Ward schreef:
(quote)
Dat vind ik een beetje een vreemde opmerking. Dan lijk je te impliceren of iedereen hier de teksten enkel goed vind door het feit dat het vrij letterlijke teksten zijn. Kan het niet zo zijn dat mensen hier gewoon vinden dat de letterlijke teksten van Kozelek op dit album sterk zijn. Terwijl je bij een andere artiest misschien weer onder de indruk bent van het metaforische taalgebruik? Zoals ik bij films zowel kan genieten van het rauwe realisme van Cassavetes als de bizarre films van David Lynch.
Ten eerste: analogieen met films of boeken zijn vrij idioot. Muziek is een beperkender medium waar je je punt op een veel kleinere ruimte moet maken en je bovendien geen ondersteuning hebt van ander materiaal zoals bv het visuele aspect in films. Veel minder plaats voor allerlei filler en contextuele effecten dus.
En jep, songteksten die over pakweg dingen gaan die op Mark Kozeleks bord liggen terwijl hij die nummers aan het schrijven is (blue crab cakes, ramen and green tea etc) zijn weinig verheffend. Ik durf daar zelfs het woordje "objectief" tussen te gooien. Dat kunnen jij en ik immers ook op 5 minuten neerpennen tijdens het middagmaal.
Soms maakt hij wel degelijk een treffend punt met zijn huidige stijl. Het realisme in Carissa is daar het beste voorbeeld van: Mark Kozelek stelt vast dat zijn achternichtje gestorven is, probeert zin te vinden in de eerste rauwe emoties en komt vervolgens tot de conclusie dat er helemaal geen zin in haar dood te vinden is en het enige wat hij nog kan doen haar bezingen is zodat ze niet vergeten wordt en haar leven op die manier toch nog wat poëzie krijgt. Dat is een oprecht en oproerend nummer. Soms verenigt hij het goede en het slechte zelfs in één nummer zoals bv Richard Ramirez, de seriemoordenaar in kwestie die een diepe indruk nagelaten heeft op Kozelek in zijn jeugd die zoveel decennia later op een volstrekt banale manier sterft zoals iedereen als metafoor voor de voortschreidende tijd die alles en iedereen opslokt, dat is klasse en daar levert dat realisme inderdaad meerwaarde. Maar dan staan er een heleboel lijnen tussengegooid over een vliegrit die hij gaat maken, een bbq waar hij zich op bevindt, het feit dat hij tijdens de zomer een plaat gaat opnemen en tijd gaat spenderen met zijn vriendin etc. en dat zijn volstrekt betekenisloze couch observations die bitter weinig toedragen aan het punt dat hij met dat nummer tracht te maken en overkomen als placeholder lyrics die daar alleen maar staan tot hij wat beters verzonnen heeft.
En ja, dat frustreert mij toch wel aangezien het volledige potentieel qua lyriek hier niet ten volle benut is (één en ander zal wel te maken hebben met het feit dat dit Kozeleks 3e plaat in minder dan een jaar tijd was). Het is ook jammer omdat je weet dat Mark Kozelek gewoon beter kan, neem de teksten van Blue Orchids er b.v. eens bij vanop April. Dat nummer gaat ook over de dood van een goede vriendin/muze en hij schuwt daarin ook de letterlijke observaties niet (my fallen lover died so long) maar hij plaatst dit in een ontroerende poetische context waardoor zijn eerbetoon emotioneel des te harder aankomt. Vergelijk dit met pakweg de afstandelijke lijkschouwing op Truck Driver en ik durf gerust te stellen dat het één toch hoogstaander is dan het andere.
Dus realisme kan wel zijn effect hebben maar dan moet het wel een beetje zinvol zijn en dat is op dit album lang niet altijd het geval, zeker aangezien Mark Kozelek zo hard doorschiet in die stijl dat het op den duur moeilijk wordt om überhaupt nog dingen te bedenken om het zinvol te houden. En ja, als ik er dan wat recensies hier en elders op nalees dan kan ik me toch niet van de indruk ontdoen dat een zeker novelty-gehalte wel degelijk meespeelt in de waardering van "het realisme" (dat dan meteen beschouwd wordt als een kwaliteit op zich) in de lyrics. Want er is weinig verheffends aan iemand die "suck" met "fuck" rijmt hoor, ook al is dat iets dat niet vaak voorkomt in dit soort melancholische folkrock.