Pink Floyd - Meddle (1971)

Meddle zie ik als het begin van een nieuwe, geweldige fase van Pink Floyd (waarbij Waters steeds meer het voortouw zou nemen) die tot The Wall zou duren, nadien vind ik hun werk minder interessant. Het debuut vind ik ook een meesterwerk maar dat was vooral van de hand van Syd Barrett. De duistere opvolger A Saucerfull Of Secrets vind ik ook erg sterk maar More en Ummagumma doen mij veel minder en zijn richtingloos, het was (na het vertrek van Barrett) een zoekende band wanneer de psychedelica niet meer in was.

Deze Meddle vind ik een sfeervol en evenwichtig album en lijkt een opmaat voor hun meesterwerk Dark side of the Moon, al bevat Meddle reeds de ingrediënten die Pink Floyd groot zouden maken.

Inderdaad is het onzin te beweren dat Pink Floyd na dit album op de automatische piloot zou gaan. Hun volgende albums waren wat meer geperfectioneerd maar dat ging geenszins ten koste van de sfeer en bezieling. Bovendien zijn Dark Side of the Moon, Wish You Were Here, Animals en The Wall qua sfeer en thematiek totaal verschillende albums al kon je spreken van de typische weirde Pink Floyd sound.

Nee, en nog een paar x nee! Je kunt Floyd na Meddle niet gaan betichten van het gaan op de automatische piloot. In ieder geval niet tot de periode dat Waters niet meer in het verhaal voor komt.
Ook voor deze band gold met name de Abbey Road studio als een holy grail en werd ook hard gewerkt voor een mooi resultaat, mag ik Dark Side Of The Moon memoreren?
Veel aandacht aan de productie, de geluidseffecten en de songs besteed. Ze gingen duidelijk niet over 1 nacht ijs.

Ik respecteer overigens de gene die gaan voor Floyd's underground periode, maar je kunt de band onmogelijk aanrekenen dat ze op de automatische piloot werkten vanaf Meddle.

45 jaar oud vandaag.
Ik neem een whiskey en zet Echoes nog weer eens op

Kon het niet laten en de remasters op vinyl besteld. Kreeg afgelopen week Meddle als eerste binnen. Met het origineel van Meddle was op vinyl al weinig mis maar James Guthrie heeft weer een mooi kunstwerkje afgeleverd. Klinkt fris, dynamisch en vooral lekker vol. Snap de commerciele kant maar vind het stiekum toch lekker. Mij weten ze wel te lijmen die platenboeven

Wat een mooi album!

Voor mij blijft Echoes het mooiste dat ooit op muziekgebied is gemaakt...

Net toen ik Meddle helemaal afspeelde dacht ik verdummele die eh uit 1982 heeft helemaal gelijk, Echoes is het mooiste nummer dat bestaat...
Maar, maar er zijn momenten dat ik - zoals elk, maar dan ook elk nummer van elke groep - minder trek.
Tja, zo zit ik in mekaar en wellicht komt het omdat ik een weegschaal ben?
Geen idee ; 't zit me niet in de weg. Integendeel, maakt muziek luisteren interessant.
Vanavond heerlijk genoten van dit album en vooral van Echoes! Ga snel weer eens de schitterende dvd 'Live at Pompei' bekijken

Ja, dat B-kantje is helemaal top! Beste album wat mij betreft van PF. Nog niet zo boodschapperig en heerlijk eksperimenteel. Ook goed te genieten zonder middelen overigens. Ummagumma vond ik ook best goed, al zal ik voor die mening minder medestanders vinden. Pink Floyd beleefde zijn beste jaren in die psychedelische sfeer, toen er veel mocht en een concept nog ver te zoeken was. Geen tikkende klokken, geen overvliegende helicopters waar naar geschreeuwd moest worden, geen boze schoolklassen en andere uitingen van frustratie. Nee, dit is nog puur muziek vanuit een opperste concentratie. Mooi.

Misschien kan ik je met mijn zesje voor Ummagumma een beetje blij maken. Niet enorm hoog, maar alsnog hoger dan alle PF albums vanaf Animals. Ik vind persoonlijk dat het studioalbum van Ummagumma aan de zwakke kant is. Het livealbum daarentegen is geweldig, vooral A Saucerful of Secrets en Set The Controls for the Heart of the Sun zijn een sterke verbetering ten opzichte van de studioversie.
Dit is ook mijn favoriete Pink Floyd plaat. Inderdaad af en toe lekker experimenteel, zoals de invloeden van Krautrock in Echoes. Al moet ik zeggen dat een aantal experimentaties me niet helemaal lekker vallen, vooral de You'll Never Walk Alone in Fearless en de fonografie in Seamus. Dat laatste is naar mijn mening nooit echt goed door Pink Floyd gebruikt, bijvoorbeeld de tikkende klokken uit Time die je al noemde. Dat deden andere experimentele bands toch stukken beter

Ik word blij van dat zesje. Jawel. Het leuke van Ummagumma vind ik dat het album een beetje mank loopt, wat uit balans. De vlammende liveplaat inderdaad en de meer of minder geslaagde poging iets nieuws te bedenken op de studioplaat. Het eksperiment dus. Misschien wat gebrek aan regie nog in het geheel. Daaraan zou het op de latere door Waters gedomineerde albums niet ontbreken. Maar daar luister ik minder graag naar. Dat de wereld niet deugt, dat wist ik ook al. Kunst kan daar wat tegenover zetten. Die wereld een beetje mooier maken. Maar altijd boos zijn, daar trap ik niet meer in. Om met Kabouter Lui te spreken: Ik word daar zo moe van.

Live lp van Ummagumma destijds helemaal grijsgedraaid en vooral Set the Controles for the Heart of the Sun. Jammergenoeg PF nooit live gezien.
Roger Water wel en die heeft gelukkig wel een schitterende uitvoering van dit nummer met achtergrondzangeressen erbij voor het kippenvel gevoel
Maar Echoes doet Roger niet natuurlijk.

Daar hebben we dan weer zijn collega David Gilmour voor.

Ja nou ! ; dwz in 2006 heeft David Echoes live gespeeld op de bühne.

Zijn uitvoering op Live In Gdansk is werkelijk fenomenaal!

Echoes, kan het beter?

Nee lijkt me niet. Mijn vaste keus voor top2000

En eindelijk hebben we het eerste Pink Floyd album dat ik goed tot fantastisch kan noemen. Nog steeds een probleem: het beste staat in het begin en aan het einde en wat er in het midden staat is bij vlagen vrij gezichtsloos. San Tropez en Seamus zijn me echt te melig en ook Fearless is in al zijn gezapigheid niet bijzonder spectaculair te noemen. Echter is opener One Of These Days fascinerend met de galoperende baspartijen en bezwerende toetsenpartijen, terwijl het afsluitende Echoes met gemak een van de beste progrocknummers ooit genoemd kan worden. De eerste waar ik, ondanks de mindere nummers, toch echt van kan genieten.

Voorlopige tussenstand:
1. Meddle
2. Atom Heart Mother
3. More
4. A Saucerful Of Secrets
5. The Piper At The Gates Of Dawn
6. Ummagumma

En A Pillow of Winds?

Niet genoemd, maar niets mis met dat lied. Niet zo sterk als One Of These Days en Echoes, maar lekker sfeervol. De andere drie bevielen me net wat minder zoals eerder gezegd, maar ik heb me bij A Pillow Of Winds prima vermaakt!

DIt gaat in mijn ogen dan eindelijk een beetje richting de klassieke Pink Floyd en daarmee ook de eerste sinds A Saucerful Of Secrets die de strijd aangaat om de voorlopige eerste plaats. On Of These Days valt direct op vanwege die toffe baslijn. Zelfs mijn dochtertje van ruim een jaar begon er even op te headbangen en te swingen (voor zover dat mogelijk is). Fearless vind ik ook erg mooi, maar dat "You never walk alone"gejoel is wel een afknapper.

Het is vooral door Echoes waardoor Meddle in mijn ogen gelijkwaardig is aan A Saucerful Of Secrets. Ik kan namelijk ook niet zeggen dat ik me ergens verveeld heb. Voor het eerst sinds jaren is Pink Floyd weer echt spannend. Daar staat dan wel weer tegenover dat A Pillow Of Winds, San Tropez en vooral Seamus de prima luisterbaarheid nimmer ontstijgen. Goed voor de achtergrond, niet storend, maar ook niet bepaald sterk. Gelukkig is daar Echoes, dat de halve plaat bestrijkt met prachtige passages en soms nare (maar evengoed) sfeervolle momenten. Een van de beste nummers die Pink FLoyd geschreven heeft.


Tussenstand:
1. Meddle
2. A Saucerful Of Secrets
3. Piper At The Gates Of Dawn
4. Atom Heart Mother
5. Ummagumma
6. More

Meddle is voor mij een soort schakelalbum.
Enerzijds pakt de groep nog uit met psychedelia, anderzijds zijn er makkelijker te behappen melodieuzere songs te horen.
Wel nog wat zoekende om de juiste balans te vinden, maar met Echoes op dit album kan het eigenlijk niet stuk.
A Pillow Of Winds is bij mij trouwens een favo.
Heerlijk lui. Zo'n song die goed dienst doet bij slecht weer en waar je leker onder de dekens kruipt.

Jammer alleen dat je na ongeveer 12 minuten weer uit je bed moet om de plaat om te draaien..

Het heeft even geduurd, maar ik voel me eindelijk ingeluisterd genoeg om Meddle een fatsoenlijke beoordeling te geven. Dit is voor mij met grote afstand de meest interessante Pink Floyd-plaat op dit punt in de discografie van de band, maar tegelijk de plaat die ik eigenlijk altijd te weinig aandacht heb geschonken.

One of These Days is een geweldige opener, en als de hele plaat dit niveau had gehad, was dit misschien wel mijn favoriete Floyd-album geweest. A Pillow of Winds is echter wel een mooi kalmeermoment na de intensiteit van de opener. Het is meer dat de band vervolgens dan nog een mellow popnummer erachteraan gooit, en ook nog een saaie. Fearless is echt wat dit album van zijn topstatus afhoudt voor mij, San Tropez vind ik zelfs beter passen. Seamus is natuurlijk niet om al te serieus te nemen, maar het is dan ook net aan twee minuten. Het echte serieuze Pink Floyd-werk, en de opmaat naar Dark Side of the Moon, is natuurlijk Echoes. Een zeer fraai stuk muziek, dat nog steeds tot het betere werk van de band behoort. Al moet ik opmerken dat het middenstuk met de windgeluiden en de verdwaalde gitaartonen voelt als een onnodige opbreking, een niet bijzonder positieve herinnering aan de fase Ummagumma. Toch is Meddle echt wel een klassieker, en ik verwacht dat deze tot op het einde zal blijven strijden om een plaats op het erepodium.

1. Meddle
2. Atom Heart Mother
3. The Piper at the Gates of Dawn
4. A Saucerful of Secrets
5. Ummagumma

Een overgangsplaat tussen het te volgen werk en het verleden van de band. Een plaat die mijn inziens onvoldoende in het rijtje Dark Side of The Moon en Wish You Were Here wordt genoemd. Echoes is zonder meer het hoogtepunt van de plaat, maar ook de andere nummers zijn van niveau.

Ja, dat is ieder album als je het zo omschrijft, maar het is vast niet zo bedoeld. Wat je wel bedoelt lees ik echter ook niet.

Nou, met 5* en de zin die erna komt meen ik te begrijpen dat Waxs dit album erg goed vind en gezien kan worden als stijlovergang naar het latere werk.

Ben het in ieder geval met waxs eens. De opener en afsluiter nog vanouds psychedelisch, al is One Of These Days een veel stevigere variant daar van.
Floyd tracht tevens wat gestroomlijnder en afwisselender uit de hoek te komen. Ook nummers met kop en staart en minder plaats voor geluidscollages en experiment.
Een al wat rijpere band.

In februari stond Arnold Lane nog in de charts en in mei kwam de verzamelaar Relics. Geen I ride a Bike en jaren 60 hoezen meer in november bij deze Meddle Wat een verschil. Het najaar van 1971 luidt een bloeiperiode in voor PF zowel muzikaal als commercieel en zou de rest van het decennium duren. Echoes is het prijsnummer. Duurt die je te lang dan is er nog een verkorte versie van nog ruim 16 minuten op Pink Floyd - Echoes (2001) die ook wel de kern raakt.

Dit album neemt afscheid van een periode die experimenteler was, brengt meer rust en harmonie ten opzichte van zijn voorgangers. Des al niet te min bevat de plaat nog enkele puberale uitspattingen die een spanning en ongepolijst geluid teweeg brengen. Daardoor heeft de plaat een goede balans tussen het oude en nieuwe werk van de band. Zoals ik het ervaar is er Pink Floyd voor de Meddle en na de Meddle.

Ik hoor de stijlbreuk dus allerminst, vandaar mijn vraag om verduidelijking, want dit voelt voor mij vooral als een herhaling van zetten in vergelijking met Atom Heart Mother; puntige liedjes, afgewisseld met psychedelisch ge-experimenteer, alleen is het op Meddle allemaal net wat overtuigender gedaan dan op AHM. Na het vertrek van Syd was er een stijlbreuk, hier wat mij betreft dus niet.

Eigenlijk is dit ook wel een van hun beste albums. Alleen Wish You Were Here en natuurlijk Darkside of the Moon vind ik nog net iets beter. Maar voor de tijd, 1971 was dit echt een te gek album.