Songs: Ohia - The Lioness (2000)

Buitenaards mooi! 5*

Ik vind het nog altijd curieus dat The Lioness hier op MuMe toch min of meer met kop en schouders boven de rest van Molina's (album-)discografie uitsteekt waar het stemgemiddeldes betreft. Ik zal de laatste zijn om te beweren dat dit geen goede plaat is, want goed vind ik hem wel degelijk (houd dus mijn 4* in het achterhoofd bij genoemde kritiek). Ik vind hem echter niet bijzonder, waar ik vele andere platen van Molina dat wel vind. Kort door de bocht zou ik het houden op gebrek aan smoelwerk, hoewel dat misschien wat denigrerend klinkt terwijl dat niet onmiddelijk zo bedoeld is. Waar ik de betere platen van Molina zich echter duidelijk vind onderscheiden door dat ze elk een geluid op zich hebben, evenveel Molina als, zeg, Didn't It Rain of Ghost Tropic klinken (volgt u nog?), ontbreekt dat hier.

Deze plaat klinkt voor mij deels Molina en deels doorsnee, en daar gaat het dus mis. Mooie plaat, maar meer een plaat met hier en daar wat fijne liedjes dan een echte pláát. Daarbij ligt het wat zeurderige midtempo me ook niet helemaal en is dat ook één van de voornaamste eigenschappen die The Lioness in mijn oren wat dertien-in-een-dozijn doen klinken, als veilige poprock. Uiteindelijk het luisteren wel degelijk waard vanwege de hier en daar verstopte pareltjes. Het titelnummer is er daar één van, en daarnaast geldt Baby Take a Look hier als persoonlijke favoriet; zo hoor ik Molina graag, die prachtige stem, kippenvel als 'ie zo uithaalt, door merg en been, van "liiiiiike a man", fantastisch, kippenvel alhier. Maar uiteindelijk passeren Molina's andere platen hier toch veel vaker de revue, gezegend met mooiere songs, een mooiere sound. Ik weet het niet. Misschien wordt het ooit nog liefde, voorlopig houd ik het op absoluut de moeite waard maar meer niet.

Mwoah, ik ken deze muziek pas een week maar na het horen van The Lioness, wist ik dat dit echt iets voor mij was. De meeste nummers pakken me echt bij de strot en doen echt wat met me. Ik ben gelijk wat verder gaan speuren naar het werk van deze man, maar op de andere platen, ben ik nog geen nummers tegengekomen die me zo grijpen als bijvoorbeeld Lioness en Being in Love. Dat zal er ongetwijfeld mee te maken hebben dat ik nog niet goed geluisterd heb en ik hoop dat het warme gevoel dat ik voor deze plaat heb, bij de andere platen ook nog zal komen. Maar misschien komt die hogere waardering voor dit album wel juist door die toegankelijkheid en de straightforwardness van de nummers.

Ik ga me in ieder geval nog wel een tijd vermaken met deze prachtige muziek. Wat een heerlijk gevoel geeft het toch om dit soort briljante artiesten te ontdekken, ik ben gewoon verslaafd aan deze man.

Eerst onzettend veel bedankt aan Citzen voor het wijzen op deze geweldige plaat.

Songs Ohia en dan vooral The Lioness werd me al miljarde keren aangeraden. En dan wordt een mens nieuwschierig. Het wordt vergleken met Elliott Smith(vooral tekstueel), Tim Buckley(stemgeluid) en het onzettend mooie aparte donkere luide 'band' geluid. Malonia jankt met zijn rauwe stem zich door de nummers heen. Een vrolijke boel is het zeker niet, de stem verdwijnt maar vaak genoeg achter de instrumenten maar wat een man en wat een plaat.

Geen simpel gitaartokkel hier, rauw zware door meedere instrumenten beleigde sing en song writers muziek. Het ligt niet bepaald licht op de maag en is niet voorzien van engelen stemmen of harpen. Neil Young in de tijd van Everbody Knows This Is Nowhere en de rauwe nummers van Harvest kommen snel boven drijven bij het horen van de instrumenten op de eerste twee nummers. Tigress is ver weg mij favoriet van de plaat. Malonia stem is in geen weg met die van Smith te vergelijken maar tekstueel wel. Vol gebroken liefde, pijn en donkerheid schreeuwt, zingt maar vooral jankt Malonia zich door de Loiness heen.

Het zal me niet verbazen als deze plaat ooit op een 5* of/en in mij top tien zal eindigen. Na drie keer luisteren op een dag beging je toch langzaam te snappen wat voor geweldige en speciale plaat dit wel niet is. Het is gewoon...een geluid waar ik geen genoeg van krijgen.

The Lioness is uniek in zijn soort, rauw en niet in hokjes in te delen(als het toch moet Indie-rock en Sing & Song Writer). Het is een plaat die je al bij de eerste keer bij de keel grijpt en je door de 40 minuten sleurt. En dan heb je nog mistens 5 minuten nodig om bij te komen van al dit moois. Ik luister echt teveel platen en het is bijzonder moeilijk om nog een plaat die je recht naar het hart gaat te vinden maar hier is het raak in een schot.

4,5

Meneer heet Molina maar verder erg leuk dat het je zo bevalt, heerlijke plaat!

-just a spark-, het kortste en het mooiste nummer.

Heb deze plaat van Molina altijd al zowel instrumenteel als tekstueel erg mooi gewoon, de 'raak' factor ontbrak 'm nog echter (op Tigress en Being in Love na dan). Die lijkt echter nu echt op te dagen na een klein jaartje toch alweer denk ik. Binnenkort dus wel de 4,5 op komst, wellicht nog meer. Eerst maar meer van de man ontdekken, drie platen tot nu toe is wat magertjes.

Nog niet zo lang geleden dat ik Jason Molina heb opgepikt. Kwestie van 'nog niet aan toegekomen' eigenlijk. Hoe zonde is dat geweest. Ik ben eigenlijk met wat recenter werk begonnen, te weten met zijn bandje, en wel het album Fading Trails, en zijn laatste album als Songs: Ohia, The Magnolia Electric Co. Beviel me meteen erg goed, en ben vrij direct gaan kijken naar ouder werk.

Vooralsnog ben ik nog lang niet uitgeluisterd in het werk van de man, maar van The Lioness heb ik intussen wel een goed beeld gekregen de afgelopen weken, wat een parel! In vergelijking met wat ik echt goed gehoord heb vind ik dit album toch echt de beste (zoals gezegd kan dat nog wel veranderen), en ik ben toch echt bang dat dit op termijn een persoonlijke favoriet gaat worden.

Rasartiest

Zoals ik dit album nu beluister is het echt top 10 materiaal dat een 5* aan zich heeft hangen, het is zowat perfectie.

Hetzelfde hier. Muziek wordt bijna niet mooier.

Geweldig album, bedankt D-ark!

Het hoesje past perfect bij het sfeer van de klanken, maar dan duister en somber.

Ik kan het niet andersom schrijven, het brengt je in een stille bui, je luisterd aandachtig, het laat je ergens anders zijn in je hoofd.

Gewoon geweldig, ik geef het dan ook een 4,5.

Als ik het album in origineel bezit krijg dan is de kans er om het een 5,0 te gaan geven.

Prachtig album!
Het bevalt me veel meer dan ik van tevoren verwacht had, en is een van mijn favoriete albums op het moment.

Ik ga zeker nog meer van hem luisteren, en ik wou nu de albums luisteren die hij onder zijn naam heeft uitgebracht luisteren, maar heb nog geen download gevonden en ben het ook nog nergens in een winkel tegengekomen. Ik blijf zoeken.

5* voor dit geweldige album.

Heel mooi album, ga de andere albums van Songs: Ohia ook zeker beluisteren.

Dat ik deze artiest over het hoofd heb gezien is een wonder. Na 1 luisterbeurt van dit album ben ik al zijn werk op gaan zoeken. De komende tijd ga ik er me eens rustig in verdiepen, maar dit album krijg alvast een verdiende 4,5*.
Diepe Madrugada-achtige klanken met een breekbare stem, sterke teksten, zeer constant album.

Iemand vergeleek dit album met het werk van Joy Division en The Cure (wat betreft het emo-gehalte), maar daar waar JD en The Cure niet in slagen om de beoogde emotie bij mij op te wekken, krijgt Songs: Ohia dat met The Lioness helemaal voor elkaar. Ik ben diep onder de indruk. Echt waar.

Enkele maanden geleden heb ik hier op Musicmeter eens geschreven dat I See a Darkness nu echt mijn vaste nummer één geworden was en dat ik het niet binnen afzienbare tijd zou zien gebeuren dat hij door een ander album afgelost zou worden. Ik dacht dat de intensiteit van dat album op geen enkele manier overtroffen zou kunnen worden, dat niemand anders met zulke lege nummers zo'n afschuwelijk sterke sfeer neer zou kunnen zitten.

Dat laatste klopt nog steeds, er is echt niemand die zo weinig instrumentatie nodig heeft en dan nog steeds muziek kan maken die je toch helemaal omgeeft, die je echt meeneemt en het hele album lang vasthoudt. Jason Molina weet datzelfde namelijk ook te bereiken, maar dan nog net iets meer, maar heeft daarvoor wel veel meer instrumenten nodig. Zo is de bas in The Black Crow en op de meeste andere nummers op The Lioness echt onmisbaar en heeft Will Oldham die niet tot nauwelijks nodig. Ook zijn de gitaarpartijen en drumpartijen hier veel overheersender en doet Jason Molina veel meer moeite met zijn stem, waar Will Oldham zich grotendeels tot een vrij zachte manier van zingen beperkt.

Die zang is trouwens één van de grote overeenkomsten tussen I See a Darkness en The Lioness. Beide zangers hebben absoluut geen perfecte stem en sommige tonen worden door hen dan ook erg rauw gezongen en hogere noten worden soms met hoorbare moeite gehaald. Juist dit maakt de muziek zo emotioneel, die rauwe zang geeft vaak net dat beetje extra aan de teksten mee en maakt de muziek van beide albums een reis die je helemaal uit moet zitten.

Ook qua thema kan ik een grote parallel vinden tussen deze beide albums, ik zie beiden als een reis waarin de persoon zich eerst in een vrij hopeloze situatie bevindt, ergens tegen het midden van het album in een nog wat grotere depressie geraakt en aan het einde het licht aan het eind van de tunnel ziet. Op I See a Darkness zit dat moment in Black, waar hij de manier vindt om met zijn eigen demonen af te rekenen, hier zit dat moment in Just a Spark, waar de persoon weer een sprankje hoop, een streepje licht in de duisternis meent te zien.

Zo is er tussen mijn twee favoriete albums aller tijden dus een grote overeenkomst te vinden en het is voor mij ook daarom vrijwel onmogelijk om een keuze te maken tussen beiden. Op dit moment gaat de voorkeur uit naar deze, naar The Lioness, vanwege het ontbreken van een minder punt, wat ik op I See a Darkness wel kan vinden, namelijk de net iets mindere opener. Desondanks, het kan zomaar weer omkeren, want deze twee albums liggen toch wel erg dicht tegen elkaar aan. Kunnen ze niet een keer samenwerken, dan hoef ik niet zo'n moeilijke keuze te maken...

intens, intenser, The Lioness

Wat is dit voor soort muziek en waar kan ik het enigzinds mee vergelijken?

Lees ditte eens.

Getipt via het Tiptopperspel.
Ontdekking van het jaar. Geweldig album.
Ik ben totaal onbekend met deze band, en dat beschouw ik nu al als een groot gemis in mijn muzikale ontwikkeling.
Heerlijke muziek, zeker aan mij besteed.
Jason Molina zou vorig jaar nog in mijn dorp optreden, vanwege een ziekenhuisopname verviel dit concert.
Toen getwijfeld om kaartjes te bestellen, maar wist niet dat hij de frontman van deze band was.

't Is niet echt een band, Songs: Ohia is meer een alter ego van Molina.

Zoiets idd. Hier is het echter wel een band. Jason Molina + Arab Strap (om het zo maar samen te vatten...of was dat Access and Ace?)

Nee, da's deze inderdaad, met Arab Strap. Evengoed blijft 't Arab Strap die Molina backt, natuurlijk.

Juist, het is een begeleidingsband. Molina blijft de main-man.

Nooit geweten, zeg, dat dit album met Arab Strap is.

Vandaag gekocht, echt een superplaat.
Potentieel Top 10 materiaal.

Terughoudende aarzelingen in de eerste gitaarakkoorden.
Wachtend op invulling van het breekbare stemgeluid van Jason Molina.
Om vervolgens meer kleur te geven.
Regenboogpalet op een grauwe grijze herfstdag.
Vervagende schittering.
Kracht puttend uit gemeende neerslachtigheid.
Vliegend tegen onwispelturige klimaatsverschillen.
Windvlagen die je als een bromtol langzaam hoogtes laten verliezen.
Verslagen en levenloos het bed van verdorde krakende bladeren belanden.
Kleine breekbare botjes knappen uiteen.
Tijdens de komende wintermaanden een worden met de voedzame humuslaag.
Om in het voorjaar te schitteren als een opkomende jonge boom.
Zichzelf sterk makend tegen de vier seizoenen.
Mijn interpretatie van The Black Crow.

Wederopstanding van het grungegeluid.
Vergeet de gitaarmuren.
Sobere kaalheid vervangt opkroppende kwaadheid.
Kwetsbaar en open.
The Lioness is Seattle.
Kansarme treurende jongeren.
Dagelijks naar een geroutineerde werkplek.
Uitdaging tot het nulpunt gebracht.
Dromend van een welvarend bestaan.
Zichzelf vergrijpen aan genotsmiddelen.
Puur om te vergeten.
De stad met het minste daglicht.
Regen en hoge zelfmoordpercentages.

Vreemd genoeg moest ik gelijk aan Eddie Vedder denken.
Het album wat hij niet durft te maken.
Terwijl ieder hoopt op zijn openheid.
Dagboek van een rockslachtoffer.
Geleefd door de shit die over hem heen gegooid werd.
De laatste der Mohikanen.
Kurt Cobain en Layne Staley voegden zich onder Gods hoede.
Chris Cornell verkocht zijn ziel aan de duivel.
Ging in zee met Timbaland.
Een commercieel flutproduct als resultaat.
Ook het Soulsaversproject raakte mijn gedachtes.
Waarbij een Mark Lanegan de angst voor het eindige beschrijft.
Zijn openbaring leek onovertroffen.
Blijkbaar is het onmogelijke bereikt.
Als laatste voel ik raakvlakken met Beth Gibbons.
Emotioneel geladen zangeres van Portishead.
Vrouwelijk spiegelbeeld.

Wuivende palmen in violet.
Gezichtsbedrog.
Koortsachtige Fata Morgana van een zoekende pelgrim.
Achtergelaten in een woestijn der leegte.
Waar gebouwd wordt aan zandkastelen.
Fundament wat telkens weer opnieuw afbrokkelt.
Uiteindelijk zal het droombeeld zijn offer brengen.
Flatline des bestaan.

Nah, best aardige vondsten hoor, maar kun je je niet langzaamaan aan een nieuwe stijlvorm wagen?

Nee, bevalt me prima zo.

Dat moet haast wel ja.