Radiohead - The Bends (1995)

Bij het beluisteren van The Bends voelt het alsof ik in contact treed met een andere dimensie. Thom Yorke (en bij uitbreiding de gehele band) lijkt hier bitter weinig raakvlakken te hebben met de "post-OK Computer-Radiohead". Wie had anno 1995 trouwens durven vermoeden dat de radiohoofdjes 22 jaar later een populariteit zouden kennen van hier tot in Tokyo (en voor 1 keer mag het gezegde letterlijk genomen worden).

We worden geconfronteerd met een plaat die bulkt van de topnummers, misschien wel 12 stuks in totaal (indien ik de emotie laat regeren). De gitaar staat hier nog centraal, als mede de semi-autobiografische klaagzangen van de frontman. De pakkende refreinen vliegen je om de oren, de muzikale uitstappen vervelen nooit. En dat alles aan een vlot tempo. Kortom; 1 van de beste rockplaten uit de jaren '90 (reken de andere decennia er ook maar bij).

Kanttekening: jammer dat ik Radiohead in de loop der jaren een beetje ontgroeid ben. Wat zou ik graag als vanouds de emotieve rollercoaster dat dit album vroeger voor me was nog 1 keer ervaren. Misschien komt het ooit terug? Ik heb het reeds met andere 'dood gewaande' albums beleefd.

Maar los van mijn persoonlijke beslommeringen is en blijft dit een onverwoestbare klassieker.

PS: Zou er een parallelle dimensie bestaan waarin nooit sprake geweest is van een Kid A en Radiohead koppig de gitaarrivier is blijven bevaren?

Ja, die dimensie bestaat. Radiohead heet daar tegenwoordig Expulsion en heeft onlangs nog dit album uitgebracht.

Wat een geweldig album! Van begin tot eind klasse. Hogeschool muziek schoot bij me te binnen.

Zo mooi dat ik soms wel kan janken. Hebben meer beluisteraars dat bij deze plaat?

Prachtig, prachtig, prachtig.
Van schurend rauw tot vertederend breekbaar, dit is een magistrale plaat.

Heb wederom intens genoten - wat een trip.

Absoluut! Het is echt hemeltergend mooi. Het enige Radiohead album wat mij tot tranen kan roeren.

Zeker, denk dit het meest “gevoelige” ziel heeft van de radiohoofdjes.
Mijn favo radiohead, al is het een close finish met paar andere zoals Ok comp en rainbows. De eenvoud van instrumenten en studio foefjes (productie kunstjes) maakt deze het in mijn ogen pure emotie is.

Het altijd moeilijk 2e album, maar daar slaan de heren zich uitstekend doorheen.
Het gitaargeweld van het debuut is afgenomen en de klaagzang van Yorke toegenomen. Dit is Radiohead zoals ik ze het allerliefste hoor. De ene briljante track na de andere. In mijn ogen is dit hun beste werk!

Gewoon een heerlijk album. Elk nummer op het album is van grote kwaliteit.
Vanaf dit album wordt al duidelijk dat Radiohead naar een bepaald geluid toewerkt.
- Mysterieuze, emotionele maar ook donkere teksten van Thom Yorke.
- Creatief gitaarspel, vaak op een manier wat je vooraf totaal niet verwacht.
- Een stevig ritmisch fundament, neergelegd door Phill en Collin.

Maar bovenal; pure muziek. Ik durf het ook zeker nog beter te redeneren. Was dit album er niet geweest, dan was er geen mogelijkheid tot een 'OK Computer'. The Bends heeft het muzikale fundament gelegd voor de geweldige carrière van deze band.

PS. Kleine onbekende pareltjes op dit album zijn naar mijn mening Nice Dream en Sulk.

Mee eens. The Bends is absoluut een onmisbare schakel in het verdere verloop van Radiohead geweest.
Een enorme groei t.o.z ook van het voorgaande.
Heerlijke plaat, nog vrij toegankelijk, maar Ok.Computer is dat in wezen ook.