Radiohead - The Bends (1995)

Bij het beluisteren van The Bends voelt het alsof ik in contact treed met een andere dimensie. Thom Yorke (en bij uitbreiding de gehele band) lijkt hier bitter weinig raakvlakken te hebben met de "post-OK Computer-Radiohead". Wie had anno 1995 trouwens durven vermoeden dat de radiohoofdjes 22 jaar later een populariteit zouden kennen van hier tot in Tokyo (en voor 1 keer mag het gezegde letterlijk genomen worden).

We worden geconfronteerd met een plaat die bulkt van de topnummers, misschien wel 12 stuks in totaal (indien ik de emotie laat regeren). De gitaar staat hier nog centraal, als mede de semi-autobiografische klaagzangen van de frontman. De pakkende refreinen vliegen je om de oren, de muzikale uitstappen vervelen nooit. En dat alles aan een vlot tempo. Kortom; 1 van de beste rockplaten uit de jaren '90 (reken de andere decennia er ook maar bij).

Kanttekening: jammer dat ik Radiohead in de loop der jaren een beetje ontgroeid ben. Wat zou ik graag als vanouds de emotieve rollercoaster dat dit album vroeger voor me was nog 1 keer ervaren. Misschien komt het ooit terug? Ik heb het reeds met andere 'dood gewaande' albums beleefd.

Maar los van mijn persoonlijke beslommeringen is en blijft dit een onverwoestbare klassieker.

PS: Zou er een parallelle dimensie bestaan waarin nooit sprake geweest is van een Kid A en Radiohead koppig de gitaarrivier is blijven bevaren?

Ja, die dimensie bestaat. Radiohead heet daar tegenwoordig Expulsion en heeft onlangs nog dit album uitgebracht.

Wat een geweldig album! Van begin tot eind klasse. Hogeschool muziek schoot bij me te binnen.

Zo mooi dat ik soms wel kan janken. Hebben meer beluisteraars dat bij deze plaat?

Prachtig, prachtig, prachtig.
Van schurend rauw tot vertederend breekbaar, dit is een magistrale plaat.

Heb wederom intens genoten - wat een trip.

Absoluut! Het is echt hemeltergend mooi. Het enige Radiohead album wat mij tot tranen kan roeren.

Zeker, denk dit het meest “gevoelige” ziel heeft van de radiohoofdjes.
Mijn favo radiohead, al is het een close finish met paar andere zoals Ok comp en rainbows. De eenvoud van instrumenten en studio foefjes (productie kunstjes) maakt deze het in mijn ogen pure emotie is.

Het altijd moeilijk 2e album, maar daar slaan de heren zich uitstekend doorheen.
Het gitaargeweld van het debuut is afgenomen en de klaagzang van Yorke toegenomen. Dit is Radiohead zoals ik ze het allerliefste hoor. De ene briljante track na de andere. In mijn ogen is dit hun beste werk!

Gewoon een heerlijk album. Elk nummer op het album is van grote kwaliteit.
Vanaf dit album wordt al duidelijk dat Radiohead naar een bepaald geluid toewerkt.
- Mysterieuze, emotionele maar ook donkere teksten van Thom Yorke.
- Creatief gitaarspel, vaak op een manier wat je vooraf totaal niet verwacht.
- Een stevig ritmisch fundament, neergelegd door Phill en Collin.

Maar bovenal; pure muziek. Ik durf het ook zeker nog beter te redeneren. Was dit album er niet geweest, dan was er geen mogelijkheid tot een 'OK Computer'. The Bends heeft het muzikale fundament gelegd voor de geweldige carrière van deze band.

PS. Kleine onbekende pareltjes op dit album zijn naar mijn mening Nice Dream en Sulk.

Mee eens. The Bends is absoluut een onmisbare schakel in het verdere verloop van Radiohead geweest.
Een enorme groei t.o.z ook van het voorgaande.
Heerlijke plaat, nog vrij toegankelijk, maar Ok.Computer is dat in wezen ook.

Ik wil totaal niet haten of iets anders maar jezus wat is dit? Ik houdt wel van een beetje droevige muziek, the cure vind ik geweldig.
Ik zal het ook proberen te onderbouwen.
Ofnee het pakt me gewoon niet en ze doen maar wat voor mijn gevoel.
1,5 ster en niet meer

Off-topic berichten verwijderd. Nu graag weer op de muziek ipv op de man.

Toch verhoogd van 3,0* naar 4,0*. Bevestigt dus gewoon dat ik niet in de stemming voor Radiohead was de vorige keer dat ik het luisterde, want nu vind ik het wel goed, en dat is bijna bij elk nummer het geval, ongeacht of het rustig of hard is. Het is wel een groei-album voor mij persoonlijk, en nog moeilijk in te schatten welke nummers ik het best vind of het meest zullen blijven plakken. Daarvoor zal ik het wellicht zelfs een keer tot 10 moeten luisteren vooraleer ik dat goed weet. Bij OK Computer is dat bijvoorbeeld al duidelijker nu, maar gebeurt het nog wel dat ik een nummer ontdek waarvan ik niet wist dat het eigenlijk zo goed was (zoals The Tourist vandaag nog). Met Radiohead gaat het dus wel de goede weg op. Ik hoop alleen dat ik het post-2000 werk ook ga kunnen waarderen.

Dit is zo herkenbaar

dit album is nog zo lekker ongepolijst/rauw; 'nice dream' is daar een mooi voorbeeld van.
de kwaliteit van de band kwam duidelijk naar voren bij dit album.

The Bends was totdat A Moon Shaped Pool verscheen mijn meest favoriete Radiohead album. Street Spirit (Fade Out) is nog steeds mijn Top 1 track in het complete oeuvre van Radiohead. Vanwege mijn voorkeur voor flinke rock invloeden sprak dit album mij meer aan dan OK Computer.

Mijn eerste Radiohead album, op aanrader van een vriend. Smaakt naar meer!

De twee hierna zijn nog een stuk beter dus veel plezier ermee.

Goed bedoeld natuurlijk , maar uiterst discutabel en zelfs zwaar arbitrair !

Deel 2 van mijn ontdekkingsreis door de (studio) discografie van de Top 10 artiesten hier op MuMe.

Radiohead - The Bends (1995)

Een veel steviger geluid dan op het vorige album wordt gelijk geïntroduceerd met het openingsnummer 'Planet Telex'. Het is een groots rocknummer waarmee gelijk een duidelijk statement wordt gemaakt door de band. Niet langer zijn zij de high school rockband van hun voorgaande album, maar een volwassen groep die songs schrijven met diepere lagen, maar die toch makkelijk in het gehoor liggen.

Ook 'The Bends' is een nummer met stevig gitaarwerk en een catchy refrein, gevolgd door een rustiger nummer. 'HIgh and Dry' is namelijk een wat meer melodieus nummer dat gedomineerd wordt door akoestische gitaren. Een op het eerste gehoor wat minder gelaagd nummer, maar wel prettig in het gehoor liggend.

Ik kan over het nummer 'Fake Plastic Trees' niet veel meer zeggen dan dat het een ongelofelijk prachtig en emotioneel nummer is, met een prachtige opbouw waarbij het einde van het nummer met zijn aanzwellende gitaren me elke keer weer grijpt en me kippenvel bezorgt.

Met 'Bones' wordt de 'hard-zacht' dynamiek van sommige nummers op Pablo Honey verder ontwikkeld, en wederom resulteert dit in een heerlijk rocknummer. De gitaarsound van dit album is echt geweldig!

Akoestische gitaren introduceren het volgende nummer. (Nice Dream) is, zoals de naam eigenlijk al verraad, een dromerig nummer met een mooie melodie en atmosferische sfeer. Er worden zelfs strijkers gebruikt op dit nummer! Dat geeft wel aan dat er muzikaal een duidelijke ontwikkeling heeft plaatsgevonden. Dit nummer is een welkome afwisseling na het gitaargeweld van het vorige nummer.

De elektrische gitaren zijn weer terug met het volgende nummer 'Just'. Met een snerende Thom York in de het refrein en scheurende gitaren door het hele nummer, is dit een wat stevigere song, maar wel weer erg catchy.

'My Iron Lung' is één van mijn favorieten van dit album en een heel sterk nummer. Het gitaar intro is natuurlijk heel bekend, maar blijft fantastisch. Ook hier wisselen rustige en stevige fases elkaar af. Zo rond de tweede en derde minuut en ook op het einde gaat het nummer helemaal los, en dit zijn ook meteen mijn favoriete delen van het nummer.

Zoals '(Nice Dream)' een rustpunt was na het voorgaande nummer, geldt dat ook voor 'Bulletproof....I Wish I Was'.

Geen fade-out aan het einde, maar een fade-in aan het begin van het volgende nummer 'Black Star'. Een redelijk rocknummer, maar het doet me toch wat nummer.

'Sulk' vindt ik dan weer een prachtig nummer, mede door het gitaar intro van de coupletten en de contrasterende refreinen. Erg aanstekelijk nummer.

Het slotnummer 'Street Spirit (Fade Out)' is een van mijn favorieten, omdat het totaal anders is dan de voorgaande nummers.
Het gitaarmotief van het intro wordt door het hele nummer herhaald en Yorke zingt daar zijn deprimerende maar prachtige lyrics overheen. De melancholische sfeer van dit nummer is op volgende albums wel vaker neergezet, maar zelden zo overtuigend als hier.

4*