menu

The Alan Parsons Project - Ammonia Avenue (1984)

mijn stem
3,42 (200)
200 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Arista

  1. Prime Time (5:05)
  2. Let Me Go Home (3:20)

    met Lenny Zakatek

  3. One Good Reason (3:34)
  4. Since the Last Goodbye (4:36)

    met Chris Rainbow

  5. Don't Answer Me (4:09)
  6. Dancing on a High Wire (4:36)

    met Colin Blunstone

  7. You Don't Believe (4:26)

    met Lenny Zakatek

  8. Pipeline (3:58)
  9. Ammonia Avenue (6:34)
  10. Don't Answer Me [Early Rough Mix] * (5:09)
  11. You Don't Believe [Demo Version] * (2:22)
  12. Since the Last Goodbye [Chris Rainbow Vocal Overdubs] * (0:30)
  13. Since the Last Goodbye [Eric Guide Vocal - Rough Mix] * (4:25)
  14. You Don't Believe [Instrumental Tribute to the Shadows] * (3:08)
  15. Dancing on a Highwire / Spotlight (Work in Progress) * (3:57)
  16. Ammonia Avenue [Eric Demo Vocal - Rough Mix] * (2:42)
  17. Ammonia Avenue [Orchestral Overdub] * (1:21)
toon 8 bonustracks
totale tijdsduur: 40:18 (1:03:52)
zoeken in:
avatar van Wandelaar
3,5
musician schreef:

Hoeveel ruimte is er anno 2020 nog, voor het doen verschijnen van dit soort albums.

Een verzuchting die ik ook wel eens slaak. Jongelui, niets van aantrekken, wees blij met Lana del Rey of Coldplay. Maar ik heb, als jongere oudere, dan toch nog liever deze ‘middelmatige’ van APP. Eerlijk gezegd, een heel aardige plaat maar niet veel bijzonders, afgezet tegen I Robot bijvoorbeeld. Jaren ‘80. Een beetje crisis op meerdere fronten. Ik ben vergeeflijk en houd van de stemmen van Chris Rainbow en Eric Woolfson. Die staan er goed op.

avatar van dynamo d
5,0
Ik ga deze box set natuurlijk wel aanchaffen. Had er tot mijn stomme verbazing nog niet van gehoord en had in 2020 eigenlijk een box set van The Turn of a Friendly Card verwacht, gelet op het 40 jarige jubileum van dat album.
Desalniettemin zeer blij met voor het eerst Ammonia Avenue in surround sound en ook nog op 45 rpm 12” vinyl. Dat is alleen al de moeite waard.

Toegegeven: die songwriting diaries en demos vind ik minder interessant m.u.v. de volgende muzikale - volgens mij nog niet eerder uigebrachte - probeersels van Eric Woolfson (helaas veel te jong overleden)
- DON’T TAKE CHANCES WITH ME (ERIC’S SONGWRITING DIARY)
- YOU’LL BE SURPRISED (ERIC’S SONGWRITING DIARY)
- WISH I WAS MILES AWAY (ERIC’S SONGWRITING DIARY)
- TOBY’S THEME (ERIC’S SONGWRITING DIARY)
- AMELIE’S THEME (ERIC’S SONGWRITING DIARY)

avatar van lennert
4,0
In mijn vroege tienerjaren had ik dit album als gekopieerde cd omdat ik Don't Answer Me zo mooi vond. Toen ik ineens ethische bezwaren tegen kopiëren kreeg (andere discussie) heb ik het album weggedaan en verder nooit meer actief stilgestaan bij het opnieuw aanschaffen. Tot nu dan.

Ammonia Avenue is overduidelijk een echt breekpunt met de meer symfonische stijl van de eerdere albums. Nog steeds is het onmiskenbaar Alan Parsons Project, maar het is wel het eerste album dat echt optimaal jaren '80 klinkt (of de drums echt zijn, weet ik niet, want het heeft een ultieme drumcomputersound). Het is allemaal ook qua composities wat oppervlakkiger, al heb ik wel het idee dat er bij vlagen iets meer gitaar te horen is.

Toch vind ik het allemaal nog steeds erg sympathiek. Vrij veel Wolfson op zang en dat vind ik altijd een fijn iets. Prime Time heb ik altijd een erg sterke opener gevonden en Don't Answer Me is nog steeds een hit die de gevoelige snaar bij me raakt. De titeltrack is daarnaast ook van grootse schoonheid.

Het verdere materiaal intrigeert eigenlijk wel genoeg. Let Me Go Home is een rocker die me aan Blue Oyster Cult's Revolution By Night doet denken, One Good Reason is weer wat speelser en electronischer, Dancing On A Highwire weer een meer lichtvoetige ballad: afwisseling genoeg. Since The Last Goodbye is me dan weer net iets te suikerzoet. You Don't Believe is dan weer een track die ik helemaal vergeten was, die nu als een van mijn favoriete tracks naar boven komt. Lekker futuristische jaren '80 sound.

Wel een album waarvan ik me de afkeer ergens wel kan voorstellen. Toch vind ik het in deze donkere maand een mooi album om met koptelefoon op te beluisteren. Ik zet deze ook weer even op de 'nog te kopen'-lijst.

Voorlopige tussenstand:
1. Pyramid
2. Tales Of Mystery And Imagination - Edgar Allan Poe
3. The Turn Of A Friendly Card
4. I Robot
5. Eye In The Sky
6. Ammonia Avenue
7. Eve

avatar van dazzler
4,0
lennert schreef:
You Don't Believe is dan weer een track die ik helemaal vergeten was, die nu als een van mijn favoriete tracks naar boven komt. Lekker futuristische jaren '80 sound.

Een single uit 1983 naar aanleiding van hun eerste verzamelaar en tegen de verwachtingen in opgepikt op hun volgende album. Mooi om je reis door hun oeuvre te lezen, al vrees ik dat het verder bergaf zal gaan.

avatar van RuudC
3,0
Bergaf gaan. Dat lijkt me hier wel op z'n plaats ja. Toch is dit allemaal verre van vreselijk. In de kalme stijl van tAPP slaat de balans makkelijk door van geniaal naar gemiddeld. De band speelt mooie liedjes, maar het maakt allemaal niet zo'n indruk meer als een paar albums geleden. Aangezien de scores gaan zakken, zal het wel minder worden. Dit album heeft leuke liedjes, maar echt boeiend is het niet. De inspiratie is een beetje op.

Tussenstand:
1. Pyramid
2. I Robot
3. Tales Of Mystery And Imagination - Edger Allan Poe
4. Eye In The Sky
5. The Turn Of A Friendly Card
6. Ammonia Avenue
7. Eve

avatar van bikkel2
2,5
Geheel eens met RuudC.

Eye In The Sky heeft nog wel wat sterke staaltjes, maar deze verraad gewoon te veel van hetzelfde en dan nog een fractie saaier.
Prijsnummer blijft de single Don't Answer Me. Beetje Phil Spector achtige vibe ( drums vooral), maar het meeste is vrij bloedeloze symfopop wat het Project voorschotelt.
De titelsong is fraai. Mooi verloop en beladen.
Kwalitatief is het natuurlijk allemaal best goed vastgelegd.
Maar oh oh dat de heren zelf niet in zagen dat dit een saaie bedoening is, is mij een raadsel.
Ik zak een halfje.

avatar van dazzler
4,0
Ik vraag me af of je alle albums van een artiest steeds weer met elkaar moet vergelijken? Stel je voor dat dit het eerste album was van TAPP die met Don't Answer Me een fraaie top 10 hit scoorden, zouden we dan ook zo karig met de punten zijn? Parsons en Woolfson trekken hier de kaart van de radiovriendelijke popsong, een kaart die hen op de voorganger (de hits Eye In The Sky en Old And Wise) geen windeieren had gelegd. Eye In The Sky wordt Prime Time (minder sterk), Mammagamma wordt Pipeline (aan elkaar gewaagd) en The Silence And I wordt Ammonia Avenue (nog beter). Een song van het kaliber Old And Wise ontbreekt hier echter. Maar de dieptepunten van Ammonia Avenue moeten niet onderdoen voor die van Eye In The Sky, vind ik. Om terug te komen op mijn eerste punt. Ammonia Avenue is geen Pyramid, net zomin als Avalon (Roxy Music) een For Your Pleasure of The Wall (Pink Floyd) een The Piper At The Gates Of Dawn is.

avatar van musician
3,0
Gelukkig is het ene album het andere niet.
Dat er dan wordt vergeleken is evident.

Wat echt bizar zou zijn, als je niet zou vergelijken, dan ga je zitten verdoezelen dat bands slechte albums kunnen maken uit oogpunt dat er nu eenmaal verschillen zijn.

Dat er wel of geen hits van een album worden afgehaald is ook geen enkel criterium, net zo min of het album zelf in de lijsten tot grote hoogte is gestegen.

Ammonia avenue is inderdaad geen Pyramid, het is een veel minder album dan Pyramid geworden. Dat mag best met elkaar worden vergeleken en becijferd voor het nageslacht. Het alternatief is dat je alles met de mantel der liefde gaat bedekken en dan kunnen we bovendien hier de tent wel sluiten.

avatar van bikkel2
2,5
Ik ben het met musician eens.

Als je bekend bent met het verloop van een band/artiest ga je automatisch vergelijken. Dat is nu eenmaal zo.
Don't Answer Me was een aardige hit met een hippe videoclip.
Mensen die dat goed vonden, maar niet zozeer bekend waren met APP, kochten dan waarschijnlijk ook het album.
Vergelijkbaar met Old And Wise van Eye In The Sky.

Hetzelfde gebeurde met Genesis in de 80's.
Een nieuwe generatie fans ( vermoedelijk ook door Phil Collins solo successen), hadden waarschijnlijk nog nooit gehoord van de progressieve periode in de 70's.

Uiteraard waren Woolfson en Parsons ook van mening dat een songmatige veiligere koers beter zou werken in deze periode.
Maar wat ik al aan gaf en dazzler geeft de overeenkomsten treffend aan met bepaalde songs van Eye In The Sky, is Ammonia Avenue een té opzichtige herhalingsoefening wat mij betreft.

Echter, en musician haalt dat ook vaker aan, maak een mix van het beste van deze en Eye In The Sky, dan is het goed te doen.
Voor mij is na Tales, I Robot en Pyramid de angel er wel uit en is een verzameld werk eigenlijk voldoende.

avatar van vigil
3,0
Door het titelnummer zal dit album voor mij altijd op een voldoende uitkomen, wat een prachtlied is dat zeg. Pipeline is binnen het APP oeuvre weinig origineel maar wel prima te doen. Verder veel middelmaat/matig, ik ben ook verre van een fan van Zakatek dat kan ook nog schelen.

avatar van Wandelaar
3,5
Het is duidelijk dat Woolfson & Parsons hier de veilige kaart trokken, in het spoor van de succesvolle voorganger Eye in the Sky. Nog in hetzelfde jaar zou een vervolg uitkomen: Vulture Culture. Gelijkwaardig in songmateriaal, maar dan zonder de rijke orkestbegeleiding die Ammonia Avenue nog zo’ n prachtige finale opleverde.

Dat het anders kon en moest, begrepen de heren ook wel. Vernieuwing van geluid en experiment vinden we dan ook op Stereotomy. Tien jaar na het debuut was het geluid drastisch veranderd. Progressie, kun je het noemen. Een neergaande lijn, commercialisering, dat is ook een visie. In cijfers uitgedrukt kun je er dan niet om heen dat je gaat vergelijken en plussen en minnen noteert. Een constante factor bleef echter toch de productionele kwaliteit van al die albums. The Project stond wel ergens voor.

avatar van bikkel2
2,5
Mee eens vigil. Prachtig nummer en is in stijl ook heel anders dan de overige nummers.
Nu vind ik wel dat er altijd goede gastzangers betrokken werden.
Chris Rainbow en Collin Blunstone zijn niet de minsten in dat kader.
Zakatek boeit mij ook niet.
Meestal is zijn inbreng te horen in de up tempo stukken en behoren nu niet bepaald tot de meest sterkste songs.

avatar van Wandelaar
3,5
Pipeline was een aardige. In begin ‘85 begon onze lokale radio (Assendelft 98,1) de dagelijkse avondshow met deze tune.

avatar van bikkel2
2,5
Wandelaar schreef:
Pipeline was een aardige. In begin ‘85 begon onze lokale radio (Assendelft 98,1) de dagelijkse avondshow met deze tune.


De instrumentale stukken van APP zijn uitermate geschikt voor tunes en docu's.

avatar van LucM
4,0
Wat mij betreft het laatste goede album van APP. Aan het spannender debuut kan het weliswaar niet tippen en het is ook weinig vernieuwend (maar eigenlijk is APP steeds een light versie van Pink Floyd geweest) maar aangenaam en vrij warm met een stel sterke songs. Vanaf Vulture Culture was het behelpen.

avatar van dynamo d
5,0
De box set is echt geweldig. Alan Parsons heeft zich qua geluid weer overtroffen. Nog nooit zo'n mooi geluid afkomstig van vinyl gehoord als deze geremasterde versie van Ammonia Avenue. Ik hoor nu zelfs ook andere dingen op de nummers. Prachtig!
Blu-ray surround sound is eveneens schitterend. Dat zijn meestal mijn favoriete versies van albums en zo ook in dit geval.
The Alan Parsons Project / Ammonia Avenue 6-disc super deluxe box set | superdeluxeedition

avatar van Wandelaar
3,5
dynamo d schreef:
De box set is echt geweldig.
Gefeliciteerd hiermee, dynamo d. Het ziet er heel fraai uit. Geen koopje natuurlijk. Maar dan heb je ook wat. Het toont de aantrekkelijkheid van een fysieke release in volle glorie. Kennelijk kon het ook geluidstechnisch nog een stukje beter. Oké, drie bomen voor gekapt, maar misschien stonden die krengen wel in de weg. . Ik geef toe: ben wel een beetje jaloers.

avatar van Crimson1969
4,5
Tja, toch uiteindelijk 4,5 ster voor dit prachtige stukje nostalgie. Ik was 15 toen dit album uitkwam en was helemaal weg van 'Don't Answer Me' inclusief de legendarische clip.
Ik snap dat mensen albums klinisch en muziektechnisch willen beoordelen en dat is prima maar vaker gaat 't om gevoel, emotie en nostalgie. Gewoon omdat destijds een bepaalde plaat om een of andere pubertechnische reden heel belangrijk was en dat dit de rest van je leven zo blijft. En zo zijn er heel veel van dit soort albums wat mij betreft. Alan Parsons, met of zonder z'n hele Project blijft voor mij iets magisch, uiteraard met nummers die persoonsgebonden wat minder in de smaak vallen. Vanavond weer met veel plezier de cd in de speler gelegd

Gast
geplaatst: vandaag om 16:49 uur

geplaatst: vandaag om 16:49 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.