menu

Songs: Ohia - The Lioness (2000)

Alternatieve titel: Love & Work: The Lioness Sessions

mijn stem
4,28 (502)
502 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Secretly Canadian

  1. The Black Crow (7:16)
  2. Tigress (3:20)
  3. Nervous Bride (2:43)
  4. Being in Love (5:41)
  5. Lioness (6:36)
  6. Coxcomb Red (4:05)
  7. Back on Top (4:22)
  8. Baby Take a Look (3:06)
  9. Just a Spark (2:19)
  10. On My Way Home [Lioness Sessions Outtake] * (3:01)
  11. Never Fake It [Lioness Sessions Outtake] * (3:10)
  12. From the Heart [Lioness Sessions Outtake] * (4:28)
  13. It Gets Harder Overtime [Lioness Sessions Outtake] * (2:12)
  14. I Promise Not to Quit [Lioness Sessions Outtake] * (5:44)
  15. Neighbors of Our Age [Lioness Sessions Outtake] * (2:43)
  16. Pyrate II (Even Now) [Lioness Sessions Outtake] * (4:08)
  17. Velvet Marching Band [Lissy's Sessions] * (3:00)
  18. Raw [Lissy's Sessions] * (3:46)
  19. Already Through [Lissy's Sessions] * (4:00)
  20. Wonderous Love [Lissy's Sessions] * (2:20)
toon 11 bonustracks
totale tijdsduur: 39:28 (1:18:00)
zoeken in:
avatar van lebowski
4,5
Ongelooflijk dat ik hier nog nooit van gehoord had, die Molina heeft al een enorm oeuvre uitgebracht. Wat kan ik erover zeggen: vanaf de eerste luisterbeurt maakt deze muziek diepe indruk op me, met name het openingsnummer is betoverend mooi. Broeierig en heel fraai gezongen, het bewijs dat je geen wereldstem nodig hebt om iemand te kunnen grijpen. Ik moest tijdens het luisteren denken aan Crazy Horse (niet de stem, maar die slordige en daardoor juist zo meeslepende manier van spelen) en aan Nick Drake (en dan wel de manier van zingen). Had de laatste paar nummers wel wat moeite mijn aandacht erbij te houden. Ik zag trouwens op Allmusic.com dat deze cd als het mindere broertje wordt beschouwd van Songs:Ohia, ben wel heel benieuwd naar de rest van zijn platen dan. Voor nu: 4*, maar ga er vanavond eens goed voor zitten zonder afleiding.

avatar van deric raven
5,0
Terughoudende aarzelingen in de eerste gitaarakkoorden.
Wachtend op invulling van het breekbare stemgeluid van Jason Molina.
Om vervolgens meer kleur te geven.
Regenboogpalet op een grauwe grijze herfstdag.
Vervagende schittering.
Kracht puttend uit gemeende neerslachtigheid.
Vliegend tegen onwispelturige klimaatsverschillen.
Windvlagen die je als een bromtol langzaam hoogtes laten verliezen.
Verslagen en levenloos het bed van verdorde krakende bladeren belanden.
Kleine breekbare botjes knappen uiteen.
Tijdens de komende wintermaanden een worden met de voedzame humuslaag.
Om in het voorjaar te schitteren als een opkomende jonge boom.
Zichzelf sterk makend tegen de vier seizoenen.
Mijn interpretatie van The Black Crow.

Wederopstanding van het grungegeluid.
Vergeet de gitaarmuren.
Sobere kaalheid vervangt opkroppende kwaadheid.
Kwetsbaar en open.
The Lioness is Seattle.
Kansarme treurende jongeren.
Dagelijks naar een geroutineerde werkplek.
Uitdaging tot het nulpunt gebracht.
Dromend van een welvarend bestaan.
Zichzelf vergrijpen aan genotsmiddelen.
Puur om te vergeten.
De stad met het minste daglicht.
Regen en hoge zelfmoordpercentages.

Vreemd genoeg moest ik gelijk aan Eddie Vedder denken.
Het album wat hij niet durft te maken.
Terwijl ieder hoopt op zijn openheid.
Dagboek van een rockslachtoffer.
Geleefd door de shit die over hem heen gegooid werd.
De laatste der Mohikanen.
Kurt Cobain en Layne Staley voegden zich onder Gods hoede.
Chris Cornell verkocht zijn ziel aan de duivel.
Ging in zee met Timbaland.
Een commercieel flutproduct als resultaat.
Ook het Soulsaversproject raakte mijn gedachtes.
Waarbij een Mark Lanegan de angst voor het eindige beschrijft.
Zijn openbaring leek onovertroffen.
Blijkbaar is het onmogelijke bereikt.
Als laatste voel ik raakvlakken met Beth Gibbons.
Emotioneel geladen zangeres van Portishead.
Vrouwelijk spiegelbeeld.

Wuivende palmen in violet.
Gezichtsbedrog.
Koortsachtige Fata Morgana van een zoekende pelgrim.
Achtergelaten in een woestijn der leegte.
Waar gebouwd wordt aan zandkastelen.
Fundament wat telkens weer opnieuw afbrokkelt.
Uiteindelijk zal het droombeeld zijn offer brengen.
Flatline des bestaan.

avatar van Lukas
4,0
De superlatieven vliegen je om te oren als je de comments leest bij deze plaat. Het is een erg mooi staaltje muzikaal vakwerk, daar niet van, maar ik kan niet helemaal meegaan in het enthousiasme.
Elke keer als ik deze plaat opzet en ik hoor de eerste twee, drie nummers, dan denk ik: 'tsjonge, dat het kwartje niet eerder gevallen is. Dit moet haast wel een 4.5* worden'. Maar eenmaal een stief kwartiertje onderweg, moet ik die gedachte toch telkens weer herzien. Is dat omdat de eerste nummers zo sterk zijn? Welnee, het niveau blijft ook later op de plaat ongekend hoog. Op een of andere manier is het geheel van The Lioness minder dan de som der delen. Elk nummer op zichzelf is een juweeltje, maar achter elkaar begint het mij te vervelen en blijken de verschillende tracks ineens eigen smoel te missen. Een syndroom waar bijvoorbeeld ook de laatste plaat van Midlake aan lijdt. Een krappe 4* zit er niettemin wel in, maar dat voelt op een of andere manier toch wat onbevredigend bij zulke prachtige muziek.

avatar van Ataloona
4,0
Hoe ontroerend kan muziek zijn?
Hoe kan muziek zo op je gemoed werken?
Alsof Jason wist wat hij moest doen om de juiste snaar te raken.
The Lioness zal altijd een stuk blijven van mijn ziel.
Een plaat die enorm veel voor mij betekent.
Een plaat waarbij ik mijn emoties niet kan controleren.
Tranen in mijn ogen. Verlies word herdacht.

The Black Crow, tranen springen in mijn ogen bij de eerste klanken.
Ik word gelijk weer herinnert aan een moeilijke tijd.
Een tijd waarin deze plaat mij depri maar ook vrolijk maakte.
Ook gelijk weer wetende waarom ik deze plaat lang niet heb afgespeeld.
De angst voor mijn emoties,
de confrontatie met mijzelf..

De prachtige stem van Jason, de prachtige melodiën van zijn gitaar.
De sfeer, beklemmend. Teksten die je doen nadenken,
zo herkenbaar. Een deel van jezelf.
Een plaat die je zelf had kunnen maken.
Gewoon je emoties op papier zetten.
Wij durfden het niet maar Jason wel.
Waarvoor mijn respect.
Tigress is perfectie.
Ontroerend, speciaal, beklemmend en agressief.
De emoties schieten uit het lijf.

Rust, ik kom weer terug op aard.
Terug naar de rust, Being In Love.
Even rustig ademhalen en nadenken wat ik net heb meegemaakt.
Een plekje, om even tot mijzelf te komen.
Niet opdringerig, het moment om even kalm te blijven.
Die tekst vind ik dan ook zo mooi,
Het verhaal van een nerveuse bruid.
Bang om te trouwens en vlucht dus weg...

Zwevend, even mijn ogen sluiten.
Even een moment weg van mijn toetsenbord.
Dromend over niks, even geen stress van school of stage.
Nee gewoon jij en ik. Mijn gedachten en de jouwe inneen.
Immense liefde, dat is waar ik aan denk.

Is het mogelijk dat je zo'n liefde voelt voor een album?
Zoveel gevoelens, het past gewoon.
Je wordt ingezogen in een album met zo veel gevoel.
Het is niet normaal.
Lioness benadrukt dat nogmaals.
Jason Molina is een genie.
Mijn redder in nood.
Een album voor de laat(st)e uurtjes.
Een man die nadenkt voor zijn zelfmoord.
Hij is zo nieuwschierig naar de zelfmoord dat hij een briefje achterlaat.
Zijn vriendin leest het en spert naar zijn appartement.
Ze ziet hem hangen, ze was toch te laat..

Tragisch is dit album.
Zoveel beelden kan ik mij inbeelden.
Kippevel!!

Coxcomb Red, gaat door met het bespelen van mijn gevoelens.
Dromerig maar speels.
Somber, Jason probeert iemand te waarschuwen zo lijkt het.
Over een femme fatale.

Every Kiss Is A Goodbye,
Every Kiss Is A Goodbye.


Zijn beste vriend trouwt met het meisje waarop hij ooit verliefd was.
Nu nog steeds maar het meisje is gevaarlijk.
Poison Ivy..
Letterlijk een mannenverslindster..

Back on Top,
Loom, tragisch. Een geval van The Wrestler.
The Rise and Fall of...
Rustig en kalm, maar o zo gevaarlijk en bovendien herkenbaar.

Nog steeds gehypnotiseerd door het album.
Zittend in de kou achter mijn bureau'tje.
Verdoofd starend naar de letters van mijn toetsenbord.
Baby Take a Look, zie mij eens aandachtig zitten..

Een afsluiting van een hemels album.
Ik schaam me voor wat ik met dit album heb gedaan.
Genegeerd, bang voor emoties.
Het mooiste wat ik ooit gehoord heb.
Gelijk op 1 in de top 10.
Afgesloten door Just a Spark...

avatar van Sandokan-veld
4,0
That look of the lioness to her man across the Nile

Eigenlijk wilde ik hier schrijven dat The Lioness een intiem album is, maar hoe meer ik luister naar de plaat, hoe minder passend het woord 'intiem' me lijkt. Dit is eerder het totale fotonegatief van intimiteit, een plaat als een zwart gat van onvervuld verlangen, onverwerkte herinneringen, een afstand die, eenmaal geschapen, nooit meer kan worden overbrugd.

Een album dat zo bol staat van bijna achteloze weemoed, dat apathie de meest logische valkuil lijkt. Een plaat als dit kan al snel vervallen tot vermoeiende jankerigheid, muziek die energie opslurpt en daar niets voor teruggeeft: 'The heart is a risky fuel to burn', nietwaar?

Maar ook hopeloze weemoed kan kracht vrijmaken, zoals een trage herfstbui uiteindelijk zelfs een betonnen muur kan eroderen. Uiteindelijk is het effect van een plaat zoals deze misschien zelfs groter dan een plaat vol heftige powerakkoorden en oerschreeuwen.

Maar dan heb je wel een frontman nodig zoals Jason Molina. Zijn stem, zijn teksten, zijn gitaarspel en de combinatie van al die dingen, zijn persoonlijkheid die deze liedjes steen voor steen opbouwt als een vluchthuis voor onwelkome gevoelens die te groot zijn om zich buiten de muziek te vertonen. Subtiele begeleiding van leden van de Schotse band Arab Strap: niets al te ingewikkelds, Molina volgt zijn eigen gevoel, hij bedenkt niet zozeer een eigen wereld maar woont er ook in. Elk detail lijkt gevoelsmatig op zijn plaats te vallen, alles past binnen de context van de totale sfeer.

'The Lioness' is dan ook geen bijzonder afwisselende plaat, en dat kan ook niet. Meer variatie zou alleen maar een onvergeeflijke sfeerbreuk betekenen. Een sfeer die zo persoonlijk is als een vingerafdruk en zo donker als een gebroken hart. Geen sfeer waar ik elke dag in zou willen wonen, maar af en toe dwalen door de schemerwereld van Molina moet kunnen. Misschien is het zelfs onmisbaar.

avatar van Co Jackso
5,0
Wat een album, wat een intensiteit. Het nummer Lioness heb ik al eerder gehoord, maar ik had nooit durven denken dat het gehele album zo’n hoog niveau zou kunnen behalen. Natuurlijk het is een loodzwaar en donker album, maar het is toch zeer genietbaar. Vergelijkbaar met Lioness is Black Crow, wat ook een zeer intens nummer is. Daaropvolgend is Tigress, die weliswaar korter is, maar ook veel indruk maakt. In feite gaat dit door tot het einde van het album. Back on Top en Baby Take a Look beschouwde ik in eerste instantie als de zwakkere nummers, maar ook die klinken nu geweldig. Dit album verdient de hoogste waardering, en hopelijk zie ik Jason Molina ooit nog live in actie.

avatar van Snoeperd
4,0
In het kader van het Tip 250-topic

Het genre Singer-Songwriter waar deze Jason Molina alias Songs: Ohia onder valt associeer ik zelf toch bijna altijd met trieste muziek. Muziek die van alle poespas is ontdaan om zo puur mogelijk over te komen. Het genre werd wat mij betreft groot gemaakt door jaren '60-grootheden als Bob Dylan, Leonard Cohen, Nick Drake en Townes van Zandt. Wat vooral de laatste drie gemeen hebben, is dat ze mijn kijk op singer-songwriter-muziek als trieste muziek bevestigen. En anno de jaren 2000 heeft het genre niet veel aan kracht ingeboet en is daarmee een genre van alle tijden. Songs: Ohia vormt samen met Bonnie Prince Billie mijn favoriete songwriters van de milleniumwisseling. En beiden hebben grote gelijkenissen. Bij beiden focust de instrumentatie niet op gitaargetokkel, maar vooral op de donkere en lange klanken van de basgitaar.
Songs: Ohia beeldt met zijn instrumentatie en teksten de minder leuke kanten van het leven uit.

The Black Crow bezit meteen de hemels mooie donkere klanken en is gelijk het prijsnummer van het album. Het is een zeer meeslepende compositie. Jason Molina zingt over zwarte raven en zwarte katten maar vooral ook over een diepe depressie. Waar hij in het begin van het nummer nog over het licht zingt wordt je in het tweede stuk dieper en dieper in een zwart gat meegesleurd. The Black Crow is meteen ontzettend intens en ligt dan ook zwaar op de maag.

Tigress begint wat minder beklemmend en heeft een bijzonder inventief gitaarloopje. Ik krijg bij Songs: Ohia's nummers en vooral bij dit nummer de neiging om air guitar te spelen. Hetgeen ik normaal enkel doe bij hardrockbands of Modest Mouse. Tekstueel en ook qua muziek klinkt het allemaal wat luchtiger als het eerste nummer, niet dat het meteen vrolijk is, want een tekst over een schijnbaar slechte relatie is natuurlijk ook nog lang geen pretje.

Nervous Bride schaar ik onder het zelfde soort nummer als het vorige. Een lekker vlot nummer en het bevat zowaar een van de mooiste zinnen van het album. 'And It's Vaguely Goodbye' wordt meermaals gezongen. Een schitterend stukje vind ik dat. Misschien associeer ik dit nummer met het vorige omdat het weer over zijn relatie gaat. Al duurt dat niet lang meer. Het stille gesprek voelt aan als een vaag afscheid.

Het niveau van de eerste 5 nummers ligt belachelijk hoog. Vaak is het verschil tussen de nummers moeilijk aan te wijzen. Maar welk van de nummers je ook beluistert, ze maken allen indruk. Being In Love bijvoorbeeld, net als de andere nummers met zijn prachtige diepe en echoënde klanken en zoals op de andere nummers, de mooie tekst, die je door zijn directheid raakt.

Het titelnummer zal voor velen het hoogtepunt zijn. En dat is niet zo gek. The Lioness kent ongetwijfeld het mooiste intro van het hele album. Het blijft ook het meeste hangen, het is een pakkend nummer. Maar tegelijkertijd ook heel donker. Want Jason Molina heeft gewoon een ontzettend breekbare en mooie stem. En wat ook zo briljant is, zijn de geweldige toonwisselingen in dit nummer. Hij wisselt erg vaak af van fluisterzang tot mooie uitbarstingen waar de nadruk wordt gelegd. 'It's That Look Of The Lioness' zal na dit nummer nog uren door je hoofd spoken.

Na een lange fade-out komt er met Coxcomb Red geen dramatische koerswijziging. Wel kondigt het nummer voor mij altijd het tweede deel van het album aan. En ondanks het ontzettend sterke eerste deel wordt dat niveau ook op het twee deel behouden. Nee, geen verslapping want ook Coxcomb Red is weer een prachtig nummer, waar vooral het refrein blijft hangen. Indringende gitaarklanken en een mooi refrein, zaken die me aan Leonard Cohen doen denken. En dat is zeker geen belediging.

Back On Top is weer een liefdesliedje. En ook al zitten we al tegen het einde en kan eentonigheid parten gaan spelen, vind ik Back On Top zeer overtuigend. Zijn dodelijk slechte humeur komt weer eens pijnlijk naar buiten door middel van zijn stem. Breekbaar, maar toch met veel bereik gebracht. Met als hoogtepunt van het nummer natuurlijk de prachtige stemverheffing: 'When I'm Back On The Top Again!' Wellicht een van de mooiste momenten op dit album.

Baby Take a Look is nog zo'n voorbeeld van ongekende schoonheid op de tweede helft van dit album. Er staan zeker geen niemendalletjes op het einde van dit album. Weer is dit een nummer dat mede door een stemverheffing indruk maakt. Maar ook zijn manier van zingen is bezwerend en meeslepend, valt me in dit nummer weer op. Geweldig in dit nummer ook de krachtige tokkels op de gitaar als hij zijn stem verheft.

De fade-out van dit album heet Just A Spark. En natuurlijk zal dit als kortste nummer niet snel als favoriet worden genoemd. Maar van mijn kant is er zeker een grote aantrekkingskracht tot dit nummer, vooral de arrangementen van dit nummer vind ik zeer geslaagd. En natuurlijk ook Jason Molina, die met zo'n prachtig klein liedje als deze bewijst een van de koningen van de fluistermuziek te zijn.

Het enige minpunt dat je misschien kan verzinnen is 'eentonigheid. Want het lijkt allemaal wel op elkaar. En songs uit elkaar houden is dan ook niet het makkelijkst. Maar wat maakt dat uit als iedere song zeer sterk is? Dan maakt het niet uit of je nou een Coxcomb Red hoort of Tigress. Nee, op The Lioness is amper iets aan te merken en verdient dan ook een plaatsje tussen grote albums van grote singer-songwriters.

avatar van SébastienY
5,0
Vorige week was het vier jaar geleden dat Jason Molina overleden is. Ik draai hem nog steeds vaak, drie albums van Songs:Ohia staan integraal in mijn geheugen gegrift. The Lioness blijft een soort baken van standvastigheid in mindere periode. Ja, het kan allemaal nog erger. Molina's leven leest nu eenmaal niet als een sprookje. Uiteraard moet ik in de mood zijn, die zwartmoedigheid moet je kunnen doseren. Maar eenmaal ik luister naar The Lioness, neem ik iedere klank, ieder woord in mij op. Jason, je was een grote meneer.

avatar van frolunda
4,0
Een erg intense cd dit die zowel erg goed en bij tijd en wijlen ook erg mooi is.
Jason Molina oftewel Songs: Ohia,ik had wel van de man gehoord,wist van zijn tragisch overlijden maar zijn muziek was me nog onbekend.
The Lioness met een soort van slow rock is dan een harde binnenkomer,ook omdat het een beetje in de stijl van Will Oldham zit en de muziek nou niet bepaald uitnodigt tot vrolijkheid.
Wel erg sterk dit met een prachtig titelnummer en ook Tigress en Nervous Bride behoren tot mijn favorieten.Maar ter gelijkertijd is dit album ondanks zijn slechts 39 minuten,mede door heel de geschiedenis er omheen best moeilijk uit te zitten.
Tragisch mooi .

avatar van erwinz
5,0
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Songs: Ohia - Love & Work: The Lioness Sessions - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Reissue van een plaat die in het verleden al diepe indruk maakte, maar nu nog veel mooier, intenser en indringender is

Jason Molina is al ruim vijf jaar niet meer onder ons, maar zijn muziek is nog altijd relevant. Laat de deze week verschenen luxe editie van The Lioness uit 2000 uit de speakers komen en je hoort aardedonkere muziek, maar ook muziek van een bijzondere schoonheid en muziek die garant staat voor kippenvel, al is het maar vanwege de intense zang van Jason Molina. The Lioness liet in 2000 een wat voller Songs: Ohia geluid horen en het is een geluid dat bijna 19 jaar na dato nog steeds urgent klinkt. Geen muziek om heel vrolijk van te worden, maar ach wat is het nog altijd mooi en bijzonder.

In het voorjaar van 2013 overleed Jason Molina, pas 39 jaar oud. Vanaf 1997 strooide de Amerikaanse muzikant platen vol melancholie, maar ook platen van grote schoonheid over ons uit.


In eerste instantie waren dit platen onder de naam Songs: Ohia, maar later volgden ook platen met de band Magnolia Electric Co., platen van projecten als Amalgamated Sons of Rest (met Will Oldham) en Falcon en platen onder zijn eigen naam.

Als ik terugkijk op het bewogen leven van Jason Molina zie ik een aardig stapeltje platen dat ik koester, met een duidelijke voorkeur voor de muziek die Jason Molina maakte onder de naam Songs: Ohia.

Songs: Ohia maakte uiteindelijk een stuk of tien platen, waarvan ik zeker de helft schaar onder het mooiste en meest intense dat in de jaren 90 en in het eerste decennium van de 21e eeuw is gemaakt. Tussen deze handvol Songs: Ohia platen is het lastig kiezen, al heb ik altijd een zwak gehad voor The Lioness uit 2000. Van deze plaat verscheen deze week een luxe editie onder de naam Love & Work: The Lioness Sessions, met niet alleen de originele plaat, maar ook flink wat restmateriaal dat na de sessies op de plank bleef liggen.

Songs: Ohia was feitelijk het alter ego van Jason Molina, maar de Amerikaanse muzikant maakte de platen van dit alter ego over het algemeen niet in zijn uppie. Voor The Lioness toog hij aan het einde van het vorige millennium naar het Schotse Glasgow, waar hij onder leiding van producer Andy Miller samenwerkte met onder andere Alasdair Roberts en leden van de Schotse band Arab Strab.

The Lioness klonk anders dan zijn directe voorgangers. Minder ingetogen, minder sober en ook wat minder Amerikaans. Toch is het ook een plaat die aansluit op de op dat moment in kleine kring geprezen voorgangers, al is het maar vanwege de voorkeur voor aardedonkere klanken en de bijzondere stem van Jason Molina.

The Lioness klinkt rauwer en voller dan de platen die Songs: Ohia tot op dat moment had gemaakt, maar ondanks het vollere geluid, waarin invloeden van Arab Strab nadrukkelijk doorklonken, is ook The Lioness een desolaat klinkende plaat, die de gevoelstemperatuur onmiddellijk tot onder het vriespunt doet dalen.

Het net wat uitbundigere instrumentarium bevalt mij bijzonder goed. Het maakt het geluid van Songs: Ohia net wat dynamischer, al staat het nog steeds volledig in dienst van de bijzondere zang van Jason Molina. De Amerikaanse muzikant beschikt over het zeldzame vermogen om je onmiddellijk te raken met zijn weemoedige zang en je mee te sleuren in zijn aardedonkere wereld.

Het was een tijd geleden dat ik naar de songs van The Lioness had geluisterd, maar direct toen de eerste noten uit de speakers kwamen, was ik weer in de ban van de unieke muziek van Jason Molina en van zijn indringende stem. Ik was eveneens in de ban van de wonderschone instrumentatie, waarin de gitaarlijnen van een unieke schoonheid zijn en het orgel zorgt voor een bijna sacrale sfeer. Songs: Ohia wordt meestal in hetzelfde hokje geduwd als Will Oldham en alle gedaanten waaronder hij muziek heeft gemaakt, maar op The Lioness hoor ik meer van Low, The Red House Painters en een band als Spain. De songs van het origineel zijn nog altijd prachtig en wat mij betreft indrukwekkender dan de outtakes op de bonusschijf, maar ook deze outtakes had ik niet willen missen.

Jason Molina is helaas niet meer, maar zijn muziek is nog springlevend en nog altijd relevant. The Lioness is bijna 19 jaar na de release nog altijd een donkere, indringende en bezwerende plaat. Het is een plaat die een donkere sluier over de dag legt, het is een plaat die vaak pijn doet, maar het is ook een plaat van grote schoonheid en intensiteit. Destijds niet in hele brede kring opgepikt, maar laten we hopen dat deze Songs: Ohia klassieker nu wel zijn weg vindt naar een grote groep muziekliefhebbers. Ik durf immers wel te beweren dat er dit jaar niet veel platen zijn verschenen met de intensiteit, bezweringskracht en schoonheid van een van de meesterwerken van Jason Molina. Erwin Zijleman

avatar van Reijersen
N.a.v. dit topic beluisterde ik dit album.

Op een verdwaalde song in de MuMe finale na heb ik niet eerder iets van Songs: Ohia gehoord.
De leden van Songs: Ohia lijken mij niet de meest vrolijke noten op deze wereld. Het komt mij over als wat depressieve, duistere muziek. De stem van de zanger is prima op borststem, maar vind ik heel onprettig als hij meer naar kopstem gaat/harder gaat zingen. Qua opbouw lijken de nummers wat op elkaar: vrij rustig begin om dat uit te bouwen naar een “uitbarsting”.

avatar van AreYouThere
5,0
Ik heb het schrijven van deze review wel 10 keer voor me uitgeschoven. Dat had ik o.a. ook bij ‘Lateralus’ van Tool, omdat het ergens op zo’n hoog podium staat dat er bijna niet aan de woorden kan komen die recht doen aan de beleving van de muziek. Sinds de eerste keer dat ik dit album hoorde ben ik mezelf soms wat verloren in de muziek en wereld van Jason Molina. ‘Riding with the Ghost’ van Erin Osmon meerdere keren gelezen maar ook vaak bewust de muziek en zijn wereld een tijdje vermeden als ik zelf ook niet zo lekker in mijn vel zat.

Ik kan nogal vatbaar zijn voor emotie (o.a. in muziek), zowel qua tekst als qua geluid. Dat gevoel dat je kopje onder kan gaan als je er niet wat anders (positieve energie) tegenover zet. Dat kan een wandeling in de frisse buitenlucht zijn of een luchtigere film/muziek tegenhanger. The Lioness kan me bij vlagen het gevoel geven dat ik in open water zwem, bij mijn benen gepakt wordt en maar blijf zinken. En dat klinkt als een hele nare ervaring maar het is vooral een hele intense ervaring. Eentje die ik sinds mijn eerste luisterbeurt vaak voorzichtig doseer.

Het was ergens in de winter van 2009, ik zat in de trein van Maastricht naar Utrecht en het was druilerig weer. In de stiltecoupe zat een wat ouder stel rustig een krant te lezen. Mijn koptelefoon op en ik scroll wat door mijn nog te luisteren muziek heen. Ik had wat losse nummers van Songs: Ohia geluisterd en met nog een uur reizen te gaan zette ik ‘The Lioness’ aan. Mijn ogen vallen dicht en ik kom in de wereld van Jason Molina terecht.

De eerste keer dat ik elk nummer hoorde voelde ik me zo overweldigd. Het gevoel dat er in 40 minuten tijd een permanente plek in mijn hart vrijgemaakt wordt voor deze plaat. Daar waar gemis, wanhoop, verdriet maar ook liefde zich bevind. Hoe iets wat soms zo klein kan klinken zo’n grote impact op je kan hebben. De opname is zo-ontzettend-puur dat alleen de instrumenten alleen me al laten voelen. Je kan de vingers en het plectrum horen waar de snaren geraakt worden, elke tik van de drum voelt als ik erbij ben, elke tekst is raak en bij elke zin voel ik iets wat me doet doen denken aan mijn eigen verleden.

Track 5. The Lioness

Dit is zonder twijfel het mooiste, meest breekbare nummer ooit. Wat ik in die 11 jaar na de eerste keer ook gehoord heb, de eerste keer ‘The Lioness’ vergeet ik nooit meer. Bij de intro voelde ik mijn ogen al vochtig worden en dan die zang, de tekst. In 6,5 minuut tijd voel ik liefde, hoe ze van me probeert los te komen en hoe ik wanhopige pogingen doe om het vast te blijven houden. Ik doseer dit nummer zoals ik het album ook doseer want het gevoel is zo sterk.

En nadat het hele album voorbij was gekomen en ik deed mijn ogen weer opende voelde het alsof ik met een andere blik naar alles keek. Met meer empathie, met het gevoel meer mijn tijd voor alles te moeten nemen, dat ik mijn ouders even zou moeten bellen om te zeggen dat ik van ze hou. Het liefste zou ik willen zeggen dat zo’n verandering permanent is, maar voor je het weet wordt je weer meegezogen in de drukte van het bestaan. Dat gevoel zit nog ergens in het hart maar een luisterbeurt van ‘The Lioness’ is nodig om het weer naar de voorgrond te krijgen.

Sinds die eerste luisterbeurt nam ik me voor om Jason nog een keer live te gaan zien, waarschijnlijk in mijn eentje. Maar niet elk voornemen wordt omgezet in actie en ondertussen werd ik verliefd, trouwde ik, andere baan, weet je wel ‘life is what happens..’. En toen las ik dat hij overleden was en dat deed me veel. Want als er 1 ding duidelijk was door zijn muziek dan was dat de worsteling met het leven. Ik weet nog dat ik mijn vrouw vertelde over zijn muziek, over wat het me had gedaan en ik weet nog dat ze met een koptelefoon in de huiskamer in onze favoriete hoek naar hem zat te luisteren. En ik zag het begrip in haar ogen, ik voel je, dat deed me veel. En ik miste Jason, ondanks dat ik hem nooit echt had ontmoet, gezien of gesproken. Maar ik was voor mijn gevoel bij je man, ik voelde je worsteling met alles zoals ieder mens kan worstelen met wat er op je pad komt.

Ik ga je nooit ontmoeten Jason, maar ik wil je bedanken dat je muziek hebt gemaakt die zo puur en overweldigend is dat ik dingen kan voelen en uit kan spreken waar ik in het verleden nooit bij in de buurt was gekomen. En ik denk dat ik buiten deze plaat de recensies van jouw muziek maar met rust laat. Want het zou een herhaling zijn van wat hier staat.

Bedankt voor alles.

avatar van Tonio
5,0
Onlangs Live: Vanquishers beluisterd. Tja, en dan volgen onvermijdelijk luisterbeurten van Ghost Tropic, Didn't it Rain en deze The Lioness.

Alledrie nog altijd fantastische platen. Mijn favoriete songs op dit album zijn nog altijd de twee vrouwelijke roofdieren, alhoewel Coxcomb Red gevaarlijk dicht in de buurt komt ...

Gast
geplaatst: vandaag om 16:21 uur

geplaatst: vandaag om 16:21 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.