David Bowie - Station to Station (1976)

Station to Station; de plaat die bij veel liefhebbers ontzettend hoog staat aangeschreven. Dat wekt verwachtingen. De titelsong kent een lange opbouw, maar klinkt mij niet dermate spannend in de oren dat het mij meeneemt naar een onbekende maar boeiende bestemming. Dat verandert ook niet als Bowie invalt. Halverwege het nummer verandert de toonzetting en maakt het geheel een vrolijke indruk. Zeker niet slecht gedaan maar de insteek van de song pakt mij niet in. Golden Years, aardig, vaak gehoord en de song zit degelijk in elkaar. Een favoriet van mij zal het echter nooit worden. Word on a Wing maakt wel indruk, al meanderend croont Bowie zich door deze track, gevarieerd en fraai. TVC 15 steekt inventief in elkaar met veel overgangen en details, desalniettemin ervaar ik zanglijn als vervelend en komt de song voor mij niet echt tot leven. Stay draait veel om percussie en het stoeien met ritmes, een sterk geheel hoewel het nummer onnodig lang wordt uitgerekt voor mijn gevoel. Met een cover van Wild is the Wind sluit Bowie de plaat af; in dit geval is het een prachtige versie. Stemmig van aard, een fraaie opbouw en langzaamaan zwelt het nummer aan. Een uitstekende keus. Conclusie; ik ga niet mee in de jubelstemming die rond deze schijf hangt. De titelsong vind ik een ronduit vervelende track en dan heb je al 1/3 van de speelduur te pakken. Hier en daar een aardige track maar net als bij het alom geprezen Hunky Dory, ervaar ik ook deze worp als mager, klaarblijkelijk vormt ook deze plaat een geschenk dat ik ooit nog zal moeten ontvangen.

Tussenstand:

1. Aladdin Sane
2. Ziggy Stardust
3. Diamond Dogs
4. Young Americans
5. The Man Who Sold the World
6. Space Oddity
7. Station to Station
8. Hunky Dory
9. Pinups
10. David Bowie

@milesdavisjr. Mooi verhaal hoor, maar mijn keuze is en blijft toch echt dat Station to Station 5***** verdient. Bij mij was Aladdin Sane mijn eerste Bowie aankoop, maar die vind ik wel goed, maar niet beter dat S t S. Zo zie je maar dat over smaak niet te twisten valt......

N.a.v. dit topic beluisterde ik dit album.

David Bowie is er nu nog een keer in de lijst. Dit album kende ik nog niet. Dit album geeft mij meteen gemixte signalen af. Het begint allemaal zo goed met het sterk opgebouwde Station to Station, het funky Golden Years en het sterk gezongen Word on a Wing. Maar TVC 15 vind ik een stuk minder. Stay grooved dan weer wel terwijl ik de cover van Wild is the Wind niet heel bijzonder vind. Geef mij dan maar de versie Nina Simone (ook niet het origineel) van die song maar.

Op de één of andere manier heb ik David Bowie altijd wat links laten liggen.
Ten onrechte besef ik nu, want de man heeft een aantal mooie albums gemaakt.
Ben dus kortgeleden begonnen met een inhaalslag.

Dit album heb ik dus kort geleden aangeschaft en ben er onder de indruk van. Fantastisch openingsnummer, die ondanks de lengte, totaal niet verveelt.

Dan moet je de 2010 Harry Maslin Mix van dit album eens beluisteren en dan vooral Stay! Het is een heerlijke rocker geworden in deze mix.
Overigens vind ik Wild Is The Wind betoverend mooi. Ogen dicht liggend op de bank en dan dit nummer tot je nemen.

Vandaag de perfecte cover-playlist aan t maken. Wild is the wind kan niet ontbreken. Wat Bowie daar met zijn stem doet is ontzagwekkend en zeker naar gelang zijn toenmalige toestand: van D3 naar B4 alsof het niets is.

Eigenlijk kan ik pas écht horen hoe goed dit album is wanneer ik de middelste vier nummers draai, want wanneer ik de plaat als geheel beluister ben ik zó onder de indruk van het epische openingsnummer en het zeldzaam ontroerende slotnummer dat de rest daar een beetje bij verbleekt. En dat is zonde, want naast de swing van Golden years hoor ik hier een album waarop Bowie zijn beide stergitaristen zóveel ruimte geeft dat ik dit bijna een hardrockplaat zou noemen als Bowie niet zó lastig te categoriseren zou zijn dat zijn muziek per definitie niet in hokjes of genres te vangen valt. Wat met name Earl Slick op met name TVC15 en Stay laat horen plaatst hem wat mij betreft meteen op hetzelfde niveau als Mick Ronson, en dat Carlos Alomar daar eveneens thuishoort was mij al langer duidelijk.
        Om meerdere redenen heb ik dit album altijd met SF geassocieerd: omdat Bowie in deze tijd The man who fell to earth filmde, omdat er even sprake van was dat dit album daar de soundtrack van zou zijn, omdat Bowie al sinds Ziggy Stardust iets buitenaards aankleeft, omdat ik de afkorting "TVC15" om onduidelijke redenen een tijdlang heb geassocieerd met een satelliet, en omdat de sound van dit album zó far-out is dat het soms klinkt alsof de musici op een andere planeet staan te spelen. Kortom, een unieke en briljante plaat waarop Bowie de huid van Young Americans als een slang heeft afgelegd en in een nieuwe incarnatie een nóg hoger niveau bereikt.
        Overigens was dit de eerste hoes waarop ik de naam van Carlos Alomar tegenkwam, maar omdat de namen van de muzikanten (en hun instrumenten) hier zonder spaties aaneen worden geschreven, heb ik jarenlang in de veronderstelling geleefd dat de goede man Carlo Salomar heette...

Kan me nu nog herinneren dat ik met 2 LP`s thuiskwam.
De ene was Station to station de andere was Hotel California .
Die laatste was veel te country voor mij achteraf, maar goed.
Aladdin Sane kan hij niet evenaren, maar dat hoeft ook niet.
Het is moeilijk te begrijpen hoe goed deze eigenlijk ook weer was.
De seventies blijven het beste hoofdstuk van Bowie , evenzo de Stones voor mij.
Als de bliksem naar de platenzaak als die 2 een nieuwe LP uitbrachten in die tijd.
Mooi dat ik er middenin stond toen.

Een van de betere platen van David Bowie!