Songs: Ohia - The Lioness (2000)

Briljante plaat! Dat die niet al op 5 sterren stond, foutje...

Om eerlijk te zijn, vind ik je 'recensie' ook rottig lezen, Deric; horterig, gekunsteld en iets te veel namedropping (in mijn ogen heeft de plaat ook helemaal niets met de grunge van doen). Maar vooral blijven doen wat je leuk vindt!

In de muzikale begeleiding en de zang hoor ik het grungegeluid terug.
Dit album klinkt anders dan de andere albums die ik tot nu toe van Songs: Ohia gehoord heb.
Ik ervaar het trouwens als een groot pluspunt.
Voor mij de ontdekking van het jaar.

Grunge - dan is Neil Young ook grunge. Waag je maar eens aan Neil Young & Crazy Horse - Everybody Knows this is Nowhere, m.n. Cowgirl in the Sand (1969) of Zuma (1975).

Neil Young wordt dan ook als grote invloed op grunge zien, Mjuman.

You're kidding me, young man

Vroeger vaak Neil geleenruild voor Zed Leppelin - niet alles van Neil is top, maar in grunge heb ik nooit de muziek gezien die de 90's ging redden- "here we are entertain us" vs "here are the young men, the weight on their shoulders" - keuze is niet moeilijk.

Grunge: over-rated blanke jongens,uit voorsteden, in spijkerbroeken met grote houthakkershemdenmuziek. Voor mij een dieper dal dan dat van de Rhone.

--toevoeging--

Dit vind ik overigens een goed album en ik heb Jason Molina (vorig jaar?) gezien en dat was een goed concert; zal even mijn waardering nog geven hier.

Jason Molina wordt inderdaad vaak vergeleken met Neil Young ( Godfather of Grunge; openlijk gewaardeerd door Cobain in zijn afscheidsbrief), maar met de zang van Good Old Neil heb ik regelmatig moeite; iets wat ik zeker niet heb met Jason Molina.
Ik ben dan ook verheugd om kennis met deze artiest te maken.

Heel herkenbaar, o.m. bij mijn lief - die noemt dat "krolse kattengejank"; dezelfde typering (zonder krols) gebruikt ze overigens voor Sigur Ros - dit kan ze wel verteren - bien étonné de se trouver ensemble

Eerste 'aanvaring' met Songs: Ohio en ben meteen onder de indruk. Voortreffelijke zang zeker in combinatie met de uitstekende, rustige instrumentale begeleiding. Je wordt er echt helemaal ingezogen.

Ik had hetzelfde gevoel.

Dit album was ook mijn eerste ervaring met Songs: Ohia. Ik leerde deze band kennen omdat mijn bovenbuur in ons studentenhuis elke avond met deze plaat in slaap viel. Een plafond kon echter de goddelijke stem en het gevoelig snarenspel van Jason Molina niet klein krijgen en dus vroeg ik maar om even in zijn muziekcollectie te mogen snuisteren. En inderdaad, ik smolt als sneeuw voor de zon voor het briljante album "The Lioness". Tot op vandaag leg ik deze plaat op zeer regelmatige basis op en elke keer opnieuw krijg ik er bijna een krop van in mijn keel. Vanaf de eerste noot van "The Black Crow" tot de laatste tonen van "Just a Spark" is dit album gewoon buiten categorie. Ik kan hier werkelijk niets, maar dan ook niets negatief over zeggen. Een oververdiende ***** is hier dan ook op zijn plaats.

Absolute topper!

De superlatieven vliegen je om te oren als je de comments leest bij deze plaat. Het is een erg mooi staaltje muzikaal vakwerk, daar niet van, maar ik kan niet helemaal meegaan in het enthousiasme.
Elke keer als ik deze plaat opzet en ik hoor de eerste twee, drie nummers, dan denk ik: 'tsjonge, dat het kwartje niet eerder gevallen is. Dit moet haast wel een 4.5* worden'. Maar eenmaal een stief kwartiertje onderweg, moet ik die gedachte toch telkens weer herzien. Is dat omdat de eerste nummers zo sterk zijn? Welnee, het niveau blijft ook later op de plaat ongekend hoog. Op een of andere manier is het geheel van The Lioness minder dan de som der delen. Elk nummer op zichzelf is een juweeltje, maar achter elkaar begint het mij te vervelen en blijken de verschillende tracks ineens eigen smoel te missen. Een syndroom waar bijvoorbeeld ook de laatste plaat van Midlake aan lijdt. Een krappe 4* zit er niettemin wel in, maar dat voelt op een of andere manier toch wat onbevredigend bij zulke prachtige muziek.

@Lukas - draai hierna nou eens Everybody Knows This Is Nowhere; wie weet kom je dan op 3,5 * uit

Ik kan wel meegaan met Lukas, al vind ik behoudens de opener het tweede trimester nummers sterker dan het eerste.

Sorry, ik houd niet zo van grunge

Hoe ontroerend kan muziek zijn?
Hoe kan muziek zo op je gemoed werken?
Alsof Jason wist wat hij moest doen om de juiste snaar te raken.
The Lioness zal altijd een stuk blijven van mijn ziel.
Een plaat die enorm veel voor mij betekent.
Een plaat waarbij ik mijn emoties niet kan controleren.
Tranen in mijn ogen. Verlies word herdacht.

The Black Crow, tranen springen in mijn ogen bij de eerste klanken.
Ik word gelijk weer herinnert aan een moeilijke tijd.
Een tijd waarin deze plaat mij depri maar ook vrolijk maakte.
Ook gelijk weer wetende waarom ik deze plaat lang niet heb afgespeeld.
De angst voor mijn emoties,
de confrontatie met mijzelf..

De prachtige stem van Jason, de prachtige melodiën van zijn gitaar.
De sfeer, beklemmend. Teksten die je doen nadenken,
zo herkenbaar. Een deel van jezelf.
Een plaat die je zelf had kunnen maken.
Gewoon je emoties op papier zetten.
Wij durfden het niet maar Jason wel.
Waarvoor mijn respect.
Tigress is perfectie.
Ontroerend, speciaal, beklemmend en agressief.
De emoties schieten uit het lijf.

Rust, ik kom weer terug op aard.
Terug naar de rust, Being In Love.
Even rustig ademhalen en nadenken wat ik net heb meegemaakt.
Een plekje, om even tot mijzelf te komen.
Niet opdringerig, het moment om even kalm te blijven.
Die tekst vind ik dan ook zo mooi,
Het verhaal van een nerveuse bruid.
Bang om te trouwens en vlucht dus weg...

Zwevend, even mijn ogen sluiten.
Even een moment weg van mijn toetsenbord.
Dromend over niks, even geen stress van school of stage.
Nee gewoon jij en ik. Mijn gedachten en de jouwe inneen.
Immense liefde, dat is waar ik aan denk.

Is het mogelijk dat je zo'n liefde voelt voor een album?
Zoveel gevoelens, het past gewoon.
Je wordt ingezogen in een album met zo veel gevoel.
Het is niet normaal.
Lioness benadrukt dat nogmaals.
Jason Molina is een genie.
Mijn redder in nood.
Een album voor de laat(st)e uurtjes.
Een man die nadenkt voor zijn zelfmoord.
Hij is zo nieuwschierig naar de zelfmoord dat hij een briefje achterlaat.
Zijn vriendin leest het en spert naar zijn appartement.
Ze ziet hem hangen, ze was toch te laat..

Tragisch is dit album.
Zoveel beelden kan ik mij inbeelden.
Kippevel!!

Coxcomb Red, gaat door met het bespelen van mijn gevoelens.
Dromerig maar speels.
Somber, Jason probeert iemand te waarschuwen zo lijkt het.
Over een femme fatale.

Every Kiss Is A Goodbye,
Every Kiss Is A Goodbye.

Zijn beste vriend trouwt met het meisje waarop hij ooit verliefd was.
Nu nog steeds maar het meisje is gevaarlijk.
Poison Ivy..
Letterlijk een mannenverslindster..

Back on Top,
Loom, tragisch. Een geval van The Wrestler.
The Rise and Fall of...
Rustig en kalm, maar o zo gevaarlijk en bovendien herkenbaar.

Nog steeds gehypnotiseerd door het album.
Zittend in de kou achter mijn bureau'tje.
Verdoofd starend naar de letters van mijn toetsenbord.
Baby Take a Look, zie mij eens aandachtig zitten..

Een afsluiting van een hemels album.
Ik schaam me voor wat ik met dit album heb gedaan.
Genegeerd, bang voor emoties.
Het mooiste wat ik ooit gehoord heb.
Gelijk op 1 in de top 10.
Afgesloten door Just a Spark...

That look of the lioness to her man across the Nile

Eigenlijk wilde ik hier schrijven dat The Lioness een intiem album is, maar hoe meer ik luister naar de plaat, hoe minder passend het woord 'intiem' me lijkt. Dit is eerder het totale fotonegatief van intimiteit, een plaat als een zwart gat van onvervuld verlangen, onverwerkte herinneringen, een afstand die, eenmaal geschapen, nooit meer kan worden overbrugd.

Een album dat zo bol staat van bijna achteloze weemoed, dat apathie de meest logische valkuil lijkt. Een plaat als dit kan al snel vervallen tot vermoeiende jankerigheid, muziek die energie opslurpt en daar niets voor teruggeeft: 'The heart is a risky fuel to burn', nietwaar?

Maar ook hopeloze weemoed kan kracht vrijmaken, zoals een trage herfstbui uiteindelijk zelfs een betonnen muur kan eroderen. Uiteindelijk is het effect van een plaat zoals deze misschien zelfs groter dan een plaat vol heftige powerakkoorden en oerschreeuwen.

Maar dan heb je wel een frontman nodig zoals Jason Molina. Zijn stem, zijn teksten, zijn gitaarspel en de combinatie van al die dingen, zijn persoonlijkheid die deze liedjes steen voor steen opbouwt als een vluchthuis voor onwelkome gevoelens die te groot zijn om zich buiten de muziek te vertonen. Subtiele begeleiding van leden van de Schotse band Arab Strap: niets al te ingewikkelds, Molina volgt zijn eigen gevoel, hij bedenkt niet zozeer een eigen wereld maar woont er ook in. Elk detail lijkt gevoelsmatig op zijn plaats te vallen, alles past binnen de context van de totale sfeer.

'The Lioness' is dan ook geen bijzonder afwisselende plaat, en dat kan ook niet. Meer variatie zou alleen maar een onvergeeflijke sfeerbreuk betekenen. Een sfeer die zo persoonlijk is als een vingerafdruk en zo donker als een gebroken hart. Geen sfeer waar ik elke dag in zou willen wonen, maar af en toe dwalen door de schemerwereld van Molina moet kunnen. Misschien is het zelfs onmisbaar.

Wauw. Een van de mooiere recensies die ik ooit heb gelezen.

Dank je

Iemand op een voetstuk plaatsen doe ik niet, maar de onderstaande recensie is een zeer fraai staaltje vakmanschap. Keep up the good work!

Sandokan-veld respect!

Mooi, weer zo'n plaat waarbij je op de stoel blijft zitten totdat ie helemaal uitgespeeld is.

Oef... zware kost. Ik word altijd erg stil van dit album...

eens in de zoveel tijd ontdek je nog eens een plaat die je om onduidelijke redenen ooit hebt laten liggen. Na het lezen van de kritieken op deze site (deric raven dank maar weer; ik lees je stukken graag!) cd gekocht; nu al 3 avonden op de koptelefoon; brok in mijn keel, zo mooi

Wat een album, wat een intensiteit. Het nummer Lioness heb ik al eerder gehoord, maar ik had nooit durven denken dat het gehele album zo’n hoog niveau zou kunnen behalen. Natuurlijk het is een loodzwaar en donker album, maar het is toch zeer genietbaar. Vergelijkbaar met Lioness is Black Crow, wat ook een zeer intens nummer is. Daaropvolgend is Tigress, die weliswaar korter is, maar ook veel indruk maakt. In feite gaat dit door tot het einde van het album. Back on Top en Baby Take a Look beschouwde ik in eerste instantie als de zwakkere nummers, maar ook die klinken nu geweldig. Dit album verdient de hoogste waardering, en hopelijk zie ik Jason Molina ooit nog live in actie.

Ik ben erg blij dat ik deze plaat ooit heb gekocht. Molina heeft een opvallend onopvallende stem, die desondanks toch opvalt, maar dan op een onopvallende manier. Hij raakt de juiste snaar bij mij; wat ook aan zijn teksten ligt, natuurlijk. Die zijn heel erg goed. Ook de muzikale begeleiding is sterk, die komt van Arab Strap, zoals in de voortreffelijke mening van Sandokan-veld te lezen is. Maar het staat ook te lezen op de binnenhoes van mijn CD-exemplaar: "Thank You Arab Strap" staat daar te lezen. Het getuigt van een sober- en nederigheid die Molina eigen is. Veel meer kan ik er nog niet over kwijt, ik beluister deze plaat naar alle eerlijkheid veel te weinig; maar de opener is een geweldige song, net als de titelsong, die is zo intens. Mooi, heel erg mooi.

Ik ben blij met alle muziek die ik ooit van Songs: Ohia en Jason Moliina heb gekocht. Deze is toch wel erg mooi ook, met name Black Crow.

Toch staat alleen Didn't It Rain in m'n top tien.

Prachtige plaat, on par met het debuut (snap er geen kl... van dat er nog 5 mensen op die plaat gepost hebben). Tja wat moet ik er nog van zeggen wat boven al niet staat.
Met het debuut dus de mooiste van Jason.
Erg jammer dat ie (die erg slecht klinkende "italiaanse" release tel ik niet mee) live in die periode het niet op plaat heeft gezet, heb 'm stuk 0f 5x gezien vanaf 1995 live, magistraal.

Mi Sei Apparso Come un Fantasma (daar doel je op neem ik aan) vind je slecht klinken? Prachtplaat juist!

Heeft net wat minder indruk gemaakt dan Didn't It Rain, maar wát een geweldig nummer is Tigress.

mmm deze kan zo maar mijn top 10 in gaan stormen, wat een lekkere plaat zeg.