Wire - 154 (1979)

was je erbij?

hier vind je het bewijs dat Sonic Youth wel degelijk iets met Engelse vintage-punk heeft.

Sonic Youth heeft ook een bijdrage geleverd aan The Bridge, de Neil Young-tribuut CD.

Ik kom hier nog niet zo lang - so give me the benefit of doubt - maar ik verbaas me soms over de aard, de lengte en de heftigheid van de discussies.

Centraal staat toch de liefde voor muziek - en of Rob Smits het nou bij Wire heeft gehaald of bij Suus zal mij jeuken en ook of iets min of meer gothic is, niet - het heeft mij altijd verbaasd hoe de Gothen Suus geannexeerd hebben, The Danse Society erbij, De Kuur en nou weer Wire.

Ik herinner me de Sisters of Mercy - die vond ik tot een bepaald album de moeite waard; en op gegeven moment hoorde ik een latere plaat en die werd toen aangeduid als 'gothic' - dacht ik "zal wel", was niet mijn ding.

Maar goed, Wire - en zeker 154 - als altijd al anders geweest: de zang klonk altijd 'detached', afstandelijk, over de muziek heen (beetje vergelijkbaar met de zang van Devoto bij Magazine) en niet zo betrokken, 'involved' als bijvoorbeeld IC, Adrian Borland of Pete Shelley. Bij Wire kon je nog 'ontsnappen' , bij the Sound bijv. niet.
Wire heeft een enigszins 'arty' image; ze hebben - tussen 2 haakjes - in 1979 ook nog met Roxy Music getourd.

Graham Lewis is afgestudeerd designer (mode) en hij heeft zich tot de toetreding tot Wire ook daarmee beziggehouden. Wire was - afgezien van "Pink Flag"ook niet the usual punkgroup. Wire was aparter en in mijn ogen interessanter - en misschien wel de meest 'on-Engels' klinkende van het hele stel. Qua gitaarlijnen -en riffs, staccato-effect (bijv. "I Should Have known Better") vind ik dat ze bij tijd en wijle aan de Talking Heads van '77 (Psychokiller, eerste versie) en "More Songs about Buildings en Food" ("The Big Country") doen denken. Muziek waarvan menig mens onrustig wordt; en ook "154" klinkt bij tijd en wijle behoorlijk 'neurotisch' en 'unheimisch'.

Klinken de soloplaten van Colin Newman dan een stuk opgewekter, de platen van Dome - samenwerkingsverband van Lewis en Gilbert - doen dat zeker niet. Onlangs zijn bijv. 3 en 4 op één cd uitgebracht.

Juist, ik heb de discussie ook wat gevolgd en daar zit hem het belangrijkste verschil. Waar JD/The Sound meer gevoelsmatig zijn en The Cure vaak een bepaalde sfeer tracht neer te zetten, belichaamt Wire meer de 'arty' kant van het Post-Punk bestaan.
Als je ze toch wil vergelijken met tijdsgenoten, dan neigt deze meer naar bijvoorbeeld een Thirst van Clock DVA, of een Feeding The Flame van Sad Lovers & Giants.

Die deden toch zo'n bliep-nummer van Trans ?

Klopt, Computer Age van Trans...

SL&G neigt toch veel meer naar het "gevoelsmatige" a la JD en vooral The Sound en Comsat Angels, maar zeker niet naar de "arty" post-punk van Wire.

Ik kan je geen ongelijk geven CD, ik was mezelf ook al wat voor het hoofd aan het slaan dat ik een aantal albums toch in een hokje wou stoppen.
Wire - 154, Sad Lovers & Giants - Feeding The Flame, Clock DVA - Thirst, Modern Eon - Fiction Tales; en nog een aantal; het zijn volstrekt unieke albums die als enige punt gemeenschappelijk hebben dat ze zijn opgenomen tijdens een periode dat er veel jonge artiesten overliepen van de creativiteit.

@LH en CD - dank voor de aanvullingen op mijn wenslijst: eerst Modern Eon, nu weer SL & G; Clock DVA had ik al eerder bedacht. En zit ook te filosoferen over Bauhaus (spec. die plaat met die engel (?) met toeter op hoes.

Was niet mijn bedoeling om Wire als puur arty weg te zetten, maar eerder als een soort typering. Zeker 154 is een plaat waarover goed is nagedacht; hijheeft iets geconstrueerds, bedachts en er zitten lagen in de plaat. Als luisteraar wordt je uitgenodigd laag na laag af te pellen: het is niet straight in your face daar.

In het werk van Dome vind je dat ook terug: die gelaagdheid, die bijna uitgeklede structuren - vrij minimalistisch.

@LH: ik vind je typering van het verschil tussen Wire enerzijds en JD, Sound en Cure anderzijds overigens wel treffend. Laatstgenoemde band spelen vooral in op het gevoel. Wire is daarentegen, zoals Mjuman terecht constateert, meer geconstrueerd. Zeker op dit album is goed nagedacht over de 'sound' van de verschillende instrumenten en de lagen in de muziek. Je moet er even goed voor zitten om het allemaal te doorgronden. Zo'n 20 jaar na mijn eerste kennismaking met Wire intrigeert mij dat nog steeds. Wire verveelt nooit. Maar toch is dit '154' ook een album met verscholen onderhuidse emotie, althans zo ervaar ik dat. In het bijzonder de nummers: 'I Should Have Known Better', 'Two People in a Room', 'The other Window' (met een sterk metaforische tekst) en het klapstuk van deze plaat: 'A Touching Display'.

@Mjuman: Modern Eon en SL&G zijn zeker aan te bevelen. Dat album met die engel (?) van Bauhaus ('In the Flat Field', 1980) is ook een aanrader. Ook een tikkeltje 'arty' en vooral theatraal met donkere zang. Wel met een mooie 'sound' vind ik zelf, hoewel ik het album vanwege zijn "theater" niet te vaak draai.

Wat 'Dome' betreft: dat ken ik nog niet. Ben nu wel 'A.C Marias' aan het herontdekken; eveneens een nevenproject van Wire (Bruce Gilbert). Ook dit is behoorlijk minimalistisch en gelaagd.

Om nog eens op de JD/Wire vergelijking terug te komen, het feit dat UP en Closer het wel tot algemene classics hebben geschopt, en deze cult is gebleven, heeft waarschijnlijk wel te maken met het contrast tussen emotie en experiment. Muziek gebaseerd op emoties weet mensen van elke generatie te raken, zoiets verjaart niet en zal altijd aanspreken. Experimentele en Instrumentale hoogstandjes durven wel eens vlugger gedateerd klinken. Waarmee ik niets wil zeggen over 154, want het is een zeer interessante plaat. 4* lijkt me wel gepast omdat naar het einde toe enkele mindere nummers elkaar opvolgen. Dat You've been defaced is best wel scary, en heeft waarschijnlijk andere bands beïnvloed.

Vorig weekend nog eens naar Feeding The Flame van Sad Lovers & Giants geluisterd. Voor mij hangt deze tussen de meer gevoelsmatige muziek en het experiment. Subliem is ie zeker, instrumentaal behoort die plaat tot het allerbeste wat ik ooit gehoord heb.

Je moet hem wel beoordelen tot 40 versions, dat was de laatse song van het oorspronkelijke album. De rest stond op een singletje dat los bij (sommige persingen van) het album werd geleverd. Die mindere nummers (helemaal waar) zou je dus eigenlijk niet bij je oordeel moeten betrekken, lijkt mij.

@Lost Highway: eens. Veel mensen, ook die naar de meer alternative muziek luisteren, zullen Wire niet trekken, maar JD mss wel, juist omdat Wire nogal arty, experimenteel en "geconstrueerd" overkomt. JD is idd vooral veel emotie.

@Fatima: ook eens. Van mij hoeven die bonustracks ook niet zo. Onbewust beïnvloeden ze je beoordeling van de kwaliteit van het oorspronkelijke album. Mij geven ze vaak het gevoel dat het een langdradig album is, terwijl dat voor het oorspronkelijke album helemaal niet zo hoeft te zijn. Ik sla de bonustracks dan ook bijna altijd over of beluister ze echt los van het oorspronkelijke werk.

Overigens vind ik 'Let's Panic Later' wel een prachtig onheilspellend nummer.

Kant a is werkelijk geniaal. Die intro van 'A Touching Display' zou wel eens voor inspiratie gezorgd kunnen hebben toen Robert Smith 'A Forest' in gedachte had. 'The Other Window' is ook nog zo'n uitschieter van kant a, lekker duister.

Kant b ervaar ik duidelijk als een heel pak minder en doet het gemiddelde dan ook zakken.

Beter als 'Pink Flag' maar niet zo goed als 'Chairs Missing'.

...totdat je bij 40 versions bent aangeland.

Ik ervaar nu alleen nog Blessed State en Map Ref. als mindere nummers. Daarbuiten is dit behoorlijk overrompelend. Mjuman weet te vertellen dat ze nog met Roxy getourd hebben; bij een bepaald nummer dacht ik ook spontaan aan de zang van Ferry (zonder voorkennis). Roxy Music = Art-rock , Wire = Art-punk en 154 misschien de abstracte Unknown Pleasures? Waanzinnig album; you've been defaced klinkt helemaal des duivels, pure waanzin. Lekker Brits accent ook.

Map Ref is juist het beste nummer!

De bonustracks opdeze cd vindt ik niet passen in de sfeer van het album!
Zie de lp te vinden!

Niets moeilijks aan dat "lp vinden" - is gewoon nog nieuw leverbaar, bij "de betere platenzaak" dat dan wel. Overigens is de box met de 3 cd's (Chairs Missing, Pink Flag én 154) - nu net zo duur bij A******.co.uk als nieuw vinyl - shit, krijg je wel die bonusnrs erbij (en twee andere goede albums).

Single K.O., en met name het geweldige geluid in de tweede helft van dat nummer, vind ik het grote hoogtepunt van 154. De rest vind ik helaas een iets te typisch jaren '80 geluid hebben. Wat op zich cool is voor een plaat uit '79, maar qua sfeer ligt het me daardoor net wat minder, ook al zit het album ontegenzeggelijk erg goed in elkaar.

Deze vind ik verre van slecht. een heerlijk album zelfs en lekker genietbaar.

Wat vind ik Blessed State toch ook een fantastisch nummer. Dat blijft dagen in je kop hangen. Moet ik mijn score niet eens verhogen? Goede vraag.

Beste plaat aller tijden. Al dertig jaar. Period.

Righty-ho, mate. Maar stiekum zie ik nog wel een plaatje of twee in je top10 die ik beter vind hoor.

Maar wat me verbaast; waarom heeft dit album nog niet in dit topic gestaan? Raarrr.

Staat hoog op mijn lijstje.....maar er kruipt steeds iemand voor. Maar jij mag hem ook posten natuurlijk.

@ Skyline: Niet om te wijsneuzen, maar wat dacht u van alfabetische volgorde, en oriëntatie per label?

Dan kunnen we op deze nog wel even wachten, I guess...

Kijk dat eens nou het probleem van een suggestie droppen: "it can't be undone" het zaadje heeft postgevat.

De flow en de impact hiervan werd me duidelijk toen een spreker ooit zijn presentatie begon met de woorden: "ik ga u niet vertellen dat u niet aan de borrel van straks moet denken".

En daar zit je dan met je goede gedrag - niet aan de borrel te denken.