wel kon boeien gedurende de speelduur van de plaat. Die hele sixties-revival gaan ze niet meer redden, want de ziel is stervend, maar ze hebben wel kunnen aantonen dat ze wel nog iets konden bereiken met de resterende energie die er nog in zit.

Sun Structures klinkt zomers en aangenaam in het gehoor en de productie is als een oceaan die in allerlei Day-Glo kleurtjes over je heen spoelt. Temples zoekt aansluiting bij MMOSS, Tame Impala en Dungen. Sorry, retro, maak daar maar Moby Grape, The Byrds, 13th Floor Elevators en om het even welke band van Nuggets van. Ze slaan er wel een klein beetje in door; sommige zanglijnen zijn bijna regelrechte kopieën van Tame Impala en Dungen. Ik word inmiddels ook wel moe van de zoveelste wannabe Lennon ('Question Isn't Answered'). Wie heeft hem koning psychedelica gemaakt?

Hoe dan ook, Temples klinkt op dit debuut nog een tikkeltje wisselvallig, al is dit vooral in het begin het geval. Soms nemen ze ook net wat te weinig risico. In psychedelische rock moet je niet te bang zijn om te freaken. 'Let your freak flag fly', zong een niet zo heel erg wijze, oude man ooit. Wat dat betreft kan een flinke scheut Nektar geen kwaad, om bovenstaand rijtje aan te vullen. Afgaande op 'Sun Structures' komt dit in de toekomst waarschijnlijk wel goed.

'Sun Structures' en 'Move with the Season' steken wat mij betreft meteen boven de rest uit, maar vervelen doe je je hier niet snel mee. Een band om in de gaten te blijven houden, of psych-rock nu in of uit de mode is.

Tijdens mij stage dag vandaag even een boodschap gedaan, zoals ik normaal altijd doe.
Dus ik loop zo op straat en zie tegen over mij twee mannen staan, opvallend dat de ene Spaanse pantoffels droeg en ze allebei lang haar hadden. Toch nog niet zeker hoor, of ze het waren.

Later kom ik terug op mijn stage plek (Rotterdam - Demonfuzz) en nam ik de tijd om in de winkel te gaan eten.
De deur van de winkel gaat open en er komen twee mannen binnen en pressies de zelfde als op straat.
Met veel spanning en mijn beste Engels vroeg ik zo: 'Can i ask you saving, youre from Temples?'
En ja hoor dat waren ze!!
Geweldig, gelijk op de foto geweest en een handtekening laten maken!
Wat een leuke ervaring, ik kan het nog steeds niet geloven!

En heb je nog gevraagd wat ze hier kwamen doen, behalve wiet halen om hun sixties experience net echt te laten lijken?

Ze spelen op Motel Mozaique, daarom.

Klopt, daarom waren ze in Rotterdam.
Op de dag zelf gingen ze Rotterdam nog even in.
Zo kwamen ze langs in de Nieuwe Binnen, bij ons in de winkel!
Wat ze verder gingen doen weet ik niet, ze waren ook maar met ze tweeën.

Vast ook wel bij 'ons' geweest, schuin aan de overkant

Haha, dat zou nog best eens kunnen!
Bij de Plaatboef bedoel je

Yes sir

Eerste twee liedjes zijn erg goed. Ik moest eigenlijk eerder aan Kula Shaker denken dan aan Tame Impala.
Hoewel ik mijn leven lang al van 60s psychedelische pop houdt, begin ik de revival wel een beetje zat te worden. Vond het hele album te veel in ene. Verder is alles hier al gezegd ( te lang, te veel binnen de lijntjes, bababa)



Ik ontdekte tegelijkertijd Younghusband waarvan ik ontdekte dattie al uit 2013 was en dat ie hier geen posts had! raad iedere hoogstemmer hier dat plaatje aan...

Tame Impala, The Beatles, The Kinks, Last Shadow Puppets ... aanvankelijk vond ik dit ook net iets te weinig origineel. Er zit echter genoeg kwaliteit in de songs om gehecht aan te raken. Nummers zoals Shelter Song of The Golden Throne zijn zo onweerstaanbaar dat ik deze plaat blijf draaien.
Het vinyl helpt ook wel: verdeeld over 4 kanten krijg je een schitterend geluid waarbij de fantastische productie opvalt!

Dit kon inderdaad zo het nieuwe Tame Impala album geweest zijn! Gelukkig ben ik een fan van (het geluid van) die band.

Mijn favoriete nummers zijn het titelnummer, Mesmerise, A Question Isn't Answered en Test of Time.

Ach jaaaa, dat gezeur over het klinkt als zo & zo en of dat nu nog wel kan. Het is gewoon leuk om te horen & zien hoe het eind jaren60 \ begin jaren70 geluid nu weer door nieuwe bandjes herleefd wordt.
(van Byrds tot Bolan)
Die Jacco Gardner doet het er ook echt om en anders DeWolff wel.
(wat mij de afgelopen jaren irriteerde was dat ieder nieuw neo-punk bandje ook gehyped werd na die FranzFerdinand en ArticMonkeys figuren maar zo gaat dat helaas nou eenmaal)
Maar goed, ik dacht dat het iets van Motel Mozaique was dat ik een tijdje geleden voorbij zag komen en later nog maar eens geluisterd of op YT gekeken naar Temples en wauw da's best mooi.
Had Jonathan Wilson zijn nieuwe album al eerder en daarop gaan de nummers nog wat verder met uitwaaierende structuren.
Bij Temples blijven veel nummers helaas keurig rond de 4 minuten, maar Live lijken ze er toch wel meer van te maken als ik zo het Glastonbury optreden heb gezien.
Kom maar op met dat 2e album!

Jij bent blijkbaar het MSN-tijdperk aan het herleven?

De gunfactor hebben ze, jonge honden als ze zijn op het podium en vanwege hun video's, maar ik vind de songs op het album (zonder de video) toch net iets te dun.

Voorspelbaar niemendalletje.

Net als bij andere bands die zoveel evidente sixties-elementen in hun muziek stoppen (Kula Shaker, Black Rebel Motorcycle Club, Wooden Shjips) was ik bij de Temples vooral benieuwd of hun repertoire sterk genoeg zou zijn om het gebruik van al die psychedelica te "rechtvaardigen", of dat die sixties-sound vooral een gimmick zou blijken te zijn. En toen ik dan eindelijk al die gordijnen van mellotrons, koortjes, psychedelische gitaarloopjes, Tomorrow never knows-achtige echoënde drumpartijen en Oosterse strijkers had weggeschoven was mijn eerste indruk er toch wel één van teleurstelling, met weinig melodisch raffinement, te veel herhaalde regeltjes en te weinig climaxen. Na vele malen draaien is mijn mening wel wat bijgesteld, vooral vanwege de sympathieke insteek, de hoge draaibaarheidsfactor en een paar ijzersterke nummers zoals The golden throne, Keep in the dark, Move with the season en de laatste minuten van Sand dance, maar helemaal overtuigd ben ik nog niet. Het voordeel van de twijfel krijgen ze voorlopig echter wel van mij, getuige ook mijn score.

Een *4 is voordeel van de twijfel? Das toch een dikke 8 omgerekend?

Dat klopt, ja. Wat ik bedoel is dat deze debuutplaat naast de "gimmick" van de sixties-sound ook een aantal sterke nummers heeft, maar dat ik me kan voorstellen dat, als een volgende plaat minder sterke composities heeft, ik me dan ga ergeren aan die retrosound.

Leuk plaatje, maar zoals Aerodynamic zegt, zou ik mij liever eens verdiepen in de originele parels in dit genre. Kan iemand mij wat tips geven over klassieke bands/releases die de jaren 60 opgeleverd heeft?

Als je op de betere psychedelische popmuziek doelt, dan kun je met bijvoorbeeld deze top-10 van RateYourMusic niet verkeerd gaan -- om te beginnen!

In het retrogenre 'back to the sixties' geen vervelende plaat. Het sprankelt en er zit wel een zekere urgentie achter. En de melodietjes zijn ook wel OK. Geslaagde poging.

Kan het niet helpen: blijft voor mij een Who's Next? hoes, maar ik mis verdere alle links met deze plaat.

Meer sfeer dan songs hier. En toegegeven, het is geen slechte sfeer. Maar het mag ook af en toe iets meer zijn dan deze al te vrijblijvende psychedelica. De sixtiesbands combineerden in hun tijd psychedelica mét kanjers van songs, en daar is hier hoegenaamd geen sprake van.