David Bowie - Young Americans (1975)

Na het depressieve Diamond Dogs wilde Bowie een geheel andere kant op. Tijdens de tournee voor dat album door de Verenigde Staten moest er tussendoor ook eventjes vakantie worden gehouden. Bowie streek met zijn gevolg neer in Philadelphia. Daar raakte hij geïnspireerd door de zogenaamde Philly Soul. Voor zijn volgende album wilde hij deze muziek dan ook als uitgangspunt nemen. Het resultaat is Young Americans, een plaat die wordt gezien als een dipje voor Bowie in de jaren zeventig. Een geheel terechte constatering, het album is maar halfgeslaagd te noemen. Een halfgeslaagd Bowieproduct is echter nog wel alleraardigst.

Het album begint met de titeltrack die meteen de toon voor de rest van het album zet. Bowie noemde deze stijl Plastic Soul omdat hij zelf ook wel in zag dat een bleekscheet uit Londen niet echt soulwaardig was. De hele plaat is dan ook een beetje ‘tongue in cheek’, maar dat is direct ook de charme. Young Americans swingt in ieder geval wel. Mede door de fijne achtergrondkoortjes, een idee van soullegende Luther Vandross. De tekst is redelijk cynisch met verwijzingen naar Watergate en Rosa Parks. Het leukste gedeelte is de verwijzing naar A Day In The Life van The Beatles als het koortje zingt: ‘I heard the news today, oh boy!’. Helaas is het volgende nummer een stuk minder. Win is een saaie ballad. Waar het vrouwelijke achtergrondkoor in Young Americans het nummer maakt, wekt het hier irritatie op. Het klinkt te geforceerd mooi. Alsof je luistert naar Michael Bolton. En nee, dat is geen goede zaak.

Fascination maakt dit echter meteen weer helemaal goed. Het Shaft-achtige ritme swingt meteen de pan uit. Ook hier weer koortjes, maar hier werkt het weer wel. Bowie klinkt geïnspireerd, maar houdt toch emotionele afstand, waardoor de Plastic Soul goed doorklinkt. Het nummer is een bewerking van een oud Luther Vandross nummer, getiteld Funky Music. In het spel Grand Theft Auto IV komt Fascination langs op het radiostation Liberty Rock Radio, waar grappig genoeg Bowies vriend Iggy Pop de DJ is. Right is een prettig swingend niemendalletje. Er is niets mis mee, maar het nummer doet ook vrij weinig moeite om te blijven hangen. Door de vrijblijvende sfeer die om Young Americans heen hangt is dit allemaal geen probleem. Het album is niet bedoeld als een serieus artistiek statement en dan zie je bepaalde dingen toch wat sneller door de vingers. Somebody Up There Likes Me is eigenlijk van hetzelfde laken een pak. Ook hier glijdt de muziek een beetje langs me heen, maar ik kan er niet mee zitten. Waar ik wel mee kan zitten is het feit dat het nummer zes en een halve minuut duurt. Dat is veel te lang voor een geinig, maar absoluut niet briljant liedje.

Het kan echter nog een stuk erger. Across The Universe is de gebruikelijke cover van Bowie. Dit keer waagt hij zich aan The Beatles. Het resultaat is niet echt goed. Wat heet, het is zelfs erg slecht. Niet dat het onluisterbaar is, maar de cover voegt werkelijk helemaal niets toe aan het origineel. Daarnaast past de wat kille stem van Bowie totaal niet bij de muziek. Het ergste van allemaal is misschien nog wel dat John Lennon het ook allemaal een goed idee vond en zelfs meespeelde op het nummer. Dat bewijst misschien ook wel dat Lennon in de jaren zeventig een beetje de weg kwijt raakte. Can You Hear Me behoort ook weer tot de categorie ‘aardig, maar niet schokkend’. Bowie toetert er lustig op los met zijn saxofoon, maar na een tijdje gaat dat vervelen. Het nummer is met zijn vijf minuten ook weer te lang. Het album eindigt gelukkig met het absolute prijsnummer, zodat er geen nare smaak blijft hangen. Fame was Bowies eerste nummer één hit in Amerika en dat is ook volledig terecht. Volgens de credits zou John Lennon het liedje mee hebben geschreven, maar dat is niet echt waar. Lennon verzorgde eigenlijk alleen de titel, maar hij kreeg toch een credit, omdat Bowie zich voor het nummer had laten inspireren door gesprekken met Lennon. Na een fantastisch intro (hét handelsmerk van de Philly Soul) speelt gitarist Carlos Alomar een zelf geschreven funky riffje waarover Bowie zingt over het leven van een beroemdheid. Op Fame komt alles samen van de Plastic Soul en dat zorgt voor het hoogtepunt op dit album.

Young Americans is vergeleken bij de rest van Bowies werk uit de jaren zeventig een kleine miskleun. Drie heerlijke nummers zorgen ervoor dat het album toch de moeite waard is. De rest is middelmaat, maar wel heerlijk luchtige middelmaat. Dat zorgt er voor dat je het Bowie allemaal snel vergeeft en wat makkelijker over de iets te aanwezige koortjes of de irritante saxofoon heenstapt. Behalve dan die vreselijke Beatles cover.

Heb me maar eens aan een nieuwe Bowie gewaagd. De platen tussen Aladdin Sane en Station to Station ken ik nog niet, dus daar heb ik nog een gat te overbruggen.

Vooralsnog ga ik wel mee in de algemeen heersende kritiek: een prima plaat, maar voor Bowie's doen toch een wat minder album.

Wat de songs betreft: het openingsnummer vind ik fantastisch. Het deint echt ongelooflijk lekker en het valt op hoe goed Bowie eigenlijk wel niet zingt. Het achtergrondkoortje is trouwens nagenoeg gelijk aan dat van Lady Stardust. Fantastisch ook die regel uit A Day in the Life. Een voltreffer.

Win is zeker niet slecht, maar steekt een beetje af tegen het openingsnummer en het heerlijke funky Fascination. Ingetogen swingend en Bowie's stem contrasteert mooi met de achtergrondkoortjes. Right is zelfs nog beter. Een mooi slepend nummer waarin Bowie en het achtergrondkoor elkaar vocaal opzwepen. Het tweede hoogtepunt wat mij betreft.

Somebody Up There Likes vind ik wat saai en de cover van Across the Universe is inderdaad niet heel geweldig. Ik ben geneigd Bowie heel veel credit te geven, maar ik heb veel en veel betere covers van dit nummer gehoord, bv. door Fiona Apple. Can You Hear Me valt vooralsnog ook in de categorie 'ene oor in, andere oor uit'. Fame kende ik al wel, maar ik heb altijd gedacht dat dit nummer uit de jaren '80 kwam. Het is een beetje Prince avant la lettre. Heerlijk funky nummer, wat mij betreft de derde voltreffer.

Later ongetwijfeld meer, ben benieuwd of ik de mindere nummers nog meer ga waarderen.

Oké, ik geloof dat ik dat ik nog een David Bowie fan ben geworden ook. Een tijd geleden ‘Station to station’ ontdekt en nu ‘Young Americans’. Tot voor kort had ik het niet voor mogelijk gehouden dat David Bowie soulmuziek maakte maar dit album bewijst toch echt het tegendeel. Bij de eerste luisbeurt viel mij op dat Bowie toch wel erg goed bij stem is. De nummers zijn erg mooi, vooral de titeltrack met het achtergrondkoor springt eruit. Daarnaast vind ik het warme, funky en knallende ‘Fascination’ echt prachtig! Ook ‘Fame’ en ‘Can you hear me?’ zijn erg fijne plaatjes! De bonustracks mogen er ook zeker zijn: ‘Who can I be now?’, en het bluesachtige ‘It’s gonna be me’ passen mooi op dit album. Het psychedelic rock/soulachtige ‘John, I’m only dancing (again)’ vind ik zelf het minst mooie – dat nummer had er wat mij betreft niet per se opgehoeven aangezien die toch wat buiten de stijl van de andere tien nummers valt.

Grappig eigenlijk dat ik uit reacties kan opmaken dat deze plaat bij de meeste Bowie fans en/of liefhebbers niet veel doet. Dat terwijl ik juist dit album (samen met ‘Station to station’) erg bijzonder vind. Een blanke –nota bene (glam)rock– zanger die een funk/soulalbum maakt, dat is juist hetgeen waardoor ik Bowie als “uniek” wil bestempelen. Jammer dat het maar bij twee (?) soulalbums bleef, want wat had ik graag meer in dit genre van hem willen horen.

Alle nummers zijn geweldig op elkaar afgestemd. De instrumentatie is op en top en het achtergrondkoor levert een prachtige bijdrage op dit album. Anno 2010 klinkt dit album ook erg mooi. Ik vind deze genre dan ook prima bij Bowie passen. Vervang het woord ‘prima’ maar en plaats er het woord ‘perfect’; ik vind dit namelijk perfect bij Bowie passen! Ik ben echt blij dat ik dit album heb leren kennen.

Wat een juweeltje!

Het succesvolle Bowie verhaal gaat door in 1975, als hij Ziggy begraven heeft, afscheid heeft genomen van Aliddin Sane en dus ook de glamrock de nek heeft omgedraaid.
Bowie gaf dat genre een ware indeniteit , ging er mee de diepte in, maar was kien genoeg om op tijd een andere draai aan zijn tot nu toe al indrukwekkende loopbaan te geven.
Hij had gelijk; in 1975 was glamrock op zijn retour.

Young Americans is dan ook heel andere koek, al gaf hij op Diamond Dogs al een voorzetje met 1984, een song die al de nodige soul invloeden meekreeg.
De tour uit 1974 bevatte ook afwijkende versies van bestaande nummers die een souljasje kregen aangetrokken( David Live)
Dit is dan ook een plaat die de soul/funk Bowie laat horen.
Is het een geslaagde onderneming ? Ja en nee.
Ik breng niets nieuws als ik vind dat Bowie een geweldige vocale prestatie levert op dit album.
Ook dit genre ligt hem als vocalist.
Het songmateriaal is daarintegen wisselend. Plastic Soul noemde Bowie het zelf, en het lijkt of er af en toe iets te geforceerd wordt gespeeld om het allemaal goed tot zijn recht te laten komen.
Het is niet makkelijk voor een blanke om van huis uit zwarte muziek geloofwaardig neer te zetten.
Het sfeertje is best goed, de zwoele backgroundvocals, de sax ( David Sanborn) de swing, maar de echte philidelphia soul hoor ik niet echt, maar misschien was dat ook de bedoeling.
De opener en titeltack hakt er goed in. Sterk neergezet, opgetogen en een ijzersterk refein.
Fascination is ook goed. Prima funk , mooi samenspel tussen Bowie zelf en achtergrondzangeressen . Opzwepend en swingend.
Somebody Up There Like Me is uitgesponnen, maar heeft de juiste passie en de juiste drive.
Het heeft de neiging om wat eentonig te worden, maar ook hier zingt hij het tot grote hoogten, waardoor het nummer uiteindelijk meerwaarde krijgt.
Across The Universe is natuurlijk een Lennonsong uit de Beatlestijd.
Ik vind het niet heel dramatisch. Het is in ieder geval Bowieminded en heb hier meer mee dan het afgraffelde Let's spend The Night Together die op Aladdin Sane stond.
Fame is een uitsmijter van jewelste en behoort ook moeiteloos tot een classic van formaat.

Zo is Young Americans een voor mij acceptabele plaat, die bij vlagen echt boeit, maar het ook niet helemaal is. Een dipje...niet zozeer, maar geen hoogtepunt in zijn oevre.
Het staat wat verder af van wat hij presteerde en nog ging presteren de komende periode.

Zijn 'plastic soul' album zoals hij het zelf noemt maar best lekker. Mijn favoriete nummers zijn het titelnummer, Win, Right en Fame.

Wat schalen mensen deze plaat toch laag in. Ten opzichte van Diamond dogs is dit album zo'n reuzensprong vooruit! Dat heeft ook te maken met het meer dan verdienstelijke songmateriaal. Vocaal is ie enorm op dreef en de nieuwe (merendeels zwarte) muzikantengroep is een revelatie. Het is dan wel een soul album, maar het blijft toch wel echt Bowie, ietwat afstandelijk en ongenaakbaar. Volgens mij is George Michael's Freedom geïnspireerd op het funky pianospel van het nummer Young Americans. Dit is dan ook een van de meer tijdloze platen van Bowie.

Hieronder is mijn recensie te zien zoals ik 'm geplaatst heb op http://leosbloghuis.blogspot.nl/

Ziggy was niet meer, maar op de hoes zie ik nog een half overblijfsel van dat alter-ego. Overigens vind ik dit een verschrikkelijk lelijke foto voor een platenhoes, maar het zal wel gepast hebben in de tijdsgeest denk ik maar. Bowie kijkt met een sigaret in de hand serieus naar de camera. Een periode waarin ik vind dat hij er echt slecht uitzag. Maar muzikaal niets inleverde, en daar gaat 't om.
Een album waar je Luther Vandross in je achtergrond koor hebt zitten, en John Lennon als gast artiest hebt, moet toch wel goed uitpakken?
Voor Ziggy fans toch wel een schok, Bowie gaat op de soul tour... Ik heb 't niet bewust mee gemaakt, dus ik sta hier totaal anders in dan de overlevenden....

1.Young Americans (5:11)
Een zeer toegankelijke opener, die lekker soul achtig klinkt. De saxofoon van David Sanborn toetert lekker mee gedurende het hele nummer. Mooi hoe deze een onopvallende, maar toch grote hoofdrol speelt. De vocalen van Bowie zijn erg mooi. Het gospel achtrige koor bepaalt de sfeer van het nummer ook voor een groot deel. Alle losse stukken vallen mooi in elkaar als één geheel. De aanwezigheid van vriend John Lennon lijkt al te worden aangekondig met een passage uit the Beatles track a day in the life (I read the news today, oh boy) Lekkere starter.

2.Win (4:44)
Het 2e nummer is een ballad, met een mooi typisch 70's gitaar geluid. Wederom ligt de kracht van het nummer in het samenspel met de achtergrond zang, in dit geval voornamelijk een vrouwelijke stem. Halverwege is er een strijkorkest toegevoegd wat het nummer nog meer waarde geeft. Ik vind het erg mooi, de combinatie van Bowie met soul muziek.

3.Fascination (5:45)
Een nummer wat deels van de hand van (toen nog achtergrond zanger) Luther Vandross is. Een funky track, gebaseerd op Luther Vandross zijn song Funky Music. Weer wordt het nummer gedragen door het sterke samenspel van Bowie met zijn achtergrond zangers. Dat is toch wel de kracht op dit album, afgezien van de heerlijke muziek.

4.Right (4:15)
Een slow funk nummer. Weer de sax met een sterke rol. Op een goede koptelefoon luistert dit werkelijk heerlijk weg. Bowie laat horen dat welke weg hij ook inslaat, dit met finesse en zorgvuldigheid doet.

5.Somebody Up There Likes Me (6:30)
Het eerste nummer wat niet echt mijn aandacht weet vast te houden. Ikkan er noet echt een vinger op leggen waarom dat is. Misschien omdat het na kant A een beetje meer van 't zelfde is? Het is niet slecht, maar echt opvallen doet dit niet. De zweverige synth op de achtergrond vind ik wel erg mooi.

6.Across the Universe (4:29)
Een gewaagde cover van een prachtige Beatles track. Maar als je John Lennon dan als gast mag verwelkomen weet je dat 't wel goed zit. De man heeft zijn zegen gegeven en draagt zelf ook een steentje bij. Het nummer heeft een wat valse start qua zang vind ik, maar al snel herstelt zich dat in een eervolle cover. Mooi om Lennon op de achtergrond te horen. Bowie speelt mooi met de melodie en geeft hier en daar zijn eigen draai daar aan.

7.Can You Hear Me (5:03)
Het strijk orkest is weer uit de kast getrokken om te spelen op dit nummer. Het maakt het nummer net iets te glad helaas. Weer een nummer wat me minder boeit.

8.Fame (4:16)
Weer een song samen geschreven en opgenomen met John Lennon, die goed is te horen op dit nummer, mooi! Ik kende de mix afkomstig van David Bowie - Changesbowie (1990) voor ik deze versie kende. Beide versie bevallen me erg goed overigens. Heerlijk funky en enorm catchy. Een van mijn Bowie favorieten. Overigens hebben mijn andere helden Duran Duran hier een leuke cover van gemaakt (als b-kantje origineel uitgebracht, maar later op de speciale editie van Duran Duran - Duran Duran (1981) verschenen)

Waar Queen flirt met disco en U2 flirt met dance en jammerlijk falen (commercieel gezien) , laat Bowie hier horen hoe het moet. De man kan werkelijk alle kant op, en doet dat met zorg. Zorgt voor de juiste muzikanten en producers en schrijft het juiste materiaal. Het resulteert in misschien wel zijn meest toegankelijke plaat ooit. Kant A is in zijn geheel sterk, kant B kent 2 wat mindere momenten, maar eindigt wel met super song Fame. Al met al wel een erg fijn album, wat makkelijk weg luistert. Ik twijfel tussen 3,5 en 4, maar door held Lennon op dit album maak ik er toch 4 van.

In de documentaire 5 Years zie je dat Bowie als hij in Amerika woont, graag de Soul wil omarmen op zijn volgende album. De muziek in de clubs waar hij naartoe gaat. Hij vraagt waar hij naartoe moet gaan voor de beste muzikanten en wordt doorverwezen naar the Apollo in New York. Daar pikt hij o.a. de jonge Luther Vandross op en gitarist Carlos Alomar. Die laatste blijkt helemaal een schot in de roos en Bowie zal nog veel langer met hem werken. Maar ook de andere achtergrondzangeressen, naast zanger Vandross, Ava Cherry en Robin Clark dragen bij aan dit soulvolle Bowie geluid wat onstaat tijdens de opnames. En natuurlijk werkte ook ene John Lennon nog mee aan twee songs...

Een album vol met fraaie soulrock, met regelmatig een scheut funk erin. De bekenste tracks en hits: de titelsong en Fame vind ik geweldig, maar al die andere soulsongs zijn goed tot erg fraai. Heel moeilijk op te nemen, ook zangtechnisch was het nummer Right, een andere favoriet van mij. Kortom, toen een schokkende wending voor de fans, nu een prachtige en originele plaat in het oeuvre van David Bowie.

Kris kras door het zeer afwisselende Bowielandschap. Ga er maar aanstaan. De reis voor de gemiddelde luisteraar is lang en soms lastig. David Bowie heeft ook zoveel liedjes gemaakt in evenzovele smaken. Maar er valt wat te kiezen en dat kun je van menig artiest niet zeggen.

"Of ben je nu opeens toch een soulkikker geworden?"

De woorden van Major Tom echoën nog na. Ik hou van soul en vooral van funk. Dit album valt dan ook midden in mijn soul, disco en funk periode. Je kunt ook zo lekker dansen op funk. Ik leerde George Clinton en zijn Parliament Funkadelic kennen. Give Up The Funk!
Pick Up The Pieces (The Average White Band) was mijn grote favoriet op de dansvloer en natuurlijk Fame!

Er was altijd wel een Bowie album dat in het muzikale plaatje van hét moment paste. Het "herbeleven" door middel van zijn muziek is daarom ook zo geweldig leuk!

Young Americans is geen album dat ik in z'n geheel echt hoog aansla. Het had voor mij niet de impact van Aladdin Sane of Low. De nummers Win, Right, Fascination en natuurlijk Fame zijn top! De bewerking van Across the Universe (The Beatles) is het dieptepunt op dit album.

Mijn brilleglazen zijn wéér beslagen. Wat nu?

Toen Bowie overleed, beluisterde ik eens al zijn platen na elkaar. Nu doe ik dat opnieuw, maar niet in chronologische volgorde. Young Americans was nu het vertrekpunt van mijn odyssee.

De ontstaansgeschiedenis van deze plaat, over hoe Bowie in Philadelphia soul en funk oppikte, is al door zowat iedereen hierboven beschreven, dus hou ik m'n mond. Maar zoals anderen ook al opmerkten: wat zit deze stijl Bowie als een op maat gemaakt jasje. Het titelnummer en Fame bleven meteen aan m'n ribben kleven, sommige andere nummers als Fascination en Somebody Up There Likes Me moest ik een paar keer beluisteren voor ik besefte hoe fantastisch ze in elkaar zitten en hoe swingend ze zijn. De blazers, de achtergrondzang, de goddelijke melodieën: er is iets verslavends aan, en je hoort ook dat Bowie zelf er maar geen genoeg van kon krijgen. Enkel Across the Universe doet me weinig, voor de rest is dit een album om meerdere keren na elkaar te beluisteren. Op naar meer werk van deze briljante dandy!