menu

David Bowie - Young Americans (1975)

mijn stem
3,70 (424)
424 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Soul / Rock
Label: RCA

  1. Young Americans (5:11)

    met Luther Vandross

  2. Win (4:44)
  3. Fascination (5:45)

    met Luther Vandross

  4. Right (4:15)
  5. Somebody Up There Likes Me (6:30)
  6. Across the Universe (4:29)

    met John Lennon

  7. Can You Hear Me (5:03)
  8. Fame (4:16)

    met John Lennon

  9. Who Can I Be Now? * (4:36)
  10. It's Gonna Be Me * (6:27)
  11. John, I'm Only Dancing (Again) * (6:57)
  12. After Today * (3:59)
toon 4 bonustracks
totale tijdsduur: 40:13 (1:02:12)
zoeken in:
Dustyfan
Over het algemeen een wat flauw Bowie-product. Alleen 'Fame' is wat mij betreft een positieve uitzondering. Subliem!

avatar van Kaaasgaaf
Nee meer nummers op dit album zijn goed, zoals het titelnummer en Somebody Up There Likes Me.
John, I'm Only Dancing (Again) staat trouwens niet op de L.P.-versie die ik heb. Ik ken het nummer wel (van de LP Bowie Rare) en vind het erg goed!
Al met al heeft deze plaat een fijn sfeertje, maar is uiteindelijk wel Bowie's minste uit de jaren '70. Hij maakte toen ook zóveel geweldig geniale dingen, daar steekt iets snel minder bij af.
Waarom ik deze plaat trouwens nooit opzet is vanwege die walgelijke cover van ''Across The Universe''. Dat Lennon daar zelf aan meegewerkt heeft! Absoluut een van de naarste covers ooit. Of zou het als grap bedoeld zijn? Wel een zieke grap dan. Hij verziekt de plaat.

avatar van Kaaasgaaf
Maar deze LP is natuurlijk ook de opzet naar een van Bowie's grootste meesterwerken (de grootste naar mijn smaak): Station To Station. Op Young Americans experimenteert Bowie alvast met funk, soul en disco na zijn glamrockavonturen (nadat hij van Engeland naar Amerika vertrokken is). Op Station To Station weet hij deze invloeden te combineren met nog veel meer stijlen, tot er een geheel eigen stijl uit ontstaat. Zonder Young Americans was het dus vast heel anders geweest en ook minder goed.
Soort noodzakelijk tussendoortje dus, met enkele sterke nummers.
En ja, het is allemaal nogal gelikt, je moet er van houden. Ik hou er wel van.

(Maar blijft jammer van die beatleverkrachting)

avatar van kaztor
3,5
Ben het hier met kaaasgaaf eens: Het betreft hier een proeftuintje. Bowie probeert soul en omdat hij zich deze stijl probeert eigen te maken klinkt de plaat eentonig, met nauwelijks uitschieters. Vervolgens kwam Station To Station, die deze stijl combineerde met het 'donkere' geluid van het geniale Diamond Dogs en van daaruit begon Bowie zijn Berlin-avontuur. Het is over het algemeen een vrij leuke plaat, daar niet van, maar verwacht dus geen meesterwerk.

avatar van devel-hunt
4,0
De doorbraak plaat van Bowie in Amerika, hetgeen natuurlijk niet op de laatste plaats kwam door zijn samenwerking op deze plaat met John Lennon, samen schreven ze Fame, Bowie's eerste Amerikaanse no1 hit, terwijl Lennon op meerdere nummers gitaar speelt, en zingt en Bowie Lennon zelfs covert op Across the universe, dit alles kan niet verbloemen dat deze plaat redelijk is maar niet zijn beste. De plaat heeft een sound die zeer gerelateerd is aan het midden van de jaren 70, en inmiddels erg veroudert is, maar toen waarschijnlijk helemaal in die tijd paste.

EVANSHEWSON
Verouderd zou ik die klank niet durven te noemen, devel-hunt, het is gewoon een soort blanke versie van soulmuziek, en dat geeft bij Bowie een hele aparte klank.
Beslist zijn beste plaat niet, maar toch een redelijke, heb ik altijd gevonden, tiens, ik zag dat ik hier nog op moest stemmen, zware Bowie-fan zijnde.

***1/2

avatar van aERodynamIC
3,0
Fame blijf ik een lekker nummer vinden, Young Americans is ook nog goed te doen maar verder kan ik van dit album niet heel erg warm of koud worden. Het is zelfs zo dat de sax me van tijd tot tijd enigszins irriteert.
Het is en blijft Bowie, heel slecht is het allemaal niet, maar dat dit niet tot mijn favorieten behoort moge duidelijk zijn.

avatar van Sater
4,0
Deze cd is ook niet helemaal mijn kopje thee, maar zijn zang is op deze plaat (en Station To Station) wel heeeel erg lekker.

avatar van kaztor
3,5
Toch heeft deze plaat een 'aangename' sfeer: Nogal ongedwongen, losjes en broeierig. Je waant je als het ware in een hangmat ergens op een zonnig eiland met een cocktail in de hand, kijkend over het strand naar de meisjes. Wat dat betreft eigenlijk een wereld van verschil met de claustrofobische sfeer van de omringende albums Diamond Dogs en Station To Station, maar toch klinkt het als de missing link.
Young Americans en Somebody Up There Likes Me vind ik dan eigenlijk de hoogtepunten. De single Fame heb ik eigenlijk nooit zo heel opvallend gevonden, maar werkt wel met de rest op deze plaat.
Bowie's zogenaamde 'Amerikaanse croon' heeft hier ook de overhand.

avatar van gemaster
4,0
Na het depressieve Diamond Dogs wilde Bowie een geheel andere kant op. Tijdens de tournee voor dat album door de Verenigde Staten moest er tussendoor ook eventjes vakantie worden gehouden. Bowie streek met zijn gevolg neer in Philadelphia. Daar raakte hij geïnspireerd door de zogenaamde Philly Soul. Voor zijn volgende album wilde hij deze muziek dan ook als uitgangspunt nemen. Het resultaat is Young Americans, een plaat die wordt gezien als een dipje voor Bowie in de jaren zeventig. Een geheel terechte constatering, het album is maar halfgeslaagd te noemen. Een halfgeslaagd Bowieproduct is echter nog wel alleraardigst.

Het album begint met de titeltrack die meteen de toon voor de rest van het album zet. Bowie noemde deze stijl Plastic Soul omdat hij zelf ook wel in zag dat een bleekscheet uit Londen niet echt soulwaardig was. De hele plaat is dan ook een beetje ‘tongue in cheek’, maar dat is direct ook de charme. Young Americans swingt in ieder geval wel. Mede door de fijne achtergrondkoortjes, een idee van soullegende Luther Vandross. De tekst is redelijk cynisch met verwijzingen naar Watergate en Rosa Parks. Het leukste gedeelte is de verwijzing naar A Day In The Life van The Beatles als het koortje zingt: ‘I heard the news today, oh boy!’. Helaas is het volgende nummer een stuk minder. Win is een saaie ballad. Waar het vrouwelijke achtergrondkoor in Young Americans het nummer maakt, wekt het hier irritatie op. Het klinkt te geforceerd mooi. Alsof je luistert naar Michael Bolton. En nee, dat is geen goede zaak.

Fascination maakt dit echter meteen weer helemaal goed. Het Shaft-achtige ritme swingt meteen de pan uit. Ook hier weer koortjes, maar hier werkt het weer wel. Bowie klinkt geïnspireerd, maar houdt toch emotionele afstand, waardoor de Plastic Soul goed doorklinkt. Het nummer is een bewerking van een oud Luther Vandross nummer, getiteld Funky Music. In het spel Grand Theft Auto IV komt Fascination langs op het radiostation Liberty Rock Radio, waar grappig genoeg Bowies vriend Iggy Pop de DJ is. Right is een prettig swingend niemendalletje. Er is niets mis mee, maar het nummer doet ook vrij weinig moeite om te blijven hangen. Door de vrijblijvende sfeer die om Young Americans heen hangt is dit allemaal geen probleem. Het album is niet bedoeld als een serieus artistiek statement en dan zie je bepaalde dingen toch wat sneller door de vingers. Somebody Up There Likes Me is eigenlijk van hetzelfde laken een pak. Ook hier glijdt de muziek een beetje langs me heen, maar ik kan er niet mee zitten. Waar ik wel mee kan zitten is het feit dat het nummer zes en een halve minuut duurt. Dat is veel te lang voor een geinig, maar absoluut niet briljant liedje.

Het kan echter nog een stuk erger. Across The Universe is de gebruikelijke cover van Bowie. Dit keer waagt hij zich aan The Beatles. Het resultaat is niet echt goed. Wat heet, het is zelfs erg slecht. Niet dat het onluisterbaar is, maar de cover voegt werkelijk helemaal niets toe aan het origineel. Daarnaast past de wat kille stem van Bowie totaal niet bij de muziek. Het ergste van allemaal is misschien nog wel dat John Lennon het ook allemaal een goed idee vond en zelfs meespeelde op het nummer. Dat bewijst misschien ook wel dat Lennon in de jaren zeventig een beetje de weg kwijt raakte. Can You Hear Me behoort ook weer tot de categorie ‘aardig, maar niet schokkend’. Bowie toetert er lustig op los met zijn saxofoon, maar na een tijdje gaat dat vervelen. Het nummer is met zijn vijf minuten ook weer te lang. Het album eindigt gelukkig met het absolute prijsnummer, zodat er geen nare smaak blijft hangen. Fame was Bowies eerste nummer één hit in Amerika en dat is ook volledig terecht. Volgens de credits zou John Lennon het liedje mee hebben geschreven, maar dat is niet echt waar. Lennon verzorgde eigenlijk alleen de titel, maar hij kreeg toch een credit, omdat Bowie zich voor het nummer had laten inspireren door gesprekken met Lennon. Na een fantastisch intro (hét handelsmerk van de Philly Soul) speelt gitarist Carlos Alomar een zelf geschreven funky riffje waarover Bowie zingt over het leven van een beroemdheid. Op Fame komt alles samen van de Plastic Soul en dat zorgt voor het hoogtepunt op dit album.

Young Americans is vergeleken bij de rest van Bowies werk uit de jaren zeventig een kleine miskleun. Drie heerlijke nummers zorgen ervoor dat het album toch de moeite waard is. De rest is middelmaat, maar wel heerlijk luchtige middelmaat. Dat zorgt er voor dat je het Bowie allemaal snel vergeeft en wat makkelijker over de iets te aanwezige koortjes of de irritante saxofoon heenstapt. Behalve dan die vreselijke Beatles cover.

avatar van devel-hunt
4,0
Gemaster, dat heb jij uitstekend omschreven. Zwakke plaat met een paar uitschieters, waarvan Fame natuurlijk het hoogtepunt is.

Overigens weer een bewijs dat creatief hoogstaand werk en commercieel succes niet persé hand in hand hoeven te gaan. Young Americans was min of meer Bowie's doorbraak in de USA, niet in de laatste plaats door het feit dat Lennon, een vurig bewonderaar van Bowie, het in die periode geen gelegenheid voorbij liet gaat zijn vriend Bowie te promoten.

avatar van GothicBowie
3,5
Niet echt zijn sterkste schijf mijn idee, een poging om beetje vrolijker uit de hoek te komen maar persoonlijk heb ik het eerder voor de iets of wat donkere Bowie. Er staan wel een paar mooie tracks op zpals ''Fame'' en ''Young Americans'' geen slecht album, maar ook geen super zoals ik vaak gewoon ben van hem

avatar van LucM
3,5
Hier gaat David Bowie op de soul-toer waarmee hij goed wegkomt, al behoort dit niet tot zijn beste albums. Dit album, waar John Lennon meewerkte werd tot dan toe wel zijn grootste commerciële succes in de VS, mede dankzij het funky "Fame" dat daar een nr.1-hit werd. "Young Americans" is eveneens een hoogtepunt van dit album dat voor de rest meer dan behoorlijke nummers bevat. Minpunt is - zoals de overige users aanhalen - de overbodige Beatles-cover "Across the Universe".

avatar van c-moon
4,5
Wat een contrast met de voorganger "Diamond Dogs", die zoals jullie weten méér, of beter: volledig in 'mijn straatje' is...

Bowie die de Soul omarmt... an sich geen slecht idee (ook al is het mijn pakkie an niet) maar een sterk werkstuk werd het niet... Bowie zingt in de meeste songs wel erg goed. En muzikaal is best wel ok. Maar het album boeit matig tot niet... Echt goede songs zijn schaars op dit album... jammer genoeg...

De Beatlescover "Across The Universe" is inderdaad niet bepaald geslaagd... De titeltrack "Young Americans" vind ik ook niet echt geweldig... Dat irritante koortje, dat nichterige gezang van David.. nou, nee... Of laat ik maar écht eerlijk zijn: dit vind ik een draak van een song... (Tekstueel is de song dan weer wél interessant: zie ook gemaster)

En dan het nummer dat iéderéén kent natuurlijk: "Fame". Geen opus, maar wel een eg lekkere funky song, Niets meer, maar zeker niet minder...

Behalve "Fame" maken nummers zoals "Fascination" (!!!) en "Win" (!) nog een en ander goed aan dit ronduit zwakke Bowiealbum...

Father McKenzie
Ja, C-Moon, ik heb Diamond Dogs (nog) niet zo hoog op dan jij, maar toch véél hoger dan dit.... tja haflbakken soulplaatje. Enkele positieve uitschieters; Young Americans, Fame, Fascination en ook nog best Someboday Up There Likes Me.
De rest is mager.
En de Beatlescover is tenenkrommend slecht.

avatar van Henry Lee
4,0
Wow, wat een kameleon is die Bowie toch, zowel qua uiterlijk als muziekstijl, van pop, glamrock tot electro (soort van) en zelfs soul! Onvoorstelbaar.

Young Americans is natuurlijk het beste nummer op deze plaat. Fascination is ook erg vet.

avatar van herman
4,5
Heb me maar eens aan een nieuwe Bowie gewaagd. De platen tussen Aladdin Sane en Station to Station ken ik nog niet, dus daar heb ik nog een gat te overbruggen.

Vooralsnog ga ik wel mee in de algemeen heersende kritiek: een prima plaat, maar voor Bowie's doen toch een wat minder album.

Wat de songs betreft: het openingsnummer vind ik fantastisch. Het deint echt ongelooflijk lekker en het valt op hoe goed Bowie eigenlijk wel niet zingt. Het achtergrondkoortje is trouwens nagenoeg gelijk aan dat van Lady Stardust. Fantastisch ook die regel uit A Day in the Life. Een voltreffer.

Win is zeker niet slecht, maar steekt een beetje af tegen het openingsnummer en het heerlijke funky Fascination. Ingetogen swingend en Bowie's stem contrasteert mooi met de achtergrondkoortjes. Right is zelfs nog beter. Een mooi slepend nummer waarin Bowie en het achtergrondkoor elkaar vocaal opzwepen. Het tweede hoogtepunt wat mij betreft.

Somebody Up There Likes vind ik wat saai en de cover van Across the Universe is inderdaad niet heel geweldig. Ik ben geneigd Bowie heel veel credit te geven, maar ik heb veel en veel betere covers van dit nummer gehoord, bv. door Fiona Apple. Can You Hear Me valt vooralsnog ook in de categorie 'ene oor in, andere oor uit'. Fame kende ik al wel, maar ik heb altijd gedacht dat dit nummer uit de jaren '80 kwam. Het is een beetje Prince avant la lettre. Heerlijk funky nummer, wat mij betreft de derde voltreffer.

Later ongetwijfeld meer, ben benieuwd of ik de mindere nummers nog meer ga waarderen.

avatar van kaztor
3,5
Wacht maar tot je langs Diamond Dogs komt, Herman!!

avatar van muismat
Young Americans vind ik een van Bowie's beste nummers

Wolfgang1975
Dit album is als patat zonder mayonaise; het is niet vies, maar het kan nog veel lekkerder. Nummers 1, 3, 7 & 8 zijn fantastisch, nummers 2, 4 & 5 mat, saai en langdradig. Across the Universe is een prima argument voor muziekliefhebbers die iets tegen covers in het algemeen en covers van Beatlessongs in het bijzonder hebben. Ik vind deze cover werkelijk een van de slechtste Bowieopnames.

avatar van kaztor
3,5
Win en Somebody Up There vind ik dan weer hoogtepunten, maar het blijft inderdaad een wat generieke, gezichtsloze plaat. YA en Fame fungeren hier echt als pijlers.

avatar van musician
3,5
David Bowie slaat hier inderdaad een heel ander pad in dan met Diamond dogs.

Het is een nogal dansbaar geheel ook, slecht wordt het nergens maar de composities zijn ook verre van spannend.

Het is een merkwaardig soort van tussenfase voor David Bowie waar dus duidelijk afscheid is genomen van de periode Ziggy Stardust/ Alladin sane/ Diamond dogs en waarbij hij zich nog niet heeft laten inspireren door Berlijn.

Het maakt dat de cd inderdaad gaat vallen onder "vleesch noch visch" en dat is de dood in de pot: zo'n cd gaat onderaan bungelen in de playlist van David Bowie platen. Ook de beoordeling is dan als zodanig.

Toch waren zijn jaren 70 onmiskenbaar fantastisch, deze Young Americans is daarin alleen de minst aantrekkelijke.

Ik heb op de een of andere manier nog altijd een voorkeur voor het nummer Right, dat ik vroeger vooral grijs heb gedraaid als b-kantje van Fame.

Stijn_Slayer
Geen slecht album, maar ook geen topper. Bowie gaat hier richting soul, wat hem niet slecht afgaat, maar ik vind het niet erg dat hij zich hierna weer distantieerde van de soul.

'Fame' werd de (semi-)klassieker, maar ik vind de meeste andere nummers wel wat beter eigenlijk. Zo heel slecht vind ik 'Across the Universe' trouwens niet, al is het origineel veel mooier.

Ik was iets te hoopvol door het feit dat John Lennon meedoet op dit album, maar zijn rol is te verwaarlozen, hij is me niet eens echt opgevallen eigenlijk.

avatar van kaztor
3,5
musician schreef:
Het is een merkwaardig soort van tussenfase voor David Bowie waar dus duidelijk afscheid is genomen van de periode Ziggy Stardust/ Alladin sane/ Diamond dogs en waarbij hij zich nog niet heeft laten inspireren door Berlijn.


Tsja, fase... In mijn optiek is Diamond Dogs, zowel thematisch als muzikaal, eigenlijk de enige, echte voorganger van Station To Station, waartussen dit album (en waarschijnlijk David Live) een soort van zijstraatje is. De opnames waren in ieder geval behoorlijk chaotisch en stressvol.

avatar van i.Ron S.
3,5
Ik vind dit toch niet zo'n onlogische voorganger van Station To Station, daar zitten toch ook nogal wat soul en funk invloeden in.
Maar dat was bij Diamond Dogs ook wel wat, deze klinkt vooral minder speels vind ik, Ziggy Stardust is hier volledig weg.
Young Americans is niet bij mijn favoriete Bowie-nummers, al is het wel prettig. Win vind ik echt een topper, enorm veel kracht.
Fascination en Right zijn ook niet mis. Fame mag niet ontbreken op een best of. Across the Universe vind ik het minste, maar zeker niet slecht.
Eigenlijk een sterk album, al voelt het bij het bij de eerste luisterbeurt toch wat vreemd aan. Ik heb het al een tijd maar beluisterde het in het begin niet zoveel maar na de "hoogaangeschreven" albums 1001 keer te beluisteren komt deze dan toch automatisch aan bod, 3,5 is zeker niet teveel.

AddictedToElvis
Hier probeert Bowie weer een heel ander genre, (Philly) soul. Dit is maar deels geslaagd. De titeltrack is helemaal te gek, en klinkt als de sound waar hij naar op zoek was. Helaas klinkt het op veel andere nummers wat geforceerd en fake. Win is redelijk, maar absoluut niet bijzonder. Dan komen Fascination en Right, die klinken dan wel weer erg lekker. Dat Somebody Up There Likes Me kan mij totaal niet boeien. Het gaat nergens heen en het klinkt alsof hij maar al te erg zijn best doet om met een soulstem te zingen. Dat mislukt op dit nummer totaal imo. De achtergrondkoortjes moeten daarvoor compenseren, en op sommige nummers klinkt het ook erg goed, maar hierbij kan het mij allemaal niet boeien. En dan duurt ie ook nog is meer dan 6 minuten. Dat is toch echt even doorbijten. We gaan van minpunt naar dieptepunt. Een totaal misplaatste, overbodige Beatles-cover. Ook hier probeert hij een bepaalde stem op te zetten maar het werkt weer niet. Can You Hear Me is dan wel weer een fijn nummer. Ten slotte hebben we het geweldige Fame, dat ook weer een hoop goed maakt. Dat Bowie Ziggy helemaal achterwege laat, kan ik mee leven, maar dit genre dat hij nu uitprobeert is niet echt voor hem gemaakt. Maar alsnog is het een geinig uitstapje in Bowie's oeuvre, met genoeg leuks om me als Bowie-fan te vermaken.

avatar van Angelo
4,5
Oké, ik geloof dat ik dat ik nog een David Bowie fan ben geworden ook. Een tijd geleden ‘Station to station’ ontdekt en nu ‘Young Americans’. Tot voor kort had ik het niet voor mogelijk gehouden dat David Bowie soulmuziek maakte maar dit album bewijst toch echt het tegendeel. Bij de eerste luisbeurt viel mij op dat Bowie toch wel erg goed bij stem is. De nummers zijn erg mooi, vooral de titeltrack met het achtergrondkoor springt eruit. Daarnaast vind ik het warme, funky en knallende ‘Fascination’ echt prachtig! Ook ‘Fame’ en ‘Can you hear me?’ zijn erg fijne plaatjes! De bonustracks mogen er ook zeker zijn: ‘Who can I be now?’, en het bluesachtige ‘It’s gonna be me’ passen mooi op dit album. Het psychedelic rock/soulachtige ‘John, I’m only dancing (again)’ vind ik zelf het minst mooie – dat nummer had er wat mij betreft niet per se opgehoeven aangezien die toch wat buiten de stijl van de andere tien nummers valt.

Grappig eigenlijk dat ik uit reacties kan opmaken dat deze plaat bij de meeste Bowie fans en/of liefhebbers niet veel doet. Dat terwijl ik juist dit album (samen met ‘Station to station’) erg bijzonder vind. Een blanke –nota bene (glam)rock– zanger die een funk/soulalbum maakt, dat is juist hetgeen waardoor ik Bowie als “uniek” wil bestempelen. Jammer dat het maar bij twee (?) soulalbums bleef, want wat had ik graag meer in dit genre van hem willen horen.

Alle nummers zijn geweldig op elkaar afgestemd. De instrumentatie is op en top en het achtergrondkoor levert een prachtige bijdrage op dit album. Anno 2010 klinkt dit album ook erg mooi. Ik vind deze genre dan ook prima bij Bowie passen. Vervang het woord ‘prima’ maar en plaats er het woord ‘perfect’; ik vind dit namelijk perfect bij Bowie passen! Ik ben echt blij dat ik dit album heb leren kennen.

Wat een juweeltje!

5,0
Het valt mij op dat Young Americans door velen gezien wordt als een mindere bowie-plaat. Voor mij is het echter een plaat die volledig weergeeft wie bowie is. Iemand die zich zowat elke stijl eigen kan maken door zich te omringen met de juiste mensen. Als je trouwens David Live hoort is het niet verwonderlijk dat Young Americans de opvolger was van diamond Dogs. De acht nummer van het originele album zijn stuk voor stuk prachtig gearrangeerd. Bowie is geweldig bij stem. Voor mij is dit net als de meeste dingen die hij deed in de jaren 70 een prachtplaat. Als je trouwens de dts-versie opzet wordt je ondergedompeld in die prachtige sound. Een aanrader.

4,5
Supervette plaat natuurlijk! Fascination, Young Americans & Fame zijn de toppers.

avatar van Cor
3,5
Cor
Vernieuwen zat Bowie in het bloed. En heel vaak pakte dat geweldig uit: klassieke albums leverde het op. Dat kun je niet zeggen van dit album, waarin Bowie flirt met funk en soul. Echt niet slecht, aangename plaat, maar klassiek is 'ie niet geworden. 'Fame' is een fijn slotakkoord van het plaat, die nergens fascineert, ondanks het gelijknamige nummer. Ook één van de betere trouwens.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:13 uur

geplaatst: vandaag om 15:13 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.