Opeth - Pale Communion (2014)

Ik weet het weer, het lampje gaat aan! Dit is wel een album van Opeth die mij (beter) bevalt! Mooi toch! Ik luister teveel, kweet niet meer wat ik wel of niet gehoord heb.

Pale Communion heeft weer eens een kans gekregen van mij en daarmee is er een verhoging van een halve ster. Ik heb de gehele discografie weer eens de revue laten passeren en van Heritage naar deze hoor je een band die zijn unieke identiteit en een groot gedeelte van zijn zeggingskracht verliest. Opeth duikt volledig in de progrock uit de jaren '70 en doet dat degelijk. Het probleem is dat in de poel van retroprogbands genoeg te vinden is en de band niet met zijn kop boven het maaiveld uitsteekt. Pale Communion zet zich niet neer als een plaat die een toevoeging is aan de Opeth-discografie en het progrockcanon in het algemeen, maar het is geen onvoldoende waard.

mmm.. mis echt de metal hier.

Wat een prachtig mooie plaat is dit.
Geweldige stem. Heb ik bij Opeth wel eens anders gehoord.
De teksten, ach. Maar de muziek is mooi, lekkere opbouw zo hier en daar maar vooral een fijn klinkend product!
Nu eens geen LP maar via de stream. Wel HQ. geen spotjefaai.
Toch eens wat meer verdiepen in Opeth.

In ieder geval de beste die ik van Opeth ken.
Mij bevalt die jaren 70 sound wel.
Hoogtepunt voor mij is wel het Soundgarden achtige Cusp Of Eternity, wat is dat een tof nummer.

Score naar beneden moeten halen na deze vandaag nog eens op te leggen. Pas vanaf River raakt deze plaat mij, hetgeen daarvoor is ok maar bevat geen momenten die waar ik naar uitkijk.
Vanaf River heeft deze plaat dan weer wel en kan ik intens genieten

3,5*

Wat Opeth steevast doet is het album ook in een surround mix uitbrengen, ditmaal op een Bluray. Je moet wel even wachten met het laadje dicht doen want het afspelen wacht niet op een startsignaal. De twee live bonus tracks staan op dit schijfje waarvan de eerste (Solitude) een Black Sabbath cover is en de tweede een mooie ballad.
Inmiddels is er een andere toetsenist aangeschoven die moeiteloos meekan in het soms gecompliceerde samenspel. In vergelijking met het top 10 album Heritage is het hele album sowieso wat zwaarder aangezet naar mijn mening. De "wat" makkelijker in het gehoor liggende songs Cusp of Eternity (single), River en Voice of Reason worden dan ook wat sneller opgepikt. Het hele album is geregeld van een flinke orchestratie voorzien en dat kan wat bombastisch of pretentieus overkomen (bij Faith in Others voornamelijk). De 5.1 mix is best subtiel, dus geen rare fratsen met special effects of verspringende instrumenten van het ene naar het andere kanaal.
Ik kan de score niet verhogen, daarvoor zit ik toch niet vaak genoeg met mijn oren gespitst. Ook had er wel wat meer gitaarsolo's in gemogen. River is dan ook mijn album pick voor vandaag.

Zolang Opeth blijft baden in het progrockbad, blijf ik huiverig wat nieuwe platen betreft. Dat had ik dus ook met Pale Communion wat ik enkele maanden na de release pas kocht. Al snel bleek de achterdocht hier onterecht. Ja, Opeth zet de koers van Heritage voort, maar dit album doet zeker op de eerste helft toch nog behoorlijk aan Damnation denken. De tweede helft is eigenlijk zoals Heritage had moeten zijn. Geen aaneenschakeling van losse ideeën, maar echte composities die niet misstaan bij het beste werk van proglegendes als Yes, Genesis, King Crimson etc. Vooral River is prachtig. Opeth verliest soms een beetje mijn aandacht op Goblin. Te jazzy dan, maar de laatste twintig minuten luisteren dan weer heerlijk weg. Mooi, sereen. Niet helemaal de vertrouwde Opeth. Anders dan op Heritage mis ik de grunts hier eigenlijk niet, al denk ik dat hier en daar een omschakeling naar het agressieve aspect deze plaat goed gedaan had.

Tussenstand:
1. Blackwater Park 5*
2. Damnation 5*
3. Deliverance 5*
4. Ghost Reveries 4,5*
5. Pale Communion 4,5*
6. Still Life 4,5*
7. My Arms, Your Hearse 4,5*
8. Orchid 4,5*
9. Watershed 4,5*
10. Morningrise 4*
11. Heritage 3*

Opeth krabbelt hier weer op met een album dat nog steeds de proggy insteek heeft, maar toch beduidend spannender is dan het stuurloze Heritage. De composities zijn spannender, het is allemaal weer een stuk vuriger en de zanglijnen zijn beduidend interessanter. Grappig genoeg vind ik Opeth op dit album dan weer wat meer duidelijk stijlen kopiëren van grotere jaren '70 acts dan op de voorganger het geval was, maar dan nog het meeste in de zin dat het allemaal gewoon beter loopt en spannender is. Gelukkig herpakt de band zich dus goed na de eerste tegenvaller. Ik mis de grunts hier ook niet en geniet van het fijne musiceren. Zo goed als de beste werken vind ik het echter ook weer niet.

Tussenstand:
1. Blackwater Park
2. Watershed
3. Ghost Reveries
4. Damnation
5. Still Life
6. Deliverance
7. My Arms, Your Hearse
8. Orchid
9. Pale Communion
10. Morningrise
11. Heritage

In het vale licht van de straatlantaarn, vlak voor mijn raam, klonk dit album nóg beter dan voorheen. Pale Communion is trouwens een van de weinige Opeth albums dat ik prima kan verdragen. Dus... ook ik mis de grunts in het geheel niet!

Lokatie: home sweet home. Tijdstip: heel vroeg in de ochtend. Resultaat: eindelijk de volle pond!

Pale Communion begint erg lekker met een Deep Purple/70ies prog vibe. Blijft daarna naar mijn idee te lang hangen in wat te trage, sinistere riffs, Egyptische toonladders en een wel erg zelfgenoegzaam zingende Akerfeldt. Gaat halverwege weer wat meer de goede kant op. Niet gek, maar mist de consistentie en innovatie van de voorgangers uit het verleden die Opeth probeert te evenaren.

Wat bedoel je met 'zelfgenoegzaam zingend'?

Wat jij 'maniertjes' noemt misschien.

Ik kan mij ergeren aan zijn overslaande stem, aan het nasale stemgeluid, aan de gekunstelde zanglijnen, aan het schijnbaar aanwezige idee dat zingen vooral een kwestie van techniek is en dat hij die steeds beter onder de knie krijgt. Maar ik vind hem met elke plaat irritanter worden. Op dit album gaat het nog, vooral omdat ik de meeste nummers erg goed vind. Het lange Moon Above, Sun Below blijft helaas niet de hele tijd boeien.

Ik deel uw mening, beste Don. Degelijke plaat, maar niets meer.

Deze is voor mij de eerste kennismaking met Opeth. Wow een mix van prog rock , 70 rock ... Vergt wel veel luisterbeurten om de nummers volledig te doorgronden. De opvolgers Sorceress en In Cauda Venenum zijn naar mijn menig nog iets sterker. Zoals eerder gemeld is dit dé Opeth die ik wel smaak

Voor mij ook de eerste (echte) kennismaking met Opeth. Op CD welteverstaan. Samen met Damnation een tijdje terug van een leidinggevende gekregen die daar niets mee kon (die heeft van mij dubbele CD's van Saxon en Motörhead gekregen). Opeth komt wel eens voorbij in muziekgames waar ik aan meedoe en zo via de laptop 1x een (lange) track horen ter kennisgeving zet natuurlijk geen zoden aan de dijk. Dat doet dit album ook niet echt want ik had liever een album uit hun metalentijd gehoord. Er zitten wel leuke stukjes in, daar niet om, maar als dit retroprogrock is, niet afdoende interessant genoeg om mij onder mijn seventies-steen vandaan te laten komen.