Als een band zich bij het voorgaande album opnieuw heeft uitgevonden, rest nog de vraag of ze dat nieuwe elan weten door te zetten. Het is maar weinig bands gegeven om een beproefd concept naar nog verdere hoogtes te duwen. Swans krijgt het wel voor elkaar!
"To Be Kind" gaat inderdaad uit van ongeveer dezelfde formule van "The Seer". Ook hier weer die lange manier van opbouwen. Een ritme herhalen om op het perfecte moment van ritme te wisselen. Tevens heeft dit album ook weer een haast cinematische, horrorachtige sfeer. Desondanks is "To Be Kind" een stuk gevarieerder en psychedelischer in haar arrangementen, haast lynchiaans.
-
"Just a Little Boy (For Chester Burnett)" toont ons zelfs een gedrocht alá The Elephant Man. Ergens in een freak-show wordt hij vertoond. Het hatelijke gelach van de omstanders keert als een koortsdroom bij de luisteraar terug. Wat voor een ronduit verwoestende gitaarpartijen op het einde van dit nummer, zeg! Ongemakkelijkheid klonk zelden zo goed.
-
Net als "The Seer" heeft "To Be Kind" een flitsende openingsscène. De subtiele swing in het baslijntje valt gelijk op. Het is het motief voor Gira om het nummer volkomen te laten ontsporen. De piano krijgt de eer om de inluidende beschietingen te doen, waarna de hel weer eens losbreekt.
dix schreef:
Pfff ... pak aan ...weer zo'n staaltje audio-bukkake van twee uur..
U kan het wellicht al in de eerste twee beschrijvingen lezen; het sadisme van Swans ten tijde van haar beginperiode is weer terug. Sterker nog naargeestigheid is hier nog duidelijker aanwezig. De duimschroeven worden tot ongemakkelijke scherpte aangedraaid. Dit sadisme is met name kenbaar in de lange nummers op dit album.
-
Bijvoorbeeld “She Loves Us”. Het nummer begint zo heerlijk onbestemd. Waar nemen de zwanen ons mee naar toe. De drums klinken meer als kogelschoten. De gitaren krijsen. De luisteraar wordt als gevangene in de muziek op gesloten. Dan begint de bassist aan een dodenmars. Gira vangt aan met zijn declamatie. Een gek te midden van een veldslag. Links en recht gaat de muziek naar de tering tot enkel een monotone klaagzang overblijft. De gitaar valt ten slotte als een atoombom en maakt een einde aan het geroezemoes. Als toehoorder staat het angstzweet spreekwoordelijk op mijn voorhoofd.
-
Bij "The Seer "klaagde ik dat het album niet met een knal werd afgesloten. Nou, bij dit album gebeurt dat zeker wel. Het titelnummer begint weliswaar erg slepend, maar de conclusie is een sterk staaltje audioterreur waar mijn mond van openvalt.
-
Kort gezegd is “To Be Kind” een plaat die alles aan gort slaat en de luisteraar doet verschrikken. Angstaanjagend is het zeker, maar het intrigeert . Een nachtmerrierit, waar de griezels onverwacht ter voorschijn komen. Twee uur lang genieten, zonder een loos moment. Swans -To be kind, durft u het aan? Een verhoging naar 5*