Wire - 154 (1979)

Als je het openingsnummer zeer mooi vindt, denk ik zomaar dat je ooit wel zal kunnen wennen aan A Touching Display

Ah, one of my faves besproken op MM.

Fantastische 'plaat'. Waar harmonie in vele verschillende en verhullende vormen verpakt is. Een nog altijd uitdagende 'plaat'.

(de cd zijn nummers aan vast geplakt, die als losse single soms bijgeleverd werden. Daarin is al de schifting en verschillen van de bandleden te herkennen, welke tot een lange, maar tijdelijke stop van de band leidde. Echter...die extra nummers horen niet bij de spanningsboog met welke intentie 154 gemaakt en vereeuwigd werd!)

A Touching Display geweldig nummer dit !

Nummerrr 1 in mijn lijst. Het zijn bijna sfeerprenten aan klanken, sferen en (dis)harmoniën.

Dit album staat al jaren in mijn persoonlijke top 10. Ik raak er niet op uitgeluisterd. Ik blijf er nieuwe dingen in ontdekken. Ik vond het als 13 jarige al goed. Al snapte ik niet goed waar ik naar luisterde.

Ha, herkenbaar. Ik vind die plaat ook al 30 jaar even goed. Verveelt nooit.

Ik zie in de stemmen lijst dat iemand een halve ster hier aan heeft gegeven. Zou die persoon aub zijn mening willen onderbouwen?

Ik denk dat je die persoon beter een pm kunt sturen als je dit echt wilt weten.

Hoe soepel Wire hier van rauwe Art Punk overgaat naar heldere Post Punk is fascinerend om te horen. De plaat klinkt alsof ze het trucje al tien jaar in de vingers hebben. Maar het feit dat al die toegepaste elektronica nog zo goed klinkt is iets om echt trots op te zijn.  

Je moet maar zo denken: niet iedereen 'snapt' dit soort muziek. In plaats van gewoon niet te stemmen, geeft men dan een halve ster. Tja. Zalig zijn de armen van geest.

Bij herbeluistering van de eerste drie Wire-albums kom ik tot de ontdekking dat ik deze plaats helemaal niet gewaardeerd heb. Dat is een ernstige omissie natuurlijk, die ik nu rechtzet. Want dit is een topplaat. Gevarieerd, duister, melodieus. Een spectaculaire ontwikkeling vanaf het lekkere, maar wel monotone en ééndimensionale 'Pink Flag'. Deze plaat moet je eens in de zoveel tijd heerlijk voorbij laten komen. Alle nummers fijn, zo'n album.

Horen jullie ook de blauwdruk voor Pixies in nummer 3?

Nee, leg jij dat maar eens uit dan.

Tot aan Touching Display zit het album prima in elkaar.
Daarna raak ik langzaamaan vervreemd van de plaat.
Wellicht wordt het experiment te veel doorgevoerd.
Soit ... blijf m nog wel draaien de komende periode.

Een Velouria/Wave of Mutilation-achtig melodietje?

Fantastisch, geniaal, schitterend, sprankelend.
Dit blijft voor mij het mooiste album van Wire!

Halfje er bij naar een nette 4 sterren. Toch een erg fijn album. Vooral het middengedeelte (5, 6, 7 & spreekt mij erg aan.

Uit nieuwsgierigheid dit album gaan luisteren. Klinkt wel heel erg goed, moet ik zeggen. 'I Should have known better', 'A Touching display' en 'A Mutual friend' klinken iig. geweldig. Twee keer geluisterd, maar bij mij nog niet rijp om een score toe te kennen.

Track1; (I should have known better), track 3; (The 15th) en track 8; (A Mutual friend) mogen er van mij sowieso bijgerekend worden. Het zijn mijn drie favoriete tracks van het album, en 3 en 8 gaan naar mijn gevoel meer richting de Britpop-stijl.

8 hoort daar natuurlijk ook bij maar een 8 typen en daarna haakje sluiten wil wel eens een zonnebril opleveren

Die donkere zonnebril heb je besliszt nodig voor en 3 en 8 gaan naar mijn gevoel meer richting de Britpop-stijl - met bouwjaar 1982 zou iemand echt beter moeten weten, tenzij die een ongelukkige jeugd heeft gehad en damals niemals Britpop heeft gehoord

Wire zijn nu eenmaal de oervaders der Britpop, dat is algemeen bekend. Wat mij er ineens aan doet denken dat Paul Weller naar Parkpop komt dit jaar, toch het overwegen waard.

Gaan we nummeren? 40 versions, voor mij toch echt het hoogtepunt hier.

A Touching Display, bedoelt u ...

Weller staat in april al in Vreeburg. En Britpop is ooit opgegraven in de woestijn, bij de pyramide van Cheops, in de o...

En The Kinks van de post punk..
adrie1982 zorgt wel altijd voor vermakelijke quotes

Ik hou gewoon van muziek van alle tijden en Britpop is een van mijn favoriete muziekstijlen daaruit (Zo heeft 'Screamadelica' van Primal Scream nog niet zolang geleden in mijn top-10 gestaan). Ik kwam met deze stijl in aanraking via groepen als Oasis en The Verve die in de midden jaren-90 tussen al die housegroepen de hitlijsten wisten te halen. Later uit nieuwsgierigheid o.a The Stone Roses en Primal Scream gaan luisteren, en ook The Smiths. En ja, toen ik verder door musicmeter heen bladerde, zag ik dit staan en ben ik dit album van Wire gaan luisteren. Met veel hitlijstmuziek uit de 00's had ik echter niet veel gehad, en dat is het met een aantal nummers uit de 10's ook niet, wel als het bijv. richting de rock, britpop, synthesizer of dance gaat.

Britpop has never been a fave here - en da's nog een eufemisme; alhoewel er uitzonderingen zijn die de regel bevestigen.

Wat dan ook van - long time faves Wire - willen scharen onder 'britpop' is ahw de klap die een daalder waard is. Wire wordt door mij gewaardeerd vanwege kale - soms bijna abstrakte songs (Dome en andere projecten zijn nog abstrakter); nergens is daar - ik excuseer me bij voorbaat - het temerige, lijzige van de Britpop terug te vinden. Britpop gaat niet over existentiële leed, maar over lullige kleinstedelijk leed in Shepherd's Bush, Croydon, Lower Early of andere truttige Engelse voorsteden - het verkeerde merk chips, brown sauce of de lokale fish 'n chips die al dicht is. Don't look back in anger --- doe mij maar het toneelstuk.

En The Jam is ook geen Britpop - zou Weller het horen zou ie prompt oorvijgen gaan uitdelen.

Saturday's Kids is natuurlijk wel Britpop pur sang.

En Long Hot Summer existentieel leed.