menu

David Bowie - Young Americans (1975)

mijn stem
3,70 (424)
424 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Soul / Rock
Label: RCA

  1. Young Americans (5:11)

    met Luther Vandross

  2. Win (4:44)
  3. Fascination (5:45)

    met Luther Vandross

  4. Right (4:15)
  5. Somebody Up There Likes Me (6:30)
  6. Across the Universe (4:29)

    met John Lennon

  7. Can You Hear Me (5:03)
  8. Fame (4:16)

    met John Lennon

  9. Who Can I Be Now? * (4:36)
  10. It's Gonna Be Me * (6:27)
  11. John, I'm Only Dancing (Again) * (6:57)
  12. After Today * (3:59)
toon 4 bonustracks
totale tijdsduur: 40:13 (1:02:12)
zoeken in:
avatar van Lau1986
3,5
Dit is inderdaad een wat mindere plaat, maar dat wil niet zeggen dat het slecht is. Integendeel er staat hier ook genoeg leuks op. Het titelnummer bijvoorbeeld is erg lekker en catchy, net als afsluiter Fame. Daartussenin zitten echter ook een aantal goede nummers.

avatar van Basel
3,5
Eigenlijk had Golden years op dit album thuisgehoord wat mij betreft.

avatar van brandos
4,5
Wat schalen mensen deze plaat toch laag in. Ten opzichte van Diamond dogs is dit album zo'n reuzensprong vooruit! Dat heeft ook te maken met het meer dan verdienstelijke songmateriaal. Vocaal is ie enorm op dreef en de nieuwe (merendeels zwarte) muzikantengroep is een revelatie. Het is dan wel een soul album, maar het blijft toch wel echt Bowie, ietwat afstandelijk en ongenaakbaar. Volgens mij is George Michael's Freedom geïnspireerd op het funky pianospel van het nummer Young Americans. Dit is dan ook een van de meer tijdloze platen van Bowie.

avatar van bikkel2
3,5
Het sierde Bowie dat ie na zijn glam/ art rock periode dit durde te doen.
Vocaal staat hij ook absoluut zijn mannetje en de band + singers zijn uitstekend.
Het was er ineens en dat is ok.
Of je dan ook gelijk de perfecte plaat te pakken hebt is wat anders.
Bowie blijft Bowie, maar ik blijf vinden dat er wat geforceert gezocht wordt naar de soul die als soul zou moeten klinken.
Bowie noemde het zelf plastic soul, je zou denken dat hij vanzelf al in de verdediging kroop.
Luther Vandross was een soort van mentor van Bowie en dat heeft zeker baat gehad.
Ik vind het redelijk gelukt en dit is zeker geen overbodige plaat.
Wel eentje die is ontstaan uit zijn liefde voor Philly soul/ funk en dat avontuur wel aan wilde gaan.
Er zijn echter betere vertolkers in dat genre.
Niet om Bowie af te kraken, maar omdat het bij de donkere artiesten in dit genre echt naturel en aangeboren is.

Op Station To Station ging hij voor een mix van soul/ funk en rock aan. En dat klinkt veel overtuigender. Meer zijn eigen id en een geweldig stel songs trouwens.

avatar van LucM
3,5
Zowat de voorbode van zijn album Station To Station waarin hij soul met rock vermengt. Soul gaat David Bowie zeker niet slecht af, het songmateriaal is globaal iets minder dan zijn vorige albums en de Beatles-cover Across the Universe is niet al te best.

avatar van devel-hunt
4,0
Je kan zeggen wat je wil van Young Americans, het was de goed uitgekiende en doordachte Amerikaanse doorbraak naar het grote publiek. Met wat hulp van vriend John Lennon, die geen gelegenheid op de Amerikaanse tv voorbij liet gaan om Bowie de hemel in te prijzen en reclame te maken voor het 'fantastische nieuwe Bowie album Young Americans' , Bowie schreef dan ook samen met Lennon Fame, Bowie's eerste Amerikaanse no1 hit.
Fame is dan ook gelijk het enige nummer wat blijft hangen, de andere nummers zijn voor Bowie begrippen redelijk anoniem.

avatar van bikkel2
3,5
Hij stond ook in de shows waar meestal alleen de zwarte artiesten optraden.
Inderdaad ook tactisch een heel slimme zet en met Golden Years ( het jaar er op) kon hij ook uit de voeten.
Mooi dat Lennon - die toen al woonde in the states - wat kon bewerkstellen.
Natuurlijk draaide Bowie weer om als een blad met Low en Heroes, die een heel Europees geluid hebben.
Fysiek ook zijn redding.......Bowie was in deze periode een cokehead en niet zo'n klein beetje.

avatar van Mjuman
Opvallend hoe er gezwampeld wordt over dit album. David Bowie verscheen niet zomaar in een programma, Bowie verscheen in Soul Train, als zowat eerste honky - check de wiki om te zien hoe en wat. Bowie werd omarmd door 'black America'.

Dit album is ook een brug tussen de zwarte (disco/dans) cultuur en de blanke. Het titelnummer laat horen dat Bowie goed met een sax overweg kon, broeierige erotiek in de metropool. De overbekende riff uit Fame werd hetzelfde jaar door JB gebruikt in Hot, I Need to Be Loved. Had je in Fascination nog niet gehoord dat Alomar goeie funk riffs kon spelen, in Fame kon dat je niet ontgaan. Alomar baalde van het hergebruik van zijn riff, maar Bowie zag het als een eer dat "the hardest working man a.k.a. the most frequenly sampled one (Funky Drummer)" nu eens een riff uit een song van hem hergebruikte.

Voor mij staat dit album maar een klein tikkie lager dan Station to Station. Thematisch ligt er wel een link tussen die twee albums.

avatar van teus
3,5
Helemaal geen slecht '70,s Bowie album ,dit album heeft een Rock/Soul/Disco karakter
Weer een andere Bowie fase dient zich aan,en elke periode heeft zijn charme,ook op Young Americans
Vind trouwens Fame een kanjer ,,blijft voor mij een Bowie all time favoriet!!

Ziegler
Mjuman schreef:
Opvallend hoe er gezwampeld wordt over dit album. David Bowie verscheen niet zomaar in een programma, Bowie verscheen in Soul Train, als zowat eerste honky - check de wiki om te zien hoe en wat. Bowie werd omarmd door 'black America'.

Dit album is ook een brug tussen de zwarte (disco/dans) cultuur en de blanke. Het titelnummer laat horen dat Bowie goed met een sax overweg kon, broeierige erotiek in de metropool.


Er wordt inderdaad wat afgezwampeld. Bowie kon zo goed met een sax overweg, omdat het David Sanborn was die de partijen inspeelde.

avatar van Sanderzzz
3,5
Young Americans en Fame staan op dit album

Op Young Americans ga ik helemaal los , zonder twijfel een van mijn favoriete Bowiehits. Hier staat ook het volledig nummer op en niet de verkrachte versie van 3 minuten op de best-of albums. Het is prachtig gezongen en je wordt er gewoon vrolijk van, ach en dan dat zinnetje uit A Day In The Life van The Beatles gebruiken... heerlijk nummer. Zeer briljant en sterke opener van dit album.
Fame is dan weer het eindnummer. Lekker groovy en gave hit , ideale afsluiter op deze plaat.

Deze nummers brengen het cijfer van deze plastic soul plaat naar omhoog. Naar mijn mening is Young Americans vanaf Space Oddity (pinups niet meegerekend) zijn zwakste plaat tot nu toe. Het is in de verste verte niet slecht maar de Soulbeleving over heel de plaat ligt me niet zo. Dat heb je wel een keertje met een artiest die diverse stijlen op zich durft te nemen.

Ik vind het album na een tijd iets te zoetsappig klinken. De nummers tussen intro- en eindnummer zijn niet echt slecht maar kunnen me ook niet geweldig boeien. Win is een mooi rustig nummer maar is iets te zweverig en hetzelfde geldt voor Can You Hear Me. Across The Universe is ok, maar het origineel nummer is uiteraard stukken beter.

Vanwaar oh vanwaar ken ik die saxofoon in Somebody Up There Likes Me? Het komt me bekend voor en dat helpt natuurlijk wel dit nummer te apprecieren. Enige nadeel is dat het nummer voor mij iets te lang duurt. Het is zonder twijfel wel het beste van de tragere nummers op dit album.
Dan hebben we de twee beste nummers buiten de eerstgenoemden hierboven, nl Right en Fascination. Lekker dansbaar ritme, klinken allebei ook heel prettig in het oor. Alweer duurt Fascination me iets te lang, Right daarentegen is perfect qua lengte.

Young Americans heeft voor mij dezelfde ziekte als Space Oddity. De stijl van desbetreffende albums (Folk En Soul) kunnen me niet blijven boeien voor een hele plaat. Echter laat Space Oddity me wel meer verrassen met een paar psychedelische werkjes. Deze plaat kabbelt rustig voort. Ik zeg niet dat het niet gedurfd is, want na Diamond Dogs slaat Bowie hier een compleet andere weg in en daarvoor moet je ballen hebben. Voor mensen die van het genre houden is dit een waar genot maar ik luister liever naar een andere Bowie.

Niet slecht gewoon een dikke OK door de twee toppers en , uiteraard, zijn prachtige stem op deze plaat.

3*

avatar van Mjuman
Ziegler schreef:
(quote)


Er wordt inderdaad wat afgezwampeld. Bowie kon zo goed met een sax overweg, omdat het David Sanborn was die de partijen inspeelde.


Dank voor de essentiële info - dat is een hele schok voor mijn wereldbeeld: op Soul Love van Ziggy speelt Bowie zelf sax-solo, verdienstelijk en ik heb Bowie meermalen live verdienstelijk de sax zien hanteren. Daarom ging ik ervan uit dat hij het zelf was geweest.

Alors: 12 points pour vous

Ziegler
De sax op Ziggy is dan ook niet om aan te horen. Op diamond dogs 'jankt' Bowie ook een deuntje mee op z'n sax. Gelukkig doet hij dat niet zoveel.

David Sanborn is daarentegen een behoorlijk goede saxofonist. Speel sax door een soort van wah-pedaal.

avatar van Mjuman
Ziegler schreef:
De sax op Ziggy is dan ook niet om aan te horen. Op diamond dogs 'jankt' Bowie ook een deuntje mee op z'n sax. Gelukkig doet hij dat niet zoveel.

David Sanborn is daarentegen een behoorlijk goede saxofonist. Speel sax door een soort van wah-pedaal.


Sanborn is een van de saxofonisten aan wie ik al lang een hekel heb - en dat is gewoon een smaakzaak - en Kenny G is er nog zo een: continue dezelfde licks, weinig inventief - ondanks zijn technische merites; zodra Sanborne gaat spelen zie ik - joechei, joechei - de Tiroler soft-porno films al van start gaan: zo melig ("corny" zeggen Yanks). Misschien dat Sanborn daarom mocht inspelen omdat ie de juiste dosis erotische hitsigheid in de titelsong wist te blazen

Ziegler
Je zet Sanborn verkeerd weg. Het is zeker geen coltrane, maar kan toch behoorlijk blazen. Kenny G is van een andere categorie. Dat is inderdaad liftmuziek.

Het verwonderd me wel dat toen je in de veronderstelling was dat het Bowie was, je vond dat het verdienstelijk spel was.

avatar van Mjuman
Ziegler schreef:
Je zet Sanborn verkeerd weg. Het is zeker geen coltrane, maar kan toch behoorlijk blazen. Kenny G is van een andere categorie. Dat is inderdaad liftmuziek.

Het verwondert me wel dat toen je in de veronderstelling was dat het Bowie was, je vond dat het verdienstelijk spel was.


Zoals ik zei, was het passend in de context van song (en tekst); heb er gewoon niet bij nagedacht dat hij het zou kunnen zijn. Zijn spel is mij te lyrisch, al is mijn smaak wel redelijk breed waar om saxofonisten gaat van Coleman tot Greg Osby of Art Porter, om er een paar te noemen.

avatar van Funky Bookie
3,5
Hele toegankelijke (bijna-)soulplaat.
Geen moeilijke nummers. Dit luistert gewoon heel lekker weg. Uiteraard zijn het titelnummer en Fame fantastisch, maar op Win vind ik Bowie vocaal ijzersterk in de traditie van de zwarte soulzangers.
Al met een heel lekker album, maar niet 1 van de meesterwerken van Bowie.

avatar van Faalhaas
4,5
Funky Bookie schreef:

Al met een heel lekker album, maar niet 1 van de meesterwerken van Bowie.


Jawel hoor.

avatar van lennon
4,0
Hieronder is mijn recensie te zien zoals ik 'm geplaatst heb op http://leosbloghuis.blogspot.nl/

Ziggy was niet meer, maar op de hoes zie ik nog een half overblijfsel van dat alter-ego. Overigens vind ik dit een verschrikkelijk lelijke foto voor een platenhoes, maar het zal wel gepast hebben in de tijdsgeest denk ik maar. Bowie kijkt met een sigaret in de hand serieus naar de camera. Een periode waarin ik vind dat hij er echt slecht uitzag. Maar muzikaal niets inleverde, en daar gaat 't om.
Een album waar je Luther Vandross in je achtergrond koor hebt zitten, en John Lennon als gast artiest hebt, moet toch wel goed uitpakken?
Voor Ziggy fans toch wel een schok, Bowie gaat op de soul tour... Ik heb 't niet bewust mee gemaakt, dus ik sta hier totaal anders in dan de overlevenden....

1.Young Americans (5:11)
Een zeer toegankelijke opener, die lekker soul achtig klinkt. De saxofoon van David Sanborn toetert lekker mee gedurende het hele nummer. Mooi hoe deze een onopvallende, maar toch grote hoofdrol speelt. De vocalen van Bowie zijn erg mooi. Het gospel achtrige koor bepaalt de sfeer van het nummer ook voor een groot deel. Alle losse stukken vallen mooi in elkaar als één geheel. De aanwezigheid van vriend John Lennon lijkt al te worden aangekondig met een passage uit the Beatles track a day in the life (I read the news today, oh boy) Lekkere starter.

2.Win (4:44)
Het 2e nummer is een ballad, met een mooi typisch 70's gitaar geluid. Wederom ligt de kracht van het nummer in het samenspel met de achtergrond zang, in dit geval voornamelijk een vrouwelijke stem. Halverwege is er een strijkorkest toegevoegd wat het nummer nog meer waarde geeft. Ik vind het erg mooi, de combinatie van Bowie met soul muziek.

3.Fascination (5:45)
Een nummer wat deels van de hand van (toen nog achtergrond zanger) Luther Vandross is. Een funky track, gebaseerd op Luther Vandross zijn song Funky Music. Weer wordt het nummer gedragen door het sterke samenspel van Bowie met zijn achtergrond zangers. Dat is toch wel de kracht op dit album, afgezien van de heerlijke muziek.

4.Right (4:15)
Een slow funk nummer. Weer de sax met een sterke rol. Op een goede koptelefoon luistert dit werkelijk heerlijk weg. Bowie laat horen dat welke weg hij ook inslaat, dit met finesse en zorgvuldigheid doet.

5.Somebody Up There Likes Me (6:30)
Het eerste nummer wat niet echt mijn aandacht weet vast te houden. Ikkan er noet echt een vinger op leggen waarom dat is. Misschien omdat het na kant A een beetje meer van 't zelfde is? Het is niet slecht, maar echt opvallen doet dit niet. De zweverige synth op de achtergrond vind ik wel erg mooi.

6.Across the Universe (4:29)
Een gewaagde cover van een prachtige Beatles track. Maar als je John Lennon dan als gast mag verwelkomen weet je dat 't wel goed zit. De man heeft zijn zegen gegeven en draagt zelf ook een steentje bij. Het nummer heeft een wat valse start qua zang vind ik, maar al snel herstelt zich dat in een eervolle cover. Mooi om Lennon op de achtergrond te horen. Bowie speelt mooi met de melodie en geeft hier en daar zijn eigen draai daar aan.

7.Can You Hear Me (5:03)
Het strijk orkest is weer uit de kast getrokken om te spelen op dit nummer. Het maakt het nummer net iets te glad helaas. Weer een nummer wat me minder boeit.

8.Fame (4:16)
Weer een song samen geschreven en opgenomen met John Lennon, die goed is te horen op dit nummer, mooi! Ik kende de mix afkomstig van David Bowie - Changesbowie (1990) voor ik deze versie kende. Beide versie bevallen me erg goed overigens. Heerlijk funky en enorm catchy. Een van mijn Bowie favorieten. Overigens hebben mijn andere helden Duran Duran hier een leuke cover van gemaakt (als b-kantje origineel uitgebracht, maar later op de speciale editie van Duran Duran - Duran Duran (1981) verschenen)

Waar Queen flirt met disco en U2 flirt met dance en jammerlijk falen (commercieel gezien) , laat Bowie hier horen hoe het moet. De man kan werkelijk alle kant op, en doet dat met zorg. Zorgt voor de juiste muzikanten en producers en schrijft het juiste materiaal. Het resulteert in misschien wel zijn meest toegankelijke plaat ooit. Kant A is in zijn geheel sterk, kant B kent 2 wat mindere momenten, maar eindigt wel met super song Fame. Al met al wel een erg fijn album, wat makkelijk weg luistert. Ik twijfel tussen 3,5 en 4, maar door held Lennon op dit album maak ik er toch 4 van.

buizen
lennon schreef:
...dus ik sta hier totaal anders in dan de overlevenden....

... Ik twijfel tussen 3,5 en 4, maar door held Lennon op dit album maak ik er toch 4 van.

De aanwezigheid van one of The Fab Four: Lennon, leidt hier juist tot een minpunt.

Verder een mooie uitgebreide luistermening

avatar van Mjuman
Het feit dat Soul Brother#1 de riff van Carlos Alomar in Fame ongeneerd overneemt in Hot, I Wanna Be Love is een teken dat het nummer echt funkt. Brown, the most ripped man in showbizz (oa Funky Drummer) vindt het niet nodig to pay his dues. Lang gedacht dat Alomar de copycat was, niets is minder waar. De relatief lage waardering voor dit album - alleen Pin-ups scoort lager - slaat nergens op.

Mjuman schreef:
De relatief lage waardering voor dit album - alleen Pin-ups scoort lager - slaat nergens op.


Waarmee vergelijk je? Me no gets.

avatar van Mjuman
Franck Maudit schreef:
(quote)


Waarmee vergelijk je? Me no gets.


Niet zo moeilijk: ga naar Bowie en kijk naar het overzicht van albums uit de 70s en de waardering en je ziet meteen wat ik bedoel. Het rare is nl dat Ziggy het tijdsbeeld van de early 70s weergeeft, doet Young Americans dat, imo, van de mid 70s, maar wordt minder gewaardeerd. Peer group, bleekschetenschap wie zal het zeggen?

Ik wist niet dat je het in een jaren 70 perspectief zag Mjuman.
Nu, vergeleken met die andere kleppers uit dat decennium vind ik deze ook een 'mindere' (lees: nog steeds geweldig album).

Mjuman schreef:
Het rare is nl dat Ziggy het tijdsbeeld van de early 70s weergeeft, doet Young Americans dat, imo, van de mid 70s, maar wordt minder gewaardeerd.


Nog een vraagje - we zijn lastig vannacht.

Dat de tijdsgeest wordt gevat kan toch niet automatisch gelijk gesteld worden aan kwaliteit? Ik zie met andere woorden niet meteen in hoe de notie 'tijdsgeest vatten' kan gerelateerd worden aan 'waardering'.

avatar van Mjuman
Franck Maudit: pm is on its way.

In een notendop: eerste observatie is juist. Het feit dat een artiest dat meerdere malen achtereen (verschillende tijdstippen) vlijmscherp doet, geeft zoiets de status "kwaliteit".

avatar van lennon
4,0
Mjuman schreef:
Franck Maudit: pm is on its way.

In een notendop: eerste observatie is juist. Het feit dat een artiest dat meerdere malen achtereen (verschillende tijdstippen) vlijmscherp doet, geeft zoiets de status "kwaliteit".



Waar is je stem voor dit album?

Ziegler
Ik zit nog steeds na te denken wat dat eigenlijk is: een tijdsbeeld weergeven en in hoeverre dit album danwel Ziggy dat zou doen. Ik zou het nog steeds niet weten.

Robertus
buizen schreef:
(quote)

De aanwezigheid van one of The Fab Four: Lennon, leidt hier juist tot een minpunt.


Nou, buizen, dat is wel kort door de bocht hoor Als Lennon (de échte dus) nou een wanprestatie had afgeleverd, prima. Maar goed, jij hebt een welgedocumenteerde afkeer van The Fab Four, zover is duidelijk.

Voor mij helaas ook het minst gewaardeerde en beluisterde Bowie album uit de seventies. Wel wil ik hem graag nog een kans geven, want op historisch vlak heeft hij zich wel bewezen, en kan me dan ook goed vinden in wat Mjuman hier over zegt. Bovendien het eerste album met de core-band Alomar/Davis (George Murray kwam een jaartje later om de hoek kijken) dat toch wel zo ongeveer de belangrijkste werken van Bowie heeft mogen inspelen.

Young Americans en Fame heb ik tot dusver altijd de sterkste tracks gevonden, maar daar tussenin zit toch wat materiaal dat mijn aandacht niet goed vasthoudt. Ik zal pas stemmen na herbeluistering.

avatar van Mjuman
lennon schreef:
(quote)



Waar is je stem voor dit album?

Virtueel, ik zou zeggen 4,25 - zal 'em van de week draaien en kijken of dat 4 wordt of 4,5.
Ziegler schreef:
Ik zit nog steeds na te denken wat dat eigenlijk is: een tijdsbeeld weergeven en in hoeverre dit album danwel Ziggy dat zou doen. Ik zou het nog steeds niet weten.


Deze dames hebben een boodschap voor je: En Vogue - Free Your Mind (Official Video) - YouTube

Gast
geplaatst: vandaag om 11:28 uur

geplaatst: vandaag om 11:28 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.