David Bowie - Station to Station (1976)

Deze heb ik er inmiddels nu ook bij. Het eerste nummer begint gelijk al bizar, deed hem er in de auto in en dacht dat er wat aanschaafde, maar het was gelukkig de cd die ik hoorde. Best een bijzonder nummer met meerdere lagen. De rest van de nummers klinkt ook prima, maar hoor het meesterwerk er nog niet zo in. Deze mist t.o.v ziggy stardust het vlotte, het puntige en de energie. Wel heeft hij hier inmiddels zijn mooiere lagere zangstem. En low vind ik ook beter, vooral dan vanwege de fantastische instrumentale tacks, maar als geheel album heeft low iets magisch en ongrijpbaars, en deze niet.

Heb dan ook nog blackstar die ik ook beter vind dan deze, vooral qua intensiteit.

Misschien is dit ook wel meer een groeialbum dan die andere 3 die nog moet rijpen, maar voorlopig beluister ik die andere 3 liever.

Nogal ja. Laat 'm nou eerst maar een tijdje op je inwerken, komt 'ie vanzelf bovendrijven. Wedden?

Op dit album staat sowieso het beste nummer van de man: golden years! Heerlijk.

Dit is mijn eerste 'oude' Bowie, voorheen had ik alleen maar The Next Day (kom ik maar met moeite doorheen) en Blackstar (geweldig!). Het titelnummer hakt er meteen stevig in, denk dat ik die vandaag al wel tien keer gedraaid hebt. De rest kan daar voor mijn nog niet aan tippen, maar dat zal ongetwijfeld wel goed komen.

Lang links laten liggen, omdat de 1e luisterbeurt tig jaar geleden me schijnbaar niet beviel?
Vreemd,want de periode die hierna kwam vind ik altijd de meest interessante platen van Bowie, minder toegankelijke nummers maar er valt veel meer te beleven. Voor mij dan, want ik verkies normaal niet zo snel kraftwerk ipv akoustische gitaren. Maar deze plaat past er mooi bij.

Nu stijgend als opkomend favoriet Bowie album. Wild is the wind vind ik prachtig, alhoewel het allerlaatste stukje iets veel is.
Word on a wing , ja die is geweldig. Ik ken niet veel nummers zo emotioneel gezongen. Het begint met een vrolijk deuntje en dan, hoe hij dat stuk zingt : Just because I believe don't mean I don't think as well
Don't have to question everything
in heaven or hell
en dan
Lord, I kneel and offer you
my word on a wing
And I'm trying hard to fit
among your scheme of things . Zo vol emotie. Naar ik gelezen heb een roep om hulp in zijn uber drugs versnuiving. Waar of niet, prachtig dat zeker. Schuift zo aan bij slip away in mijn meest favoriete Bowie nummers.

Ook in het titelnummer valt veel te beleven, ook weer een twist erin. Veel gekke teksten (Iggy's vriendin wordt schijnbaar opgegeten door de tv) Vanuit cocaine perspectief maakten ze zelden zo'n mooi album.

5 sterren

Na het dansbare Young Americans besloot Bowie dat het weer eens tijd was voor wat vernieuwing, niet alleen qua muziek maar ook qua uiterlijk. Met dit album introduceerde hij zijn nieuwste persona 'The Thin White Duke een persona zonder echte emoties. Tijdens de opnames van deze plaat leefde hij op een dieet van melk, paprika's en cocaïne waardoor hij ook zo dun was ten tijde van dit album maar om eerlijk te zijn vond ik Bowie er hier niet eens zo slecht uitzien, misschien was ie wel helemaal fucked up hier, maar de stijl die hij had ten tijden van dit album vind ik zo cool; gilletje, haar slicked back hij leefde totaal in zijn nieuwste persona dat hij verzonnen had. Later in een interview ergens in de jaren 90 heeft ie nog gezegd dat hij nooit wist dat ie personages speelde, hij dacht daadwerkelijk dat ie zijn alter ego's zelf was. Terug naar het album...

1. Station to Station - Na ruim 4 minuten het geluid van een stoomlocomotief die op gang aan het komen is introduceert Bowie zijn nieuwste persona van het eerst; The return of the Thin White Duke
throwing darts in lovers eyes En naarmate het nummer eigenlijk rustig voorgezet word komt daar na 5 minuten de meest geniale bridge die ik ooit heb gehoord. It's not the side-effects of the cocaine
I'm thinking that it must be love wat eigenlijk al genoeg zegt hoe zwaar naar de klote Bowie was ten tijden van dit album, het feit dat hij de opnames van dit album niet eens meer kon herinneren zegt al genoeg.

2. Golden Years - Heerlijk nummer, veel toegankelijker dan het titelnummer en het swingt als een malle, waarschijnlijk een van m'n meest favoriete Bowie singles.

3. Word on A Wing - Ja, deze is geweldig. Bowie's stem op z'n best.

4. TVC 15 - Heerlijk gefreakt nummer. Tijdens een avond drugs gebruiken samen met Iggy Pop geloofde Iggy erin dat de tv zijn vriendin opslurpte en zo kwam Bowie met het idee voor dit nummer. Echt te bizar voor woorden. Klinkt zowat griezelig als je de achtergrond van dit nummer weet.

5. Stay - Net zo'n toegankelijk nummer als een Golden Years in mijn optiek. Lekkere gitaar ertussendoor.

6. Wild is the Wind - Ik wist eerst niet eens dat dit een cover was. Het is zo anders dan de rest van dit album en daarom zouden mensen dit misschien als een minder nummer kunnen zien maar niks is minder waar naar mijn mening. Met zoveel emotie gezongen waardoor het juist misschien heel goed in dit album past omdat deze plaat 1 brok emotie is. Na dit album vernietigde Bowie zijn laatste persona en besloot dat het tijd was om de personages voor eens en voor altijd achter zich te laten wat je ook weer hoort in de opvolger Low in het nummer What in the World; Oh what you gonna say to the real me? De periode waarin Bowie eindelijk 'zichzelf' was en durfde te zijn.

Word on A Wing, inderdaad prachtige en moeilijke stem. Probeer zijn stem altijd na te bootsen in zijn nummers maar Word On A Wing ..ik geraak er niet. Net als andere nummers op dit album. Wilt wel zeggen dat het vocaal voor mij het sterkste album is van Bowie.

beste Bowie-nummers (per al...

Vaak wordt "Wild is the wind" genoemd als beste nummer, maar er zijn meer kandidaten: de titelsong, "Word on a wing" en 'Stay' natuurlijk.

En wat te denken van het titelnummer???? ( Vooral LIVE met de gehele band van Todd Rundgren in de begeleiding is top(!))

En zo is het. 1 van de beste openingstracks ever.
Ik werd echt omver geblazen toen ik dit voor het eerst hoorde.
3 verschillende stukken in 1 song en loopt verbijsterend soepel in elkaar over.
Briliant nummer.
Sowieso een plaat die gewoon helemaal af is.

Wild is the wind is wel goed gezongen, maar het nummer zelf is niet zo fascinerend of baanbrekend als de rest. De intro van het album doet het 'm voor mij met een gitaarpartij alsof de beste man er bovenop is gaan liggen zoals Prince (niet zo prinselijk) het ook wel eens deed (nog voor Purple Rain). Ik heb me er verder niet in verdiept, het is zoals ik het hoor. Die stoomtrein had niet persé gehoeven. Live vaak nog beter. Heeft hij dit met Reeves Gabrels dit ook eens gespeeld?

It's not the side-effects of the cocaine
I'm thinking that it must be love
It's too late to be grateful ...

Tussen de tikken en de krassen van de orginele lp herken ik nog steeds een pareltje.....

Geweldig album, gewoon geweldig.

Mooi, dat je dit als vijftienjarige omarmt!
Goede smaak in ieder geval.
Schroom vooral niet om in je eigen woorden verslag te doen.

En welkom trouwens.

Smaak van papa, lijkt mij zo. Is niks mis mee, je moet ergens beginnen tenslotte.