Aan deze sound kan ik wel weer wennen, heerlijk dat er echt goed wordt teruggegrepen op de oude Britse death-doom albums van weleer. Het blijft echt op en top Paradise Lost, zoals ze idd al op "Lost Paradise" ook klonken. De eerste twee nummers is misschien eventjes doorbijten (kunnen natuurlijk nog groeien), maar daarna begint er een goede reis langs de verschillende positieve perioden van deze band. Nergens een letterlijke kopie, of krampachtige poging, maar verpakt in goede songs, met als topper inderdaad "Beneath Broken Earth". Heerlijke slepende songs, met de typische melancholische sfeer van toen.
Opvallendste minpunt vind ik dat Holmes grunt niet overal even sterk is. Meest van tijd is het echt ouderwets, maar op sommige momenten wordt er teveel gearticuleerd waardoor de bruutheid/diepte ontbreekt. Niet dat het mij echt stoord, maar het val wel een beetje op (vind ik ook met de Bloodbath). Als deze (voormalige) vaandeldragers van de death doom het zo blijven doen, ben ik weer helemaal terug!
Oioioi, en als Anathema nou eens een reisje terug in de tijd zou willen maken (richting " Crestfallen" het liefst) al is het alleen maar voor mij