menu

Steven Wilson - Hand. Cannot. Erase. (2015)

mijn stem
4,26 (665)
665 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Kscope

  1. First Regret (2:01)
  2. 3 Years Older (10:18)
  3. Hand Cannot Erase (4:13)
  4. Perfect Life (4:43)
  5. Routine (8:58)

    met Ninet Tayeb

  6. Home Invasion (6:24)
  7. Regret #9 (5:00)
  8. Transience (2:43)
  9. Ancestral (13:30)

    met Ninet Tayeb

  10. Happy Returns (6:00)
  11. Ascendant Here On… (1:54)
  12. First Regret [Demo] * (2:28)
  13. 3 Years Older [Demo] * (11:47)
  14. Hand Cannot Erase [Demo] * (4:52)
  15. Routine [Demo] * (10:06)
  16. Key of Skeleton [Demo] * (4:06)
  17. Ancestral [Demo] * (13:42)
  18. Happy Returns [Demo] * (5:42)
  19. Last Regret [Demo] * (3:08)
  20. First Regret [Alternate Mix] * (2:05)
  21. Hand Cannot Erase [Radio Edit] * (3:25)
  22. Perfect Life [Grand Union Mix] * (7:43)
  23. Routine [Ninet Solo Vocal Version] * (8:58)
  24. Regret #9 [Alternate Take] * (4:17)
  25. Happy Returns [Radio Edit] * (3:53)
toon 14 bonustracks
totale tijdsduur: 1:05:44 (2:31:56)
zoeken in:
avatar van AdW
5,0
AdW
Dit is geen muziekalbum maar een kunstproject, bestaande uit CD, fotoboek met een verhaal, DVD, en een internetsite. Steven Wilson blijft verwonderen! In het fotoboek zijn de songteksten in het verhaal verwerkt, bijvoorbeeld in een brief die de hoofdpersoon aan haar broer schrijft. De brief zit dan in een envelop in het boek geplakt. Of er staat een kopie van een krantenartikel als songtekst. Het verhaal gaat verder op de internetsite van hand.cannot.erase. Het boek is mooi uitgevoerd met prachtige foto's van het model die ook op de voorkant van de hoes staat. Op de site staan weer andere foto's dan in het boek, beiden vullen elkaar aan. En de muziek? Die vind ik schitterend, dus 5 sterren. Dit is muziek zoals muziek hoort te zijn! Ik kijk met verwachting uit naar het concert in Utrecht eind van de maand.

avatar van Bonk
5,0
Ach ja, wat moet je nog opschrijven als alle superlatieven al terecht zijn voorbijgekomen. Moet je dan nog maar een keer aangeven dat de muziek hemels is, je elke luisterbeurt verder het album en het verhaal ingezogen wordt, je steeds meer subtiliteiten en mooie vondsten in de nummers hoort, je verbaasd bent dat Steven na het fenomenale The Raven... alweer een prachtig, maar ook weer een heel ander album aflevert en dat de luxe editie er echt prachtig uitziet en nog wat extra dimensie aan het verhaal toevoegt?
Nee, dat hoeft op zich niet, want het is allemaal al eerder gezegd. Maar ik doe het toch, gewoon, omdat ik het kwijt moet na al die pracht.
Ik zal nu weer en genieten van de muziek en het boek. Op naar de volgende luisterbeurt!

5,0
Ik zeg niets.. ik luister.. geniet.. krijg kippenvel.. pff.. dank je mijnheer Wilson!

avatar van west
4,5
Vaak moet je even wennen aan nieuw werk van Steven Wilson. In het geval van Grace For Drowning leidde dat tot het ontdekken van een ingenieuze prachtige plaat. De opvolger The Raven That Refused to Sing (And Other Stories) heeft (nog?) niet zo'n positieve landing bij mij gemaakt. Ik ga binnenkort nog eens luisteren.
Echter bij dit Hand. Cannot. Erase. sloeg de schoonheid van de muziek in als een bom, hoe tegenstrijdig dat ook kan klinken. Ik was soms bij vlagen verbijsterd om zoveel echt mooie muziek te horen, maar wel vol met afwisseling en spanning tegelijk. De gitaarsolo's en synthesizersolo's zijn ook hier weer ijzersterk.

Het album begint gelijk erg mooi met intro First Regret, wat direct gevolgd wordt door het uiterst fraaie en oh zo afwisselende 3 Years Older. Perfect Life heeft ineens een heerlijke beat, met een fraaie vrouwenstem erop: wat een goed nummer is dit zeg! Routine zit barstensvol wisselingen in tempo en volume, in schoonheid en geweld: een prachtsong.
Home Invasion & Regret #9 zijn alweer hoogtepunten. Zeer intense songs, vol met fantastische gitaren en instrumentale wendingen. Daarna volgt een mooi liedje, Transience, in de sfeer van Alan Parsons. In het indrukwekkende Ancestral, met een lengte van 13.30, vind je veel van de plaat en het verhaal terug. Hier lijkt alles bij elkaar te komen. In Happy Returns is de tekst een brief van de vrouwelijke hoofdpersoon aan haar broer, uitgevoerd op erg fraaie muziek, met op het einde een geweldige gitaarsolo.

De muziek is vaak heel intens. Dat is ook weer verklaarbaar door het verhaal van deze plaat, zoals gewoonlijk bij Steven Wilson een donker verhaal. Het gaat over het leven van een vrouw van 38 die pas 2 jaar na haar dood gevonden werd.... Er zit prachtig artwork bij de LP, waarbij een model de vrouw fictief verbeeldt. Het levert ook een bijzonder fraaie hoes op en een indrukwekkende zwart-wit foto van een jong meisje voorop het boek bij de plaat, wat mij enigszins doet denken aan de hoes van het fantastische Fear of a Blank Planet van Porcupine Tree. Kortom, dit muzikale werkstuk, samen met de foto's, teksten en afbeeldingen vormt een waar kunstwerk.

avatar van hailtotherainbow
3,5
Ik heb hem nu al een week grijsgedraaid en denk dat ik er nu wel iets over kan zeggen. Het internet zendt tegenstrijdige signalen uit: volgens musicmeter is het een fantastisch album tot nog toe, The Needle Drop is er dan weer niet voor te vinden(al is anthony dan ook niet zo'n prog-liefhebber). Steven Wilson zou zich teveel met de technische kant bezig houden waardoor het album een ziel mankeert. Alhoewel ik hem over het algemeen ongelijk geef daarin is het wel van toepassing op het eerste lied FIRST REGRET/3 YEARS OLDER. Ik had er er al van bij het begin wat moeite mee. Het is geen slecht nummer, technisch zeker in orde, maar dit nummer mist ziel. Er is die vrij zwakke riff die maar blijft terugkeren en een geforceerd aanbrengen van de thematiek van het depressieve schoolkind (in mijn hoofd is het een unief/hoge schoolstudent). Al moet ik zeggen dat 3 YEARS OLDER na 7 minuten wel plots begint te boeien. Een flater zou ik het dus niet noemen

Bon, voor de rest heb ik niet meer te klagen. HAND CANNOT ERASE deed mij niet zoveel toen het werd gereleased maar in albumverband pakt de poppy steven wilson mij plots meer. PERFECT LIFE toont een gezicht van wilson die ik nog niet kende. Wie had gedacht dat Steven wat met beats zou beginnen spelen? De fantastische clip bij het lied draagt waarschijnlijk bij tot de schoonheid van het lied. (iemand die weet waar het is opgenomen?)

Toch is het pas vanaf ROUTINE dat ik echt IN het album zit en meeleef. Het is een absoluut hoogtepunt van de plaat, Ninet Tayeb's stem voegt veel toe aan dit lied (de jongen met de falsetto stem ook). Het is ook de eerste keer op het album dat ik iets kan aanvangen met de lyrics. Ik stel het mij zo voor, de standaard persoon die zin aan het leven geeft via routine. Het is overigens een mooie toevoeging dat wilson na de fantastische uitbarsting van Ninet er nog een rustig einde weet aan te breien.

HOME INVASION/REGRET 9/TRANSIENCE vormt een nog groter kippevel moment op het album. 3 liedjes die naadloos op elkaar aansluiten. HOME INVASION weet elementen van PORCUPINE TREE en steven wilson's RAVEN THAT REFUSED TO SING perfect te combineren; Er wordt wel belachelijk veel gedownload in het lied. Naadloos gaat dit over in het volledig instrumentale REGRET 9. De gitaren, synths n piano, genieten gewoon. TRANSIENCE doet mij in de eerste momenten sterk denken aan muziek vanop GRACE FOR DROWNING, wat een compliment is. Een rustig lied als portaal tussen 2 ijzersterke songs wordt al eens snel vergeten maar het is een intrigerend rustpunt met sterke lyrics en aan het einde een krop in de keel voor hailtotherainbow.

Na deze driedelige mokerslag moest de grootste troef nog uitgespeeld worden. ANCESTRAL
verrast al direct bij de eerste noten. Het lijkt wel het begin van een geslaagd thom yorke of burial nummer, de lyrics zijn uiterst functioneel ( ze klinken fantastisch) en de oriëntaalse invloeden die ik zo nu en dan hoor, zijn geniaal. Dit zou hij meer moeten beginnen doen (ook TOOL heeft er wel bij gevaren). Het tweede deel van dit meesterwerk bestaat uit 3 glorieuze riffs die elkaar afwisselen of door elkaar gedraaid worden. Ik moest lachen toen ik het voor de eerste keer had beluisterd, gewoon omdat ik het zo goed vind. Het heeft een soort dynamiek die ik nog zou kunnen vergelijken met THE HOLY DRINKER op Wilson's vorig album. Enorm overweldigd door dit lied!

Zoals het Steven Wilson betaamt (FEEL SO LOW, THE RAVEN,...), eindigt het album met een heerlijk melancholische track. HAPPY RETURN/ASCENDANT HERE ON is het soort lied dat een mens al eens doet blijven stilzitten, minuten nadat het album afgelopen is. Wat hierboven al vermeld is, zijn ook mijn bevindingen: de lyrics en het algemene concept erachter geeft veel meer diepgang aan het lied (al is 'I see the freaks and dispossessed on day release, avoiding the police' een vrij goedkoop rijmpje). Het lijkt wel of het hele album toewerkt naar de laatste paragraaf van dit lied, zeer mooi allemaal.

Het enige belangrijke minpunt van dit album is de incoherentie in de eerste 4 tracks, het lijken losse liedjes te zijn, wat niet echt Wilson's manier van werken is. Voor de rest is dit een van de meest gevarieerde en intrigerende platen die ik ken van Steven Wilson, solo en in groepsverband. Nergens voelt de muziek geforceerd aan ( een probleem van vele progrock vandaag de dag). Interessant concept, mooie hoes en vooral geweldige muziek. Steven is my man

*4,5

avatar van VAMOMAKN
Deze week voor het eerst geluisterd. Met de tekst bij de hand werd ik het verhaal ingesleept. Als een film speelt het voor de ogen en oren af. Ik heb al eerder wat van Steven Wilson gehoord, maar omdat ik volgende week naar zijn concert in Antwerpen gaat, wilde ik dit album kennen. Wat mij betreft een 4,5!

avatar van james_cameron
3,5
Met het solowerk van meneer Wilson kan ik niet altijd iets, maar dit vrij toegankelijke conceptalbum is de moeite waard. Overwegend ingetogen, met veel aangename subtiele electronische details en hier en daar een 'ruig' gitaargedeelte. Fraai ingezongen, mooie melodielijnen en een indrukwekkend achterliggend concept, gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Joyce Carol Vincent, een vrouw van 38 die drie jaar lang dood in haar woning lag voordat haar lichaam werd gevonden.

avatar van vigil
4,5
Ik heb een redelijk vast ritueel om nieuwe cd's te leren kennen. Ik heb een stapel (nou ja 2 stapels eehhh soms wel 3...) met nieuw werk naast de cd-speler liggen met albums welke ik "nieuw" heb. Een album moet ik eerst 4 a 5 keer draaien voordat hij de stapel mag verlaten en deze de kast in gaat en daar veelal voor langere tijd niet meer uit komt. Waarom 4 a 5 keer draaien? Dan weet ik zeker dat ik het album helemaal herken en dat ik dus niet een album in de kast heb staan waar ik geen enkel idee van heb wat er op staat. Deze regel is erg strak en ik wijk daar eigenlijk nooit van af, zo hou je ook een beetje orde in de collectie.

Met deze plaat van Wilson lukt me dat niet. Ik heb hem zeker al een keer of 9 a 10 voorbij laten komen en er komt niets in me op om de plaat in de kast te laten ploffen en aldaar lichtelijk in de vergetelheid te laten raken. Dat moet toch een reden hebben, iets verslavends wellicht? De plaat spreekt mij enorm aan, niet te zwaar en niet te lichtvoetig, uitstekend geproduceerd, uitstekend gemusiceerd maar toch warm (dat mis ik nog wel eens bij Wilson, soms te afstandelijk) en verlangen naar meer.

Ik begreep dat hij bij de laatste concerten zelfs grappig en hartelijk uit de hoek komt, wie had dat gedacht. Misschien is dat wel het verschil? Of zou het toch die plaat van OMD zijn die hij op z'n i-pod luisterde laatst?

In ieder geval gooi ik er een halfje bij en verhoog ik licht het fantastische gemiddelde. Mijn eerste gele ster gaat naar Routine, nog even denken over die andere 2

avatar van musician
5,0
Het is weer van een grenzeloze schoonheid........

Ik was aanvankelijk een beetje op het verkeerde been gezet. De singles Hand Cannot Erase en Perfect Life zijn goed maar eigenlijk geen juiste weergave van de rest van het album. Vooral in de langere (meer experimentele) stukken slaat Wilson opnieuw onbarmhartig toe.

Opnieuw, omdat Wilson nu al weer jaren bezig is met een geweldige lijn in progressieve rock, die het genre weer volledig op de kaart heeft gezet.

Z'n neef Jonathan (ze hebben elkaar waarschijnlijk nog nooit ontmoet) en z'n onvermoeibare oom Steve Hackett zijn ook al weer jaren op zeldzaam hoog niveau in hetzelfde water aan het vissen. Het geeft de symfo, met Steven Wilson als de meest experimentele tak, een enorme boost.

Het doet bij vlagen denken aan moderne versies van muziek van de grondleggers van dit genre, artiesten als Anthony Philips, Genesis en Yes.
Waar bij deze "dinosaurussen" de goede ideeën na verloop van tijd echter stokten en ruzies de voortgang van de band ondermijnden, is Wilson evenwel in staat album na album van een sensationeel kaliber muziek te voorzien.

Om die reden koop ik ook de cd's nog steeds van Wilson. Wat echt goed is, daar moet een aanschaf als (geldelijke) beloning tegenover staan. Als dank voor het aangenaam verpozen. Van mij mag hij er wat aan verdienen.

Ik kan het niet anders onder woorden brengen. Ik wil best een kritische noot kraken over albums maar dan moet ik wel de argumenten aangereikt krijgen. En die zijn er gewoon niet.

waarom wordt dit op Musicmeter als "Rock" aangeduid? Is alles behalve dat.
echt wel een mooie plaat, maar voor mij iets te zweverig en langzaam..

avatar van Jumpjet
4,5
Van Porcupine Tree had ik wel eens gehoord, maar Steven Wilson (solo) was voor mij een onbekend fenomeen totdat ik op Youtube de clipjes tegenkwam van The raven that refused to sing en Drive Home. Het was lang geleden dat ik zo werd geraakt door nieuwe muziek, overigens mede dankzij de prachtige animatiefilmpjes bij deze nummers. De wat meer jazz / prog gerichte nummers op ‘the Raven..” weerhielden mij ervan om het hele album in huis te halen. Bij Hand. Cannot. Erase ben ik dan toch overstag gegaan, gelukkig wel.
Je kunt platen maken waar het muzikale vakmanschap vanaf spat, met een glasheldere produktie, waaraan zo ongeveer alles klopt. Steven Wilson is echt niet de enige die dat allemaal beheerst. Maar bij deze plaat is er iets bijzonders aan de hand. Het is lang geleden dat ik zo werd gegrepen door een album. Met name de eerste helft van het album (tot en met Routine) laat me niet meer los.
In Three Years Older hoor ik geluiden en fragmentjes terug van Yes, Mike Oldfield, Camel (en vele andere) maar dan op zo’n manier dat ik die van nu af aan zal linken aan Steve Wilson, alsof hij hier de standaard neerzet waaraan alle muziek van nu af aan zal worden afgemeten. Ik overdrijf waarschijnlijk, maar jongens toch wat een grootse track is dit.
Hand Cannot Erase is een toegankelijk liedje voor de afwisseling. Zou zomaar een single kunnen zijn.
In tegenstelling tot de Gallery Play waar het album bol van staat, is Perfect life een juweeltje door zijn eenvoud. Heel subtiel wordt de stemming opgebouwd, en verdomd, het werkt.
Na de vredige klanken van Perfect life slaat in Routine de stemming weer om. De vrouwelijke vocalen tillen het nummer naar grote hoogte.
Home Invasion en Regret #9 zijn voor mij een beetje een breekpunt op het album. Waar de eerste helft van het album mij bijna onmiddellijk overtuigt, moet ik hier echt goed naar de (overigens razend knappe) arrangementen luisteren om bij de les te blijven.
Van de langste track van deze plaat, Ancestral , vind ik de eerste helft fantastisch (gitaarsolo!) maar na circa vijf en een halve minuut hebben we er nog acht te gaan vol met (te) vaak herhaalde nerveuze riffs en ritmes en die trek ik niet helemaal.
Gelukkig is er na afloop van dit geweld nog de mooie afsluiter Happy Returns die het verhaal compleet maakt.
Mijn eerste indruk van Hand.Cannot.Erase was dat dit de ‘plaat van eeuw’ moest zijn. De euforie die de eerste luisterbeurten teweeg brachten is nu een beetje over, en ik heb toch (nog) wat moeite met de hierboven genoemde ‘taaie’ stukken op het album. Maar dan nog blijft dit een sensationeel goede plaat.

avatar van Mindscapes
5,0
Tiens, ik heb begin januari een recensie en artikel voor iO Pages geschreven, toen ik het album al een paar keer gehoord had, maar nog niet zooo heel vaak (deadline was 10 januari en ik had 'm rond Kerst, ook niet bepaald veel vrije luistertijd gehad toen). Benieuwd wat ik toentertijd neergepend heb...

Bij deze, musician

En dan nu de recensie waar jullie allen naar uitkeken, geef het maar toe! Hopelijk volgt hieronder een beargumenteerd betoog over het verdict 'vette krent' dat hierboven prijkt. We hebben nog maar net voorganger The Raven That Refused To Sing verteerd of de volgende conceptplaat is er twee jaar later al. Achter de muziek zit een somber (waargebeurd) verhaal over een jonge vrouw die plots verdwijnt en drie jaar lang mist niemand haar. Ze ligt die hele tijd thuis in bed. Dood. Wilson vertaalt dit muzikaal op zijn geheel eigen manier. Vele woorden worden gezongen vanuit een vrouwelijk perspectief; je voelt bijna de pijn die "ze" zelf ervaart. Zoals zo vaak, ontdek je pas na verloop van tijd de wonderschone details, de fragiele passages, de angstaanjagende, helse en o zo emotioneel getinte zang en melodieën van de gekende groep beresterke muzikanten. Dit evenaart je favoriete Wilson-soloalbum, maar dan met een andere invalshoek. Meer, maar ook minder duister. Meer poppy, maar vaak ook minder, daar die pop zoals steeds erg nostalgisch, melancholisch, complex en vooral heerlijk gelaagd is. Af en toe wordt Wilson bijgestaan door de vrouwelijke nachtegaal Ninet. Een absolute aanwinst. De productie is om van te smullen, de meezing- en hoofdknikmomenten laten niet lang op zich wachten en de schoonheid komt gestaag lonken als de zon achter een wolkje na een regenbui. Zelfs een traan (of regenbui) blijft niet achterwege en dan met name in Perfect Life (prachtig vrouwelijk gesproken woord) en de tot tranen toe bewegende ballade Happy Returns die je uitgeblust achterlaat. 3 Years Older is een wat minder overtuigende track, maar haalt het hoge niveau nauwelijks naar beneden. Persoonlijk vormen Routine (die opbouw en die laatste anderhalve minuut!), Ancestral (halverwege een drastische muzikale ommekeer) en de genoemde ballade bij uitstek de drievoudige pracht en praal. Guthrie en Adam soleren er op los, maar houden zich koest als het lied daarom vraagt. Marco drumt aanstekelijk en weer lekker misleidend. Iedereen beheerst die perfecte balancering. Naarmate het album vordert, verandert de sfeer snel en vaak. Kippenvel, rust, angst, geweld, hopeloosheid. Dit is weer een oerdegelijk staaltje prog. Geen "vintage oldschool 70s prog", zoals Wilson The Raven zelf beschreef, maar eigentijdser en misschien wel toegankelijker. Dit kan tippen aan eerder werk. Als je favoriete Wilsonplaat een berg is, dan is Hand. Cannot. Erase. een minstens even hoge berg; maar dan op een ander continent dat je nog niet hebt verkend.

Toch vreemd om zulke zaken opnieuw te lezen...

avatar van legian
4,0
Another day on earth has passed me by
But I have lost all faith in what's outside
The awning of the stars across the sky
And the wreckage of the night


Dat Steven Wilson meer is dan een muzikant wisten velen al, met alle bijgeleverde knipsels, brieven, het prachtige artwork en het hele concept rondom het album is Wilson een ware kunstenaar. En waar hij met Porcupine Tree, en de laatste jaren zijn solo werk, telkens een gouden album in zijn handen had/heeft, zijn de verwachtingen voor nieuw werk altijd hoog. Maar kan meneer zich na het (voor mij) desastreuze album The Raven zich dan herpakken in dit nieuwe album Hand.Cannot.Erase.?

Niet helemaal. Ja het is een stap voorwaarts sinds The Raven, maar het kan zich niet vergelijken met een In Absentia, Fear of a Blank Planet, Cenotaph en Grace for Drowning. Ook bij Insurgents en zelfs The Incident komt dit album niet in de buurt (hoewel het niet veel scheelt trouwens). En dat is toch jammer, want ik had me zo verheugd om dit album net zo stuk te draaien als Grace for Drowning. Helaas weet de Perfectionistische Wilson het hier opnieuw niet voor elkaar te krijgen.

De zichzelf almaar doorontwikkelende Wilson maakt hier zowaar gebruik van een gastzangeres om het verhaal toch wat meer lading te geven. en ook muzikaal gaat hij weer een stap moderner doch blijven verschillende onderdelen vanuit The Raven behouden.De muziek is modern en bij vlaen stevig maar er vallen ook wat oude jazz/prog invloeden te horen. Het klinkt dan ook allemaal erg fijn in het gehoor en hier en daar zit toch wel weer een gouden moment. Maar het geheel blijft niet beklijven, het verhaal weet mij niet te grijpen. En dat is toch wel cruciaal voor een album waar zoveel aandacht uitgegaan is naar het verhaal. Terwijl het idee van het vereenzamen in een wereldstad, en daarmee al het contact verliezen, mij best aanspreekt, grijpt dit album mij nergens vast of sleurt mij niet mee naar vreemde scenario's.

En daarmee zit ik met een klein dilemma, laat ik dit album stof happen naast The Raven omdat het verhaal mij niet vastgrijpt? Daar is de kwaliteit van nummers zoals 3 Years Older, Perfect Life en Ancestral toch veel te goed voor en het zou zonden zijn om die gouden momenten te laten vervagen in vergetelheid. Waarschijnlijker is dat dit album ergens bij The Incident komt t staan met de hoop dat een volgend album mij weer weet mee te voeren zoals Deadwing of Grace for Drowning dat deden.
4*(met het voordeel van de twijfel)

avatar van HugovdBos
5,0
In verband met mijn binnenkort te verschijnen eindejaarslijst mijn recensie van dit album van 26 februari herschreven.

De succesvolle Engelse multi-instrumentalist, producer en tekstschrijver Steven Wilson weet met elk album dat hij voortbrengt weer te verrassen in zijn aangrijpende muzikale verhalen, die zowel onderwerpen uit het verleden als uit het heden belichten. Van zijn bijzonder fraaie maar veelal korte composities met No-Man wist hij een zijproject als Porcupine Tree tot een éénheid te smeden die op het hoogste niveau binnen de progrock opereerde. Na zijn sfeervolle derde soloalbum The Raven That Refused to Sing laat hij zich op Hand. Cannot. Erase. onderdompelen in het gevoel van isolatie en de invloeden van de moderne wereld op de mens. Voor de vrouwelijke hoofdpersoon die centraal staat op het album liet hij zich inspireren door de documentairefilm Dreams of a Life, waar het verhaal van de succesvolle jonge vrouw Joyce Carol Vincent op centraal staat. Joyce was een vrouw met een grote vriendenkring en familie, maar werd ruim twee jaar na haar tragische dood ontdekt in haar appartement. Dit verhaal vertaalt zich naar de afzondering in de grote stad Londen van de hoofdpersoon op het album, zei het dat ook onderwerpen als de invloed van social media, vervreemding en jeugdtrauma’s voorbij komen. De samenstelling van de band is onveranderd in vergelijking met zijn voorgaande album, de muzikale weg wordt dan ook mede vormgegeven door gitarist Guthrie Govan en toetsenist Adam Holzman.

Het album opent met het instrumentale First Regret, waar we via kinderstemmen en regengekletter de begintijd van het leven worden ingeblazen. Het pianospel van Adam Holzman brengt de jonge dagen uit het leven naar voren, waarbij de lichte beat de foto’s van de ontwikkeling van een persoon weergeven. Op 3 Years Older begeeft de inmiddels jonge vrouw zich in de huidige moderne wereld. Via de klanken van de mellotron worden we naar binnen geslingerd in het dagelijkse leven, waarbij steeds meer vragen zich opdoemen. Dave Gregory weet zich via de klanken van de akoestische gitaar het melodieuze geheel van extra kracht te voorzien. Met het losse drumritme van Marco Minnemann wordt er toegewerkt naar de zang van Wilson. Referenties naar de harmonieuze samenzang van Crosby, Stills, Nach & Young doen zich aan in het vocale werk. Afgezonderd van haar omgeving zoekt de vrouw de isolatie op in het bestaan. Medicijnen die haar moeten beschermen voor haar slapeloosheid, terwijl het leven haar langzaam ontglipt. Een samenzijn van stevige gitaarriffs en ontroerende pianoklanken vervreemden de vrouw van haar bestaan en roepen levensvragen als de nut van het leven en wie nou werkelijk om je geven bij je op. De agressieve toon van de gitaarsolo van Dave Gregory, de herhalende beat en de aangrijpende klanken van drums en mellotron doen haar terug verlangen naar de kindertijd. Het meest poppynummer van de plaat, Hand Cannot Erase, voert zich door de klanken van de elektrische toetsinstrumenten (Fender Rhodes, Celesta), om een niet uit te wissen indruk achter te laten. Wilson laat zich op onroerende wijze de emoties eigen maken in zijn hoge zang, voordat het strakke drumritme van Minnemann en de stevige gitaarklanken de ballad in volle werking zetten. De progressieve impact vertaalt zich in de dagen waarop de liefde nog overheerst in het leven van de vrouw.

Perfect Life vertelt het verhaal over de pleegzus van de hoofdpersoon. Katherine Jenkins zorgt met haar stem voor de verdieping in het eens zo mooie leven. Hun intense relatie klinkt door in de elektronische klanken van het nummer. De donkere kant doemt echter op in de zware soundeffecten en Beggs’ spel op de Chapman Stick. Terwijl de pleegzus langzaam uit haar geheugen verdwijnt zingt Wilson op zijn indrukwekkende manier de woorden We have got a perfect life. De tweede lange track is het fraai uitgewerkte Routine, met een belangrijke rol voor de Israëlische zangeres Ninet Tayeb. De pianoklanken voeren het ritme aan, terwijl de vrouwelijke hoofdpersoon krantenknipsel verzamelt van andere vrouwen die zich ontwrichten uit de samenleving. De routine die de persoon uitvoert ontwikkeld zich in de aangrijpende samenzang en van Wilson en Tayeb. De verloren familie laat haar de dagelijkse bezigheden tot in het einde toe herhalen, totdat ze via de fraai opgezette klanken van het hammond orgel en de gitaren volledig ontspoort. De indringende klanken van de piano krijgen halverwege steun van de elektrische gitaar, die zo van de hand van Mark Knopfler zou kunnen komen. Terwijl de duisternis tegemoet treedt neemt het volume toe en slaat de zang van Tayeb in, zowel op emotioneel gebied als in haar krachtige stemgeluid. Een muzikaal spektakel dat van begin tot eind ontroerd in het samenzijn van melodielijnen en klankvolle solo’s. Op Home Invasion daalt de invasie van de huidige internetcultuur neer in donkere synthpartijen en een loodzware gitaarriff. Het terugkerende thema van afzondering in de sociale wereld online bewondert Steven nog steeds, zo liet hij ook blijken in zijn tijd als bandlid van Porcupine Tree. De orgelklanken van Holzman voeren het swingende geheel aan naar een buitenaarde impact. Technologische ontwikkelingen trekken aan ons voorbij, voordat de downloadindustrie er van langs krijgt. Zowel de productionele impact als de constant veranderende tempo’s en muzikale structuren maken van het nummer een complex werkje. Neem de intrigerende impact van de Chapman Stick, de inslaande drums, de groovy klanken van het hammond orgel en verbluffende gitaarklanken van Govan.

In Regret #9 krijgt de invasie zijn vervolg in het door de moog bepaalde klankentapijt. De spijtovertuigingen vertalen zich naar de teruggetrokken situatie waarin de hoofdpersoon zich bevindt. Gitarist Guthrie Govan weet zich het tweede gedeelte van het nummer in een sublieme gitaarsolo eigen te maken, om het nummer te laten eindigen in ontspannende pianoklanken van Holzman. Transcience geeft op een aangrijpende manier een vervolg aan deze onovertroffen trip, waarbij er terug wordt gekeken op de gelukkige momenten uit het leven van de hoofdpersoon. Nostalgische gevoelens omsluiten de momenten die ze als volwassen persoon doet terug verlangen naar haar kindertijd. De tijd waarin haar toekomst er nog fascinerend uitzag. Steven zoekt de emotie op in de hoogste regionen van zijn vocale vermogen. Het alles omvattende hoogtepunt van zowel Wilson’s album als uit zijn omvangrijke muzikale oeuvre komt er in de vorm van Ancestral. De beat waarmee het nummer aanvangt laat Holzman’s pianospel rustig aan ontwikkelen, voordat Wilson’s vervreemde zang zich aandoet. Fluitist Theo Travis kent zijn bijdrage in de vrolijke ondertoon van de naar het duisternis ontwikkelende nummer. De afzondering van de maatschappij voert de hoofdpersoon naar diepe depressies, maar een stem doet zich over haar ontfermen en haar een tweede kans geven. De muzikale keuzes voeren zich door de klanken van de piano naar de ondersteunende strijkers. Wanneer het ritme wordt opgevoerd is het Guthrie Govan die opnieuw een uitmuntende gitaarsolo neerzet. Zwaar beladen, maar met een oplevende toon. De ontwikkeling van het nummer neemt magische vormen aan wanneer de drums het ritme in bedwang proberen te houden, maar de ontwrichtingen en depressies van de vrouw bijna het einde van haar leven betekenen. De tempoversnellingen met de hevige inslagen van de drums van Minneman en korte onderbreking op de toetsen de van hammered dulcimer laten je in alle hevigheid achter in disconnectie en totale afzondering. De inslagen van de donder ebben langzaam weg als de wonderschone pianoklanken van Happy Returns aanvangen. De vrouwelijke hoofdpersoon lijkt hierin terug te stappen in de maatschappij en haar banden met vrienden en kennissen nieuw leven in te blazen. De diepe ontroering komt in de aangrijpende zang van Wilson en de brief die de vrouw aan haar broer verstuurt. Het einde van haar leven komt aan als een klap in het gezicht en het gezochte contact met haar broer vindt nooit zijn verwachte einde. Wilson’s hoge vocalen vormen in combinatie met het piano- en gitaarspel en de drums en strijkers een emotioneel slot. De laatste klanken vormen zich echter met de instrumentale afsluiter Ascendant Here On…, waar het pianospel ons in diepe ontroering doet achter laten met het tekstuele slot: But I’m feeling kind of drowsy now, so I’ll finish this tomorrow.

Wilson’s vertaling van het indrukwekkende verhaal van de vrouwelijke hoofdpersoon naar de muzikale en tekstuele diepte van het album toe is ijzingwekkend sterk gedaan. De verschillende passages uit haar leven worden met behulp van ontspannen pianoklanken tot aan hevige gitaarriffs en drums van de bijpassende emotionele waarde voorzien. Het zijn niet alleen de muzikale keuzes, maar zeker ook de krachtige productie en het oog voor details die van het album een absoluut meesterwerk maken. Het ultieme vakmanschap van Wilson weet zich de gevoelens van de luisteraar eigen te maken en ruim een uur te fascineren, emotioneren en te choqueren in het verhaal en zijn visie op de hedendaagse wereld. De verschillende muzikanten vullen de nummers perfect in, met doordachte solo’s in het samenzijn van de vele melodielagen. Steven Wilson levert hiermee een meeslepend en hoogwaardig kwaliteitsalbum af, dat niet alleen tot het beste van dit jaar en het huidige decennium behoort, maar zeker ook tot de absolute top van de deze eeuw.

Afkomstig van Platendraaier.

avatar van andnino
3,5
Toen ik in 2007 Fear Of A Blank Planet van Porcupine Tree, werd ik weggeblazen. Ik had nog nooit zoiets gehoord: een filosofisch verhaal over de moderne samenleving, verwerkt in zoiets muzikaal indrukwekkends: technisch, virtuoos, gevoelig. Dit was voor mij de introductie tot "progressieve" muziek. Sindsdien heb ik echter nooit meer zoiets ervaren bij werken van Steven Wilson. Eigenlijk was ik al uitgekeken op het verhalende aspect op opvolger The Incident, waar het concept naar mijn mening ten koste ging van de kwaliteit van de composities. Muzikaal is het allemaal nog steeds indrukwekkend: ik heb zeker genoten van met name de Porcupine Tree-EP Nil Recurring, en Wilsons eigen Grace for Drowning, en ook van The Raven that Refused to Sing en dit nieuwe album, Hand. Cannot. Erase. En ik kan ook niet zeggen dat Wilson echt in herhaling valt: elk album grijpt een nieuw verhaal, concept of idee aan. Toch heb ik het gevoel dat ik het allemaal al eens gehoord heb. Misschien blijft het naar herhaalde beluistering wat beter plakken, en verhoog ik mijn score naar vier sterren, maar meer zal het niet worden. Het raakt me gewoon niet echt (meer). Ik moet binnenkort Fear of a Blank Planet maar weer eens opzetten, benieuwd hoe ik er nu tegenaan kjik.

avatar van 4addcd
5,0
Altijd geïnteresseerd in (nieuwe) muziek luister ik best veel cd's die ik al heb en zoek ik ook veel naar nieuw en aankoopwaardig materiaal. Als ik het even niet weet komt niet zelden HCE uit de kast. En al snel besef ik dan dat alles wat ik de weken ervoor ontdekte of draaide kwalitatief niet in de buurt komt van deze plaat.
Ze zijn zeldzaam; de platen die je omver blijven blazen en die je van het begin tot het einde een dikke glimlach op je gezicht toveren. Al word ik 110, dit blijft een van de belangrijkste muzikale happenings uit mijn leven. Misschien kan ik nu al stoppen met mijn zoektocht naar nog iets beters.

avatar van LeMi
Tja.. na de oude genesis is al lang geen progrockvolger meer maar dit is fenomenaal mooie muziek!!!

avatar van Metalwou
5,0
Met het album 'Hand Cannot Erase' ben ik begonnen aan de discografie van Steven Wilson. Dit is dus de eerste plaat die ik van SW heb beluisterd. En zoals velen hier ben ik erg onder de indruk

Dit is een magistrale plaat vol prachtige muziek die mij van bij het begin tot aan de laatste noten echt raakt! De invloeden uit de progwereld zijn legio. Maar toch is deze muziek uniek.

Nu sta ik nog voor de moeilijke taak om 3 favoriete nummers te kiezen....

avatar van motorpsycho
4,5
pmac schreef:
(quote)


Ik deel je mening wel al vind ik je 2,5 wel erg magertjes. De cliche’s liggen er bovenop maar zijn ook wel smaakvol gekozen en soms fijn uitgevoerd. Steven Wilson heeft zijn inspiratie duidelijk gehaald uit de periode waarin Pink Floyd, zeppelin, Crosby Nash en Genesis de dienst uitmaakte. In alles hoor je dat terug. Geen slechte smaak die Steven. Dat is allemaal wat voorspelbaar is lijkt me begrijpelijk.


Ik ben vast nog veel ouder dan jij maar als je dit album niet te waarderen heb je inderdaad een erg anders muzieksmaak dan (prog)rock en is het zonder van je tijd geweest ernaar te luisteren. Ik ga ook geen hiphop luisteren bv. omdat ik op voorhand weer me er aan te ergeren. Scheelt ook leeswerk op deze site.

avatar van CorvisChristi
5,0
CorvisChristi (crew)
Steven Wilson... dient deze man nog een introductie? Uiteraard niet. Deze veelzijdige muzikant en producer heeft de afgelopen 30 jaar ontzettend veel betekend op het gebied van muziek, productie en zijn algehele invloed op de muziek van tegenwoordig dat, ook al ken je zijn muziek niet, je ongetwijfeld zijn naam wel eens voorbij hebt horen komen. Is het niet via Porcupine Tree, dan wellicht via Blackfield. Of via Bass Communion. Of wellicht wel gewoon onder zijn eigen naam: zijn solowerk. Waarvan dit album, Hand. Cannot. Erase. vooral de afgelopen twee maanden veelvuldig rondjes heeft mogen draaien in mijn CD-speler.

Wat een ongelooflijk meeslepend en aangrijpend album is dit zeg!! Pas de laatste tijd heb ik me verdiept in zijn solowerk, maar op de één of andere manier is het dit album, waar ik op dit moment het meest op teruggrijp.
Het is een concept-album wat gaat over het leven en tragische dood van Joyce Carol Vincent, die na haar dood ruim twee jaar later pas gevonden werd in haar apartement en blijkbaar vergeten was door de rest van de wereld. Een ongelooflijk en triest verhaal wat Steven dus bewoog om een album over te maken. Een album die tekstueel en muzikaal een emotie uitademt die ergens tussen het ongelooflijke en melancholische aanhangt. Maar ook op sommige momenten indringend en gemeen kan klinken.
Het gebeurt niet vaak dat een muzikant dusdanig veel gevoel in zijn of haar muziek weet te leggen, dat het daadwerkelijk tot leven komt. Natuurlijk, er is veel goede muziek, maar heel veel goede muziek is gewoon wat het is: goed. Niets meer, niets minder.

Steven Wilson gaat verder waar goede muziek ophoudt. Hij legt namelijk zijn ziel bloot. Zijn gevoelens, beleving en aantrekkingskracht, maar bovenal zijn liefde voor muziek waar oprecht een hart in zit, komt volledig tot uiting op dit uiterst krachtige album, waar elke noot, elke zanglijn en elke intentie tot het maken van sfeer, een schot in de roos is.
Betreffende de zang moet ik er aan toevoegen dat deze ronduit briljant is. De ijle, wat hese stem van Steven Wilson past perfect onder ieder nummer, maar her en der duiken ook nog de vocalen op van de Israëlische zangeres Ninet Tayeb, die zondermeer een prachtige prestatie neerzet. Soms zacht en bevlogen, dan weer laag en geheimzinnig. Maar ze kan, als het moet, ook haar strot opentrekken, wat het einde van "Routine" bewijst.
Overigens duikt zij vaker op op albums van Steven Wilson.

Elk nummer doet er toe. Van het aanstekelijke, fantastische titelnummer (waarom word dit nooit eens op de radio gedraaid, i.p.v. al die nietszeggende zooi waar je normaliter op de radio mee om de oren wordt gegooid?!), tot het ijzersterke, complexe "Ancestral".
De beleving op dit album is zo intens. Neem het triphop-achtige "Perfect Life". Wat gaat dit nummer door merg en been zeg!! Schitterend gewoon!!
Of wat te denken van het beladen en prachtige "Routine". Of het drieluik "Home Invasion", "Regret #9" en "Transience". "Regret #9" bevat zelfs één van de meest waanzinnige gitaarsolo's die ik sinds lange tijd heb gehoord. En wordt voorafgegaan middels een al even waanzinnige keyboard-solo.

En zo kan ik nog wel een poos doorgaan om al dat fraais op dit album in woorden te ontleden. Echter kan ik maar één ding concluderen: ga dit luisteren!! Iedereen die een zwak voor goede muziek heeft, moet verplicht dit album kopen en luisteren. Dit is namelijk een topper van de zuiverste orde.

avatar van Marco van Lochem
5,0
De Engelse multi-instrumentalist en multi-talent Steven John Wilson werd bekend als leider, componist, zanger en gitarist van Porcupine Tree. Na de tour van wat later blijkt het laatste album van die band, “THE INCIDENT”, was het Wilson duidelijk geworden dat hij iets ander wil dan de andere leden en dus besluit hij solo te gaan en Porcupine Tree “on hold” te zetten. “INSURGENTES” had hem wat dat betreft al het goede gevoel gegeven. Dat album verscheen in februari 2009 onder zijn eigen naam en liet een andere sound horen dat die door Porcupine Tree gemaakt werd. Na “GRACE FOR DROWNING” in 2011, het met jazzrock beïnvloede “THE RAVEN THAT REFUSED TO SING” uit 2013, verscheen in februari 2015 het tot een klassieker uitgegroeide “HAND.CANNOT.ERASE”. De in 1967 (“The Year Of Sgt. Pepper”) geboren Engelsman maakt met dit album zijn misschien wel meest autobiografische werkje. De thema’s die gebruikt worden zijn duidelijk herkenbaar. Het ouder worden, de onzekerheid die dat met zich meebrengt en ook nog verlatingsangst. Het verhaal van “HAND.CANNOT.ERASE” wordt verteld vanuit het oogpunt van een jonge vrouw in een grote stad die een goed sociaal leven heeft, maar niemand heeft in de gaten dat zij er op een gegeven moment niet meer is. Dit verhaal, dat door velen geïdentificeerd zou kunnen worden, wordt in 11 tracks en in ruim 65 minuten verteld aan de hand van verschillende emoties. Rustig, ballad-achtig tot rauw en hard, zonder dat het metal wordt. De melodie is in elke song leidend en de prachtige herkenbare stem van Wilson zingt het naar grote hoogte. Hij krijgt daarbij in enkele songs ondersteuning van de Israëlische zangeres Ninet Tayeb en de band die hij heeft samengesteld is van wereldklasse. Drummer Marco Minneman zorgt ervoor dat elke track de juiste basis krijgt en met bassist Nick Beggs is het de perfecte ritmesectie. Toetsenist Adam Holzman weet prachtige sounds uit zijn keyboards te halen en treedt af en toe in de schijnwerpers met een prachtige solo, zoals in één van de hoogtepunten, “REGRET #9”. De gitaarpartijen zijn naast Wilson zelf van Gowan Guthrie die ook in “REGRET #9” los mag gaan, net zoals in het 9 minuten durende “ROUTINE”. Met het titelnummer en “PERFECT LIFE” staan er ook meer radiocredible songs op het album en het ruim 13 minuten durende “ANCESTRAL” zal het hart van de pure progressieve rock fan sneller doen kloppen. Met het schitterend melodieuze “HAPPY RETURNS” en “ASCENDANT HERE ON…” wordt het album in stijl en met een positieve vibe afgesloten. “HAND.CANNOT.ERASE” is een werkelijk subliem album waarin Wilson zich wist te overtreffen. Het in 2017 “TO THE BONE” was een meer song gerichte plaat en naar verluidt werkt hij momenteel aan een nieuw album. Het zou bij Steven Wilson passen als hij met iets compleet nieuws zou komen, want dat is wat progressieve muziek is. Jezelf elke keer weer uitdagen en zoeken naar andere muziekstijlen en dat maakt van hem de “Koning, Keizer en Admiraal” van de progressieve rock!

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
BoyOnHeavenHill schreef:
[...] op de een of andere manier heb ik met deze plaat geen emotionele klik. [...] Hand. klinkt op sommige momenten gewoon kil en afstandelijk, net zoals het jaren-90-werk van King Crimson waar het me soms aan doet denken. [...] ik [krijg] teveel het gevoel dat Wilson hier bewust een meesterwerk wilde maken, en dan hoor ik teveel bedachtzaamheid (en ga ik me ook storen aan de de echo's van King Crimson, Pink Floyd en Rush). [...]
Wat er kan gebeuren als je een plaat even rust gunt. (Nou ja, even, vijf jaar om precies te zijn, maar goed.) Alle bezwaren zijn als sneeuw voor de zon weggesmolten, en ik hoor alleen nog maar de veelzijdigheid, de muzikaliteit en de emotionaliteit. Formidabele plaat, en wat mooi dat zo'n intense en niet echt makkelijke plaat toch zó breed gewaardeerd wordt dat hij op nummer 40 van de MusicMeter-top-250 staat. (Van *** naar *****.)

Gast
geplaatst: vandaag om 22:43 uur

geplaatst: vandaag om 22:43 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.