menu

Paradise Lost - The Plague Within (2015)

mijn stem
3,88 (77)
77 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Metal
Label: Century Media

  1. No Hope in Sight (4:50)
  2. Terminal (4:27)
  3. An Eternity of Lies (5:56)
  4. Punishment Through Time (5:12)
  5. Beneath Broken Earth (6:08)
  6. Sacrifice the Flame (4:40)
  7. Victim of the Past (4:27)
  8. Flesh from Bone (4:18)
  9. Cry Out (4:29)
  10. Return to the Sun (5:43)
  11. Fear of Silence * (3:59)
  12. Never Look Away * (5:16)
  13. Victim of the Past [Live Orchestra Version] * (5:13)
toon 3 bonustracks
totale tijdsduur: 50:10 (1:04:38)
zoeken in:
avatar van the crook
4,0
Kill_illuminati schreef:
Op de een of andere manier doet No Hope In Sight mij in verste verte aan Type O Negative denken.


Ik hoor het ook, maar ik hoor in dat nummer (en de rest van het album) ook wel een band als My Dying Bride terug. Is dat erg? Welnee, ik zie Paradise Lost samen met My Dying Bride en een Anathema toch wel als de grondleggers van de gothische doom metal.

Cured
Ik ga 'm nu beluisteren ! (als ik 'm ergens kan vinden )

edit: dit wordt 'm niet voor mij....

avatar van crosskip
3,0
Vind het ergens wel een rare plaat eigenlijk. Ze proberen er duidelijk afwisseling in het houden, maar de kwaliteit wordt er niet echt beter van. Het 70s stoner rock nummer (maar dan wel weer met niet-passende zang) Cry Out komt bijvoorbeeld dan wel als een verrassing zo richting het einde, maar als dat verrassingsgevoel eenmaal is weggeëbd, blijft er eigenlijk maar een matig nummer over. Verder mis ik bij de meeste nummers toch net even die ene memorabele riff of zanglijn. Gelukkig staan er ook nog een aantal sterke nummers op. Vooral het middenstuk met de toppers Beneath Broken Earth, Sacrifice The Flame en Victims Of The Past doen het hier erg goed.

avatar van Dr.Pat
4,0
Aan deze sound kan ik wel weer wennen, heerlijk dat er echt goed wordt teruggegrepen op de oude Britse death-doom albums van weleer. Het blijft echt op en top Paradise Lost, zoals ze idd al op "Lost Paradise" ook klonken. De eerste twee nummers is misschien eventjes doorbijten (kunnen natuurlijk nog groeien), maar daarna begint er een goede reis langs de verschillende positieve perioden van deze band. Nergens een letterlijke kopie, of krampachtige poging, maar verpakt in goede songs, met als topper inderdaad "Beneath Broken Earth". Heerlijke slepende songs, met de typische melancholische sfeer van toen.
Opvallendste minpunt vind ik dat Holmes grunt niet overal even sterk is. Meest van tijd is het echt ouderwets, maar op sommige momenten wordt er teveel gearticuleerd waardoor de bruutheid/diepte ontbreekt. Niet dat het mij echt stoord, maar het val wel een beetje op (vind ik ook met de Bloodbath). Als deze (voormalige) vaandeldragers van de death doom het zo blijven doen, ben ik weer helemaal terug!
Oioioi, en als Anathema nou eens een reisje terug in de tijd zou willen maken (richting " Crestfallen" het liefst) al is het alleen maar voor mij

avatar van Jelle78
4,5
Wat een heerlijke plaat is dit! Doom/Gothic zoals ik het graag hoor. Erg fijn dat de brute, doch verstaanbare, grunt van Nick Holmes weer terug is. In combinatie met z'n heldere stemgeluid geeft dat een mooi contrast. De songs zijn geweldig (hoogtepunten vooralsnog Beneath Broken Earth en Victim of the Past) en het enthousiasme spat ervan af. Dit zou wel eens jaarlijst materiaal kunnen worden.

avatar van james_cameron
4,0
Deze grondleggers van de sombere doom-metal ontwikkelen zich terug naar het begin. Het voorgaande handjevol albums liet al een steeds hardere en duistere koers horen, maar nu heeft de band het ultieme Paradise Lost-geluid hervonden. Dat betekent trage, meeslepende en sober uitgevoerde melancholische songs, doorspekt met die typische fraaie melodielijnen en natuurlijk boven alles de machtige zang van Nick Holmes, afwisselend ruig en clean. Het songmateriaal is helaas niet over de hele linie even memorabel, maar wat klaag ik. Welkom terug!

avatar van notsub
3,0
Het is vooral de muur van geluid, waarvan ik onder de indruk ben. De band zwoegt in zware somberheid als in de beginjaren, maar qua songmateriaal is het aantal snel herkenbare aanknopingspunten net te laag. De zang en het gitaarwerk staan als een huis, maar ik hoor niet zo maar een nummer waarvan je nu al weet dat het een blijvertje gaat worden in de setlist.

avatar van HezzardNL
4,5
Dat is jammer, ik vind het materiaal van dit album namelijk sterker dan wat ze de afgelopen jaren hebben uitgebracht. Met nummers als An Eternity of Lies, Beneath Broken Earth, Flesh From Bone en Return to the Sun hebben ze echt sterke nummers in huis die ik zo in de setlist kan zien staan de komende tijd (op Gothic integraal op Roadburn 2016 na dan). Vind eigenlijk alleen Cry Out als stoner-experiment niet echt geslaagd.

avatar van milesdavisjr
3,5
Een redelijk album. Met deze plaat bewegen de heren zich weer wat meer naar de begindagen. Nick Holmes gromt weer als vanouds en binnen dit genre blijft hij toch een aangename stem hebben. Ik ben echter van mening dat het album niet in de buurt kan komen van de hoogtijdagen van de band, Icon en Draconian Times, voor mij toch de twee platen die mij altijd bij zullen blijven. Met name Icon deed zijn naam eer aan, op deze plaat kwam alles samen waar ik naar op zoek was: een ruige doch melodieuze zanger, de gitaarsolos' van Gregor die huilden als wolven in de nacht, en krachtige songs die lang bleven hangen. The Plague Within begint hoopvol ondanks de titel van het nummer. Een afwisselend nummer waarin het beste terugkomt wat de band te bieden heeft. Na dit nummer zakt het album wat mij betreft in. De hardere koers heeft niet echt goede songs opgeleverd en dat is jammer want stiekem hoop ik toch altijd nog op een terugkeer naar 'draconische tijden'.

avatar van Edwynn
4,5
Al die ingrediënten zijn hier anders meer dan aanwezig. Eigenlijk is Paradise Lost al sinds In Requiem helemaal terug met louter sterke platen.

avatar van milesdavisjr
3,5
Het klopt inderdaad dat veel ingrediënten uit de begindagen van de band aanwezig zijn, het heeft echter geen klassieker opgeleverd. Juist de dosering tussen hard en zacht, songs met kop en staart en heerlijke gitaarsolo's maakten Icon en Draconian Times tot de topplaten die het zijn. Bij de laatste albums is het allemaal wel weer ruiger geworden maar de songs beklijven niet bij mij. Als Paradise Lost deze lijn echter weet door te zetten dan hoor je mij niet klagen.

avatar van Edwynn
4,5
Tja, als ik eerst bijvoorbeeld Beneath Broken Earth hoor en vervolgens iemand hoor of lees die beweert dat er geen nummers met kop en staart of met heerlijk leadwerk op de nieuwe plaat staan, raak ik meestal erg in de war.

Before us the king..

Kippenvel.

avatar van HezzardNL
4,5
Wat Edwynn zegt, er staan naar mijn idee juist tal van memorabele nummers op waar Beneath Broken Earth er een is. Het hoeft geen Gothic of of SoG te zijn, even goed of op z'n minst in de buurt daarvan zitten ze met dit album!

avatar van Jelle78
4,5
Beneath Broken Earth.
Wat een on-ge-kend meesterwerk is dat zeg. De hele plaat bevalt nog steeds bijzonder goed, maar dit nummer steekt er toch wel mijlenver bovenuit.

avatar van hellboy123
En er is een video voor Terminal beschikbaar PARADISE LOST - Terminal (OFFICIAL VIDEO) - YouTube

3,5
Eerlijk gezegd vond ik de vorige platen iets beter. Iets betere song, iets betere sfeer. Daarentegen staat misschien het beste Paradise Lost nummer op deze CD: An Eternity of Lies.

avatar van deric raven
4,0
An Eternity of Lies blaast mij ook wel weg; eigenlijk zit alles wat ze ooit gemaakt hebben in dit nummer verwerkt.
Bij dit album moet ik ook regelmatig aan Type O Negative denken.

avatar van Alicia
3,0
An Eternity of Lies en de afsluiter zijn redelijk goede nummers en ofschoon ik trage, zware gitaren heel lekker vind, doet dit album mij vooralsnog erg weinig. Maar ik blijf het proberen. De band kent namelijk wel degelijk liedjes die juist weer wél goed bij mij passen. Dit doom orkest heeft dan ook zoveel verschillende geluiden geproduceerd.
Gelukkig heb ik de felgroene (spoti)fiets nog altijd bij me...

avatar van lennert
4,0
Fascinerend album. Komt traag op gang, heeft een hoop verschillende sferen en invloeden en lijkt vooral niet op de drie voorgangers. Ik snap wel waarom ik The Plague Within veel minder geluisterd heb dan Tragic Idol of FDU-DUU, want het is vooral moeilijk om in een keer te bevatten en het komt vrij matigjes op gang. Maar Beneath Broken Earth eenmaal is ingezet valt het kwartje en valt me vooral op dat het album vrij droevig is. En shit, wat zijn Victim Of The Past en Flesh From Bone ineens ongelooflijk hard en agressief.

Ik geniet toch meer van een zingende Holmes, maar de grunt/schreeuw gaat hem nog steeds goed af. Een complete terugkeer naar de oude death/doom sound is het daarnaast ook niet met de bij vlagen weer vrij lichte gitaarpartijen en de furieuze blastbeats die incidenteel opduiken. Het is vooral interessant hoe het Paradise Lost is en toch niet de Paradise Lost die we kennen. Intrigerend album, helemaal ook door de orkestraties die de doodssfeer er weer extra in houden.

Voorlopige tussenstand:
1. Draconian Times
2. Tragic Idol
3. Icon
4. Faith Divides Us - Death Unites Us
5. Gothic
6. In Requiem
7. Symbol Of Life
8. Shades Of God
9. Paradise Lost
10. The Plague Within
11. Believe In Nothing
12. One Second
13. Host
14. Lost Paradise

avatar van RuudC
3,5
Dat er gegrunt wordt, verraste me eerlijk gezegd wel een beetje. Paradise Lost is in elk geval de goede weg ingeslagen, want de elektronische elementen zijn nagenoeg weg. Het is weer volop doom/death wat hier te horen is, zonder dat de stijl van de eerste platen gekopieerd wordt. Het duurt wel een halve plaat voordat de band de Britten echt hun draai gevonden hebben, want echt het diepe gaan ze niet in voorafgaand aan Sacrifice The Flame. Pas dan gaan ze er echt voor en hoor je messcherpe riffs, rijke orchestraties en een werkelijk dreigende sfeer. Als je sombere muziek wilt maken, moet je de luisteraar het gevoel geven er middenin te zitten. Als je slechts luisteraar bent, komt je boodschap een stuk moeilijker over. Trouwens, ik dig het recente werk van Paradise Lost echt beter dan de klassiekers.

Tussenstand:
1. Tragic Idol
2. The Plague Within
3. Shades Of God
4. In Requiem
5. Draconian Times
6. Gothic
7. Icon
8. Symbol Of Life
9. Faith Divides Us - Death Unites Us
10. Lost Paradise
11. Believe In Nothing
12. One Second
13. Paradlist Lost
14. Host

avatar van milesdavisjr
3,5
Tragic Idol was een fijne hernieuwde kennismaking met een terugkeer naar de tijden van Icon en Draconian Times. De schijf is lekker ruig, bevat hier en daar weer een heerlijke groove (Crucify!) , Mackintosh spuwt weer treurende solo's op je af en Holmes is in topvorm.
Klaarblijkelijk proefde de voorgaande plaat naar meer, of naar ouder wel gezegd, want Holmes is weer terug bij af, hij grunt weer dat het een lieve lust is. Dat is toch jammer, want persoonlijk hou ik er totaal niet van. Op een plaat als Gothic deed de beste man dat weliswaar ook, maar op de een of andere manier was dat schijfje met de vrouwenvocalen, en het trage mistroostige tempo ook vernieuwend. Hoewel The Plague Within mij tegenwoordig wat meer kan bekoren, het titelnummer is meesterlijk, blijf ik moeite houden met de vocalen, dat doet afbreuk aan het geheel, want op instrumentaal gebied is er weinig mis met dit plaatje.

Tussenstand:

1. Icon
2. Tragic Idol
3. Shades of God
4. Draconian Times
5. Gothic
6. Paradise Lost
7. The Plague Within
8. In Requiem
9. Symbol of Life
10. Faith Divides Us - Death Unites Us
11. One Second
12. Believe In Nothing
13. Host
14. Lost Paradise

avatar van Edwynn
4,5
milesdavisjr schreef:
het titelnummer is meesterlijk,


Titelnummer?
Mijn exemplaar heeft geen titelnummer aan boord. Welke versie heb jij daar?

avatar van milesdavisjr
3,5
oeps, de jaren beginnen te tellen....ik bedoel de opener, No Hope in Sight. Een fenomenaal nummer als je het mij vraagt, die loodzware en trage groove is meesterlijk.

avatar van Edwynn
4,5
Aha, ik zoeken enzo. Was alweer bang dat ik een Japanse uitgave moest hebben ofzo.

Beneath Broken Earth blijf ik de allermooiste vinden hier.

avatar van Cryotank
milesdavisjr schreef:
Hoewel The Plague Within mij tegenwoordig wat meer kan bekoren, blijf ik moeite houden met de vocalen, dat doet afbreuk aan het geheel, want op instrumentaal gebied is er weinig mis met dit plaatje.


Dit ben ik met je eens. Ik vind Nick Holmes niet zo'n hele goede grunter, of beter gezegd: hij spreekt mij niet echt aan. Zijn cleane zang is dan juist wel weer erg goed.

avatar van ProGNerD
4,0
Cryotank schreef:

Dit ben ik met je eens. Ik vind Nick Holmes niet zo'n hele goede grunter, of beter gezegd: hij spreekt mij niet echt aan. Zijn cleane zang is dan juist wel weer erg goed.

+1, na mijn "ontdekking" van het geweldige Obsidian ben ik me met terugwerkende kracht aan het verdiepen in Paradise Lost en dat bevalt goed

En daarbij genieten de nummers met wat meer cleane zang de voorkeur alhoewel de afwisseling met het grunten in het geheel ook niet verkeerd uitpakt in dit geval.

Op naar Medusa...

Lachende derde
Cryotank schreef:
(quote)


Dit ben ik met je eens. Ik vind Nick Holmes niet zo'n hele goede grunter, of beter gezegd: hij spreekt mij niet echt aan. Zijn cleane zang is dan juist wel weer erg goed.


Hij grunt heerlijk. Ook bij Bloodbath vind ik em lekker blaffen hoor. Dat in steeds bredere kring gepropageerde gezanik dat ie geen goede grunter is zou ik wel eens onderbouwd zien worden. Ja, de man is ouder geworden, maar zijn grunts klinken herkenbaar, zijn verstaanbaar en lekker agressief.

avatar van milesdavisjr
3,5
Ook bij Bloodbath vind ik em lekker blaffen hoor. Dat in steeds bredere kring gepropageerde gezanik dat ie geen goede grunter is zou ik wel eens onderbouwd zien worden.


Ik vraag mij af of dat zo is, ik lees maar weinig kritiek op de wijze waarop de beste man zich grommend door de songs worstelt. Ik ben het wel met Cryotank eens, het 'gegrunt' van Holmes kan mij ook niet bekoren maar dat heeft meer te maken met het feit dat ik niet van deze wijze van zingen hou dan dat het technisch niet goed zou zijn.

avatar van Edwynn
4,5
Ik vind het heerlijk dat Holmes weer is gaan grunten. Al hoor ik wel wat sleet op de stembanden. Dat hele indrukwekkende en krachtige van de Lost Paradise dagen is er wel af. Maar die sinistere intonatie is er nog steeds.
Heel anders dan bij bijvoorbeeld Karl Willets. Daar is niets meer van over.

avatar van Metal-D78
Edwynn schreef:
Ik vind het heerlijk dat Holmes weer is gaan grunten. Al hoor ik wel wat sleet op de stembanden. Dat hele indrukwekkende en krachtige van de Lost Paradise dagen is er wel af.


En anders kan Gregg het stokje overnemen. Die deed het bij Vallenfyre ook niet vervelend.

Gast
geplaatst: vandaag om 20:33 uur

geplaatst: vandaag om 20:33 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.