menu

Siouxsie and the Banshees - Kaleidoscope (1980)

mijn stem
3,86 (153)
153 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Polydor

  1. Happy House (3:53)
  2. Tenant (3:41)
  3. Trophy (3:16)
  4. Hybrid (5:32)
  5. Clockface (1:53)
  6. Lunar Camel (3:01)
  7. Christine (2:59)
  8. Desert Kisses (4:15)
  9. Red Light (3:22)
  10. Paradise Place (4:34)
  11. Skin (3:51)
  12. Christine [Warner Chappell Demo Version] * (2:02)
  13. Eve White / Eve Black [Warner Chappell Demo Version] * (1:59)
  14. Arabia [Lunar Camel) (Warner Chappell Demo Version] * (2:54)
  15. Sitting Room [Warner Chappell Demo Version] * (1:26)
  16. Paradise Place [Warner Chappell Demo Version] * (2:28)
  17. Desert Kisses [Polydor Demo Version] * (4:23)
  18. Hybrid [Polydor Demo Version] * (5:43)
  19. Happy House [Polydor Demo Version] * (5:26)
  20. Israel [7" A-Side] * (5:00)
toon 9 bonustracks
totale tijdsduur: 40:17 (1:11:38)
zoeken in:
3,5
Christine!!!!

The strawberry girl...prachtig.

avatar van MartinoBasso
4,5
En Happy House natuurlijk ook. Schitterende cd, maar Juju, de opvolger is nog beter vind ik persoonlijk.

avatar van IMPULS
3,5
Nah, beiden kunnen wel wedijveren met elkaar. Songmateriaal is boeiend en -net als bij Juju- constant in kwaliteit.

avatar van Premonition
3,5
Kaleidoscope is de poppy kant, Juju de donkere kant van SIouxsie. Juju is wel de betere.

avatar van sq
4,0
sq
Hierop staan natuurlijk wel Siouxsies grootste hits, maar toch draai ik dan meestal de singletjes. Verder vind ik van dit album Red Light zeer mooi, en de rest bepaald minder. Ook Paradise Place, dat wel vaak in live-sets heeft gezeten raakt mij niet echt.

JuJu vind ik ook beter, maar dat was al wel duidelijk.

avatar van beruk
4,0
Op een na favo plaat van Siouxsie (JuJu is toch wel het hoogte punt). Met happy house (ook als MP3 op mijn telefoon) en Christine als pareltjes

avatar van orbit
4,0
Ik vind Juju ook stukken beter Hierop staan wel wat leuke oude hits, maar als geheel toch wat verouderd.. alhoewel dit soort muziek nu natuurlijk weer heel hip is als remix op een electroclash avondje

avatar van MartinoBasso
4,5
Ik heb nog een halfje bijgegeven aan deze. Ik kan hier geen slecht nummer op terugvinden.

avatar van freddze
4,5
Als je de lyrics van Happy House hoort ("This is the happy house-we're happy here in the happy house oh it's such fun"), denk je: 'Hé, wat een vrolijk nummer"!

Tot je weet dat het nummer compleet ironisch is opgevat en dat je dus alles precies het tegengestelde moet interpreteren. Dit kan ook duidelijk worden afgeleid aan haar manier van zingen en ook door wat ze zingt in het laatste zinnnetje:
"To forget ourselves and pretend that all is well and there is no hell"

En als je naar 't clipje kijkt, kan je 't natuurlijk ook afleiden:
- haar gelaatsuitdrukking, vooral als ze "we're happy here, oooohow" zingt
- haar niet echt opgewekte danspasjes
- etc...

avatar van jellorum
Geen plaat om zomaar even als achtergrond muziek op te leggen, daarvoor vergt ze te veel van je. Maar dat zijn juist de leuke platen. Ik kan hier ook geen enkel echt minder nummer op vinden. Toch schat ik The Scream en Juju ietwat hoger in.

Thunder
Mijn favouriete Siouxsie plaat. Deze plaat heeft zo'n eigen fragmentarische sfeer, daar kunnen zelfs Juju en A kiss in the dreamhouse niet tegen op. Onheilspellend, verstild, dreigend en bloedmooi. Vooral Siouxsie's vocalen zijn hier beter dan ooit en ook het intreden van de ritmebox en geluidseffecten doen het goed hier.

Vooral Tenant, Lunar Camel, Hybrid en Desert Kisses zijn bijzonder. Erg trippy ook. Een zwaar onderschatte plaat, deze. Mooi voor een eenzame mistige nacht.

Ps: Juju wordt vaak gezien als het donkere zusje van deze, maar ik ben ervan overtuigd dat deze plaat onderhuids toch minstens zo donker is, of misschien zelfs donkerder.

Mordor
Desert kisses, Christine en vooral happy house zijn stuk voor stuk nummers met een duistere ondertoon. Ik kan dit album ook erg waarderen naast Juju. Siouxsie koningin van de Wave.

avatar van trebremmit
4,0
Prachtig album van de Banshees, heerlijk donker.

avatar van Hang_the_DJ
4,0
Mooie plaat van Siouxsie. Ik vind Clockface ook een klasse nummer. Lekker sinister sfeertje met die heerlijke zang van Siouxsie erbij. Als dat nummer opstaat kan ik het toch echt niet nalaten om flink mee te 'woohoohoo-en'!

Alleen wat zijn die extra's op dit album hier een doffe ellende zich! De kracht uit een nummer als Christine gaat totaal verloren in die beroerde versie die hier op het tweede deel van de remaster staat.

avatar van Lennonlover
3,5
Ik ken Juju al een paar jaar en ik vind het een geweldige plaat. Bij de topic van het bovengenoemde album werd er soms verwezen naar andere platen van deze band. Heb wat researchwerk gedaan en kreeg veel zin me verder in deze band te gaan verdiepen.

Na Juju is dit toch een ietwat andere, minder drukke ervaring bij een eenmalige luisterbeurt. Er zit heel wat lekkers in en dit geeft zin tot meer. Voor morgen en de volgende weken heeft deze nog zeker een pak luisterbeurten tegoed. Die sound van prille new wave en de voorzichtige elektronische geluiden (The Cure) van eind seventies, begin eighties vind ik geweldig.

Ik sluit met deze plaat af voor vanacht. Saluut en de kost!

avatar van joko16
met een paar briljante nummers.

avatar van orbit
4,0
Deze ook maar eens aan een herbeluistering onderworpen, zit hier een proefschrift voor iemand te schrijven en dan wil je nog wel eens wat muziek op de achtergrond voor bij de statistiek
Ik heb deze aanvankelijk ook niet helemaal juist beoordeeld blijkt nu. Siouxsie is toch een band waar ik het een tijdje moeilijk mee heb gehad. Voornamelijk door de stem van Siouxsie zelf, maar ook een beetje door hun goofy liedjes zo nu en dan. Tis niet altijd even steady wat ze uit hun mouw schudden.. toch is die lichte psychedelica nu precies wat ze met mijn favo band nr 1 gemeen hebben, dus wtf? Zou ik alles van S&tB niet véél beter moeten vinden dan, zeker als ze ook nogal symbiotisch met elkaar optrokken en meerdere platen van elkaar hebben ingespeeld? Deze plaat beluisterend vallen me inderdaad wel weer de overeenkomsten op, met name met Robert Smith's latere psychedelische uitstapjes en ook het creatieve gebruik van drums en drumpatronen is iets wat beide bands bindt en onderscheidt van vele matte wave actjes. Maar waar je bij Smith naast die leuke muzikale details een frontale aanval op je gevoel ervaart, een bepaalde beklemmende melancholie of juist oprechte woede en verbittering.. is deze Siouxsie Sioux toch slechts bij vlagen in staat om het gevoel te beroeren. Het is allemaal vanuit grote hoogte en een geïsoleerde ivoren toren dat het leven wordt geobserveerd en geanalyseerd. Samen met de muziek die, hoewel niet slecht en zeker creatief bij momenten, nogal afstandelijk klinkt maakt dat dat mijn liefde voor mooie Siouxsie maar niet echt wil ontvlammen.
Ook op deze plaat weer genoeg te genieten, de heerlijke drumpatronen halverwege van Red Light met die gave fotocamera geluiden! Het onvervalste pre-Guthrie Cocteau Twins gitaargeluid van Desert Kisses (Cocteau Twins hadden wel wat nummers aan deze band mogen opdragen in hun begintijd!!). Na wat research snap ik ook waarom de gitaar zo vet klonk vanaf deze plaat bij S&tB: John McGeoch was een heus gitaarvirtuoos! Werd een tijdlang als het beste sinds de mastodonten als Jimmy Page e.d. beschouwd, zeker één van de beste van zijn generatie.. feiten onderzoek doet toch af en toe wonderen Het heerlijke zwarte sarcasme van Happy House is natuurlijk niet te missen, en toch aanstekelijke opener. Aanstekelijk is trouwens ook het heftige drumwerk van afsluiter Skin, het lijkt bijna een pre-Ministry "Burning Inside", zoals industrial uiteraard een ander genre is dat is aangewakkerd door new wave helden zoals Siouxsie. Er zit een heerlijke duistere spanning in Tenant met een zeer vet synthgeluid beladen! Eén van de toppers op deze plaat. Helaas staat er ook net iets teveel matig spul op deze plaat, Trophy, Clockface, Lunar Camel en het langdradige Hybrid zou ik al snel tot skipnummers bombarderen. Zonde, maar je kan niet alles koesteren in het leven. Zeker een halve ster erbij in elk geval!

avatar van wibro
4,0
Van Siouxsie c.s. kende ik tot sinds kort alleen het album "Tinderbox". Ik ben er nooit toe gekomen andere albums van deze Londense band te beluisteren, wat waarschijnlijk ligt aan het feit dat ik Siouxsie's album "A Kiss in the Dreamhouse" dat ik ooit een keer in 1982 als welkomsgeschenk van "Oor" gekregen heb totaal niet kon waarderen. Maar goed, dit album kan ik in ieder geval wél waarderen. Het klinkt in zijn geheel erg goed, hoewel het laatste nummer - ik was daar niet erg enthousiast over - mij met moeite er van kon weerhouden geen 4 maar 3½ ster voor dit album te geven.

4,0*

avatar van pygmydanny
4,5
Wie mee wil stemmen, stuurt me zijn/haar Siouxsie And The Banshees Top 5 via privébericht voor maandag 24 januari 20.00u.

De uitslag vind je daarna hier:


Muziek >> Toplijsten en favorieten >> New Wave top 5 nummers

Ook mag je me 1 suggestie voor de volgende new wave top 5 sturen.

Deze artiesten zijn al geweest:

The Chameleons, The Cure, Talking Heads, The Sound, Echo And The Bunnymen, XTC, The Stranglers, The Smiths, Comsat Angels, Cocteau Twins, Wire, Dead Can dance, A Certain Ratio en Joy Division

avatar van deric raven
4,0
De punk heeft de muziekwereld totaal veranderd.
In een paar jaar tijd is Hotel California tot de grond toe afgebroken.
Gekraakt, en vervallen tot een junk pand.
Verslaafden worden bediend door een leverancier van de nodige verboden middelen.
This Is The Happy House.
Siouxsie Sioux wurmt zich als Kaa, de slang uit Junglebook om je heen.
Haar stem heeft hetzelfde hypnotiserend effect als zijn doordringende ogen.
Overgave.
Haar status als ijskoningin wordt op Kaleidoscope perfectioneert.
Vanaf heden zal haar imperium opgebouwd worden.
Israël is de definitieve doorbraak naar het gothic publiek.
Jim Morrison was de Lizard King.
Siouxsie Sioux vanaf heden de Snake Queen.

avatar van Alicia
4,5
Tis heel lang geleden dat ik dit album gedraaid heb, maar de meeste liedjes op deze schijf blijven toch erg goed na al die jaren. Ja, dit is weer een van die albums die per ongeluk is 'kwijtgeraakt' tijdens de woeste en nu zeer betreurenswaardige opruiming van bijna al het vinyl, ook al weer jaren geleden.
Maar Kaleidoscope komt terug in de platenkast!

avatar van RonaldjK
3,5
De dorpsfonotheek bezat twee platen van Siouxsie and the Banshees: deze verzamelaar (daarover snel meer) en Kaleidoscope van het jaar ervoor. Hiermee leerde ik de groep kennen.
Ik wist dat de dame aanwezig was bij de start van punk in het najaar van 1976 in Londen, al spoedig zelf muziek was gaan maken met haar Banshees en dat dit hun derde album was, verschenen in de zomer van 1980. Ook werd de naam van Robert Smith nogal eens in één adem met die van haar genoemd.
Swie Tio vond in Oor (even scrollen) dat de band na een mindere voorganger zijn kleurenpalet uitbreidde met dit plaatje. Ik kende de voorgangers niet, maar was heel nieuwsgierig. Wat me opviel was dat de plaat verscheen bij het keurige Polydor, net als de muziek van bijvoorbeeld Abba.

Bassist en kernlid Steven Severin gebruikt veel flanger (of is het chorus?) bij zijn vier snaren, waar nadrukkelijk new wave klinkt en Siouxsie Sioux nogal eens monotoon zingt. Het zorgt voor een bezweerderige sfeer; althans in mijn puberbrein, een associatie die is blijven hangen.
Voorbeelden hiervan zijn op de A-zijde Tenant, het met een saxofoon gelardeerde Trophy en het langzame Hybrid, dat langzaam wordt uitgebouwd. Dit met het tegendraadse gitaarwerk van John McGeoch, die ook verantwoordelijk is voor enkele toetsen- en saxofoonpartijen, waarmee zijn invloed op dit album groot is. Het nummer lijkt met zijn vijfeneenhalve minuut wel één grote inleiding op het korte Clockface (nog geen twee minuten), dat een heerlijke opwarmer zou kunnen zijn van om het even welk evenement. Mijn grootste favoriet van deze schijf!
Op het wat dromerige Lunar Camel klinkt een drumcomputer, zodat drummer Budgie na het programmeren een kop thee kon gaan drinken. Ik vergeet bijna de single die de A-kant aftrapte: op Happy House moet hij juist hard aan de slag met repetitieve partijen in een melodieus nummer. Siouxsie heeft een vrij zware stem maar kan ook ijl zingen; het is altijd weer afwachten wat ze doet, wat veel variatie brengt.

Hetzelfde geldt voor het beste nummer van de plaat dat de B-kant aftrapt: Christine met zijn heerlijke akoestische gitaar; ik moest indertijd aan The Cure denken. Dan krijgen we weer droomwave met Desert Kisses, één van de betere nummers in die richting op Kaleidoscope. In Red Light klinkt weer een eenvoudige drumcomputer, slim geflankeerd door de geluiden van een fotocamera; het past bij de tekst over een fotomodel. Met het sterkere Paradise Flat wordt afgesloten, Siouxsie zingt en ladadadumt in haar unieke stijl.
Op streaming vind ik geinige demo’s als bonus, leuk om deze ruwe versies te horen; afkomstig van de 2006-editie.

Voor mij is dit een 7,5 wat ik in drie sterren vertaal. Aanbevolen voor iedereen die interesse heeft in een eigenzinnig bandje dat laat horen hoe lekker new wave kan zijn. Wat verscheen er toch veel goede muziek in dat jaar! En dat ervoor. En dat erna. En en en... Leve new wave!

Gast
geplaatst: vandaag om 23:25 uur

geplaatst: vandaag om 23:25 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.