menu

Smashing Pumpkins - Gish (1991)

mijn stem
3,93 (459)
459 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Hut

  1. I Am One (4:07)
  2. Siva (4:20)
  3. Rhinoceros (6:32)
  4. Bury Me (4:48)
  5. Crush (3:35)
  6. Suffer (5:11)
  7. Snail (5:11)
  8. Tristessa (3:33)
  9. Window Paine (5:51)
  10. Daydream (3:08)
  11. Starla [2011 Mix] * (11:01)
  12. Siva [Peel Session] * (4:49)
  13. Honeyspider [Reel Time Demos / 2011 Mix] * (2:54)
  14. Hippy Trippy [Crush Music Box Demo] * (3:33)
  15. Snail [Live Radio Performance] * (5:48)
  16. Plume [2011 Mix] * (3:34)
  17. Bury Me [Reel Time Demos / 2011 Mix] * (4:48)
  18. Day Dream [Old House Demo] * (2:05)
  19. Tristessa [Sub Pop Single / 2011 Mix] * (3:48)
  20. Girl Named Sandoz [Peel Session] * (3:35)
  21. Jesus Is the Sun [Apartment Demo] * (2:55)
  22. Blue [Gish Sessions Demo] * (4:07)
  23. Smiley [Gish Sessions Demo] * (3:36)
  24. I am One [Reel Time Demo / 2011 Mix] * (4:21)
  25. Seam [Suffer / Apartment Demo] * (4:09)
  26. La Dolly Vita [Sub Pop Single / 2011 Mix] * (4:18)
  27. Pulseczar [Gish Sessions Demo] * (3:32)
  28. Drown (Alternate Guitar Solo) * (8:17)
toon 18 bonustracks
totale tijdsduur: 46:16 (2:07:26)
zoeken in:
avatar van vin13
4,0
Mijn kennismaking met deze band begon onverwacht op Torhout/Werchter festival waar ze ipv Pearljam(stemprobleem Edie) optraden, ik vond het direct een interessante band en ben ze sindsdien gaan volgen en heb de albums aangeschaft en de geweldige singles voor de B-kantjes. Alleen de laatste jaren wat uit het oog verloren en ken ik de plaat Zeitgeist niet. De dromerige en de aparte stem met goede gitaarpartijen gedrenkte songs spreken mij het meest aan.

avatar van jellorum
Ik merk net dat ik hier nog niet gestemd had. En dat na een volledig weekend Smashing Pumplins luisteren. Deze plaat is in vele opzichten beter dan veel 'grunge' uit die tijd, maar heeft net die genialteit niet van zijn 2 opvolgers.

Joy
aardige van deze plaat

had men het in deze stijl doorgezet (poppy rock/punk?) was er niks aan de hand geweest (kinderliedjesrijmerij die perfect aansluit bij de muziek)

het werd echter nog zwaarder, nog logger en pumpkins werd per plaat sterker en sterker en het werd nog beter en beter

ik bedoel daarmee dat ik deze een duidelijk andere pumkins vind dan later werk

bevalt me echter heel goed

4

avatar van Schizophrenia
Is dit album een beetje in de style van shiva en I am no one?
Met steeds van die lekkere rifjes en knallende solo's tussendoor?
Want het latere werk bevalt me gewoon niet echt, ik heb mellon colli aan geschaft en ik kan er gewoon niet naar luisteren.

Joy
sjah wat kan ik ervan zeggen, je hoort een prille pumpkins , ietwat zoekend maar wel degelijk al een eigen geluid

avatar van Koerok
4,0
Schizophrenia schreef:
Is dit album een beetje in de style van shiva en I am no one?

Ehhhh, dit IS het album van Siva en I Am One!!!

Bury Me is en blijft een van mijn favotiete Pumpkins-nummers. Gewelidige en snoeiharde gitaarsolo. Als ik ergens een gehoorbeschadiging aan heb overgehouden, dan aan dit nummer.

avatar van Schizophrenia
Ik las de track list, maar het kon zijn dat de twee hardste nummers waren en de rest meer zoals de volgende cd's zijn. Soft en suf!

Joy
pumpkins suf en soft?

avatar van Schizophrenia
Ja ik vind het werk dat ik van de Pumpkins ken, suf en soft..

Joy
snap ik niet

de loodzware gitaarmuur ondersteund door dita bass en drum en de venijnige zang van corgan, dat kun je niet echt suf en soft noemen

avatar van Schizophrenia
Sorry, ik heb het al meerdere keren proberen te luisteren, op het mellon collie album bleef ik vaak hangen op disc 2 waar 3 nummers op stonden waar een beetje de vaart in zaten.

avatar van herman
4,5
Ik snap er niets van. Alsof Siva en I Am One zoveel anders zijn dan het materiaal van Siamese Dream en Mellon Collie...

avatar van Schizophrenia
In mijn oren wel, het klonk mij allemaal op disc twee behoorlijk wat softer. Als het wat meer zoals shiver en i am one zou klinken zou ik het denk ik wat leuker vinden, daarbij komt misschien ook nog wel kijken dat ik zijn stem niet zo heel erg mooi vind.

Joy
adore eens proberen

avatar van Koerok
4,0
Nou, niet als hij niet van rustige nummers houdt. Dan kan hij beter b-kantjes-cd 'Pisces Iscariot' eens proberen, met nummers zoals Frail and Bedazzled, Pisant en Hello Kitty Kat....

avatar van Koerok
4,0
Schizophrenia schreef:
Als het wat meer zoals shiver en i am one zou klinken zou ik het denk ik wat leuker vinden..

Shiver is een vrij rustig nummer hoor...

avatar van Schizophrenia
Koerok schreef:
Nou, niet als hij niet van rustige nummers houdt. ..

Ik houd best van rustige nummers, dat vind ik prima, alleen niet op deze Pumkins manier, er zit mij denk ik net wat teveel poepas om heen. Buiten dat vind ik zijn stem in sommige nummers echt een pain in the ass!

avatar van Koerok
4,0
Sorry, maar erg duidelijk ben je niet.
Eerder schreef je toch:
"Ik las de track list, maar het kon zijn dat de twee hardste nummers waren en de rest meer zoals de volgende cd's zijn. Soft en suf!"
???
Daar leid ik toch echt uit af dat je de rustige nummers van de Pumpkins maar niks vindt.

avatar van Schizophrenia
Nee inderdaad, ik houd niet echt van de zachte pumkins, nummers zoals Rhinoceros kunnen me absoluut niet bekeren. Ik vind zijn stem daar ook heel erg iritant er zit dan ook een beetje vaag effectje overheen vind ik, dus sof en suf!

Daar in tegen vind ik Shiva een erg lekker nummer, waar tussen door een lekkere solo word in geklapt. Wat ik alleen op het Mellon Colli album hoor vind ik dus meer in de eerste categorie vallen. Ik mis dus knallers zoals Shiva en I Am One. En die wil ik natuurlijk het liefst op een album..

Dus ik vraag me af staan die op dit album?

4,5
Goede plaat. Rockt lekker een eind los, en Corgan durft vaak ook nog eens een flinke solo door te gooien, wat later wel minder werd (op plaat dan).

4,5
Qua productie toch iets beter dan Mellon Collie. Daar is het songmateriaal wel sterker en is alles soms wat logger en lomper, maar de productie ontkracht dat soms een beetje, waardoor het iets minder dynamisch en soms dof klinkt, dat vind ik hier minder.

avatar van Kaaasgaaf
Iedereen heeft het hier over het door D'Arcy gezongen ''Daydream'' als afsluitende nummer van deze plaat. Maar op mijn cd komt daarna nog een kort gek liedje gezongen door Billy.

avatar van aERodynamIC
5,0
Kaaasgaaf schreef:
een kort gek liedje gezongen door Billy.

I'm going motherfuckin' crazy

avatar van Kaaasgaaf
aERodynamIC schreef:
(quote)

I'm going motherfuckin' crazy

Ja, dat is hem.
Hoopte stiekem dat ik een bijzondere misdruk had ofzo.

avatar van herman
4,5
Herman en de Smashing Pumpkins, deel 1

Er was eens... een Herman die voornamelijk naar de top 40 luisterde. In het begin van de jaren '90 kwam ik er stilaan achter dat er ook (bijhoorlijk goede zelfs!) muziek was die de top 40 niet haalde. Ik ontdekte de 'alternatieve' muziek, met name via Pinkpop dat toen nog een dag lang live op TV werd uitgezonden en via een aantal vrienden waarmee ik indertijd CD's en bandjes uitwisselde. In 1994 hoorde ik voor het eerst van de Smashing Pumpkins toen zij op Pinkpop optraden. Disarm werd daardoor een kleine radiohit en een van de vrienden leende me Siamese Dream, wat ik op dat moment wel een mooie CD vond. Toch ging ik pas echt overstag toen een jaar later Bullet With Butterfly Wings het anthem werd van mijn vriendengroep en ik de magische dubbelaar Mellon Collie and the Infinite Sadness voor mijn verjaardag kreeg van mijn ouders. De Smashing Pumpkins werden mijn favoriete band, ze raakten me veel meer dan Nirvana en Rage Against the Machine, op dat moment mijn kleine referentiekader wat betreft gitaarmuziek. In het kielzog van MCIS leerde ik ook het oude werk van de Pumpkins beter kennen.

Dat was ook de tijd waarin ik Gish kocht, een plaat die ik altijd zag als 'maar' de debuutplaat die aan die andere twee meesterwerken voorafging. De plaat waarop de geniale uitspattingen van Billy Corgan (en ook wel een beetje die anderen) nog niet tot volle wasdom kwamen, maar toch al wel aanwezig waren. Gaandeweg de jaren heb ik die mening wel een beetje bijgesteld. Meer en meer zie ik de bijzonderheid van Gish in: een fantastische debuutplaat blakend van het zelfvertrouwen. Het is ook wel grappig om de plaat nu zo terug te luisteren nu ik zelf ouder ben dan Billy destijds was. Het is alsof ik er wat meer boven sta en daardoor nog beter besef hoe geniaal dit wel niet is. Knap ook hoeveel fantastische momenten hierin zitten: eigenlijk is het een 45-minuten lang durend hoogtepunt. Eigenlijk is mijn vroegere favoriete album Mellon Collie wel een stapje terugwaarts: daar staan toch wat mindere nummers op en sowieso klinkt het album ook wat te bedacht, eigenlijk.

Het album gaat fel van start met de eerste twee nummers, want I Am One en Siva leggen het tempo er meteen dik bovenop. Geweldig is het kleine gitaarduel tussen Iha en Corgan in I Am One. Het wat meer psychedelische Siva is mijn favoriet van deze twee. Het daaropvolgende Rhinoceros is een van mijn favoriete nummers van de Smashing Pumpkins, waarschijnlijk omdat hier al het goede van deze plaat in een nummer wordt samengebracht: na een traag, dromerig begin breekt het nummer hoe verder hoe meer open; het gaat van dromerig naar psychedelisch en dan die hartverscheurende gitaarriffs en vocalen erbij.Wauw! Typerend is ook het feedback-outro; de Pumpkins zouden later wel meer rare in- en outro’s op een platen zetten (met name op Siamese Dream).

Bury Me is een wat conventioneler met een heerlijke zware riff erin. Een wat oncompliceerder nummer ook; onvervalste begin jaren ’90 rock op zijn aller-, aller- allerbest! Die climax met dat haast euforische gitaarspel erin… Wat een heerlijk nummer zeg. Daarna wordt flink gas teruggenomen met het dromerige Crush; een aangenaam rustmoment… ogen dicht als Corgan zingt: “You wrap your arms around a feeling that surrounds like a liquid peppermint”. Niet dat ik me nu zo direct hier iets bij voor kan stellen, maar het komt wel kalmerend over. Suffer zet die rustige toon voort en heeft echt een heerlijk warme baslijn. Het ritme blijft nagenoeg hetzelfde; het is in tegenstelling tot het gros van de Smashing Pumpkins-muziek meer een bijbouwnummer. Desalniettemin klinkt het echt heerlijk, ingetogen maar toch vol vertrouwen. Het heeft ook een heerlijk transparant geluid… Het is alsof je met je oren tegen het drumstel aanzit bijna, zo helder klinkt het (ik luister – gezien het tijdstip – op de koptelefoon).

Snail is een stuk steviger… Een nagenoeg perfect nummer met die fijne hard-zacht dynamiek waarmee de Pumpkins bekend zouden worden en bovenal echt een fenomenale finale (die drums! die drums! die drums ). Tristessa is nog wat meer rechttoe rechtaan, zonder dat dat vervelend is overigens. Verre van. Dit was lange tijd mijn favoriet van dit album, samen met I Am One, maar inmiddels ga ik toch wel voor de nummers die wat meer van dit stramien (uptempo, climax na lange brug) afwijken. Maar goed, dit rockt wel enorm hoor. Dat typische gitaarwerk dat op 2:12 haast achteloos het nummer komt binnengewaaid is ook zo ontzettend lekker. Tristessa, i looove you too. Window Paine is een mooie finale van dit album, want hierna krijgen we enkel nog een slaapliedje. Ik vind het een beetje een Silverfuck in het klein. Een sterk nummer, dat zeker, maar het is nooit een topfavoriet geweest. Nee, doe me dan maar het echte Silverfuck. Daydream is een mooie afsluiter met vocalen van D'Arcy en in het coda nog even Billy Corgan zelf. En dan is het echt afgelopen...

Goed om deze weer 's in de spotlight te zetten. Binnenkort is Siamese Dream aan de beurt.

(Geschreven in het kader van het 'Ga dat album eens reviewen'-topic')

avatar van deric raven
4,0
Dit blijft een meesterlijk album, al was mijn eerste kennismaking Silverfuck tijdens het Ein Abend In Wien festival waar ze Silverfuck speelden. Ik zag de uitzending op TV, met Jan Rot als verslaggever; zo ook Nirvana, Blur en Sonic Youth leren kennen.

avatar van aERodynamIC
5,0
Wat leuk om een compleet andere eerste ervaring van dit album beschreven te zien herman. Zoals je zegt 'teruggrijpen op maar het debuut-album' was bij mij totaal niet aan de orde en daarom leuk om eens een andere beleving te lezen.
Fijn geschreven stukje herman

Over Ein Abend in Wien wil ik het maar niet meer hebben: daar heb ik al eerder over geschreven......

avatar van Pinsnider
4,0
Herman: MEEEEEEERRRRRRRRR van dit heerlijks!!!!

4,0
Een aardig debuutplaatje van de Smashing Pumpkins. De eerste vier nummers zijn erg vet met geweldige solo's, daarna zakt de plaat toch een beetje in, vind ik. Crush en Tristessa gaan dan nog wel, de rest is een beetje matig. 3,5*

avatar van fluidvirgo
3,5
De songs op het debuut van deze voormalige wereldband klinken nogal hetzelfde, op een niet vervelende manier welteverstaan; met de gitaarskills van Corgan (hoeveel procent van dit album heeft hij ingespeeld?) zit het snor, daarnaast is het drumwerk van Chamberlin om van te watertanden. Songs als I am one en Tristessa knallen je kamer in, heerlijk! Je kunt horen dat er iets speciaals in dit collectief schuilt, dit zou op opvolger Siamese dream volledig tot uiting gaan komen.

Dit is een zeer fijn album, maar ik geef persoonlijk de voorkeur aan het meer gevarieerde Siamese dream en MC&tIS. De productie is hier dan wel weer prima in orde, heerlijk helder waardoor met name het detail in het drumwerk naar voren komt. Het geheel doet qua geluid echter iets kouder aan dan de twee opvolgers.
Al met al zeker 3,5 ster waard en dit zou nog wel eens naar 4 kunnen groeien, Smashing pumpkins is met een ware revival bezig in mijn cd speler! Ach, wat een fantastische band was dit toch...

***1/2

Gast
geplaatst: vandaag om 05:40 uur

geplaatst: vandaag om 05:40 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.