Keane - Under the Iron Sea (2006)

Vind dit album toch wel wat minder als Hopes and Fears. Waar dat aan ligt? Ik weet het niet, het is meer een gevoelskwestie. Het pakt me minder. Maar ja, wat is een halve ster ook voor een verschil?

Waar het mierzoete Hopes And Fears niet iedereen kon bekoren mag je na hun tweede album wel stellen dat Keane een band is voor een groot publiek.

Under The Iron Sea is een album dat zowel de romantische zielen als de alternatieve muziekliefhebbers zal aanspreken. Keane klinkt ouder, wijzer en geloofwaardiger.

De overheerlijke maar onbevangen liedjespop van het debuut klonk vooral als een verzameling hitsingles, Under The Iron Sea vormt als album meer een geheel.

De weg naar de altijd moeilijke tweede ging niet over rozen. Het succes kende zoals vaak een keerzijde. Drugs & Drank. Keane strandde bijna in de wereld van de rock n’ roll. Exit youth.

De kille sfeer en de sombere woorden van Tom Chaplin getuigen van de moeilijk periode die de band achter zich liet. De liedjes zijn wat minder licht verteerbaar, maar nog steeds even prachtig.

Het koele Atlantic is bombast zonder ruimte voor een vleugje luchtigheid.

Het U2-achtige Is It Any Wonder en Crystal Ball zijn de bekende hitsingles,

Het prachtige Nothing In My Way bezorgt je vanaf de eerste seconden kippenvel, maar het absolute prijsnummer is A Bad Dream. Wat een nummer!

Zijn er ook minpuntjes? Ja, een paar kleine. Pianoballads als Hamburg Song en Try Again zijn wat aan de slome kant.

Gelukkig zorgt The Frog Prince voor een stijlvol einde.

Het 2e album van Keane is net zo goed als de eerste en bevat ook vele prachtige droevige nummers al 'Try Again' en 'Hamburg Song'.

Heerlijk om naar te luisteren als je in een dip zit en je je wilt laten oppeppen. En opgepept wordt je zeker bij nummers als 'Is It Any Wonder?' en 'Put It Behind You'

Een uitstekend album dat voor mij ook het beste nummer van hun bevat: 'A Bad Dream'. Ik krijg altijd een brok in mijn keel bij dit nummer, zo mooi!

Een klassieker!

Hoewel ik deze minder vind als ''hopes and fears'' geef ik hem toch een goede 4 sterren.

De "moeilijke"tweede,want na het debuut kon het allemaal alleen maar minder worden ,dacht iedereen.Zo goed als het debuut is deze tweede ook niet ,maar Keane blijft fier overeind.Mooie melodieën en rake teksten.Wel moet ik zeggen dat ik dit album een minder lange houdbaarheid vind hebben dan hun debuut,maar al met al zeker niet slecht gedaan.De tekst van A Bad Dream is erg mooi inderdaad en ook Put It Behind You raakt de kern.

Dit was mijn kennismaking met Keane. Ik kende ze natuurlijk al wel van de radio, maar had nog nooit een heel album geluisterd. Viel zeker niet tegen, alleen vind ik de singles wel het beste van het album. Het hoogtepunt is voor mij het overlopen van The Iron Sea naar Crystal Ball.

Beste nummer voor mij is Nothing In My Way. Zat destijds in de soundtrack van een voetbalspel (Fifa 2007) en heb dat nummer toen zo vaak geluisterd, echt geweldig. Sinds het moment dat ik dat nummer hoorde, ben ik Keane wat meer gaan volgen.

Minder dan Hopes and Fears, maar toch aardig. Deze blijft minder hangen en heeft wat minder uitschieters. A Bad Dream, the Frog Prince and Hamburg Song zijn goede nummers.
Put it Behind You en the Iron Sea worden hier als 2 losse nummers gepresenteerd, op de cd zijn ze aan elkaar vastgeplakt

Na de eerste luisterbeurt had ik zo mijn twijfels. Ik vond het debuutalbum van Keane, Hopes and Fears, veel sterker. Dat album wist immers meteen te beklijven. Nu, enkele luisterbeurten later, geniet Hopes and Fears nog altijd de voorkeur, maar het verschil in waardering is aanzienlijk kleiner geworden.

Under the Iron Sea heeft met name een andere toon waar ik even aan moest wennen. Naast het feit dat het bij vlagen elektronischer klinkt, blijkt dit album zwaardere thema's (waaronder oorlog, negatieve kritiek van de pers en vriendschap die op de proef wordt gesteld) aan te snijden, waardoor het bij vlagen wat minder opzwepend klinkt. Niet dat Hopes and Fears alleen maar een blije boel is natuurlijk, maar ik proef op dit tweede album wel wat meer ongenoegen in de songteksten.

Het album bevat popnummers die qua refreinen net zo goed zijn als de singles van het vorige album. Is It Any Wonder? (waarbij ik Achtung Baby flashbacks krijg), A Bad Dream en Crystal Ball zijn daar goede voorbeelden van. Ook Nothing in My Way, Leaving So Soon? en Put It Behind doen het goed. Een van mijn favoriete nummers is echter The Frog Prince. Dat is naar mijn mening een prachtige afsluiter, die zowel muzikaal als tekstueel goed in elkaar steekt. En wat valt de prachtige zang van Tom Chaplin daar op! Nummers als Atlantic, Hamburg Song en Broken Toy zal ik niet gauw afzonderlijk draaien, maar ze zijn niet slecht en binnen dit album hebben ze absoluut hun plaats.

Erg fijne plaat dus weer van deze mannen. Klaarblijkelijk een groeialbum, want ik vind het per luisterbeurt mooier worden. Het zou dus zomaar kunnen dat ik mijn score in de toekomst nog zal moeten aanpassen.

Voor nu alvast 4*

De misschien onvermijdelijke vergelijking met het debuut valt bijna even onvermijdelijk in het nadeel van deze opvolger uit, maar als het publiek niet met Hopes and fears maar via Under the iron sea met Keane zou hebben kennisgemaakt zou dít album misschien wel met dezelfde jubel zijn onthaald – in Engeland hebben beide platen de eerste plaats van de albumlijsten gehaald, en op MusicMeter verschilt de waardering qua stemgemiddelde amper (momenteel 3,59 om 3,53). Het spectrum aan geluiden (de verschillende sounds die Tim Rice-Oxley aan zijn instrumenten ontlokt) is wat breder, de variatie aan nummers groter en de sfeer wat duisterder, maar het belangrijkste is natuurlijk dat het niveau van de nummers eigenlijk onverminderd hoog is – kennelijk is bij Rice-Oxley de bodem van zijn voorraad knappe melodieën nog niet in zicht. Zoals gezegd kan deze plaat nooit meer zó verrassen als het overrompelende debuut, maar verder is dit gewoon een uitstekende plaat met hoogstaande en zeer verzorgde popmuziek.