menu

Red Hot Chili Peppers - Stadium Arcadium (2006)

mijn stem
3,55 (1317)
1317 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Warner Bros.

  1. Dani California (4:42)
  2. Snow ((Hey Oh)) (5:34)
  3. Charlie (4:37)
  4. Stadium Arcadium (5:15)
  5. Hump de Bump (3:33)
  6. She's Only 18 (3:25)
  7. Slow Cheetah (5:19)
  8. Torture Me (3:44)
  9. Strip My Mind (4:19)
  10. Especially in Michigan (4:00)

    met Omar Rodriguez-Lopez

  11. Warlocks (3:25)

    met Billy Preston

  12. C'mon Girl (3:48)
  13. Wet Sand (5:09)
  14. Hey (5:39)
  15. Desecration Smile (5:01)
  16. Tell Me Baby (4:07)
  17. Hard to Concentrate (4:01)
  18. 21st Century (4:22)
  19. She Looks to Me (4:06)
  20. Readymade (4:30)
  21. If (2:52)
  22. Make You Feel Better (3:51)
  23. Animal Bar (5:25)
  24. So Much I (3:44)
  25. Storm in a Teacup (3:45)
  26. We Believe (3:36)
  27. Turn It Again (6:06)
  28. Death of a Martian (4:24)
totale tijdsduur: 2:02:19
zoeken in:
avatar van Banjo
3,0
Ja maar ik bedoel eigenlijk, dat ik graag weer zou willen zien dat ze het oude werk weer oppikken
Hard en met hun bekende funk dus geen pop muziek meer maken..
maar dat word het niet meer denk ik.

avatar van relaxex
toch wel een vrij saaie cd dit, paar goede nummers, maar t meeste kan mij niet boeien. niks vergeleken met bssm.

avatar van tsjong
2,5
Agreed, de houdbaarheid is zeer beperkt.

3,5
Soledad schreef:
Hump de Bump is pijnlijk slecht, de rest niet heel veel beter met als uitzondering "Snow". Jammer, ze kunnen zoveel beter.


Hump de bump slecht noemen, wat overigens deels waar is, het is niet hun sterkste werk, maar om dan vervolgens Snow goed te noemen. Vreemd.

Nummers als Hey, Wet sand, Torture me, She looks to me, Turn it again en Hard to concentrate, zijn echt wel geweldige nummers, alleen Snow vind ik vreselijk, te commercieel.

Hey vind ik wellicht het beste nummer dat ze ooit gemaakt hebben.

avatar van sjinobi
4,5
Het lijkt een beetje alsof mensen niet verder luisteren dan alleen de singles. Nummers zoals Warlocks en so much i (anthony rapt hier ook nog bijna op) worden niet genoemd. Dit zijn toch echt nummers die, naar mijn mening, toch zeer dichtbij de nummers van blood sugar sex magik.

Verder heb je geweldige nummers zoals Hard To Concentrate, Slow Cheetah en Strip My Mind. De niet-singles maken dit album voor mij. Ik ben wel van mening dat dit album veel korter had gekund. Er staan veel onnodige nummers op (hump de bump, torture me) en nog een paar. Maar dit drukt de pret niet echt. Ik zet dit album nog dagelijks op.

Heerlijk album

avatar van jellecomicgek72
Op vinyl vanaf 129,99?

avatar van Bijdevaate11
3,0
jellecomicgek72 schreef:
Op vinyl vanaf 129,99?


hahaha LOL wat belachelijk...

avatar van IllumSphere
Dat was waarschijnlijk de deluxe editie.

avatar van JVT
4,0
JVT
Eigenlijk is dit toch wel een geweldig album, was er eigenlijk nooit echt gek van, mss ook omdat ik niet genoeg écht luisterde en voornamelijk doorskipte naar de bekendere nummers en de nummers waar je het snelst mee weg was.
Maar ben er ondertussen achter dat dit echt wel een zeer goed album is, met weinig echt slechte nummers.
Ook opmerkelijk is dat er heel erg veel verschillende favorieten worden opgenoemd, dit geld niet enkel voor users hier maar ook op andere sites en in reviews. In de ene review worden sommige nummers als 'beste van het album' beschouwd, waar in andere reviews deze dan weer als 'minste van het album' worden beschouwd.

Ik ben ondertussen na heel erg veel luisteren bijna weg van alle nummers!
daarom ook:
4.5*

Jav-
Ik heb deze plaat recentelijk opnieuw uitgevonden! En ik kan zeggen dat het m'n favoriete album is van RHCP. Lang, maar heel geslaagd album van de Peppers die wat mij betreft een stap naar volwassenheid zetten met dit album. Oké, sommige nummers hadden achterwege kunnen worden gelaten wat het album wat bondiger had gemaakt, maar al met al is het een prima geheel en bovendien erg constant. Persoonlijke favorieten zijn Snow, Slow Cheetah en Desecration Smile.

Halfje omhoog naar 4*.

avatar van JelmerHolwerda
4,5
Wat een gadverdamste lekker album is dit ook zeg. Mars en Jupiter zijn allebei fantastisch en doen niet voor elkaar onder. Mijn favorieten staan echter wel vooral op deel één.

Wet Sand is in mijn ogen het beste nummer van het album, die gitaarsolo op het einde is echt het beste ooit.

avatar van richardbrugge
4,5
John Frusciante is hier toch wel heel goed.

3,0
Zo'n beetje alle Chili albums zouden bij mij een halve tot een hele punt hoger scoren als ze wat korter zouden zijn. Er staan altijd net even iets te veel nummers op. Bij deze dubbelaar helemaal, draai dit eigenlijk nooit meer.

Het wordt bijna nergens echt slecht, maar het is teveel. Bovendien hadden ze van mij weleens wat anders mogen gaan doen. Het ligt wel erg veel in het verlengde van Californication en By The Way.

avatar van Jordy_xD
5,0
Mijn lievelingsalbum van de band, ik draai het nog elke dag grijs!

Weird Fish
Begin dit album de laatste tijd steeds meer te draaien en ik moet eerlijk zeggen dat ik dit toch wel het beste album van de Peppers vind. Nummers als Snow en Dani California zijn dan wel van die nummers die echt kapot gedraaid zijn door de radio, maar dat maakt het album in 't geheel niet minder goed. Slow Cheetah, Strip My Mind, Wet Sand, She Looks to Me, Storm in a Teacup en Death of a Martian zijn toch wel de uitschieters voor mij.

John is trouwens ook echt op z'n best op dit album, is wel te merken.

5,0
De allereerste plaat dat ik ooit kocht, en ik was meteen fan! Dit album is gewoon perfect om de Peppers mee te leren kennen. Sommige liedjes grenzen aan de pop maar zijn zo mooi dat het echt geen kwaad kan. De gitaarsound en de achtergrondvocals van Frusciante zijn verbluffend prachtig en geven elk liedje een rijke klank. Sommigen vinden dat 28 songs er te veel aan is maar ik kan geen liedje noemen dat ik zou willen missen, Wet Sand vond ik altijd maar een saai nummer tot ik onlangs nog het hele liedje heb opgezet en heb gemerkt dat de laatste twee minuten gewoon onbeschrijfbaar zalig zijn.

Ik draaide Stadium Arcadium dagelijks toen hij was uitgekomen. Nu ik er 7 jaar later op terugkijk vind ik het nog steeds een steengoed album! Van de eerste tot de (voor-)laatste plaat die de peppers vind ik alles zeer goed, en kan me goed vinden bij de evolutie die heeft plaatsgevonden in hun stijl

Liedjes die mij in het bijzondere zijn bijgebleven zijn;
-Especially in Michigan (de solo van Frusciante! )
-Hard To concentrate
-Desecration smile
-Wet Sand

Ik kan onmogelijk objectief zijn als ik op dit album stem want het heeft mijn muzieksmaak voorgoed veranderd. dus 5 sterren

avatar van brain75
4,0
Op deze dubbelaar staan een paar hele sterke nummers. Ik ben van mening dat als ze de sterke nummers samen op 1 album hadden uitgebracht ze een klassieker in handen hadden gehad. Nu is het niveau te wisselend en komt het totaalplaatje niet hoger dan 3,5 ster.

Maar zoals gezegd: er staan een paar supernummers tussen. Zoals mijn voorganger hier boven al aanhaalde zijn Especially in Michigan (het gitaarwerk is inderdaad van een absurd niveau) en Wet Sand (die gitaarsolo, helemaal over de top) helemaal super. Ook Desecration Smile kan mee in het rijtje, en ietsje minder zijn Snow, Strip my mind etc.

Door nummers zoals Storm in a teacup, Warlocks en Torture me valt het geheel helaas naar beneden. Maar voor die paar pareltjes alleen al is het album het aanschaffen waard.

avatar van oceanvolta
4,5
Catch Hell Blues schreef:
-Especially in Michigan (de solo van Frusciante! )


Die solo is van Omar Rodriguez Lopez

avatar van lennon
3,0
oceanvolta schreef:
(quote)


Die solo is van Omar Rodriguez Lopez

Lol

avatar van Ronald5150
4,0
Deze dubbelaar van Red Hot Chili Peppers vind ik zeer geslaagd. Misschien iets minder funk dan in de hoogtijdagen, maar nog steeds wel aanwezig. Met name in het heerlijke basspel van Flea. De liedjes op ”Stadium Arcadium” zijn best toegankelijk, maar ook goed van structuur en opbouw. Zanger Kiedis is zeker niet mijn favoriete vocalist, maar hij slaat zich er goed doorheen. Maar de absolute hoofdrol wordt opgeëist door gitarist John Frusciante. Zijn gitaarspel is fantastisch, gevarieerd, technisch hoogstaand, maar met evenzoveel gevoel gespeeld. De man is een muzikant in hart en nieren en gevoelsmatig neemt hij op ”Stadium Arcadium” dan ook het voortouw. In die zin zie ik John Frusciante, in ieder geval op dit album, als de echte frontman van Red Hot Chili Peppers. Muzikaal gezien vind ik het tweede album net even wat sterker dan de eerste. Met name door het eerder genoemde adembenemende spel van Frusciante. Dit geldt overigens niet alleen voor de gitaarsolo’s, maar ook ritmisch gezien is het van grote klasse. Ondanks het aantal nummers beleef ik ”Stadium Arcadium” niet als te lang. Aan het einde van de rit is het een geweldige dubbelaar, met een John Frusciante in topvorm.

avatar van deric raven
3,0
Hard To Concentrate schiet er duidelijk boven uit, wat is dat een goed nummer.

avatar van gigage
3,5
Het tempo ligt in het algemeen wat hoger dan op de wat saaie voorganger maar over het algemeen blijft het een easy listening exercitie. Maar om de een of andere reden kan ik hier wel genieten van de Peppers zonder al te veel peper. Dat komt denk ik ook omdat de productie goed verzorgd is (in tegenstelling tot Californication). Toch knap dat de band nog aandurft om twee uur muziek de markt op te slingeren. Niet alle composities zijn echter even sterk en sommigen gaan het ene oor in en weer uit. Mocht je je bedenken na CD 1 of Frusciante ook nog eens los mag gaan dan is het antwoord, uhh eigenlijk niet. Hoewel op CD 2 de gitaar een wat een grotere rol speelt blijft een stevigere riff toch redelijk beperkt tot het Lenny Kravitz achtige Readymade .

avatar van JelmerHolwerda
4,5
gigage schreef:
Het tempo ligt in het algemeen wat hoger dan op de wat saaie voorganger maar over het algemeen blijft het een easy listening exercitie. Maar om de een of andere reden kan ik hier wel genieten van de Peppers zonder al te veel peper. Dat komt denk ik ook omdat de productie goed verzorgd is (in tegenstelling tot Californication). Toch knap dat de band nog aandurft om twee uur muziek de markt op te slingeren. Niet alle composities zijn echter even sterk en sommigen gaan het ene oor in en weer uit. Mocht je je bedenken na CD 1 of Frusciante ook nog eens los mag gaan dan is het antwoord, uhh eigenlijk niet. Hoewel op CD 2 de gitaar een wat een grotere rol speelt blijft een stevigere riff toch redelijk beperkt tot het Lenny Kravitz achtige Readymade .


Als ik het goed begrijp zeg jij dat Frusciante niet los gaat op de eerste cd..? Heb je wel geluisterd? Er zitten echt heel veel grof lekkere solos op die eerste voor, zoals Dani California, Torture Me, Wet Sand, Hey, Strip My Mind, etcetera. En eigenlijk geldt dat voor de tweede plaat hetzelfde. Frusciante is juist op z'n best hier met geweldige techniek terwijl het zo heerlijk melodieus blijft.

avatar van oceanvolta
4,5
Dit is sowieso het album waar Frusciante het meest zijn stempel op heeft weten te drukken. De meer melodieuze pop/rocksongs waren juist zijn invloed. En inderdaad wat Jelmer zegt, er staan toch een paar behoorlijk vette gitaarsolo's op de eerste cd.

avatar van gigage
3,5
Met los gaan bedoel ik dat er wat meer pit in de songs komt, dat leek me eigenlijk wel duidelijk omdat ik het geheel als easy listening had aangeduid. Dat wil niet zeggen dat er op CD 1 geen goeie soloos staan. Zelf ben ik nogal gecharmeerd van "Hey" maar er op los gaan is niet het eerste wat er bij mij opkomt.

avatar van devel-hunt
3,0
Opvallend is dat de drie muzikanten in de band als een supertrio klinken, steengoed. Dat is dat ook gelijk het meest positieve van deze hele saaie dubbel CD. De nummers zitten natuurlijk goed en gelikt in elkaar maar wat wordt het na een tijdje langdradig en saai, alles gaat op elkaar lijken. Bovendien gaat de monotone stem van Kiedis op een gegeven moment behoorlijk vervelen.
Gisteren de energieke Mother milk en BSSM nog eens beluistert, wat een verschil, de rebelse energie van toen heeft plaats gemaakt voor keurige tussen de lijntje mainstream radio vriendelijke liedjes, das geen vooruitgang geweest, misschien wel voor de verkoopcijfers dus voor het geld.

avatar van brain75
4,0
devel-hunt schreef:
Opvallend is dat de drie muzikanten in de band als een supertrio klinken, steengoed.


Misschien dat ik een muggenzifter ben maar....de band bestond op dit album uit Anthony Kiedis, Michael Balzary (Flea), Chad Smith en John Frusciante. Dat zijn er toch echt vier

Wat betreft alles op elkaar lijken. Het gaat van soms slaapverwekkende stille nummers (b.v. She Looks to Me) naar behoorlijk scheurende gitaren (b.v. Especially in Michigan). Commercieel soms? Denk het wel....maar eentonig?

avatar van Ernie
2,5
Kiedis is geen muzikant maar een middelmatige zanger.

Dan ben ik ook maar een muggenzifter

avatar van Kronos
4,5
Een (middelmatige) zanger is ook een muzikant hoor.

Dit album had best wat korter gekund, maar ik denk dat iedereen zijn favorieten heeft en je kan natuurlijk gewoon zelf aan de slag gaan. Nummers die ik wel eens durf te skippen zijn Snow, Stadium Arcadium, Hump the Bump, Especially in Michigan, She Looks to Me en If. Daarmee duurt het album nog steeds lang genoeg.

avatar van iggy
4,0
Ernie schreef:
Kiedis is geen muzikant maar een middelmatige zanger.


Live is dat zo. Studio vind ik hem zeer te pruimen. En hij rijmt er vaak behoorlijk lekker op los, toch?

Gast
geplaatst: vandaag om 08:58 uur

geplaatst: vandaag om 08:58 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.