Radiohead - The Bends (1995)

Bedankt.

Voor mij de allermooiste muziek die er ooit is gemaakt, daar was ik tien jaar geleden als 14-jarige al van overtuigd. Alleen 'Just' heeft aan waarde ingeboet.

"Verborgen" parels zijn Black Star en Sulk. Doet me denken aan Parachutes, waar de verborgen parels ook voor de afsluiter komen, namelijk (in het bijzonder) High Speed en We Never Change.

In vergelijking met het latere werk is dit toch een tamelijk no nonsens rockalbum. Wat zeker niet verkeerd is, integendeel. Er staan mooie liedjes op (Planet Telex, High and Dry, Just) en vervelende (Fake Plastic Trees, Bullet Proof) en wat steviger rockwerk dat op de latere albums zeldzamer zou worden, zoals My Iron Lung en Black Star. Maar het meeste is redelijk of goed. Invloeden van The Beatles tot R.E.M. en Nirvana. En natuurlijk is het duidelijk dat Muse goed naar dit album heeft geluisterd wat later nog tot een reeks mooie platen van die band heeft geleid. Uitstekend album dus maar iets minder bijzonder dan zijn opvolgers.

Terecht. Ik vond deze in het begin ook wauw, maar de volgende albums vertonen toch meer diepgang en creativiteit ...........

De allermooiste muziek ooit maar geen 5 op 5, vreemd wel

Haha ja, dat is zo. Vind dit dan ook niet meer de allermooiste muziek die ik ooit heb gehoord. Smaken veranderen.

En dat binnen een half jaar tijd...

Dus van 2010 tot september 2020 vind je dit de allermooiste muziek ooit.
Paar maanden later echter niet meer... Maar soit, alles kan é .

Ik wist niet dat er een minimale bedenktijd was?

Er moet ooit een omslagpunt komen hé. Is misschien ook niet zo handig om voor zo´n sterk predicaat als ´de allermooiste muziek´ te gaan. Maar om het voor jou even inzichtelijk maken: van 2010 tot september 2020 heb ik weinig muziek ontdekt en is mijn voorkeur altijd dezelfde gebleven. De afgelopen maanden ben ik veel muziek gaan ontdekken, en daar zaten vondsten bij die dit album overtroffen. Alleen maar mooi, het is ook niet zozeer een wedstrijdje allemaal.

Ik trek er ook een halfje van af. Over de afgelopen jaren toch te weinig beluisterd, en als ik het nu nog eens beluister, doet het me toch iets minder dan voorgaande keren. Vooral de tweede helft van het album dan. Is ook vergeleken met het latere werk van Radiohead iets minder mijn ding, hoewel wel iets toegankelijker en nog steeds beter dan veel tijdsgenoten van de britpop.

Zeker geen slecht album maar de 4.2 die MM nu uitdeelt is nogal overdreven. Zeker na hun veel sterkere latere albums. Ik denk dat toegankelijkheid een rol speelt. Je kunt niet van iedereen verwachten mee te gaan in de grillen en grollen van hun favoriete bendje.
Ik vind Pablo Honey helemaal en dit album achteraf wat gedateerd klinken en erg generiek. Bijna iedere ander clubje muzikanten had het gemaakt kunnen hebben. OK is een mooie overgang van het oude naar het nieuwe Radiohead. Daarna kwam de enorme explosie van creativiteit op de tegelijk opgenomen albums Kid A en Amnesiac. Het moet als een bevrijding gevoeld hebben na de toch wat dwingende keurslijf van de simpele rocksongs. Dat is mijn idee nadat ik Bends na al die jaren opnieuw hoor.

Bij het uitkomen van dit album was ik zeer enthousiast. Jaren later ben ik dit album minder gaan waarderen.
Komt misschien ook doordat Radiohead na dit album de lat hoog heeft gelegd en meer een andere koers is gaan varen.

Albums vanaf OK Computer spreken mij meer aan dan de eerste twee albums van Radiohead. Dit album is echt niet slecht, maar vind het een redelijk doorsnee "rock album".

Ik vind het nog altijd één van hun betere.
De opmaat voor het experimentelere Ok. Computer.
Het is nog gitaargericht maar het is al een enorme stap voorwaarts in alles.
Originele melodielijnen en voor mij althans, geen zwakke plekken te bespeuren.
Afsluiter Street Spirit geeft al prijs waar de band uiteindelijk naar toe wil. Had op Ok. Computer kunnen staan.
In originaliteit overtreffen de albums nadien deze misschien wel, maar ik hoor wel een heel gepassioneerde band die fel van leer trekt.
Misschien daarom is dit één van mijn favo's van hun.

Als ik Fake Plastic Trees voorbij hoor komen, dwalen mijn gedachten altijd af naar een TV registratie van een optreden in Belgie (Torhout? Werchter?) in de stromende regen, waar Tom Yorke in een knalgeel regenpak een bijna surrealistisch, maar vooral ontroerend concert gaf met zijn band. Het jaar ben ik kwijt maar het was rond dit album meen ik.

Ik zou toch zweren dat dat Pinkpop 1996 was. Maar wellicht heeft ie vaker in die outfit in de regen gezongen.

https://www.youtube.com/watch?v=5uLTP-EtdLQ

Ik beluisterde dit album voor het RYM top-250 review topic – anno augustus 2022 was dit RYM #208

Ah, daar is dan de eerste plaat uit de lijst van de ultieme gemeenschappelijke MuMe- en RYM-darling, Radiohead. Ik ga er vanuit dat er nog minstens 7 zullen volgen, want enerzijds lijkt Radiohead me de meest overschatte band ooit (en dat terwijl ik ze goed vind!), en anderzijds is The Bends in mijn herinnering niet bepaald hun hoogtepunt. Zelf heb ik dit album in 2006 op 3* getrakteerd, maar behalve ‘Street Spirit’, dat voor mij niet stuk te krijgen is, en ‘Fake Plastic Trees’, dat in diverse spelletjes op deze site vaak voorbij komt en me weinig doet, heb ik dit album zeker 10 jaar niet integraal gedraaid.

Ik heb in de Radiohead-discografie eigenlijk altijd wel voldoende aan het trio OK PC – Kid A – In Rainbows – mooie albums die me aan de persoonlijke Thom Yorke-limiet brengen. En dat is prima, want ik vind Radiohead in de eerste plaats interessant om hun songwriting, waar Yorke weliswaar goed inpast, maar voor de rest neem ik zijn oerconsistente klaagzangen op de koop toe. Omdat specifiek ‘The Bends’ in mijn herinnering ook instrumenteel nogal tijdsgebonden en saai was, pakte ik hem er nooit bij. Toch wordt de plaat vaak hoog gewaardeerd en is het in MuMe-stemgemiddelde zelfs Radioheads #2.

Wat me aan The Bends tegenstaat is dat er, in tegenstelling tot op enkele van de opvolgers, zo’n plain-bleekneusjes-rockalbum-approach wordt aangenomen. Kleurloos uitgesmeerd gitaargeluid waarbij noch mooie texturen, noch interessante of verrassende structuren een plaats hebben. Het maakt dat ik moeilijk kan genieten van de mooie liedjes die er hier en daar onder liggen, waarschijnlijk mede omdat ik deze plaat leerde kennen na ander Radiohead-werk, waarbij ik geloof dat dit in ’95, zonder de hele Radiohead-context, best meer indruk op me gemaakt zou kunnen hebben.

Toch valt me op dat de songstructuren me regelmatig beter liggen dan ik me herinnerde. Voorbeeld is ‘Bones’ - het is jammer dat de kleurloze gitaarsound zo overheerst in de drukkere stukken, maar het is een knap nummer waarvan zeker de tussenstukken me doen opveren. Ook ‘Bullet Proof’ is een mooi klein liedje dat een voorschot lijkt te nemen op later Radiohead-werk. Daartegenover staan tracks als ‘Just’ en ‘Black Star’ waar ik heel weinig uithaal – vooral het gitaargeluid is hier zo ongeïnspireerd en lelijk. Eerstgenoemde is weliswaar het zwakste nummer op het album, maar datzelfde euvel komt in veel vlagen terug door het album heen.

Zo glijdt het album een beetje aan me voorbij. Veel in de basis interessante songs, passages die een handreiking doen en getuigen van opborrelende inspiratie, maar vroeg of laat telkens weer bedekt worden onder diezelfde kleurloze en eenvormige laag van stereotype mid-nineties rockproductie – het bezwerende ‘Street Spirit’ uitgezonderd. Het afschudden daarvan in de opvolgende albums heeft Radiohead voor mij tot zijn kern gebracht en een paar hele mooie albums opgeleverd. Maar ook na herbeluistering van The Bends blijf ik erbij dat dat wel voldoende is.

Kleine 3* blijft staan.

Magisch mooi plaatje waar de mannen van Radiohead en Thom Yorke in het speciaal al lieten zien wat zij in hun mars hadden. Wat hierna volgde was (nog) beter.
Hier klinken ze nog minder experimenteel dan het latere werk maar man man man.

De "Pyramid Song" daar noem je me even een nummer, daarover later meer. Ik heb dit album destijds gekocht vanwege het prachtige nummer Fake Plastic Trees. Echter na 1 draai beurt kwam ik er al heel gauw achter dat er nog veel meer goeie nummers op staan. The bends, High and dry, Bones, Fake Plastic Trees, de opbouw van dit nummer doet me wel denken aan de opbouw van Nothing else matters van Metallica overigens, Nice dream Just, My Iron Lung, Bullet Proof..I wish I was, Black star, Sulk en Street spirit ( fade out), Planet telex doet mij weer iets minder. Absoluut niks mis mee met dit album, The Bends. 9 jaar later is dat nummer gecoverd door Anthrax - toen nog met John Bush als zanger-. En ik moet wel toegeven dat de cover een betere uitvoering is harder, vetter en meedogenlozer dan het origineel. Vergeleken hiermee valt het origineel een beetje in het niet. Ondanks dat het origineel wat minder is draai ik de originele uitvoering wel. Het nummer ligt lekker in het gehoor en dat het wat minder hard is neem ik dat op de koop toe. Slecht is de Radiohead uitvoering natuurlijk niet laat dat helder zijn. Maar als ik moest kiezen welke uitvoering de voorkeur geniet is de keuze niet moeilijk. De meeste reageerders kiezen meestal de voor de hand liggende nummers van dit album zoals Fake Plastic Trees, High and dry, The Bends, Street spirit (fade out) als de beste nummers van dit album. 1 nummer wordt bijna over het hoofd gezien. En dat is het nummer wat zich nogal onderscheid t.o.v. de andere nummers : Bullet Proof.. I wish I was. Dit nummer is naar mijn mening het beste nummer van dit album. Dit nummer steekt er iets boven uit t.o.v. de overige nummers. Het is een meeslepend donker nummer wat mij kippenvel bezorgt. Het hoge baswerk, de wat zwoele zang en die donkere gitaar rif wat je elke keer hoort, jammer genoeg duurt dit nummer maar 3:28 minuten. 6 jaar later deed Radiohead het nog dunnetjes over op het Amnesiac album het nog donkerder de Pyramid Song ook zo'n prachtige meeslepend nummer. De Pyramid Song doet mij wel denken aan Solitude een nummer van Black Sabbath 52 jaar geleden waar blijft de tijd. Black Sabbath de grootmeester van de donkere muziek. Maar Radiohead is ook in staat om donkere nummers te schrijven. Er zullen vast nog wel meer van dat soort donkere nummers op andere albums staan van Radiohead. Dit waanzinnige album krijgt een volledig terechte 5.0.

De minder bekende nummers zijn hier ook mijn favorieten , bulletproof , black star en vooral sulk , maken van kant b een waar luister festijn . Staat eigenlijk geen slecht nummer op , planet telex zorgt voor 4,5 ster ipv 5 , maar echt een misser is het ook niet

Ik luister de Top 2000 van 2023 terug van #2000 naar #1, maar ik beluister het hele album waar het nummer vandaan komt.

Album nummer: #3
Getriggerd door: #1998 (High and Dry)
Andere Top 2000 nummers op dit album: #209 (Street Spirit (Fade Out)), #1118 (Fake Plastic Trees)
Nummers toegevoegd aan persoonlijke playlist: Planet Telex, High and Dry, Fake Plastic Trees, (Nice Dream), Bullet Proof ... I Wish I Was, Sulk, Street Spirit (Fade Out)

De eerste keer dat ik de moeite heb genomen om een Radiohead album volledig te luisteren. Ik ben bekend met (het grootste deel van) de hits en ik moet zeggen dat het me erg is bevallen. Vooral de wat rustigere composities vind ik erg mooi (Fake Plastic Trees vind ik bijv. super). Liedjes met een hoger "lawaai" gehalte bekoren me wat minder maar misschien is dat een kwestie van tijd. Voor nu 4* maar kom ik vast nog wel een keer op terug.

Superfijn, vernuftig en ‘gemeen’ album. Dikke 4 sterren.

Goed Rock album, maar zeker niet Radiohead's beste werk.

Snap niet hoe deze niet 1 van de bekendste is, voor mij het beste nummer van dit album en misschien zelfs van radiohead