Na
Roxy Music ben ik toe aan het derde album in het kader van de vaders en moeders van new wave. Heb menig collega (gehad) die dweepte met Lou Reed en Velvet Underground, een enthousiasme dat ik tot op de dag van vandaag niet pak. Kwestie van smaak.
Van dit album was
Walk on the Wild Side regelmatig te horen op het Hilversum 3 van rond 1980. Ook herinner ik me dat we op school bij muziek een recensie van het nummer moesten schrijven. Vond ik leuk om te doen en ik heb het helemaal afgekraakt. Dat laatste doe ik niet meer, maar nog steeds is dit niet mijn kopje thee - sorry JeKo!
Ook
Vicious leerde ik via de radio kennen, maar net als
Walk on the Wild Side pakken noch muziek, noch stem mij. Wel herken ik de dreinende zang die ik later bij new wave terughoor.
Perfect Day leerde ik pas kennen in 1997 met de
BBC-benefietsingle van diverse artiesten, inclusief Reed. Niemand die zó mooi
"It's such fun..." kan zingen als Shane McGowan, zelfs Reed niet. En ja, dan steekt het origineel in mijn brein een beetje bleek af...
Dan liever
Hangin' Round met lekker rammelgitaartje waar Reed vlotter zingt, beter passend bij zijn stem, net als
I'm So Free.
Make Up is een klein liedje met trombone, op
Satellite of Love krijg ik een associatie met de sfeer van David Bowies muziek in die periode. En dan zijn er uitstapjes naar cabaret:
New York Telephone Conversation en
Goodnight Ladies. Leuk detail is dat bassist Trevor Bolder (o.a. David Bowie en Uriah Heep) hier op trompet is te horen.
Lou Reed zal nooit tot een favoriet uitgroeien, maar eigenwijs en gevarieerd is
Transformer zeker. Op naar
Raw Power van Iggy Pop & The Stooges van een jaar later.