menu

The Slow Show - White Water (2015)

mijn stem
3,97 (323)
323 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Pop
Label: Haldern Pop

  1. Dresden (5:04)
  2. Long Way Home (3:50)
  3. Bloodline (5:09)
  4. Testing (3:53)
  5. Brother (4:02)
  6. Bad Day (3:37)
  7. Augustine (3:15)
  8. Paint You Like a Rose (3:30)
  9. Flowers to Burn (3:58)
  10. Lucky Me, Lucky You (4:13)
  11. God Only Knows (4:16)
totale tijdsduur: 44:47
zoeken in:
avatar van WhyNotSmile
Nieuw nummer 'Bloodline' is hier te luisteren: klik!

avatar van Booyo
4,5
Gek dat hij nu pas met een LP komt. God Only Know (prachtig nummer) stond bijvoorbeeld al op zijn EP uit 2012.

5,0
Augustine

5,0
Hier te beluisteren... The Slow Show - White Water Album Pre-Listening by Mesanic Promotion - muzu.tv

Plaat van het jaar tot dusver, wat mij betreft.

4,5
Wat een heerlijk album. Halfje erbij

4,5
Over muziek kun je eigenlijk niet schrijven, vind ik, en daarom waag ik me er niet te vaak aan. Maar voor The Slow Show moet ik een uitzondering maken. Al weken alleen maar aan het luisteren naar de nummers die ze al hadden. En nu is het nieuwe album eindelijk uit en hier: Premiere: The Slow Show - 'White Water' | Features | Clash Magazine - clashmusic.com te beluisteren.
Het grijpt mij volledig deze band en stem.Ieder nummer.

J0ost
Dit album past behoorlijk in mijn kraam. Schitterend.

avatar van Elbow
4,0
The Slow Show... zouden de heren uit de UK toevallig fan zijn van The National? 'Slow Show' is één van de betere nummers uit het repertoire van The National. En de muziek doet je ook meteen aan TN denken (die trompetten!) en de stem deed mij dan weer onmiddellijk denken aan Matt Berninger.

Ik vreesde eerst voor een doorslagje van TN, maar het zijn stuk voor stuk mooie gevoelige uitgewerkte nummers geworden die sterk genoeg zijn om een eigen smoel te hebben. Fans van TN zullen dit absoluut smaken. Voor sommigen zal dit saai klinken en zullen er mensen op zijn stem afknappen vrees ik?

Ik begin met een dik verdiende 4 om misschien nog hoger uit te komen?

avatar van Jurr_on
4,5
The Slow Show was voor mij het hoogtepunt van Haldern Festival 2014. Ik keek dan ook uit naar deze debuutplaat. Met het schitterende optreden van afgelopen zomer nog ergens achter in de oren, stelt White Water gelukkig niet teleur. Als je de kans krijgt om de band live te horen, laat deze dan niet aan je voorbij gaan!

avatar van VladTheImpaler
4,0
Door Dresden en Bloodline had ik hoge verwachtingen voor dit album, maar die worden helaas niet helemaal ingelost. Het zijn opzich allemaal redelijke mooie nummers met Dresden en Bloodline als echte uitschieters voor mij. Het kabbelt alleen voor mijn gevoel wat te veel voort. Er gebeurt in veel nummers gewoon wat te weinig om echt te kunnen boeien.

avatar van HugovdBos
4,0
De Engelse band The Slow Show stond de afgelopen jaren al op diverse podia zonder ook maar een voltallig album te hebben uitgebracht. Na als supportband voor Elbow te hebben gespeeld kreeg de groep meer speeltijd op de Britse radio. Het debuutalbum White Water kenmerkt zich door de emotionele songs, voortkomend uit persoonlijke verhalen van de bandleden.

Dresden opent met zang van een kerkkoor, voordat de keyboardklanken afkomstig van Frederik’s hand langzaam doorsijpelen. De sprekende stem van Rob doet een warm maar bekend geluid over ons neerdalen. De donkere verhalen maken het tot een grauw maar sfeervol sprookje. Dat de band pas enkele jaren bij elkaar is, is in de openingstrack nauwelijks hoorbaar. Het ontspannende drumritme en het orkestrale geluid wat van geluidsniveau wisselt maken er een waar luisterspektakel van. Long Way Home bouwt de spanning langzaam op, terwijl Rob’s lage vocalen het concentratieniveau op peil houdt. De zoete klanken van het keyboard en de blazers die opkomen zetten zorgen voor het emotionele einde. Het vervolg met Bloodline is sprankelend en indrukwekkend. Je voelt je onderdeel van een familie, maar je weet dat het niet je echte ouders zijn. Op zoek naar de waarheid volg je de levenslijnen die steeds meer inzicht geven. De sound wisselt van ruw naar een steeds hoopvoller klankenspel.

Het vioolspel opent het treurig aanvoelende Testing. De samenzang vormt de doorgang naar een diepere emotie terwijl de bombast het geheel opdrijft. Een soft maar opnieuw feilloos vertolkt nummer. Brother weet met zijn piano- en vioolspel je adem doen stokken. Geïnspireerd op de jonge dood van de broer van de opa van zanger Rob. Emotioneel en recht uit het hart gezongen. Ook Bad Day weet geen einde te maken aan het treurige klankenspel. De dag verloopt zelfs zo slecht dat je er over nadenkt er een einde aan te maken. Terwijl het orkest de spanning opdrijft kom je tot de conclusie dat je gewoon je dag niet hebt. Bij Augustine kan er niet voorkomen worden dat de naam The National valt. Naast dat de band zijn naam ontleent aan een nummer van The National vallen de muzikale overeenkomsten zo hier en daar wel op. Het afscheid is gekomen in het nummer en dat lijkt harder aan te komen dan verwacht. Opnieuw een muzikaal sterk nummer met een net zo sterk vocaal bereik van Rob.

Op Paint You Like a Rose is het Frederik die de toetsen opnieuw zijn werk laat doen. De zonnige klanken van de gitaar zorgen voor het zoete geheel. Een nummer over liefde in zijn puurste vorm. Op Flowers to Burn lijken de boeketten nog niet verdwenen te zijn. Het onheilspellende begin zorgt voor een pijnlijk afscheid. De herhalende instrumentatie begint nergens echt te vervelen aangezien er genoeg afwisseling zit in de opbouw en de snelheid van het geheel. Lucky Me, Lucky You toont dit aan door het gitaarwerk zijn vrije loop te laten. Het geluk is weer tot ons gekomen, terwijl de scherpe gitaarklanken de zintuigen op scherp zetten. Afsluiter God Only Knows, geen cover, geeft het gevoel alsof de mannen stiekem naar Auto, vliegtuig hebben zitten luisteren, al is het dan wel in de slow versie. Al snel gaat het orkestrale geluid over in een ontspannen doch ritmisch geheel. Opgroeiend met de dierbaren om je heen drukt het nummer zijn stempel opnieuw op de emotie.

Na twee ep’s met een debuut als White Water op de planken komen toont aan dat het met talent in de The Slow Show wel goed zit. Muzikaal gezien is het album niet overal even breed, maar de hulp van een orkest zorgt voor meer diepgang en een emotionele laag. Overeenkomsten met bands zoals The National zijn hier en daar hoorbaar maar vormen nergens het snijpunt van irritatie. The Slow Show kan zich nu meer gaan focussen op het creëren van een eigen sound, maar heeft met White Water al een indrukwekkende stap in de goede richting gezet.

4*

Afkomstig van Platendraaier.

avatar van Mathough
4,0
Dat getrompetter op 'Bloodline' dat bij 2:45 begint vertoont wel heel veel gelijkenissen met de climax van 'Fake Empire'. Wel een mooi nummer!

avatar van erwinz
4,0
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: The Slow Show - White Water - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Ik krijg met grote regelmaat tips toegestuurd van lezers van deze BLOG, maar het gebeurt eigenlijk nooit dat meerdere lezers dezelfde plaat onder mijn aandacht willen brengen. Toen ik in twee dagen tijd vijf keer werd gewezen op White Water van The Slow Song kon ik dan ook niet anders dan luisteren naar het debuut van deze Britse band.

The Slow Song komt uit het Britse Manchester, maar wordt tot dusver vooral vergeleken met een Amerikaanse band; The National. Dat is een vergelijking waar op zich niet veel eer aan te behalen is, want The National opereert al jaren op eenzame hoogte.

Ik heb White Water van The Slow Song daarom beluisterd zonder onmiddellijk aan The National te denken en dat lukt best. Natuurlijk is de muziek van The Slow Song verwant aan die van The National, maar de muziek van de band uit Manchester heeft genoeg unieke kenmerken om los van de muziek van het grote voorbeeld te worden beschreven.

White Water opent met een klassiek koor, waarna een prachtige gitaarlijn en de unieke stem van zanger Rob Goodwin het overnemen. Het is een stem die direct doet denken aan die van de zanger van de Crash Test Dummies, maar The Slow Song moet toch tot meer in staat worden gedacht dan een ‘guilty pleasure’ als Mmm Mmm Mmm.

Opener Dresden is met het geweldige gitaarwerk en de langzaam opbouwende spanning direct een van de sterkste tracks op White Water, maar ook de andere tracks op de plaat zijn zeer de moeite waard.

De songs van The Slow Song slepen zich over het algemeen langzaam voort en hebben een wat donkere ondertoon, waardoor de plaat een bijna bezwerende uitwerking heeft. Vooral in de arrangementen is de vergelijking met The National nauwelijks te onderdrukken, maar de Amerikaanse band heeft natuurlijk niet het alleenrecht op knap in elkaar stekende songs vol magie en wonderschone accenten.

Verder heeft The Slow Song met zanger Rob Goodwin een bijzonder wapen in bezit. In eerste instantie moest ik vooral gniffelen om de donkerbruine stem van de Brit, maar na enige gewenning kan ik toch alleen maar concluderen dat deze stem The Slow Song een bijzonder eigen geluid geeft en het debuut van de band voorziet van een bijzondere sfeer. Bovendien wordt Goodwin na enige gewenning een steeds betere zanger, die over een groter bereik beschikt dan je in eerste instantie zult vermoeden en uiteindelijk dichter tegen Queensryche, Lambchop of Tindersticks dan tegen de Crash Test Dummies aan zit.

White Water van The Slow Song is een plaat die schreeuwt om beluistering met de koptelefoon. Dan pas immers hoor je uit hoeveel lagen de muziek van de band bestaat en hoe knap deze lagen door elkaar heen lopen. Bovendien hoor je pas bij aandachtige beluistering hoe knap The Slow Song de spanning opbouwt in haar songs.

Ik lees in flink wat recensies dat de muziek van The Slow Song door het lage tempo als saai wordt ervaren, maar die ervaring heb ik absoluut niet. White Water is als een wolkenlucht die iedere keer verandert van kleur en vorm. Kijk af en toe eens omhoog en je ziet alleen wolken. Kijk met aandacht en je ziet een imposant schouwspel vol subtiele verschuivingen.

Veel songs op White Water hebben een atmosferisch aandoend klankentapijt als onderlaag, waarop het bijzonder mooie gitaarwerk en de bijzondere stem voor de variatie zorgen, maar incidenteel komt deze variatie ook van blazers, strijkers en synths. Het blijft lastig om de muziek van The Slow Song goed te beschrijven, maar dat termen als ‘wonderschoon’ en ‘bezwerend’ op zijn plaats zijn weet ik zeker. Ga dus vooral zelf luisteren naar deze bijzondere plaat. Ga je geen spijt van krijgen. Erwin Zijleman

avatar van blur8
5,0
Prachtig stijlvol delicaat, maar elke keer als ik een expressieve ontlading verwacht fade de song weg in stilte. Dat gaat me na enkele nummers tegenstaan.

avatar van jellecomicgek72
4,0
Heel mooi album. Doet regelmatig denken aan The National zoals al eerder is gezegd. Had alleen wat meer spanning en uitspattingen gewild in de nummers maar verder is het heel mooie ingetogen muziek.

avatar van erwinz
4,0
blur8 schreef:
Prachtig stijlvol delicaat, maar elke keer als ik een expressieve ontlading verwacht fade de song weg in stilte. Dat gaat me na enkele nummers tegenstaan.


Oor omschrijft het wel mooi. "Eerste nacht bij je vriendinnetje maar het broekje blijft aan"

Persoonlijk vind ik de ingehouden spanning juist wel mooi.

avatar van bonothecat
5,0
Prachtige ontdekking!

avatar van Tha)Sven
4,5
Hele mooie plaat, maar zakt in het middenstuk wat weg doordat er te weinig onderscheidende nummers zijn. Het begin en einde is echter van hoog niveau! Stem deed mij eigenlijk meteen aan Future Islands denken, en de instrumentatie aan Tindersticks en The National.

avatar van Elbow
4,0
De stem doet inderdaad denken aan die van The National en Future Islands maar ik hoor ook de Crash test dummies

avatar van Mctijn
4,0
Prachtig! Lekker minimalistisch, goede stem. Juiste instrumentjes op de juiste plek.
Enige nadeel: Niet vreselijk geloofwaardig, klinkt allemaal net iets te geforceerd breekbaar.

avatar van DjFrankie
4,5
DjFrankie (moderator)
Muzikaal heeft dit album enkele mooie hoogstandjes. Samen met die aparte stem van Rob Goodwin is dit bijzonder sfeervol.
Maar die stem heeft bij mij ook een keerzijde, als ik dit album luister blijft die stem telkens op dezlefde toon en dat gaat me net vervelen op den duur. Ik vind de stem prachtig maar daarnaast duurt het me te lang om er naar te blijven luisteren. Heel tegenstrijdig idd.

Meer mensen last van?

avatar van aERodynamIC
5,0
Aparte stemmen... ik heb er wel wat mee en Rob Goodwin staat garant voor zo'n bijzondere stem. Donker en krakerig als in een Tim Burton film en dat in combinatie met een warm klanktapijt zoals je dat ook hoort bij bands als (ja, ook ik kan er niet omheen) The National, maar toch ook wel The Antlers.

Natuurlijk, ik ben liefhebber van dit soort donkere muziek (niet voor niets een Cave-fan en dol op Tindersticks of The Veils om er maar eens wat te noemen), des te opmerkelijk is het dan dat The Slow Show mij geheel op eigen kracht weet te veroveren. Ik mag dan wel wat bands noemen, vreemd genoeg hoor ik het niet als ik naar White Water luister. Ik hoor dan gewoon een sterk album van een sterke band.

Ik hoor puurheid, oprechtheid; muziek die me wat doet. Muziek die me soms naar de strot weet te grijpen.
Goed, er zijn veel meer artiesten die dat doen bij mij, maar als het een band lukt die volgens velen, ook wel terecht lijkt me, in 1 adem genoemd wordt met een grote naam, dan doen ze toch iets goed. Iets heel goeds durf ik wel te zeggen.......

Kwestie van alle puzzelstukjes die perfect op z'n plaats weten te vallen. Geen noot te veel en op de perfecte plaatsen de mooiste subtiele dingen tevoorschijn weten te toveren.

Dat is knap en verdomde goed. Ja White Water is verdomde goed!

avatar van thetinderstick
4,0
Met de referenties die ik hier lees (The National, Tindersticks, Nick Cave en zelfs The Veils) zou dit mij enorm aan moeten spreken, maar na een paar nummers beluisterd te hebben ben nog niet echt onder de indruk.

Ik hoor inderdaad met name The National terug in de muziek van Slow Show, zo veel zelfs dat ik het totaal niet authentiek vind klinken. Het klinkt mij teveel als een The National light (zoals ik bijvoorbeeld het debuut van Mumford & Sons vond klinken als Fleet Foxes light). Op zich niks mis mee, totdat het 3fm publiek het oppikt..

Maar misschien moet het kwartje nog vallen.. voor nu vind ik het gewoon te clean klinken.
*Zet Boxer nog eens op*

avatar van Mctijn
4,0
thetinderstick schreef:
Op zich niks mis mee, totdat het 3fm publiek het oppikt.

Huh? Dus als "het 3FM publiek het oppikt" is het opeens niet goed genoeg meer? Je laat een zender-programmeur jouw muzieksmaak sturen?

Stiekem snap ik je wel hoor. Je wil pareltjes voor jezelf houden, of in ieder geval kleinschalig genoeg dat mensen ze niet aan jou gaan aanbevelen

avatar van thetinderstick
4,0
Mctijn schreef:
(quote)

Huh? Dus als "het 3FM publiek het oppikt" is het opeens niet goed genoeg meer? Je laat een zender-programmeur jouw muzieksmaak sturen?
Stiekem snap ik je wel hoor. Je wil pareltjes voor jezelf houden, of in ieder geval kleinschalig genoeg dat mensen ze niet aan jou gaan aanbevelen


Nouja dat is natuurlijk niet per definitie zo. Sommige van mijn favoriete bands worden ook wel eens door 3fm gedraaid (zeg, R.E.M.).

Wat me wel eens stoort, is dat er een artiest of band is die een geweldige plaat maakt (neem bv het debuut van Fleet Foxes in het folk/indie genre). Dit wordt echter niet (of nauwelijks) door de massa opgepikt. Vervolgens komt er plaat uit die er wel een beetje wat van weg heeft, maar dan een stuk gelikter waardoor de essentie/rauwe emotie verloren gaat (bv Mumford & Sons of Lumineers). 3fm heeft dan de neiging om te doen alsof iets heel gewaagds en unieks te doen door zo'n 'folk' (lees: pure pop) artiest op te pikken, en dan loopt de massa ineens wel achter zo'n artiest aan en voor je het weet spelen ze in de HMH/Ziggodome met een slap aftreksel van iets wat ik heel goed vind.

Dat is een beetje het gevoel dat ik had bij het beluisteren van wat nummers van the Slow Show. Ik hoor heel erg The National (wat ik een fantastische band vind), maar dan zonder alles wat The National voor mij zo authentiek maakt. Wel hoor ik een band die een stuk radiovriendelijker klinkt dan the National (en Giel Beelen komt in mijn hoofd dan al om de hoek kijken).
Nu is dit misschien wat kort door de bocht, want ik heb niet het hele album geluisterd en misschien krijg ik er naar verloop van tijd een andere kijk op. Maar dat was dan ook de eerste indruk.

Bij Revere had ik ik het begin ook dat gevoel dat ik naar iets zat te luisteren wat te gelikt klonk, maar na het zien van wat live optredens ben ik daar toch van teruggekomen .

avatar van aERodynamIC
5,0
En die laatste zijn totaal niet opgepikt door 3FM

Ik denk dat je dit album wel de kans moet geven. Radiovriendelijk? Nee, niet echt in mijn oren (maar ik heb er geen verstand van want ik luister echt nooit naar de radio en ken daardoor zelfs de meest grote namen niet eens).

avatar van thetinderstick
4,0
aERodynamIC schreef:
En die laatste zijn totaal niet opgepikt door 3FM

Ik denk dat je dit album wel de kans moet geven. Radiovriendelijk? Nee, niet echt in mijn oren (maar ik heb er geen verstand van want ik luister echt nooit naar de radio en ken daardoor zelfs de meest grote namen niet eens).


Niet opgepikt nee, maar had natuurlijk wel moeten gebeuren Hoewel, misschien is het maar goed dat ik bij Revere geen Giel Beelen associaties krijg.

Slow Show: ik zie dat ze in mei in Nijmegen optreden, misschien toch maar eens gaan kijken hoe ze live zijn..

avatar van aERodynamIC
5,0
Zou ik in jouw geval zeker doen dan.

avatar van DjFrankie
4,5
DjFrankie (moderator)
thetinderstick schreef:
(quote)


Niet opgepikt nee, maar had natuurlijk wel moeten gebeuren Hoewel, misschien is het maar goed dat ik bij Revere geen Giel Beelen associaties krijg.

Slow Show: ik zie dat ze in mei in Nijmegen optreden, misschien toch maar eens gaan kijken hoe ze live zijn..


Merleyn closer krijg je ze niet Edwin

avatar van stoepkrijt
3,5
Dresden en Bloodline zijn twee prachtige nummers. Erg rustige nummers, dat wel, dus ik hoop dat daardoor het hele album niet te saai of eentonig wordt.

Zou de bandnaam afgeleid zijn van dat liedje van The National? Het zou me niets verbazen, want de gelijkenissen tussen beide bands zijn (op basis van deze twee nummers) ontzettend groot.

Gast
geplaatst: vandaag om 01:40 uur

geplaatst: vandaag om 01:40 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.