menu

Blur - The Magic Whip (2015)

mijn stem
3,67 (303)
303 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Pop
Label: Parlophone

  1. Lonesome Street (4:23)
  2. New World Towers (4:02)
  3. Go Out (4:40)
  4. Ice Cream Man (3:23)
  5. Thought I Was a Spaceman (6:16)
  6. I Broadcast (2:52)
  7. My Terracotta Heart (4:05)
  8. There Are Too Many of Us (4:26)
  9. Ghost Ship (4:59)
  10. Pyongyang (5:38)
  11. Ong Ong (3:06)
  12. Mirrorball (3:37)
  13. Y'All Doomed * (3:40)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 51:27 (55:07)
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
4,0
Twaalf jaar wachten en ondertussen getrakteerd op solo-werk, Gorillaz enzovoort.

Liefhebbers van Damon Albarn hadden in principe niks te klagen, maar niks zo leuk als een nieuwe Blur natuurlijk en ook al werd er regelmatig op gezinspeeld, het leek alsof het telkens in de koelkast verdween om er nooit uit te komen. Maar zie: we worden op een koud ijsje getrakteerd! The Magic Whip is nu gewoon een feit.

Het is een redelijk relaxed album geworden met genoeg spannende dingen zoals we van Albarn en de mannen gewend zijn. Hij neemt z'n bagage van alle andere projecten wel degelijk mee, maar nergens voert dat de boventoon. Het is zeer zeker geen 'zie mij eens een hoop gedaan hebben en dat pas ik nu eens toe'.
Heel subtiel hoor je wel wat elementen terug, maar The Magic Whip is toch echt heel duidelijk een Blur album als je het mij vraagt en ik moet onwillekeurig aan The Great Escape denken.
Misschien niet heel opwindend als in 'flinke uitspattingen'. Het klinkt allemaal redelijk bedaard maar beslist niet saai. I Broadcast is zelfs ouderwetse Blur fun en schroeft het tempo wat omhoog en ik vind veel nummers een warm geluid hebben. Als ik dan toch een lekker cliché mag gebruiken: dit is zo'n lekker fris zomerbriesje op één van de eerste aarzelende zomerdagen. Daarmee zeg ik niet dat we een 'tropisch geluid' of iets dergelijks voorgeschoteld krijgen. Dit lijkt me een zeer fijne soundtrack te gaan worden voor het begin van de zomer waar alles nog lekker pril is en we nog een hoop moois voor de boeg hebben. Althans, dat is telkens weer de hoop.

The Magic Whip is zoiets. Typisch Blur: genoeg om eens lekker te gaan ontdekken de komende tijd en als dat dan een beetje gelukt is kan er rustig genoten gaan worden van een band die z'n sporen al lang en breed verdiend heeft maar zeker nog meetelt in het huidige muzieklandschap.

The Magic Whip is een mooie aanvulling op hun discografie. Jammer dat de vinyl-versie zo ongelooflijk duur is.

avatar van HugovdBos
4,0
Bijna twaalf jaar na het laatste album Think Thank verschijnt dan toch nog een nieuw album van de britpop band Blur. Hun grote populariteit gedurende de jaren 90 bracht de band in 2009 weer bij elkaar voor een aantal reünieconcerten. Nadat in 2013 een optreden in Japan werd afgelast besloot de groep de studio in te duiken om nieuw materiaal te schrijven en op te nemen. Later keerde zanger Damon Albarn terug naar Hong Kong om de teksten bij de nummers compleet te maken. Na soloprojecten van bandleden Damon Albarn en Graham Coxon is The Magic Whip de comeback plaat die het viertal opnieuw in de aandacht kan zetten.

Lonesome Street is het openingsnummer en past precies in het plaatje van de band. We begeven ons terug naar midden jaren 90 en horen een pakkende gitaarriff van Graham. Het swingende ritme dat gevuld wordt met synths, fluittonen en wisselende drumritmes komt snel binnenzetten. Maar niets is zo kenmerkend als de zang van Albarn, die de eenzaamheid van het moderne leven beschrijft. In New World Towers komen de tijden van Hong Kong voorbij. We passeren de gebouwen met neonlichten en zien de ene na de andere wolkenkrabber uit de grond schieten. De sfeer wijzigt naar het intieme, met keyboards en de korte aanhalen op de gitaar. Van het ingetogen liedje geven we ons over aan het schurende geluid van Go Out. Deze kenmerkende Blur song begeeft zich tussen krijsende gitaren en een industriële sound. Westerlingen die zich begeven naar de oosterse wereld, het roer omgooiend. De steden verlatend in puin, terwijl ze hun eigen bankbiljetten tellen vanachter hun bureau. Ice Cream Man speelt een videospel, de mensen achterlatend als bevroren nietsdoende wezens. De geluiden van het videospelletje versmelten met het herhalende gitaargeluid tot een klankenspel.

Here comes the ice-cream man at the end of the road
With a wish of his magic whip
All the people at the party froze

Op Thought I Was a Spaceman zweven we door de ruimte tussen de vele sterren door. De plaatsen die we bezoeken maken deel uit van ons leven, maar voelen verder weg dan ooit. Het elektrisch geladen geheel wordt ontwikkeld met synths, keyboards en de klanken van de percussie. Terwijl we steeds verder van huis zijn wordt het alsmaar donkerder om ons heen. Het volume neemt toe en onze wereld lijkt zijn beste tijd gehad te hebben. De muziekstijl wordt behouden in I Broadcast, dat met zijn ruwe klanken de regels en wetten de mensheid laten overnemen. De steden waar niemand meer veilig is en iedereen alles van je weet. My Terracotta Heart begeeft zich dan weer in de emotionele wereld. De melancholische gemoedstoestand laat de diepe dalen van een relatie voelen. De muziek is verfijnt en ingetogen en samenzang van de bandleden maakt de gevoelens rauwer en diepzinniger. De opmars van There Are Too Many of Us begint met de roffel van de drums. De wereldbevolking is alsmaar groeiende, terwijl we streven naar onsterfelijkheid. De levensvragen komen voorbij en we vragen ons af hoelang dit nog goed blijft gaan. De pakkende samenvoeging van synths, drums en gitaren halen deze vragen dichterbij.

There are too many of us
In tiny houses, here and there
All looking through the windows
On everything we share


De basgitaar voert de melodie van Ghost Ship aan. Het funky nummer doet wat treurig aan met zijn tot rust gekomen storm. Hoe de toekomst er in de liefde uitziet lijkt onbeantwoord. De dictatuur van Noord-Korea doet zijn intrede in Pyongyang. We horen de regeringstrein voortredeneren, terwijl de mensen onder druk worden gezet. De grauwe en donkere tonen vormen een wereld waarbinnen niemand veilig lijkt te zijn. De lichten doven en de stad lijkt zich in het duister te hullen. De grote pleinen met daarop de beelden van de leiders volgen je overal. In een achtervolging probeer je te ontsnappen, maar je wordt in de gaten gehouden. Damon heeft de treurnis in zijn stem te pakken, waarbij de rest van de band de grimmige sfeer neerzet. Het duister maakt plaats voor de zon op Ong Ong. De oosterse klanken vermengen zich met de kenmerkende speelstijl van Blur. De korte opleving maakt plaats voor de emoties in Mirrorball. Lopend door een land vol tempels en woeste zeeën zijn je gedachten maar bij één persoon. Alles lijkt even stil te staan, terwijl de gedachtestroom door blijft draaien.

Een comeback maken na al die jaren wachten is geen gemakkelijke opgave, maar met Damon en Graham in de gelederen heeft de band veel kennis en ervaring in handen. Deze ervaring zorgt ervoor dat we naast het bekende bandgeluid een hele lading aan vernieuwende nummers voorbij horen komen. De krachtige gitaarriffs maken plaats voor ingetogen nummers, waar emoties en alledaagse vraagstukken in naar voren komen. Daarnaast is er ook plaats voor ritmische en energieke melodieën die herinneringen aan het bandverleden oproepen. De band bewijst hiermee zich niet neer te leggen bij het herhalen van hetzelfde kunstje en drukt daarmee opnieuw zijn stempel op de hedendaagse muziek.

4*

Afkomstig van Platendraaier.

avatar van deric raven
3,0
Ik dacht even; prima zet van Damon Albarn om zijn nieuwe album onder de naam Blur uit te brengen.
Zouden de overige bandleden bij optredens als animaties het podium betreden?
Gelukkig is dit wel degelijk een echt Blur album geworden.
Ze grijpen regelmatig terug naar de periode waarbij ze de concurrentiestrijd met Oasis aan moesten gaan.
Zeg maar The Great Escape tijd.
Toch klinkt The Magic Whip een stuk luchtiger.
De druk is nu een stuk minder lijkt mij, zelfs ondanks de niet te verwachten comeback.
De gekte van Blur zit wel degelijk in de nummers verwerkt, maar het hoeft weer niet zo artistiek te klinken, dan op het latere werk.
Eigenlijk zijn het bijna allemaal popliedjes.
De balans is perfect, en het geheel laat zich prima als een hecht album luisteren.
Thought I Was a Spaceman vind ik het beste nummer, mooi die Erotic Dreams achtige synthesizer geluiden door het geheel heen.

avatar van erwinz
4,5
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Blur - The Magic Whip - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

In de jaren 60 moest er gekozen worden tussen The Beatles en The Stones, in de jaren 90 tussen Blur en Oasis. In de jaren 60 zou ik het waarschijnlijk moeilijk gehad hebben, maar in de jaren 90 koos ik zonder al teveel moeite voor Oasis.

Oasis maakte in de jaren 90 immers een aantal platen vol memorabele popsongs, terwijl ik in de platen van Blur destijds niet zo heel veel hoorde. Ik ben Blur in een later stadium wel gaan waarderen, al bereikte de band wat mij betreft nooit het niveau van de beste platen van Oasis.

Waar ik altijd moeite had met de platen van Blur, kon ik de soloplaten die verschenen in het leven na Blur wel zeer waarderen. Gitarist Graham Coxon maakte een aantal geweldige platen en ook zanger Damon Albarn maakte uiteindelijk platen die moesten worden gerekend tot de ware krenten uit de pop.

Toch had ik wel wat twijfels bij een nieuwe plaat van Blur. Wanneer leden van een band meer dan tien jaar niet door één deur kunnen, moet er heel wat veranderen om een goede plaat te kunnen maken en hiernaast was het voorlopige slotakkoord van Blur, Think Tank uit 2003, er één om heel snel te vergeten.

Ondanks de vetes die het afgelopen decennium werden uitgevochten, dook Blur eind vorig jaar dan toch de studio in, overigens nadat de band al ruim een jaar had getoerd. De basis voor The Magic Whip werd tijdens de tour van 2013 gelegd, maar de songs werden eind vorig jaar, samen met topproducer en voormalig Blur-producer Stephen Street, verder uitgewerkt.

Mijn verwachtingen met betrekking tot The Magic Whip waren zeker niet hooggespannen, maar toen de plaat zeer positief werd ontvangen door de critici (die momenteel superlatieven tekort komen), werd ik toch nieuwsgierig naar het nieuwe werk van Blur.

The Magic Whip is me zeker niet tegengevallen en hoewel ik het werk van Blur zeker niet als mijn broekzak ken, durf ik wel te beweren dat de band sinds 1991 mindere platen heeft gemaakt dan The Magic Whip (en dan heb ik het niet alleen over Think Tank).

The Magic Whip borduurt deels voort op het werk van Blur uit de jaren 90, maar ook het solowerk van Graham Coxon en Damon Albarn en het werk van Gorillaz (een van de vele projecten van Albarn) hebben hun sporen nagelaten op de nieuwe plaat van de band. Hiernaast citeert Blur meer dan ooit uit de rijke geschiedenis van de Britse popmuziek.

Dit betekent dat Blur aan de ene kant vermaakt met popmuziek die ooit Britpop werd genoemd, maar ook kan worden omschreven als muziek die voortborduurt op de grote Britse rockbands uit de jaren 60.

The Magic Whip heeft hiernaast een meer experimentele en vooral ingetogen kant. Hierin klinken de fascinatie van Graham Coxon met psychedelica en de vele flirts van Damon Albarn met wereldmuziek nadrukkelijk door.

De twee uitersten van The Magic Whip staan soms ver uit elkaar, maar ze weten elkaar ook te versterken, wat een plaat zonder zwakke momenten oplevert. Het is opvallend hoe hecht en ontspannen Blur op The Magic Whip klinkt. Blur klinkt op haar nieuwe plaat gedreven en slaagt er in om alle puzzelstukjes op de juiste plek te leggen.

Natuurlijk zijn het geweldige gitaarspel van Graham Coxon en de herkenbare zang van Damon Albarn de belangrijkste bestanddelen op de nieuwe plaat van Blur, maar ook de rest van de band en producer Stephen Street dragen zeker bij aan het bijzonder fraaie resultaat, waarbij de fraaie elektronica een speciale vermelding verdient.

Blur slaagt er in om op The Magic Whip steeds weer net wat anders te klinken, wat een veelkleurige plaat oplevert. Het is een plaat die afwisselend vermaakt, intrigeert en benevelt. Het is ook een plaat die nog heel lang nieuwe dingen laat horen en het is een plaat die nog heel lang beter wordt. Met name de meer ingetogen tracks blijken kunststukjes vol verrassingen.

Vanwege de status van Blur werd The Magic Whip al bij voorbaat uitgeroepen tot één van de grote releases van 2015. Er zijn niet veel bands die dit na een lange afwezigheid waar weten te maken, maar Blur slaagt er glansrijk in. Vorig jaar haalde Damon Albarn mijn jaarlijstje. Dit jaar reserveer ik alvast een plekje voor Blur. Erwin Zijleman

avatar van herman
3,5
Was wat huiverig na dat geen enkele single me echt wist te pakken. Ik vraag me serieus af of Blur ooit wel eens een mindere single dan Go Out heeft uitgebracht. Maar het hele album klinkt toch zeker niet verkeerd. Lekker landerige sfeer zoals we die kennen van Albarn's projecten. Vooral het middenstuk vind ik erg sterk, met Thought I Was a Spaceman als prachtig hoogtepunt van de plaat.

avatar van west
4,5
Wie had dat ooit a long time geleden gedacht? Een plaat van Blur als één van mijn favorieten van het jaar. En dat voor een (voormalig) Oasis fan. Nu zijn er ook wel redenen voor. Van alle solo projecten ken ik natuurlijk the Gorillaz het beste en die hoor ik gelukkig regelmatig - soms wat meer, soms wat minder - ook terug. Zeker op bijvoorbeeld zo'n geweldig nummer als Go Out. Even wat tekeningetjes erbij en .... Wat een ijzersterke gitaar wordt daar op gespeeld. Die gitaar van Graham Coxon is trouwens over het hele album erg goed. En natuurlijk de (gort-) droge zang van Damon Albarn.

Er staan veel mooie tot geweldige liedjes op deze plaat. Geen één nummer vind ik minder. Favorieten zijn naast Go Out, opener Lonesome Street, het droge Ice Cream Man, het spooky Thought I Was A Spaceman, het mooie My Terracotta Heart, het ware There Are Too Many of Us en het confronterende Pyongyang. Het waanzinnig mooie artwork van de dubbel LP lijkt hierop aan te sluiten, inclusief OBI en kijk vooral eens in de spiegel achterop. Dat kan nooit kwaad, lijkt Blur ons mee te willen geven.

avatar van Manfield
4,0
Met "Lonesome Street" , "Thought I Was a Spacemen", "My Terracotta Heart", "There are Too Many of Us" en "Pyongyang" wist Blur mij aardig te verrassen, zo'n 3,5 jaar geleden. Een project , wellicht meer aansluitend aan de paden die Damon Albarn solo was ingeslagen t.o.v. het oudere blur geluid. Meer elektronisch, dat zeker.
Dit album is lekker afwisselend, soms melancholisch dan weer energiek. Het knappe is dat er niet teveel wordt blijven hangen in het verleden, maar dat de toekomst fier tegemoet wordt gegaan. Ik kan Damon Albarn niet altijd meer volgen, maar waardeer zeker zijn muzikale zoektocht naar een eigentijds geluid en dito invloeden.

avatar van ZERO
4,0
Nadat ik van Blur jarenlang enkel de best of in bezit had, heb ik op vrij korte tijd bijna hun volledige oeuvre ontdekt. Dat heeft me echt aangenaam verrast. Hoewel ik de singles zeker goed vind, mis je met zo'n best of toch voor een deel de veelzijdigheid die Blur als band kenmerkt en ook de evolutie die het geluid van de band heeft doorgemaakt krijg je eigenlijk nauwelijks mee.

Ik denk ook dat het geluid dat Blur op latere albums laat horen me net wat beter bevalt dan de echte britpop die op de eerste albums nog te horen was.

De commentaren dat dit album meer zou weg hebben van het solomateriaal of de nevenprojecten van Damon Albarn vind ik eigenlijk ook een beetje vreemd, want wat mij betreft is dit eigenlijk best wel een logisch vervolg op de richting die de band insloeg vanaf Blur / 13 / Think Tank. Het geheel klinkt misschien wel nog iets meer mellow, de iets hardere uitschieters zijn er wat uit.

Het voordeel hier is naar mijn gevoel dat het album daardoor ook constanter is dan 13 en Think Tank. Zo goed als alle nummers zouden van mij een sterretje kunnen krijgen, afhankelijk van het moment. Maar als ik toch moet kiezen:

Favorieten: Pyongyang, Ong Ong, Lonesome Street

4*

Gast
geplaatst: vandaag om 11:23 uur

geplaatst: vandaag om 11:23 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.