Swans - To Be Kind (2014)

Klopt! En eveneens My Father Will Guide Me Up a Rope to the Sky (zelfde sfeer als dit, maar kortere nummers) en White Light to the Mouth of Infinity. Hetzelfde venijn, maar niet zo eeuwigdurend.

Swans - Love of Life is een stuk toegankelijker, meer folky.

Beangstigende muziek.
Deze vannacht geluisterd, misschien komt dan het effect ook meer over.
Ik heb dat alleen eerder bij het debuut van Suïcide zo ervaren.
Van Dead Can Dance wordt vaak gezegd dat het hemelse muziek is, dit is de tegenpool.
De krochten van de hel.
Dit zou zo als soundtrack voor een film als The Texas Chain Saw Massacre kunnen door gaan.
Leden van Swans zouden ook zo in zo'n film kunnen spelen.
Allemaal figuren die je in de nacht niet op straat wil tegen komen.

Die zal ik dan binnenkort eens opzetten, bedankt voor de tip!

Zou die tip niet te serieus nemen als ik jou was Jozzyham. Als iets een nare smaak achterlaat, dan is het het debuut van deze band wel. Een criticus schreef ooit dat het dé soundtrack is voor nucleaire rampen en groepszelfmoorden. Dan weet je genoeg.

Na je top 10 te hebben bekeken betwijfel ik of deze band iets voor je is, maar mocht je de band nog een kans willen geven dan zou ik met The Burning World beginnen; die is verreweg het makkelijkst te verteren, al is het daarmee ook één van hun minst spannende werken. Als dat je beter bevalt zou ik naar White Light From The Mouth Of Infinity kijken. Dat is de meest toegankelijke plaat die tevens als één van hun beste albums word gezien. Heeft wel wat weg van The Burning World, maar is meer zoals het overige werk.

Mocht je dan de smaak te pakken hebben, dan stuur je maar een PM voor verdere tips o.i.d.

Jij bent leuk op feestjes.

Sorry dat ik je pret bederf, maar vond dat die jongen al genoeg heeft moeten doorstaan.

Kon The Seer toch niet echt uitzitten. Dit album bevalt me tot nu toe geweldig. Hele goede, logge, meeslepende, groovende spannende nummers, stuk voor stuk. The Seer ga ik ook maar weer eens een kans geven, maar niet voor dat ik deze nog een aantal keer op de repeat heb gezet.

Een aantal keer op repeat?

Ik ben na één zit al helemaal de pineut. Kan mij niet voorstellen dat ik dit twee keer na elkaar opleg.

Haha oeps, bedoel gewoon een flink aantal luisterbeurten erbij. Op de repeat zou ik ook niet aan moeten denken

Meedogenloos en onverwoestbaar. Dan weer dreint het door, dan weer beukt het verder. Maar onlangs de lengte van 2 uur geen moment van verveling. Dat is toch knap. Vier hele dikke sterren voor al dit geweld.

Ze zijn erg aimabel eigenlijk als je ze na een concert spreekt. Gira is zelfs hoffelijk te noemen.

Anyway beste album sinds de heropstanding van Swans. Ik had hem eerder op 4,5 gezet nu aan het beluisteren ter voorbereiding op hun live show in Doornroosje 14 mei gooi ik er nog een half puntje bij. Ja het is gemeen en vuil en het vraagt wat van je. Maar je krijgt er wat voor terug. Louterend dat zijn Swans voor mij in hun oude werk maar zeker ook met dit album. Klasse!

Ga je weer zien daar

Helaas ik heb je niet gezien DjFrankie. Stond ver vooraan en heb zwaar genoten. Wat een brute show weer.

Ik heb om 18.00 af moeten zeggen omdat de ambulance onderweg was naar mijn schoonvader. Wel jammer ik had genoten van dat laatste half uur Bring the Sun

Heerlijk inderdaad. A Little God in My Hands (wat een groove...) was wat mij betreft ook een hoogtepunt.

Ow Dat is wel heel erg naar dat je door privé omstandigheden niet geweest bent.

Idd niels94 die groove bij A Little God in My Hands was voor mij het startsein om helemaal los te gaan. Dat zat vroeg in de setlist dus de rest van het concert heb ik tussen mijn zwiepende haren door Gira en consorten zien staan werken en staan genieten. Ik heb de band zelf zelden zo zien staan genieten op het podium.

Hoe begin je aan de beoordeling van een album als dit dat na zoveel luisterbeurten (netjes verspreid over een hele tijd want draai deze een paar keer na elkaar en je bent helemaal murw gemokerd) nog steeds groeit maar niet in alle omstandigheden kan beluisterd worden. De moeilijkste song is Bring The Sun/ Toussaint L'Ouverture; een donker filmisch klinkend stuk dat ondanks zijn titel toch vooral klinkt alsof het einde nabij is en waarbij bij mij soms de aandacht wegdrijft wegens de lengte. Maaaar stuk voor stuk wel songs die slagen in wat ze willen doen; Gira lijkt de hogepriester te zijn van een mis die plaatsvind tijdens de apocalyps, terwijl de wereld vergaat beukt deze band gewoon door.
Kende alleen van hen The Seer maar vind deze beter.

Onlangs zowel The Seer als To Be Kind aangeschaft, en hoewel ik beide erg tof vind steekt deze er wel met gemak boven uit. Fantastische plaat.

Eens, ik heb deze prachtplaat zelfs vanochtend in mijn top 10 gezet.
Episch, naargeestig en alles verscheurend maar toch met de nodige emotionele diepgang dit To Be Kind.

Zo is The Swans altijd

De forumule is de laatste platen wel wat gelijklopend gebleken: ergens rond het vierde nummer een epische track van ongeveer een half uur. Maar da's natuurlijk meten de enige kritiek

Michael Gira ziet de bui zelf ook al hangen en de volgende plaat wordt de laatste van Swans in deze vorm. De laatste twee albums bevallen me erg goed, maar ik ben toch ook heel benieuwd waar Gira hierna mee op de proppen gaat komen.

Als een band zich bij het voorgaande album opnieuw heeft uitgevonden, rest nog de vraag of ze dat nieuwe elan weten door te zetten. Het is maar weinig bands gegeven om een beproefd concept naar nog verdere hoogtes te duwen. Swans krijgt het wel voor elkaar!

"To Be Kind" gaat inderdaad uit van ongeveer dezelfde formule van "The Seer". Ook hier weer die lange manier van opbouwen. Een ritme herhalen om op het perfecte moment van ritme te wisselen. Tevens heeft dit album ook weer een haast cinematische, horrorachtige sfeer. Desondanks is "To Be Kind" een stuk gevarieerder en psychedelischer in haar arrangementen, haast lynchiaans.
-
"Just a Little Boy (For Chester Burnett)" toont ons zelfs een gedrocht alá The Elephant Man. Ergens in een freak-show wordt hij vertoond. Het hatelijke gelach van de omstanders keert als een koortsdroom bij de luisteraar terug. Wat voor een ronduit verwoestende gitaarpartijen op het einde van dit nummer, zeg! Ongemakkelijkheid klonk zelden zo goed.
-
Net als "The Seer" heeft "To Be Kind" een flitsende openingsscène. De subtiele swing in het baslijntje valt gelijk op. Het is het motief voor Gira om het nummer volkomen te laten ontsporen. De piano krijgt de eer om de inluidende beschietingen te doen, waarna de hel weer eens losbreekt.

U kan het wellicht al in de eerste twee beschrijvingen lezen; het sadisme van Swans ten tijde van haar beginperiode is weer terug. Sterker nog naargeestigheid is hier nog duidelijker aanwezig. De duimschroeven worden tot ongemakkelijke scherpte aangedraaid. Dit sadisme is met name kenbaar in de lange nummers op dit album.
-
Bijvoorbeeld “She Loves Us”. Het nummer begint zo heerlijk onbestemd. Waar nemen de zwanen ons mee naar toe. De drums klinken meer als kogelschoten. De gitaren krijsen. De luisteraar wordt als gevangene in de muziek op gesloten. Dan begint de bassist aan een dodenmars. Gira vangt aan met zijn declamatie. Een gek te midden van een veldslag. Links en recht gaat de muziek naar de tering tot enkel een monotone klaagzang overblijft. De gitaar valt ten slotte als een atoombom en maakt een einde aan het geroezemoes. Als toehoorder staat het angstzweet spreekwoordelijk op mijn voorhoofd.
-
Bij "The Seer "klaagde ik dat het album niet met een knal werd afgesloten. Nou, bij dit album gebeurt dat zeker wel. Het titelnummer begint weliswaar erg slepend, maar de conclusie is een sterk staaltje audioterreur waar mijn mond van openvalt.
-
Kort gezegd is “To Be Kind” een plaat die alles aan gort slaat en de luisteraar doet verschrikken. Angstaanjagend is het zeker, maar het intrigeert . Een nachtmerrierit, waar de griezels onverwacht ter voorschijn komen. Twee uur lang genieten, zonder een loos moment. Swans -To be kind, durft u het aan? Een verhoging naar 5*

Voor de duidelijkheid: je ben vergeten te quoten dat het mijn enigste aanmerking was op een verder perfecte plaat. Want ja, om je openingszin te gebruiken: ze verbeteren hier nog sterk dat concept

Als we het volgende mogen geloven, en dit is best goed mogelijk, mogen we ons aan het volgende verwachten:

Swans zal nog 1 keer die formule (The Seer / To Be Kind) hanteren op zijn volgende plaat. De gouden 6, incl. Gira, zal nog de laatste keer te horen zijn op een regulier album. Dan zal de stekker uitgetrokken worden en de formatie zal dan niet meer zijn wat het ooit was sinds 2010. Het is wel goed mogelijk dat er nog een live album van de nieuwe opkomende plaat wordt uitgebracht. En het is nog zeker mogelijk dat ze met de 6 koppige formatie op wereldtournee gaan. Swans (Gira) zal hoogst waarschijnlijk wel degelijk verder bestaan. Hetzij als een waakvlammetje. Gira is een bezige bij en heeft nog meerdere projecten waar hij nieuw leven in wil blazen. Op tournee hadden ze al nieuwe stukken voor gebracht en die zijn terug huiveringwekkend goed. Dit deden ze ook na het uitbrengen van The Seer. Toen werden al stukken gespeeld van de volgende langspeelplaat To Be Kind.

Soundtracks zal voor de eerste keer op vinyl worden uitgebracht. Maar het lijkt erop dat White Light eerste aan de beurt zal komen. Alles wijst erop dat Soundtracks voor 2016 als monster trippelaar zal worden uitgebracht. Hou dit jaar goed Young God Records in het oog!!!

Klinkt allemaal erg interessant. Ik kijk al uit naar het volgende album. Als het alweer een twee uur durend monster is, snap ik ook wel dat ze hierna het even weer voor 'gezien' houden. 6 uur geweldige muziek is al meer dan sommige bands in hun gehele carrière uitbrengen.

Dat is zeker. En toegegeven. Telkens dezelfde formule hanteren is niets voor Gira. The Seer en To Be Kind behoren tot zijn 4de koerswissel.

1ste: 1982 - 1986 => No Wave/Noise
2de: 1987 - 1992 => Post-Punk/Gothic
3de: 1995 - 1998 => Experimental Rock (denk aan Field Recordings, Post-Rock, Spoken Word en Ambient)
4de: 2010 - heden => Experimental Rock (denk aan Post-Rock, Noise, Drone en in mindere mate Folk)

Best gek als je zo de vier wisselingen bekijk.
De eerste no wave/ noise tijd ligt me minder (ik bedoel niet slecht), maar het bekoort me allemaal absoluut.
Net als Skin of Gira solo.
Intens en intenser, intenst