Pink Floyd - Meddle (1971)

Eigenlijk is dit ook wel een van hun beste albums. Alleen Wish You Were Here en natuurlijk Darkside of the Moon vind ik nog net iets beter. Maar voor de tijd, 1971 was dit echt een te gek album.

Dat trage begin en dan die eerste basnoten van One of these days moet ik toch al tientallen malen hebben gehoord, maar ik krijg er nog steeds de koude rillingen van. Dichterbij suggestieve horror is muziek in mijn beleving toch maar zelden geweest, en dan volgt direct daarop de knappe afwisseling van A pillow of winds met prachtige akoestische gitaren, pastorale lyriek en een bijna pijnlijke slidegitaar-solo op het einde. Fearless hangt eigenlijk een beetje tussen die twee eerste nummers in, met rijke en warme gitaren in midtempo, maar ook met een klimmend gitaarloopje dat een spanning opbouwt die pas wordt losgelaten wanneer bij "And I'll climb..." het tempo even wordt teruggeschroefd. Moeilijk om te beschrijven wat er allemaal door me heen gaat bij deze nummers die schijnbaar zo simpel zijn en zo onopgesmukt klinken, want volgens mij gebeurt er onderhuids en op de achtergrond een heleboel qua kleine effectjes en nabewerking van de ambiance-geluiden (om nog maar te zwijgen van de af en toe héél subtiele pianonootjes en het bizarre Interpolating "You'll never walk alone").
        Na deze drie lang uitgesponnen meesterwerkjes wordt er dan even gas teruggenomen met twee luchtiger (en heel grappige) nummers om de luisteraar voor te bereiden op Echoes. Dat nummer te beschrijven lukt me niet, net zoals het me niet zou lukken om de verschillende sferen te beschrijven waarin het titelstuk van Close to the edge van Yes of sommige plaatkantlange nummers van Tangerine Dream me meenemen. Wat me wel elke keer weer opvalt is dat de reputatie van deze band voor een belangrijk deel rust op de manier waarop ze lange instrumentale sfeerstukken kunnen opbouwen (inclusief een een belangrijke rol voor het karakteristieke gitaarspel), en dat geldt hier natuurlijk helemaal met (onder andere) die gitaarriff, die Hammond-golven, die in mijn oren bijna wanhopige gitaarsolo's vanaf 7:24 en natuurlijk die krassende raven (volgens Wikipedia) en die "walvispiepjes" zoals ze vroeger bij mij op school werden genoemd. Maar daarbij lijkt soms vergeten te worden hoe belangrijk de zang in de drie coupletten en refreinen hier is. Ik dacht altijd dat Gilmour hier samen met Waters zong, maar volgens (alweer) Wikipedia zingt Gilmour de lage partij en Wright de hoge; hoe dan ook, die samenzang resulteert in een volstrekt uniek en warm timbre dat ik even karakteristiek (en even mooi) vind als de grote close-harmony-pop- en rockbands uit de Amerikaanse jaren 60 en 70. [De volgende –verzonnen– scène kan ik me zo levendig voorstellen: Gilmour komt bij de band. "Hee man, kun je misschien ook zingen?" "Nee jongens, dat stelt niets voor." "Nou, laat toch maar eens wat horen." "Nee, echt niet, dat wordt niets." "Kom op nou, probeer het eens!" Gilmour zingt een stukje. Monden vallen open van verbazing. Er liggen prachtige harmonieën in het verschiet.]
        Rick Wright heeft hier geen solonummers meer, helaas, want van zijn composities op A saucerful of secrets, Atom heart mother en Relics ben ik zeer gecharmeerd, maar de manier waarop zijn toetsen (mellotron? orgel?) op Echoes vanaf 14:50 de spanning opbouwen alvorens de bastonen en daarna de knetterende gitaar weer een terugkeer naar de oppervlakte bewerkstelligen is fenomenaal, en sowieso blijven zijn keyboards enorm belangrijk binnen de totaalsound van deze plaatkant.
        Nadat ik indertijd met The dark side of the moon kennis had gemaakt heb ik dít album blind gekocht, nog in een hardkartonnen hoes met de naam van de band linksboven en de titel van de plaat rechtsboven in dunne witte letters op de voorkant van de hoes afgedrukt; ik wist er in het begin niet echt goed raad mee, maar de plaat is blijven groeien en fascineert nu nog steeds. Echoes is en blijft in mijn oren het beste dat Pink Floyd ooit gemaakt heeft, net zoals Meddle als geheel mijn favoriete PF-plaat is. (Nu gekocht en beluisterd in de 2016-remaster.)

Met veel plezier gelezen - prachtig beschreven, BoyOnHeavenHill.

Dank voor het compliment, JohnnyVergerFan !

Vandaag een PF dag gehad, al de das boot PF remasters beluisterd, en kan niet anders zeggen dat ik Meddle altijd toch wat onderschat heb. Vooral track 2 springt eruit.

Voor mij een van de allerbeste PF composities. Geweldige opbouw, naar een climax toe, waar op weg naar die climax hard op een deur gebonkt wordt en iemand in woede uitroept: "one of these days, I'm gonna cut you into little pieces", waarnaar de gitaren volledig op hol slaan, meesterlijk. Voormalig lange afstandsloper Jos Hermens heeft dit nummer ooit nog gebruikt tijdens een van zijn recordpogingen.

Pas die box met de das boot remasters aangeschaft, zeer de moeite waard.

Naast het alom geprezen openings- en slotnummer is Fearless een heel fraai nummer met een heel verrassend einde.

Doordat mijn pa zo gek was om zijn lp te verkopen voor een cd ben ik deze gaan luisteren.
Nu 7 jaar later heeft hij spijt. Toch weer een platenspeler gekocht en nu mist hij deze parel.
Uiteindelijk heeft mijn pa een "nieuwe" lp gekocht en mij de cd geschonken. CD in de auto en binnenshuis luisteren via Spotify. Na 7 jaar ben ik er wel achter dat dit mijn favoriete PF album is. Al dat gedoe om "seamus", het nummer hoort erbij, persoonlijk sla ik 'm toch vaak over. Hoe makkelijk dat gaat met Spotify/cd, zo lastig was het vroeger. Zelfs met "seamus" verdient deze plaat een plek in mijn top 10. Neemt niet weg dat ander PF albums geweldig zijn, maar deze is voor mij echt bijzonder. Iets met een goed gevoel.

Ben net deze klassieker terug aan het beluistern. Zalig hé. Ik zou zeggen jeugdsentiment …… maar dat is gedeeltelijk zo. Het blijft anno 2019 nog steeds een top plaat.

Meddle is nog deels psychedelisch, maar het is wel duidelijk dat Floyd een gestructureerde koers ambieert.
Het zijn niet alleen meer obscure lange lappen met veel aandacht voor geluidscollages en instrumentale stukken.
Er wordt steeds meer getracht om melodieuzere nummers te maken.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat Dark Side Of The Moon van twee jaar later zo sterk is uitgewerkt en er meer voor toegankelijkheid is gegaan.
Wel met nog steeds psychedelia in het achterhoofd overigens. Maar meer als verhalende toevoeging om het concept kracht bij te zetten.

Meddle vind ik eigenlijk weinig onder doen voor die megaseller. Het is nog puur en Echoes blijft een epic van jewelste.