Radiohead - Pablo Honey (1993)

Bij Radiohead - OK Computer:

Ik kan me ook niet voorstellen dat je zeven albums van Radiohead hebt gehoord en dat je vindt dat Creep het beste nummer is dat Radiohead gemaakt heeft en dat de andere nummers van Radiohead daar in geen honderd jaar bij in de buurt komen. Ik kan het me niet voorstellen. Dat wil echter niet zeggen dat het niet kan.

Ikzelf heb niet zeven albums van Radiohead gehoord, maar ik kan op OK Computer elf nummers en een geluidsfragment vinden die ik beter vind dan Creep.

Vind je creep écht geen goed nummer? Ik ben een grote Radiohead fan, heb alle albums beluisterd, vind bijna alles goed, maar toch blijft Creep voor mij ook op 1 staan. Ik hoor veel vaker van Radiohead fans dat ze creep niet goed vinden, maar kan het gewoon niet begrijpen. Tuurlijk zijn alle albums na Pablo Honey beter, maar het komt op mij altijd over alsof Radiohead fans expres zeggen dat ze creep slecht vinden omdat mensen die niet naar Radiohead luisteren altijd alleen creep op kunnen noemen, om vervolgens te kunnen zeggen dat Radiohead 'zoveel meer is' (wat wel zo is uiteraard). Het ís een goed nummer. En als je nog liever naar Fitter Happier luistert is je hekel aan Creep wel erg groot.

Ik luister ook liever naar Fitter Happier dan naar Creep. Nou vind ik Fitter Happier ook best tof, maar ik denk dat ik Creep wel het allerminste nummer vind dat Radiohead heeft gemaakt (mogelijk op wat b-kantjes en demomateriaal dat ik niet ken na). Ik ben een Radiohead-liefhebber, maar ik sta er ook van te kijken als andere liefhebbers dat nummer als een favoriet aanwijzen. Het is zeikerig, puberaal, lomp, plat en oppervlakkig.

Ik vind Creep geen slecht nummer hoor. Dat zeg ik ook niet hé. Ik zeg alleen dat ik alle nummers die op OK Computer staan beter vind. Fitter Happier tel ik dan even niet mee als nummer. Verder ben ik het eens met wat Arrie hierboven zojuist zei.

Edit: Ik zie net dat ik wel zei dat ik Fitter Happier beter vind dan Creep. Maar dat komt echt omdat Creep een hoog emogehalte heeft. Ik moet me in een nummer kunnen herkennen en hoewel ik mezelf niet elk moment van de dag top of the bill vind, ben ik ook zeker geen waardeloze creep.

Ik zou dan veel eerder voor Street Spirit gaan als favoriete nummer uit de begintijd.

Het is één van de beste popliedjes die ooit in de hitparade hebben gestaan, zo niet het beste. Het is misschien wel het enige radio nummer dat wat mij betreft nooit kan worden kapot gedraaid, en in die bijna 20 jaar dat ik het ken mij nooit heeft verveeld. De combinatie van een introverte strofe en explosief refrein is zelden zo goed uitgewerkt als in Creep. Ook is het één van de weinige hitparade nummers waar de nineties shoegaze invloeden zo duidelijk te horen zijn. De kreet naar het onbereikbare, verpakt in een top popsong, tijdloos en universeel.

Ik sta er dan ook van te kijken hoe mensen zich kunnen ergeren aan dergelijk nummer. Dit is er eentje van het gehalte Losing My Religion. Appreciatie kunnen opbrengen voor één van die zeldzame keren dat een topnummer de mainstream bereikt en bekoort, is ook een kunst.

Shoegaze, huh? Was het maar zo... Ik hou erg van shoegaze, maar dat hoor ik totaal niet terug in Creep.
Heb overigens ook niet veel met Losing My Religion, ondanks dat ik R.E.M. een fantastische band vind, dus volgens mij gaan we het niet eens worden.

Ergeren doe ik verder niet hoor. Niet aan muziek.

Ik vind het samen met Cranberries - Zombie de meest schoenstarende hit die ik ken. Voorts vanzelfsprekend geen Radiohead - shoegaze associaties, maar Creep vind ik qua sound best aanleunen bij Adorable, Catherine Wheel en -tig van dat soort vroege jaren '90 bands.

Sta me trouwens toe te zeggen dat uit een citaat als ''zeikerig, puberaal, lomp, plat en oppervlakkig'' toch wel een minimale ergernis blijkt. Het gevoel is ook mij niet vreemd, als ik I want you back van The Jackson 5 alweer eens hoor voorbij komen op een feestje (onvermijdelijk) krijg ik ook jeuk op -tig plaatsen tezelfdertijd. Bedenk dan, nummers die 20/30/40/50 jaar geleden grote hits waren en vandaag nog woord voor woord door tieners worden meegezongen hebben hun bestaansrecht, sowieso.

Jij en ik hebben beiden andere oren, zoveel is wel duidelijk
Vooral van de vergelijking met Catherine Wheel begrijp ik geen snars.

Zonder Catherine Wheel's Chrome had Radiohead nooit bestaan (hebben de Radiohead bandleden verteld aan de zanger van eerstgenoemde band).
Maar verder hoor ik t er ook niet in

Interessant weetje.

Hoewel geen die-hard fan van Radiohead, bij nader inzien scoort dit album na herbeluisteren toch een 3.5 vanwege het hoge rock(gitaar)gehalte! En rock, ..... daar hou ik het meeste van in de muziek die te vinden is op MuMe. Echte lievelingsnummers staan er voor mij niet op, maar Creep herken ik het makkelijkste.

Zeker een lekker gitaarrockalbum...komt ook lekker tot zn recht op de Live at the Astoria DVD incl. PeroxideThom

Berichten over de recente plagiaatzaak tussen Radiohead en Lana Del Rey verplaatst naar Radiohead

Lana Del Reydiohead.

Make me wanna Hollies

Toen ik voor het Creep hoorde, was ik al gelijk fan van dit nummer. Het was al ver voor dat Radiohead daar een hit mee mochten scoren. Ook Anyone Can Play Guitar vond ik geweldig. Kon ik maar gitaarspelen dacht ik. Radiohead was voor mij meteen raak. Eigenlijk waren die albums die daarna komen alleen maar beter. Creep en Anyone Can Play Guitar waren voor mij de songs die Radiohead neerzette en was voor meteen een belangrijke band.

Zonder twjifel een van de sterkste debuutalbums ooit ! En dat niet alleen door de single !

Lekker debuut van wat 1 van de grootste bands van de jaren '90 zou worden. Dit album past prima binnen het Britpop genre, zonder dat het daar echt bovenuit steekt. Ik behoor ook bij de groep die Creep een heerlijk nummer vindt, maar zeker niet het beste dat de band gemaakt heeft.

Mijn uitdaging voor de komende tijd: van de top 10 artiesten hier op MuMe de hele (studio) discografie beluisteren. Er zijn ergere dingen, lijkt me

Ik begin dus bij deze van Radiohead, het album waar het allemaal mee begon en het startpunt van een legendarische carrière.

Duidelijk te horen op dit album is dat de onbevangenheid er nog van af spat en dit is ook gelijk de grootste charme van het album.

Opener 'You' is gelijk één van mijn favorieten, gevolgd door de klassieker 'Creep'. Ook dat is nog steeds een nummer wat ik erg kan waarderen.

De nummers die op dit openingssalvo volgen zijn wat mij betreft hit or miss, met 'Ho Do You' en 'Anyone Can Play Guitar' als andere hoogtepunten. Het eerste is een kort maar erg lekker en snel Britpop nummer en die tweede heeft een erg aanstekelijk refrein.

'Ripcord' doet me dan weer wat minder evenals 'Thinking About You', een nogal saaie ballad. Later zouden ze dit soort langzamere nummers veel beter maken ('High and Dry', 'True Love Waits om er maar een paar te noemen).

Naar het einde toe wordt dit album dus wat minder met een aantal nummers die mij persoonlijk heel weinig doen. Ook 'Vegetable' en 'Prove Yourself' horen daarbij.

De laatste twee nummers 'Lurgee' en 'Blow Out' (met een heerlijke gitaar explosie van Johnny Greenwood) vindt ik dan weer tot het sterkste van het album behoren waardoor ik toch een goed gevoel overhield aan het album.

Ondanks dat het songmateriaal op dit album nog niet altijd even origineel of sterk is, was het een prettige luisterervaring, wat name komt door de eerder genoemde onbevangenheid en een aantal sterke nummers.

*3

Ik lees hier zulke negatieve recensies over pablo Honey, dat ik mij begin af te vragen of dat er soms twee verschillende versies van dit album bestaan....Ik heb hem nu enkele weken in huis, natuurlijk op vinyl, na de eerste luisterbeurt dacht ik, ze hebben gelijk. Echter vanavond, en ik ben net aan het einde van de eerste kant, vind ik het in ene keer een geweldig album....
en ja, ik heb hem pas enkele weken.......

Is gewoon een fijn album, nee geen the Bends, ok computer, wel Radiohead in den beginne

Dit was zo een album dat ik in de jaren 90 per se goed wou vinden. Door Creep (natuurlijk), voelde ik me enorm aangetrokken tot Radiohead, maar dit album bleef maar teleurstellen, hoe vaak ik ook luisterde. Daarna ook even de hoop op Radiohead opgegeven, tot OK Computer. Maar echt goed kwam het niet meer tussen mij en Radiohead.

Ik denk dat het cijfer hier vooral de verhouding weergeeft met andere Radiohead albums. Haal die vergelijking weg en er blijft een uitstekende gitaarplaat over. Ondanks het enorme aanbod van alternatieve rock in die periode, sprong ie er voor mij toch uit.

Deze plaat live ontdekt op Marktrock in Leuven... ik was omver geblazen door een rockgroepje genaamd Radiohead. Creep, anyone can play guitar stonden live als een huis. Meteen het cd’tje gaan kopen. Toen hoorde je al dat Thom York goeie songs kon schrijven... mijn favorieten waren meteen Stop Whispering ,thinking About you, lurgee, en i can’t. Als 18- jarige was dit mijn soundtrack, dromen over leuke meisjesMelodieuze dromerige gitaarmuziek! Helemaal mijn ding....

Het Radiohead album dat ik het langst in bezit heb, maar het minst gedraaid heb. Na al het briljante werk van hierna durfde ik dit album eigenlijk niet meer te luisteren. Bang dat het genant zou worden. Maar toch maar weer eens opgezet onder het mom van "het verschil horen". En het is me enorm mee gevallen. Toch hoor ik hier al wat briljants op dit album. Het is geen standaard rock plaat wat mij betreft. Zelfs Creep beviel me weer even.
Al met al een debuut waar ze zich niet voor hoeven te schamen. Absoluut niet naar mij mening.

“Ik vond ze al goed toen ze nog slecht waren”, zei Hein de Kort ooit. Daar moet ik nu aan denken.

Deze destijds in de parallelimport gekocht, omdat het officieel nog niet uit was in Nederland. Tja, wat was ik toch een voorloper. Toen dan hè.

Heb er hem even bij gezocht. Ik heb hem op 6 maart 1993 gekocht. Dat is 2 weken na de release. Bij Elpee hadden ze het via import gehaald. Blijkbaar was de reguliere distributie nog niet op gang.

Voor mij een beetje hetzelfde verhaal, ik heb dit album destijds via de importeur gekocht samen met de debuutplaat van Adorable. De vertegenwoordiger van de importeur was helemaal weg van dit debuut van Radiohead, ik vond zelf het Adorable debuutalbum (veel) beter. Maar blijft zeker een lekker album dit Pablo Honey.

Los van Creep (Zeker niet mijn favoriete Radiohead nummer steekt er hier echt dik bovenuit) niet echt iets wat de moeite waard is. Bij Blow Out hoor je naar mijn idee wel al wat van de echte Radiohead sound.

Het verbaast me dat dit album zo laag scoort. Ik kan hier wel van genieten. Het is anders dan hun latere platen maar zeker de moeite imo. Vind het ook wel fijn dat deze wat ‘lichter’ is om weg te luisteren. Naast ‘creep’ luister ik graag naar ‘how do you’ en ‘anyone can play guitar’

Bezig met het hele oeuvre van Radiohead doorploegen op chronologische volgorde.

Dit album krijgt 3 sterren van me en dat is meer een smaak- dan kwaliteitsding. Het pakt me niet zo.