David Bowie - Young Americans (1975)

Minste plaat in zijn indrukwekkende jaren 70 oeuvre.
Met de uitschieters Young Americans & Fame hebben we het eigenlijk wel gehad met het album.
De soul kant van Bowie bevalt me maar matig, de sax van David Sanborn vind ik zelfs bij tijd en wijle irritant.
De overige nummers zijn niet slecht maar ik kan er nou ook niet erg enthousiast van raken.
*** sterren

Om eerlijk te zijn ken ik nog geen enkel volledig regulier album van Bowie ( ), maar daar gaat snel verandering in komen.
Deze heb ik als eerste gekozen omdat Young Americans tot nu toe nog steeds mijn all time favourite van hem is, naast This Is Not America.

YA steekt hier inderdaad met kop en schouders boven de rest uit, maar zeker een positieve noot voor Fascination en Right. Prima soul invloeden. Fame kende ik uiteraard ook al en blijft funky. Can You Hear Me is een prima slow soul track. De overige drie tracks zijn ietsje minder maar zeker niet slecht. Het origineel van Across the Universe zal ik eerst nog eens goed moeten beluisteren alvorens een oordeel te vellen over deze cover t.o.v. het origineel.

Al met al een prima in het gehoor liggend album.

Voor nu 4*

Héérlijke Bowie plaat, maar het heeft wel erg lang geduurd voordat ik dat begreep. Ik geloof dat ik Young Americans zo'n 15 jaar geleden ooit op vinyl heb aangeschaft en ik vond het maar een saai album. Ik was veel meer geinteresseerd in de creatieve/artistiekerige Bowie van de jaren voor deze plaat. Toch heb ik gelukkig sinds een aantal jaar dit album herontdekt en ik moet zeggen dat hij nog steeds groeit.

Fascination is een geweldig opzwepend numme. Win en Somebody Up There Likes me zijn zwoel, warm en soulvoller dan alles wat we tegenwoordig aan soul krijgen voorgeschoteld. Over het titeltracknummer en de geniale single Fame hoef ik weinig te zeggen: uitstekend. Maar de meest aangename verrassing zit hem voor mij zoveel jaar later, nu ik ook de cd versie heb aangeschaft, in de bonustracks: Who Can I Be Now? laat een Bowie op zijn persoonlijkst en meest gepassioneerd horen en It's Gonna Be Me doet hier zeker niet voor onder. De nummers passen dan ook naadloos binnen de rest van het album. Het enige nummer waar ik weinig om geef is de soul-versie van John, I'm only Dancing. Daar had ik liever de cover die Bowie tevens rondom deze periode opnam van Buce Springsteen's It's Hard To Be A Saint In The City voor in de plaats gezien.

Tevens valt het mij op dat dit album ook bij niet-Bowie fans prima in de smaak valt. Het is een stuk commercieler dan de rest van zijn werk uit de jaren 70 en doet het zowel als achtergrondmuziek als op hoog volume meer dan goed. Aanrader.

Bowie's cover van Across the Universe wordt duidelijk niet door iedereen gewaardeerd. Natuurlijk vergroot hij het nummer enorm uit, maar Bowie heeft nooit de bedoeling iets te coveren om er iets van te maken dat nauwelijks verschilt van het origineel. Als Bowie iets covert dan maakt hij er zijn geheel eigen versie van. In dit geval dus heeft hij, waar The Beatles het bescheiden hielden, er iets van gemaakt dat neigt naar bombasme, maar tegelijkertijd legt hij er een groots gevoel in. Het nummer pakt me redelijk in deze uitvoering; ik vind het in elk geval heerlijk klinken en het daagt me uit voluit mee te zingen: "Nothing's gonna change my world..."

Het succesvolle Bowie verhaal gaat door in 1975, als hij Ziggy begraven heeft, afscheid heeft genomen van Aliddin Sane en dus ook de glamrock de nek heeft omgedraaid.
Bowie gaf dat genre een ware indeniteit , ging er mee de diepte in, maar was kien genoeg om op tijd een andere draai aan zijn tot nu toe al indrukwekkende loopbaan te geven.
Hij had gelijk; in 1975 was glamrock op zijn retour.

Young Americans is dan ook heel andere koek, al gaf hij op Diamond Dogs al een voorzetje met 1984, een song die al de nodige soul invloeden meekreeg.
De tour uit 1974 bevatte ook afwijkende versies van bestaande nummers die een souljasje kregen aangetrokken( David Live)
Dit is dan ook een plaat die de soul/funk Bowie laat horen.
Is het een geslaagde onderneming ? Ja en nee.
Ik breng niets nieuws als ik vind dat Bowie een geweldige vocale prestatie levert op dit album.
Ook dit genre ligt hem als vocalist.
Het songmateriaal is daarintegen wisselend. Plastic Soul noemde Bowie het zelf, en het lijkt of er af en toe iets te geforceerd wordt gespeeld om het allemaal goed tot zijn recht te laten komen.
Het is niet makkelijk voor een blanke om van huis uit zwarte muziek geloofwaardig neer te zetten.
Het sfeertje is best goed, de zwoele backgroundvocals, de sax ( David Sanborn) de swing, maar de echte philidelphia soul hoor ik niet echt, maar misschien was dat ook de bedoeling.
De opener en titeltack hakt er goed in. Sterk neergezet, opgetogen en een ijzersterk refein.
Fascination is ook goed. Prima funk , mooi samenspel tussen Bowie zelf en achtergrondzangeressen . Opzwepend en swingend.
Somebody Up There Like Me is uitgesponnen, maar heeft de juiste passie en de juiste drive.
Het heeft de neiging om wat eentonig te worden, maar ook hier zingt hij het tot grote hoogten, waardoor het nummer uiteindelijk meerwaarde krijgt.
Across The Universe is natuurlijk een Lennonsong uit de Beatlestijd.
Ik vind het niet heel dramatisch. Het is in ieder geval Bowieminded en heb hier meer mee dan het afgraffelde Let's spend The Night Together die op Aladdin Sane stond.
Fame is een uitsmijter van jewelste en behoort ook moeiteloos tot een classic van formaat.

Zo is Young Americans een voor mij acceptabele plaat, die bij vlagen echt boeit, maar het ook niet helemaal is. Een dipje...niet zozeer, maar geen hoogtepunt in zijn oevre.
Het staat wat verder af van wat hij presteerde en nog ging presteren de komende periode.

Ietwat een opvallend broertje dat voor mijn gevoel een soort van overgang is van zijn Ziggy Stardust periode en al wat daar bij hoorde, naar zijn 'innerlijke verandering' richting de Berlijn jaren. Aan de muzikanten zal het ook hier niet aan liggen, met Sanborn op saxofoon en Newmark op drums en de samenwerking met John Lennon die o.a. resulteerde in een retegoed nummer die de tand des tijds glansrijk kan doorstaan. Het zal al vaak gezegt zijn, maar wat een goede zanger met een geheel eigen geluid. Als je kijkt naar de artiesten die van invloed zijn geweest in de jaren zeventig, aan wie geven zij de scepter door? Kan eigenlijk zo goed als geen namen bedenken die het charisma, innovatie en eigenheid van een Bowie, Reed, Young, Mitchell, Cohen, Dylan to name but a few kan voortdragen. In de tussentijd totdat ik dat wel helder krijg, want elke tijd heeft natuurlijk zijn eigen iconen, kan ik met Bowie met een gerust hart naar zijn muziek luisteren en ervan genieten. Ben ook heel benieuwd naar zijn nieuwe album.

Ik zie Young Americans meer als een tussenstation. In een moordend tempo verscheen het ene album na het andere en Bowie was duidelijk bezig zijn glamstatus achter hem te laten.
Het roer moest om.
Des te meer is het logisch dat hij het over een heel andere boeg gooit.
Wellicht voor velen te drastisch, maar men wist nu wel hoe veranderlijk Bowie kon zijn en dat zou uiteindelijk tevens zijn visitekaartje worden.
Het is zeker niet zijn sterkste werk, maar ik denk niet dat het Bowie deerde. Het hoorde bij de volgende stap en het onderzoeken naar nieuwe mogelijkheden.
Maar een ruime voldoende is dit album zeker waard. Muzikaal zit het prima inelkaar, maar het mist hier en daar de intentie van echt zwarte muziek.

Ik denk dat, als je naar dit album luistert, je even een knopje in je hoofd moet omzetten en je even moet voorstellen alsof het niet tussen Diamond Dogs en Station To Station is verschenen.
Ik vind dat het zich het best beluistert als zijstapje, zonder de spanning, het venijn en de paranoia van z'n betere broertjes, maar een alleraardigste soulplaat, toevallig gemaakt door duizendpoot Bowie.

Strikt bezien vind ik het titelnummer, Somebody Up There en Fame de hoogtepunten, maar alleen in dat laatste nummer hoor ik iets van de manische gekte, 'het scherpe randje', zogezegd, terug dat Bowie-platen echt de moeite waard maken.

Hij zal er zelf wellicht niet al te beste herinneringen aan hebben overgehouden -als ie het zich sowieso al herinnert- want tjonge, hij ziet er duidelijk niet fris uit op de cover!

Sinds gisteren heb ik de Duitse RCA-cd in huis dat geluidstechnisch héél dicht tegen de lp aan zit.
Het maakt het album in ieder geval een stuk genietbaarder vergeleken met de blikkerige remaster uit 1999.

Ik weet niet of Bowie Young Americans als tussendoortje heeft beschouwd. De term tussendoortje klinkt alsof hij de plaat zelf niet helemaal voor vol aan heeft gezien. Dus dat betwijfel ik. Zeker als je de indrukwekkende sessiemuzikanten en gastmuzikant in de vorm van John Lennon noemt.
Bowie gooide duidelijk het roer volledig om, en wilde een blanke soul plaat maken. Dat is gelukt. Het resultaat is wat tegengevallen, hoewel Fame één van zijn beste singles ooit blijft.

Misschien is tussendoortje niet de juiste benaming. Dat hoort waarschijnlijk meer bij Pin-Ups.
Het is wel een plaat die verandering aanbracht. Bowie wilde duidelijk iets anders.
Ziggy, Alladin en Diamond Dogs zijn albums die een soort trio vormen, zoals Low en Heroes en in mindere mate Lodger dat zijn.
In dat opzicht is Young Americans een plaat die daar tussen in zit. Wel een stuk stijlvaster overigens.
Op Station To Station zijn de funk invloeden zeker nog wel aanwezig, maar minder als raamwerk.

Young Americans is derhalve een moedige plaat. Niet makkelijk om je op dit pad te begeven.
Half geslaagd.

Het was natuurlijk ook zijn fascinatie voor Amerikaanse soul muziek die hem er toe bracht om dit album te gaan maken. Daarbij denk ik dat hij het nodig had zijn rockjas even uit te gooien. Uiteindelijk had zonder dit album ook Station To Station niet bestaan. Ook Bowie maakte natuurlijk een ontwikkeling door.

Zeker !

Het is typisch iets voor bleekscheten om deze Bowie-schijf te onderschatten: nergens elders paart Bowie grootsteedse neurose aan hitsigheid en rush: o.a. Fascination en Fame drijven op funk en onrust.

Deze plaat heeft meer serieus doorvoelde funk dan de RHCP ooit hebben opgebracht. In bepaalde zin is Young Americans wel degelijk de prelude op Station to Station: hedonisme, rush, neurose, stadsleven, extraversie, scoren - de Berlijnse 'trilogie' is veel introverter.

Voor mij is/was Young Americans altijd the perfect unison van twee (principieel) verschillende kanten: soul & funk vs pop/rock. Niemand was er eerder zodanig in geslaagd die twee te verenigen: Bowie stond n.b. in een 'zwarte' show als Soul Train! Later zou die fusie nog eens door Prince worden gerealiseerd.

De echt zwarte soul/funk is toch een ander verhaal. Het zweet meer en heeft meer sex, al komen Bowie + band bij vlagen aardig in de buurt.

Je hoort dat Bowie zich prima heeft ingeleefd. Zijn vocale prestatie is bewonderingswaardig, de band grooved en de feel is er.
Tegelijkertijd hoor ik soms ook een wat krampachtig gemaakte sfeer, wat ook duidelijk maakt dat Bowie nu eenmaal geen geboren soulman is.

Maar een 3,5 rechtvaardigd het aardig. Een verre van slechte plaat maar geen highlight.
Dat maakt ie ruimschoots goed met Station To Station.

Ik vrees dat we niet helemaal op één lijn zitten: ik heb gepuberd met soul (Atlantic, Tamla Motown) en ging stappen met Molukse vrienden (soul brothers); JB was voor hen #1. Overdag zat ik op het lyceum: Buffalo Springfield, Led Zeppelin, Pink Floyd, Fairport Convention.

Wat denk je hoe het is als er iemand komt die die kloof een beetje kan overbruggen: 1975 hoe oud was jij en wat kende je toen van funk en soul?

Ik heb HEEL VEEL vinyl weggedaan in 1988 - weet je waar ik het meeste spijt van heb? De oude Tamla Motown & Atlantic singles (die ik van mijn moeizaam gespaarde zakgeld in de 60s had gekocht), en van de andere Stones, Beatles en Kinks (op Pye in kartonnen hoes) singles en ep's.

Context en het gevoelig ervoor is het steekwoord hier - anders is het gewoon makkelijk lullen en achterafgeklets, in 2013 - bijn a 40 jaar later.

Ik proef uit jou woorden een stuk jeugdsentiment Mjuman, en dat is ok.
Ik begrijp dat jij die periode heel bewust hebt meegemaakt.
In mijn geval is dat niet niet helmaal zo.

1975: Ik was zeven jaar, werd wel al vroeg aangestoken door popmuziek. Met name door broer en zus die een stuk ouder zijn.
Maar het echte ontdekken kwam pas later. Ik zweerde bij Mud in die periode. De eerste band waarvan ik dacht, hey gaaf !
Bowie trok pas echt mijn aandacht toendertijd met Heroes.

In de loop der tijd de schade wel ingehaald, en verdiept in veel genre's. De jaren 70 als favoriet decenium.
Maar nogmaals, je hoort mij niet zeggen dat Young Americans een slechte plaat is.
Ik vind wel dat er in het genre betere dingen zijn gemaakt.

Bowie noemde het tenslotte zelf plastic soul.

Jeugdsentiment? Soul is een ernstig virus: ik hou nog steeds van soul - goeie live soul is imo zowat de mooiste live muziek - naast idem jazz. Die muziek werd live (decennia al) gespeeld en vervolgens werd er een lp gemaakt. Veel rock/pop is veel 'gestudeerder': die werd/wordt - met name eind 60s/mid 70s - opgenomen in de studio en vervolgens werd er gekeken hoe (en überhaupt of) die muziek wel live kon worden gespeeld. Niet voor niets ontstond eind 70s punk, wave en postpunk.

Young Americans is de blank/zwart mix van stadsneurose, hitsigheid, the 'urge' en de behoefte om te stappen en dansen om je energie kwijt te raken en de rottige werkweek weer door te kunnen komen. Twee jaar later - Bowie led where others followed - kregen we de baco-versie ervan met Saturday Night Fever.

David Bowie heeft in de 70s GEEN slechte platen gemaakt, de minste is Pinups imo, maar zelfs die mag eigenlijk niet ontbreken. In de 70s was Bowie en het was altijd weer de vraag in welke gedaante hij zou verschijnen: Major Tom, Ziggy, Thin White Duke of als clown (Scary Monsters).

Fascination is een cover van een nummer van Luther Vandross, ontdekte ik. Die tourde in 1974 met Bowie als onderdeel van The Mike Garson Band, feitelijk Bowie's begeleidingsband en was ook Bowie's zangcoach in die tijd. Uiteindelijk heeft Bowie de titel veranderd naar Fascination, verder is het nummer grotendeels hetzelfde.

Een oude liveversie (niet heel best qua kwaliteit, maar wel leuk om eens te horen):
YouTube - LUTHER --- FUNKY MUSIC

En wie diep in dit album wil duiken zou dit eens kunnen gaan lezen:
Young Americans: 1975 | Pushing Ahead of the Dame - bowiesongs.wordpress.com

Ik zie dit zeker niet als tussendoortje in ieder geval, daarmee doe je Bowie's liefde voor soul toch wel te kort en zie je hem teveel als (glam)rocker in plaats van een soort muzikale omnivoor. In 1973 had hij al zijn soulgroep The Astronettes, waarvan de muziek uiteindelijk nooit officieel werd uitgebracht (al belandde sommige nummers in bewerkingen later nog wel op dit album en Scary Monsters). En op de albums hierna (vooral Station to Station, maar zeker ook Low) is de soul nog steeds duidelijk hoorbaar.

De krampachtige sfeer hoor ik ook niet echt, eigenlijk, al vind ik Can You Hear Me en Somebody Up There Likes Me wel pas echt goed worden in de laatste minuten (en dan mochten ze eigenlijk ook nog wel even doorgaan). Als ik nummers als Win of Right hoor, heb ik het idee dat dit net zo goed Marvin Gaye nummers zouden zijn. Ik hoor ook niet in alle nummers even veel 'zweet en seks', maar dat hoor je evenmin in alle zwarte soul. Die kon/kan ook best heel braaf zijn. Ben wel benieuwd wat dan de intentie van zwarte muziek zou zijn?

Dat zijn aardige weetjes idd. Gitarist Carlos Alomar had voor Bowie al eens samen gewerkt met Luther Vandross - door velen onterecht gezien als de Slick Rick of soul.

Verder bedenk ik opeens dat ik die hele riff van Fame ook in een nummer van JB heb gehoord (een van de tracks op Star Time) - zo'n beetje uit hetzelfde tijdsgewricht: Hot (I Need to Be Loved) - vergelijk het met herkenbare (korte staccato-riffs etc) werk van the Flames en ervaar dat het wonderwel past in de song van JB - en ik zag dat citaat altijd als een blijk van waardering van JB voor Bowie.

Krampachtig - dat heb ik niet geschreven. Rusteloos, check Young Americans, Win, Fascination. Het is ook niet een constante 'cherchez la femme', the need to score. Across the Universe etaleert ook - anders dan de lievige Beatles-versie - een knap stuk wanhoop. Delen van dit album zouden zo in een film naar het eerste boek van Brett Easton Ellis of Tom Wolfe's The Bonfire of Vanities kunnen fungeren: hedonisme en narcisme ten top (Fame, Fascination, Somebody Up There ...).

Zwarte muziek: expressie geven aan je eigen ellende: slavernij, zwoegen op de plantage - negro spirituals, gospels, blues, rhythm & blues, soul. In zekere zin je ellende van je afzingen. Dit album Me'Shell NdegéOcello - Plantation Lullabies (1993) is een goed voorbeeld van doorvoelde muziek. Net als Anthony Hamilton - Comin' from Where I'm From (2003) met gevoel uiting geven aan je roots.

Krampachtig was nog een woord van Bikkel.

Across the Universe laat inderdaad wat wanhoop horen, zo had ik er nog niet tegenaan gekeken.

Ik had die uitvoering van Vandross ook nooit gehoord. Op de plaat staat bij credits voor music wel alleen Vandross en bij words Bowie en Vandross, maar nu is het duidelijk dat het echt al een bestaand nummer was.

Ik vind dit album trouwens ook best leuk hoor, luistert lekker weg.

Ik ga hem meteen weer eens draaien.

Hier ook nog een prille versie van Fame - toen nog Footstompin' getiteld - uit de Dick Cavett show:
YouTube - David Bowie 'Footstompin' / I Wish I Could Shimmy Like My Sister Kate'.

Geining, de aanloop naar dit album. Ook Young Americans speelde hij in die show: YouTube - David Bowie Young Americans Live Dick Cavett Show 1974

De grap is nog steeds dat ik denk precies halverwege (2:36) een gitaargedreven bruggetje denk te horen dat me terugbrengt naar I Feel Fine van The Beatles

Alomar kennende is dat geen toeval.

Ik kwam daar laatst ook pas achter. Leuke is wel dat Bowie's versie net even wat lekkerder klinkt.

Net de docu op 3 gekeken en het aardige is dat aan deze lp toch een herwaardering wordt geplakt. En terecht. Het is een minder kunstzinnige plaat dan wat hij hiervoor en vooral en erna heeft gemaakt maar levert wat mij betreft toch een vrij unieke plaat af. Noem het white soul.

Er wordt inderdaad uitvoerig stilgestaan bij deze plaat in de Five Years-docu.
Toch iets teveel eer, als je het mij vraagt; albums als Diamond Dogs, Aladdin Sane, Lodger en The Man Who Sold The World komen er ter vergelijking maar bekaaid vanaf (zeg maar: ze worden overgeslagen).

Young Americans is zeker een goed album -laat daar geen misverstand over bestaan- maar m.i. is het ook lichtelijk overgewaardeerd.
Het is vooral interessant in de zin dat Bowie een uitheems zijstapje doet (waarvan er al enkele voorzetjes worden gegeven op de twee voorgaande reguliere platen en zeker ook het David Live-album), maar ik vind het geenszins tot z'n meest hemelbestormende werk behoren.

Maar man, wat zag ie er uit tijdens die opnames...
Je zou 'm echt geen dag meer geven, echt!

Titelnummer is natuurlijk een van z'n beste ooit. Maar wat is Win toch ook een heerlijk nummer.

Verder is dit album nooit een van mijn favorieten van hem geweest, maar zie nu dat ik hem toch wel erg laag heb beoordeeld. Puntje erbij kan wel. Alleen al voor die eerste twee nummers.

Zijn 'plastic soul' album zoals hij het zelf noemt maar best lekker. Mijn favoriete nummers zijn het titelnummer, Win, Right en Fame.

Las laatst dat Who Can I Be Now? en It's Gonna Be Me geschrapt zijn om ruimte te maken voor de nummers met John Lennon. Zonde, vind deze twee nummers bijkans nog sterker.