Lou Reed - Transformer (1972)

Samen met Neil Young's After The Goldrush mijn introductie in de betere popmuziek. Misschien moet ik op deze plek mijn oudere zus nog bedanken. Onvoorstelbaar dat ondanks dat ik deze elpee (ja, het was uiteraard een elpee) letterlijk helemaal grijs gedraaid heb, ik er nog steeds van kan genieten.

Hoe mooi het volgende nummer in je hoofd ingestart wordt bij het einde van vorige nummer...

Er is een wonder gebeurd

De stem van Reed kon ik niet verdragen... zijn band vond ik verschrikkelijk, en begreep nooit de enorme ophemeling van de man en zijn werk.

Kende natuurlijk wel eea, maar wilde me nooit verdiepen in 't werk, want die stem... pffff.

Laatst bij kringloop dit album gekocht met als bedoeling door te verkopen. Dus om 'm qua kwaliteit te beoordelen moest ik 'm even opleggen, en verplicht wat luisteren.

vanaf track 1 werd ik gegrepen: jeetje, dit is eigenlijk best goed, en die stem is echt zo erg niet!

Toch maar verder luisteren. Heel kant A beviel me erg goed, en kant B was niet anders... Alleen een nummer als Wagon Wheel vind ik wat minder. Hier gebruikt ie zijn zangstem ook wat meer, en daar trap ik toch weer wat in die valkuil van de stem. (als ie "als een verhalen verteller"zingt, zoals op Perfect day vind ik dat veel mooier)

Gewoon een sterke plaat! Leuk dat je Bowie af en toe hoort ook!

Deze plaat blijft dus in de collectie.. Heb laatst Berlin wel verkocht, nu wat spijt van eerlijk gezegd..

in welke tijd leef jij?

Verklaar je nader?

Is toch ontzettend leuk, extreem gevarieerde verzamelingen doorstruinen en op grote verrassingen stuiten?

Ja.. ik zie t probleem ook niet echt.. of t door verkopen moet fout zijn?

Ik was verbaasd dat er nog een publiek is in het doorverkoop circuit.
Zelf koop ik ook regelmatig nog cds en platen maar het doorverkopen ben ik lang geleden mee gestopt door te weinig animo. Doe je dat op discogs ofzo dan, of op een platenbeurs?

Overigens is Lou Reed's Transformer wel een plaat die bij iedereen al in de kast staat��

Dat is toch geen geschreven wet? Net als vele platen van Pink Floyd of Dylan die je bij mij niet zal vinden in de kast... oh ja.. bij de verkoop sectie

Een album dat 4 Lou Reed klassiekers bevat, door David Bowie en Mick Ronson is geproduceerd en met Klaus Voorman op bass kan natuurlijk niet tegenvallen. En dat doet Transformer dus ook op geen enkel vlak, wat een album! Ook de andere nummers, die qua stijl diverse kanten op gaan (van rock naar iets vaudeville-achtigs en typische Reed songs zoals Wagon Wheel), zijn allen erg sterk. De plaat heeft een goede mix van commercieel en artistiek, of dat de invloed van Bowie is...?

Ik vind dit een fantastische plaat en Berlin stukken minder. Heb die een paar keer geprobeerd, maar dat wordt niks.

Meestal kan ik me wel in de liefhebbers van een album verplaatsen, ook al is het mijn muziek niet, maar ik begrijp oprecht niet waarom 'Transformer' zo'n grote status heeft. Ik vind het bijna stuk voor stuk ronduit vervelende, saaie nummers van een band die er totaal geen zin in lijkt te hebben. Nergens word ik ook maar een moment verrast of meegenomen en Reed zelf komt ontzettend lusteloos over.

4/10, en dan geef ik hem nog het voordeel van de twijfel.

Blijkbaar gaat het verplaatsen je dan toch moeilijker af dan je dacht..

Sjonge...dat een pareltje als Perfect Day op hetzelfde album staat als oervervelende hoempapamuziek...

hoempapamuziek...
Hoe kom je daar nou bij?

Eeeeensch, beste hoempa muziek ooit

Ik vind het de meest treffende omschrijving. Met name voor het allerlaatste nummer.

In Kerkrade spelen ze ook vaak nummers van dit album op de WMC:

http://www.wmc.nl/data/files/alg/id271/prog-msw-prijzen.pdf

Kerkrade : the Wild Side van Europa

Jongens, ging àlle hoempamuziek maar van Make up en Goodnight ladies.

Alleen nummer 1,3,5 en 7 maken dit album tot een klassieker. Lou heeft een eigen stijl waarvan je houdt of niet. Juist zijn enigszins zwaarmoedige teksten en zangstijl maakt Lou tot iets bijzonders.

Ik vind het lastig te beoordelen. Ik vind zijn stijl en manier van zingen erg cool, maar soms is het zo traag dat het tegen het saaie aan schuurt.

Bowie was een groot liefhebber van Lou Reed tijdens zijn The Velvet Underground periode, en vond het waarschijnlijk een eer dat hij voor hem een album mocht produceren.
Lou Reed wist met zijn eerste solo album niet te overtuigen, dus was de hulp van Bowie mooi mee genomen.
Reed putte hier voornamelijk zijn inspiratie uit zijn periode in The Factory; de studio van Andy Warhol.
Andy’s Chest gaat over de aanslag op Warhol door een doorgedraaide vrouwelijke fan.
Bij Walk on the Wild Side maken we kennis met een aantal personages die min of meer in The Factory leefden.
Bowie wist het chaotische van Reed te arrangeren, wat een meesterwerk opleverde.
Perfect Day, Walk on the Wild Side, Vicious en Satellite of Love behoren nog steeds tot de top van wat hij heeft uitgebracht.
New York Telephone Conversation behoort tot de dieptepunten, een flauw gebeuren.
Ongelofelijk dat iemand die zo op het randje leeft dit kan maken; speed, heroïne en alcohol maakten toen al van hem een wrak; eigenlijk is het bijzonder dat hij nog 71 jaar heeft mogen worden.
De kracht zit ook in hoe Lou Reed momenten en karakters kan beschrijven; ondanks dat hij regelmatig de weg kwijt was, laat dat stuk geheugen hem niet in de steek.
Transformer klinkt eigenlijk nog best fris; opvolger Berlin is duidelijk hoorbaar een album waarbij drugs de controle over het leven over hebben genomen.
En Bowie?
Die herhaalt het kunstje een paar jaar later bij Iggy Pop; ook iemand die hij bewonderd, en Lust For Life heeft ook dat frisse van Transformer.
Opvolger The Idiot heeft weer raakvlakken met Berlin.

Maar eens verhoogd naar 4. Wat bezielde mij met een karige 3,5. Het is een stijlvolle en bezielde plaat die de decadentie van het New York uit de jaren 70 uitstraalt. Grappig dat hij juist twee Britten nodig had om tot dit geluid te komen.

Het klinkt misschien vreemd, vooral omdat deze plaat al 48 jaar praktisch(met een remaster hier en daar) hetzelfde klinkt. Gisteren draaide ik hem weer eens. Het kan zomaar zijn dat het flink wat jaren geleden is dat ik dat deed.

Nu viel mij eigenlijk voor het eerst op hoe destructief Lou over komt en het cynisme springt uit je speakers. Het is wel interessant waar Lou mee worstelt op deze langspeler. Zo had ik er nog nooit naar geluisterd eigenlijk.