Aphex Twin - Syro (2014)

Bij Minipops 67 zit je gelijk goed en rechtop in je zadel! Stoere AFX track die duidelijk uit zijn bekende repertoire afkomstig is en ook sterk aan The Tuss doet denken. Dat belooft veel goeds, verdraaid! De tracks die volgen zijn echter wisselvalliger en hier openbaart zich een bekend euvel. De man zit propvol geniale ideeën, maar weet zelden een coherent en tot het eind boeiend album af te leveren. Sommige boeiende tracks worden afgewisseld met wat slap spul dat van laffe bliepjes en plopjes aan elkaar hangt. Noem het de RD James freakerigheid, maar hij kan het niet laten, zorgt er wel voor dat de aandachtsspanne in huize Orbit het vaak laat afweten. Te weinig intensiteit. Desalniettemin een welkome terugkeer natuurlijk.

Degelijk, volwassen, consistent en gebalanceerd. Normaal niet de dingen waar je een Aphex Twin album op beoordeeld maar.... wat ben ik blij dat we een plaat hebben die niet volledig uit de bocht vliegt. Wat zijn muziek interessant maakt is ruimschoots aanwezig maar blijft dit keer binnen de perken van het luisterbare en aangename. Of dat goed of slecht is zijn we het als ik de comments zo lees duidelijk niet mee eens. Voor mij is dit het album Aphex album dat miste.

Mooie alternatieve versies: Aphex Twin - MARCHROMT30a Edit 2b 96 at Discogs

Het terrein van Aphex Twin is van origine de elektronische dansmuziek (‘dancemusic’). Dat is goed voorstelbaar als je naar zijn vroege werk luistert, bijvoorbeeld het compilatiealbum ‘Classics’. Dit vroegere werk, bijvoorbeeld ook Selected Ambient Works 85-92 is repetitiever dan zijn latere werk, veel ‘dansbaarder’ eigenlijk. Toch overkwam het me vaak, terwijl ik zijn plaatjes opzette op de DJ-avondjes op mijn oude studentenvereniging dat de meeste mensen afhaakten (ik heb het bijvoorbeeld over het nummer Heliosphan). Liever hadden ze voorspelbare, climax op- en afbouwende, vierkwartsmaat ‘popnummertjes’, die ik ze doorgaans niet gunde, althans slechts tegen de prijs van af en toe een nummer van mijn voorkeur. Mijn idee is dat alles uiteindelijk dansbaar is, als je zelf maar moeite doet regelmaat in de muziek te ontdekken of anderszins op de muziek te anticiperen. Niet de DJ die zich hoereert voor zijn publiek, maar het publiek dat zichzelf (het liefst door voorafgaand aan het feestje veel muziek te luisteren) ‘opleidt’ tot danser op de gedraaide muziek. Ik was zonder twijfel een idealistische DJ die in een armoedige omgeving begon.

Ik ben geen lid meer van de bovengenoemde studentenvereniging (te saai, te eenheidsworsterig werd het me) en ik ben daarmee ook opgehouden met het draaien van plaatjes. Echt dansen op ‘dansmuziek’ doe ik niet meer. Ik zou naar feestjes gaan waarvan ik zou weten dat er op z’n minst een paar nummers van Syro, van Autechre, van Steve Hauschildt, van Stars of the Lid gedraaid zouden worden. Feestjes waar het publiek soms ophoudt met bewegen om te luisteren, omdat ze overvallen zijn door een vreemd geluid, een rare wending, een bizarre tempowisseling in de muziek. Feestjes waar de nummers soms gewoon te traag zijn om op te dansen. Stel je voor dat daar ‘syro U473t8+e [141.98][Piezoluminescence Mix]’ gedraaid wordt. Je moet wel stoppen met bewegen als de muziek rustiger wordt. Daarna gedragen worden door de prachtige lange tonen, gecombineerd met supersuperdansbare ritmes in ‘PAPAT4 [155][Pineal Mix]’. Wat een ervaring zou dat zijn zo’n feestje te bezoeken.

De nummers op Syro lijken haast/zijn composities, zo complex, zo afwisselend. Geen moment zijn de nummers hetzelfde en toch is er hier overduidelijk iets aan de hand dat ‘dance music’ genoemd kan worden. Aphex Twin blijft op die manier behoren tot de vernieuwers in het genre.

Syro is een album voor de dansvloeren van de (verre) toekomst. De toekomst waarin mensen weer begrijpen dat het bij dansen niet zo gaat om de muziek die gedraaid wordt, als wel om de danser die zich door de beweging van zijn ledematen, het samenzijn op die manier met anderen, de ritmes, de muziek kan verliezen, zich in een andere geestestoestand kan brengen (zonder pilletje bedoel ik dan).* Het is geen toeval dat achter elk nummer van Syro de beats per minute zijn aangegeven. Deze nummers zijn bedoeld om gedraaid te worden door een DJ, ze zijn uiteindelijk gemaakt om op te dansen. Zo alleen is de plaat ook te begrijpen, anders blijft het inderdaad “electronisch geneuzel op de vierkante centimeter” of “slap spul dat van laffe bliepjes en plopjes aan elkaar hangt”.

Voelen jullie dan niet de spanning in deze muziek, de energie?


*Men zou mij kunnen zeggen, als je zo’n dansvloer zoekt, ga dan naar een concert van Aphex Twin. Ik ga al enige jaren niet meer naar concerten in Nederland, omdat het publiek in Nederland zo’n concert behandelt als een avondje in de kroeg: niemand kan zijn bek houden.

Pracht van een recensie. En die laatste opmerking is volkomen waar. Schijnt vooral in Nederland heel erg te zijn. Tien euro betalen voor een band en dan de hele tijd lullen met je vrienden.

Zeker, wanneer je veel minder aandacht hebt voor iets (wat ook minder overgave aan iets impliceert) ga je natuurlijk het meeste van wat hierin gestopt is missen, simpelweg omdat je er niet mee verbindt (veel van de details en het geheel ontgaan). Goed om in het oog te houden dat mensen overal constant dingen missen verder dus dat het niet alleen over muziek gaat. Aandacht kun je gelukkig trainen te controleren op allerlei manieren (waar ik zelf graag onderzoek naar doe). Als je vernuftige dance als dit erg sterk vindt zal deze je ook wellicht bevallen, Aphex is daar zelf een liefhebber van.

oo3i: Gave recensie

Ik heb van Aphex één album in huis die ik behoorlijk goed vind: Aphex Twin - ... I Care Because You Do (1995)

Zou deze dan ook wat voor mij kunnen zijn?

En inderdaad, oo3i, mooi schrijfsel!

Syro kan gewoon bij de collectie, maar als er maar 1 plaat is van Aphex Twin die je echt moet hebben, koop dan deze klassieker

Aisatsana is een van zijn mooiste nummers, had van Satie kunnen zijn.

Heb dit album rond uitkomen duidelijk te gemakkelijk aan me voorbij laten varen. Vind het bij nader inzien toch wel een erg goed album, een van Aphex Twins betere zelfs en zeker de meest coherente van allemaal.

Geweldige en verrassende groeier - nog steeds. Begreep rond de release de vaak (zeer) positieve recensies niet, omdat het me allemaal wat gewoontjes overkwam, maar elke beluistering wordt deze plaat weer beter en beter en blijkt hij toch wel een stuk gelaagder dan hij eerst leek. Misschien wel de beste Aphex Twin.

Dit album tot nu toe niet echt een kans gegeven, omdat het me tegenviel. Bij een herbeluistering klinkt het allemaal wat braaf, anders dan ik gewend ben van RDJ. Aangezien het volgens sommigen een groeiert is, ga ik 'm eens vaker aanzetten. De opener en de laatste drie nummers spreken me het meest aan tot dusver. De afsluiter vind ik sowieso erg mooi. Het klinkt ook bekend, maar dat komt omdat het m.i. erg op werk van Peter Broderick lijkt.