Aangezien ik dit album helemaal anders (lees: positiever) ervaar ben ik het niet eens met jouw recensie. Al vind ik het wel interessant om te lezen wat voor jou de knelpunten zijn. En ik kan me er wel in vinden. Kozelek kiest op dit album voor een aanpak die je vreselijk of geweldig kan vinden. Doordat hij op een dun touw balanceert lijkt het me dat beide partijen perfect gerechtvaardigd zijn in hun ervaring. Ik respecteer jouw mening dus ten volle. Toch wil ik reageren op een specifieke sectie van jouw bericht:
hoi123 schreef:
in
Pray for Newtown, sowieso een titel waar alleen de allervervelendste countryzangers zich aan mogen wagen, maakt Kozelek zich meerdere keren schuldig aan schaamteloze zelfbevlekking in de vorm van "
Called a few of my friends round here, but no one much really cared, But I did, because I've got a lot of friends there".
Totdat ik jouw opmerking las had ik er zelfs niet bij stilgestaan dat dit als zelfbevlekking kan worden gezien. De eerste keer dat ik het las was ik dan ook verontwaardigd. Nu begrijp ik dat deze interpretatie niet beter of slechter is dan de mijne
Toch zou ik graag delen hoe ik dit stuk tekst begrijp. Volgens mij wil Kozelek niet benadrukken hoe gevoelig hij is - en daarmee aantonen hoe geweldig we hem dienen te vinden. Nee, volgens mij wijst hij de luisteraar op de enigszins bevreemdende vaststelling dat mensen pas geven om iets wanneer ze er enige affiniteit mee hebben. Stel je even in Kozelek's plaats: je hebt vrienden in Noorwegen, kent het land goed, en hoort op de radio wat er net gebeurd is. Je wordt ongerust, de emoties lopen op, je wilt deze emoties delen met mensen... en die lijken niet veel te geven om jouw bekommernissen. Pijnlijk, toch? En niet zozeer voor hem maar voor de mensheid. Niet dat je dit mensen kwalijk kan nemen. Een aangenaam leven zou onmogelijk zijn indien je van iedere negatieve gebeurtenis in de wereld compleet ondersteboven was.