Madjack71 schreef:
Ik vind het niet slecht, maar het wil mij ook niet geheel het album meeslepen. Tussen How to be dead en Whatever's left merk ik amper dat ik al bij Spitting Games ben aanbeland.
De tracks twee t/m vier klinken in eerste instantie zeker als saaie niemendalletjes. Maar ik heb daar wel een verandering in ervaren naarmate ik wat vaker luisterde. De nummers lijken aan het oppervlak best op elkaar, ik zie het zelf graag als een soort drieluikje. Met name ook omdat er tussen de nrs 3 en 4 helemaal geen stilte valt.
Vanaf Spitting games, naar Chocolate en Run, hoor ik nummers die mijn aandacht trekken en een heerlijk geluid hebben. Het repetitief element heeft daarin een aanvullende waarde. Deze 3 zijn dan m.i ook de grote 3 van het album.
Dat vind ik ook zeker de toppers van Final Straw. Maar ik voeg daar graag nog How To Be Dead en Ways ans Means aan toe. Als ieder nummer van dit niveau was zou dit album een dikke 5* krijgen.
Zo nu en dan eens uit de kast haal opzet, wat ga doen, geniet van de muziek en weer verder ga met mijn leven. Het stopt mij niet in mijn dagelijkse bezigheden, maar stoort ook niet daarbij.
Perfecte omschrijving van dit album
