Wire - 154 (1979)

I beg to differ - Weller is imo de chroniqueur pur sang van de Britse arbeidersklasse. Hij is maatschappijkritisch en neemt een duidelijk standpunt in. Hij vertelt in Isle of Noises - Conversations with Great British Songwriters hoe ontzet ie was toen ie hoorde dat Eton boys Eton Riffles breed hadden omarmd. Verder is Saturday's Kids lang niet zo zeikerig als Champagne Super Nova oid. Dat boek van Daniel Rachel is een echte aanrader - ook Ray Davies, Andy Partridge, Johnny Marr en Damon Albarn komen aan bod, in totaal ca 25 Great British Songwriters.

Weller was/is into Kinks, (Northern) Soul - echt iets voor mods - wordt ook wel the modfather genoemd, maar is veel te veelzijdig en getalenteerd om in 1 hokje te passen.

Overigens leidt de aanduiding "Britpop" aan hetzelfde euvel als veel andere tyepringen hier: ooit was het een duidelijk afgebakende soort muziek met herkenbare bands, geparkeerd in een bepaalde tijd. Nu is het verworden tot een bijna loos containerbegrip zonder enige nadere inhoud. Wat schiet je ermee op om Kinks (mid sixties), Jam (late 70s/early 80s), Oasis (early/mid 90s) en om mijn part hededaagse klonen met 1 etiket te beplakken. Ok, er is een bepaalde traditie (1 land - wat wil je?) - waartoe leidt dat ene etiket dan?

Dat etiket vloeit voort uit onze drang tot identificatie met een bepaalde stroming, gedachtengoed, of wat dan ook. Een soort van (h)erkenning zeg maar. Ik ben het met je eens dat Britpop niet echt te definiëren valt. Ik denk meteen aan chroniqeurs van het Britse nachtleven en/of leg de link met de arbeidersklasse in council homes, maar ook met Liverpool of Chelsea fans die geen match uit The Premier League missen en de grote anthems van Oasis en Blur luidkeels in het stadion meezingen.

Niet echt tijdsgebonden dus, volgens mijn defenitie valt ook The Jam onder Britpop, maar evengoed The Streets. Misschien hou je gewoon teveel van Paul Weller/The Jam om het een muziekgenre te labelen waarvoor je daarbuiten weinig liefde voelt?

The Jam overklast ze allemaal, van Oasis tot Arctic Monkeys en van Kaiser Chiefs tot Palma Violets. Maar dat maakt hen niet minder Britpop. The Jam lijkt me een band waarvan je erg veel kunt houden zonder een liefhebber van Britpop te zijn. Omdat The Jam nu eenmaal geniaal is, en een stuk intelligenter en veelzijdiger dan menig Britpop kloon. Te vergelijken met de populariteit van Joy Division, heel wat JD fans voelen ook weinig voor de latere New Wave acts als Comsat Angels of Sisters Of Mercy om maar wat te noemen.

Bands als Joy Division en The Jam zijn uniek in hun authenticiteit, en zullen steeds populair blijven bij muziekliefhebbers van allerlei pluimage.

Wat doet deze discussie trouwens bij een Wire album? Wire, dat heeft nu eens niets meer Britpop te maken. Dit is pure art-rock/art-punk. In mijn muziekwereld welteverstaan.

De aanleiding voor dit debat was een opmerking gemaakt op 16 maart (2015) om 19:00 door adri1982

De taal in jouw muziekwereld wordt in de mijne ook begrepen en het idioom wordt gedeeld.
Ook Wire is een authentieke band - die zelfs nog eens als voorprogramma van Roxy Music heeft gefungeerd - en dat was een merkwaardige beleving

Ook Fischer-Z The Worker vind ik een mooi Working Man's anthem - hij heeft 't ooit nog een solo/akoestisch gezongen bij de ingang van de tube, toen 't wat minder met hem ging.

Dit ene album van Wire is inderdaad zeer goed. Ik ben het vaker gaan luisteren en overweeg om de score naar 4,5 te verhogen (Een paar nummers in de eindfase van dit album houden dat echter nog tegen). Verder heb ik nog wat andere dingen in dit album gehoord; zouden de bandleden van Ultravox hier soms goed naar hebben geluisterd? De stem van Midge Ure lijkt in een paar nummers best veel op de zang van Colin Newman in 'Two people in a room' en 'The Other window'. Dit album is zeker invloedrijk op vele rockbands uit de jaren 80.

The Comsat Angels was niet een van de latere new wave acts... zeg ik bij deze even bij deze geweldige Wire-punkplaat! Beide bands schelen maar een paar maanden...
,

Ach, ik ben nooit te bedonderd om dat kat op het spek te binden: in het bekende postpunk-handboek van Simon Reynolds - Rip It Up and Start Again wordt The Sound éénmaal genoemd en CSA überhaupt niet. Dus als dat is anything to go by, hebben we hier een bekend veeg teken aan de even bekende wand. Neemt niet weg dat ze hier ook gedraaid en gewaardeerd worden.

Wire daarentegen - pure punk, mocht je willen (hoogstens geldt dat voor Pink Flag) - wordt zeer frequent genoemd, en Dome trouwens ook

Mjuman is wakker en bindt een kat op het spek ... ik ken dit boek dus niet en vind het niet relevant of een band wel of niet genoemd wordt in een boek. Klopt... dit album is geen pure punk, want daar hou ik ook niet zo van.

En hoppa! Half sterretje omhoog naar 4,5*. Ik heb dit album na mijn terugkomst van een ontmoetingssoos in Houten, tijdens facebooken dit album weer opgezet, en volgens mij was dit de zesde keer dat ik hem helemaal beluisterde.

Feestboeken en waaier in 1 zin - ik pleurt van m'n stoel en vrees dat ik binnenkort van m'n MuMe-pensioen moet gaan genieten. Comes a time when you 're driftin'

O tempora, o mores

Wel opletten he Mjuman ...

"... na mijn terugkomst van een ontmoetingssoos..."

Er Is Hoop

Briljante plaat... totaal niet gedateerd..

Mee eens. Ik ben momenteel deze plaat weer aan het luisteren ('Single K.O' staat op), en ik ervaar 'I Should have konown better' en 'The 15th' als prachtige meezingers.

Inderdaad, tis te zeggen! Want dat is stiekem toch het euvel van vele andere punkplaten... Maar hiervan ben ik zwaar onder de indruk.

Dit is niet de Wire van Pink Flag maar een band die zoveel invloeden en sounds incorporeert en tegelijkertijd voorloopt dat mijn hoofd er even van duizelt
(Lukas heeft die mooi omschreven in zijn review)

Stereogum noemde "Chairs missing" de beste Wire-plaat en deze op de derde plaats na "Pink flag". Ik vind deze echter beter, vooral gelijkmatiger. Unieke band, inderdaad totaal niet gedateerd.

Precies, wie 154 ná Pink Flag en Chairs Missing plaatst, heeft iets niet begrepen

Voor wie erin geïnteresseerd is: dezer dagen worden de soloalbums van Colin Newman opnieuw uitgebracht, met bonusmateriaal. Met name A-Z is fantastisch; muzikaal in het verlengde van 154. Wire-drummer Robert Gotobed doet er trouwens ook op mee.

A Touching Display is wel heel vet.

Als elpee de eerste drie van Wire in een vlaag van ..?.. lang geleden de deur uit gedaan maar dankzij wat gesnuffel bij Alicia en hernieuwde beluistering me voorgenomen die fout snel te herstellen.

Goed bezig kistenkuif, dat herstellen dan. Dat snuffelen kan ik niet beoordelen.

Gewoon vandaag haar top tien bekeken (waarin deze) en toen dacht ik: oeps, waar zijn die bij mij gebleven? Wel Dome gevonden maar dat is een ander hoofdstuk van Gilbert & Lewis. Ik snap overigens niet goed waarom dit hier als punk wordt betiteld maar die discussie zal al lang en breed zijn gevoerd.

Vanwege Two People In A Room

Dat mag!

Da's een geheel nieuwe voor mij: a licence to sniff - neem aan dat die beperkte geldigheid heeft, gezien de eerste songtitel

Dit album wordt met de luisterbeurt beter.Aardig in de ban nu.A Mutual friend kan ik wel 10 keer achter elkaar horen.Gaat mijn top 10 in.Twijfel of ie in de top drie komt.

Kende Wire al heel lang van naam tot ik vorige week 154 tot m'n verrassing in de uitverkoopbakken zag staan.

Na inmiddels vele luisterbeurten kan ik er maar niet over uit hoe dit uit 1979 kan stammen! Wat een schitterende intelligente muziek is dit zeg!

Zelf leende ik het album van de bibliotheek in Rotterdam. Stond eens in een jaarlijstje in de OOR en ik kende het niet. De LP kraste behoorlijk en de hoes viel uit elkaar, maar ik werd al snel van mijn sokkel geblazen door het briljante openingsnummer en A Touching Display. Inmiddels al jaren een tijdloze klassieker.

sokken

Doet er niet toe waarvan je geblazen wordt....je wordt...

Zojuist toch maar weer m'n top 10 in geslingerd. Zo goed is deze Wire dat je zelfs uit je trui wordt geblazen. Hoestmogelijk...