Rush - Signals (1982)

De opening is natuurlijk al top met die bas syths. Ooit opende RUSH in Ahoy met dat nummer toen Signals juist was uitgekomen...

He’s not afraid of your judgement
He knows of horrors worse than your Hell
He’s a little bit afraid of dying —
But he’s a lot more afraid of your lying

Kan ik me niet herinneren dat er werd geopend met Subdivisions.

Edit: volgens setlist.fm begon het concert met Spirit Of Radio, Subdivisions als 5e op de setlist.

De laatste keer dat ze Nederland aandeden, in de Ziggo Dome, openden ze wel met Subdivisions, dat dan weer wel.

Ik denk dat deze plaat nog een (paar) keer moet draaien voordat ik het helemaal op waarde kan schatten. Subdivisions behoort echter al tot het beste van Rush (het nummer kende ik ook wel wat langer). De compositie drijft op zijn heerlijkem oppompende melodieën. Het nummer heeft gelijk al een intensiteit die het vervolgens niet meer kwijtraakt.

Ha, de progladder heeft gelukkig net nog wat meer treden dan verwacht.

Niet geheel vreemd natuurlijk: dit album klinkt voor mij al stukken beter dan A Farewell To Kings uit de jaren '70.

Geweldig nummer alvast: The Weapon.
Het is een begin!

Door de marathon ben ik Rush weer eens chronologisch aan het luisteren. Elke keer is een ander album mijn favoriet, op het moment is de jaren 80 Rush met de synths aan de beurt. Signals is ook zo'n topper die ik veel te weinig afspeel. Heerlijke band, gelukkig een paar keer live gezien. Geen enkele misser op dit album.

Signals opent fris; de synths klinken als een gitaar op Subdivisions; iets wat je een paar jaar later ook hoorde op de grote hit van Van Halen; Jump.
En na wat zoeken op internet komt dit geluid waarschijnlijk van de Oberheim OB-X synthesizer, welke door beide bands gebruikt wordt, Van Halen inderdaad op hun album 1984.
Blijkt weer eens dat Rush mee gaat met de tijd, en open staat voor vernieuwing; op Moving Pictures werd dit instrument ook al gebruikt, maar persoonlijk vind ik het hier sterker over komen.
Volgens mij is de opzet van het album ook om aansluiting te vinden bij het meer computer gerichte tijdperk, titels als The Analog Kid, Digital Man en New World Man wijzen tenminste in die richting.
Het geluid klinkt helderder, en de New Wave invloeden zijn duidelijk aanwezig.
Signals staat hier nog niet in de kast, maar staat wel in het nog aan te schaffen lijstje, ik hou wel van dit meer bombastische geluid; doet mij ook denken aan bij mij geliefde Wave bands als Simple Minds; Killing Joke en Propaganda.
Als je als muziekliefhebber minder met dit soort bands hebt, en meer met Pink Floyd en de oude Genesis, dan zal deze periode minder aanspreken, maar als kind opgegroeid in de jaren 80, zou dit voor mij de perfecte instapperiode zijn geweest.
Ik kan hier wel elk nummer apart behandelen, maar dat lijkt mij overbodig.
Als geheel sluit het perfect op elkaar aan, en blijft de aandacht continu aanwezig, hier staat voor mijn gevoel geen slechte song op; misschien voor sommige wat minder avontuurlijk, al is de reggae overgang in Digital Man natuurlijk wel heel mooi gedaan.
Nou ga ik dus toch wat dieper op een nummer in, wat dus niet de opzet was.
Voor mij tot nu toe het meest geslaagde Rush album, jammer dat ik deze niet eerder heb gehoord.
Waarschijnlijk speelt de ietwat gewone saaie hoes een rol dat ik deze niet eerder in mijn handen heb gehad.
Lang leve Spotify!

En vandaag ook gekocht!

Saaie hoes? Die hond staat op het punt een plasje te doen ?

Signals was mijn eerste Rush-album en nog steeds met gemak een van mijn favorieten. Hier hebben we namelijk voor het eerst een plaat te pakken waar de teksten me ook persoonlijk raken. Hoe tof ik hun fantasy/sci-fi werk ook vond: uiteindelijk heb je mij als band het meeste als ik mezelf herken in wat er gezongen wordt. Subdivisions en The Analog Kid raken me dan als man die zijn jeugd op het platteland heeft doorgebracht en nu als een mot naar de lichten van de stad is getrokken nog het meeste. Laatstgenoemde song heeft daarnaast ook een prachtige gitaarsolo die zijn weerga niet kent.

Muzikaal gezien zal het album voor veel mensen wel te weinig gitaar hebben: ik ben werkelijk dol op de manier hoe de toetsen hier ingezet worden. Op songs als Subdivisions en The Weapon hoor je heel goed hoe alles zo in elkaar zit dat je de bas net niet mist, omdat de toetsen in hun melodielijnen ook genoeg laag hebben. Maar als Lee dan toch ineens zijn bas weer tevoorschijn trekt, zijn de toetsen ook weg, terwijl de algehele klank van de toetsenlaag alsnog een beetje resoneert in Lifeson's gitaarspel. Werkelijk prachtig genuanceerd musiceren!

Losing It is een van de beste ballads van de band. Vooral het tweede couplet (over Ernest Hemingway) raakt me altijd in zijn treffendheid:

The writer stares with glassy eyes, defies the empty page
His beard is white, his face is lined
And streaked with tears of rage

Thirty years ago, how the words would flow
With passion and precision
But now his mind is dark and dulled by sickness and indecision

And he stares out the kitchen door
Where the sun will rise no more

Signals is niet hard en stevig, maar voelt voor mij aan als een veel volwassener en serieuzer album dan Moving Pictures. Ik weet dat ik hier een van de weinigen zal zijn, maar ik luister dit album nog steeds liever dan de rest van de discografie, hoe mooi die ook mag zijn en hoeveel 5-sterren ratings ik tot nu toe ook heb gegeven. De new-wave invloeden, synthesizers en meer down-to-earth teksten maken voor mij een van de mooiste albums ooit met een paar van mijn favoriete Rush-tracks.

Tussenstand:
1. Signals
2. A Farewell To Kings
3. Permanent Waves
4. Hemispheres
5. 2112
6. Fly By Night
7. Moving Pictures
8. Caress Of Steel
9. Rush

Het lijkt wel een behoorlijke statement om dit album ergens onderaan de tussenstand te gooien, maar ik heb wel degelijk van dit album genoten. De sound verandert hier behoorlijk en de aandacht verschuift flink richting de synths. Het geluid is ook veel voller. Te vol naar mijn mening, want soms heb ik wel behoefte aan wat rustmomenten. Het zit naar mijn idee ook allemaal wat minder interessant in elkaar dan op de voorgangers het geval was. Het sfeert meer dan het rockt. Toch ontdek ik aan het eind met The Weapon, Losing It en Countdown een paar nummers die voor een keurige 4* zorgen.


Tussenstand:
1. A Farewell To Kings
2. Permanent Waves
3. Hemispheres
4. 2112
5. Moving Pictures
6. Fly By Night
7. Caress Of Steel
8. Signals
8. Rush

Ik sluit me bij lennert aan

Ik ook ?

Haalt mijn top 5 niet eens ( ondanks ik het een aardig album vind, maar er zijn betere)

De New Wave-invloeden die op Moving Pictures naar mijn smaak al teveel de kop op staken komen op Signals nog verder aan de oppervlakte. Het album opent geweldig met Subdivisions, en ook The Analog Kid is een fantastisch nummer. Daarna krijg ik toch teveel moeite met het geluid dat de band zichzelf heeft aangemeten terwijl de nummers compositorisch vaak prima in elkaar zitten.

Score: 75/100

Tussenstand:
1. Hemispheres
2. 2112
3. A Farewell To Kings
4. Permanent Waves
5. Moving Pictures
6. Fly By Night
7. Caress Of Steel
8. Signals
9. Rush

Hoorde met ontroering het nieuws van Neil Peart dood. Vervolgens Signals maar weer eens afgeluisterd. Wat een drumwerk en wat een fantastische band!!

Beste Andy niet alleen op Signals, maar eigen lijk op elk album laat Neal zijn drumwerk perfect horen.

Klopt! Maar Signals is nog steeds mun favorite album! Zag Rush voor het eerst op Pinkpop. Kwas gelijk verkocht. Dat optreden kun je nog steeds terug zien op youtube.

En op de de luxe versie van Hemispheres, niet zien, maar horen althans.

Fijn album van de heren. Ik vind vooral het baswerk van Lee fenomenaal op dit album.
Verder leveren ze een typische jaren 80 plaat af met toch een eigen geluid.

Er zijn best veel liefhebbers van Rush die dit album behoorlijk hoog op hun lijstje staan hebben als 1 van de betere Rush albums. Persoonlijk vind ik het wel lekker klinken, maar meer als tussendoortje. Hetzelfde heb ik met de 3 albums die na deze komen, wel aardig, maar kan niet tippen aan het werk vanaf 2112 tot en met Moving Pictures. Het rauwere geluid van Rush bevalt mij dan toch beter, en gelukkig kwamen ze met Counterparts en Snakes Arrows toch nog met een paar platen die qua stijl wel een beetje in de richting gaan naar het late jare 70 en begin 80 werk

Ik kan een heel eind met je meegaan zoals deze regel:
maar kan niet tippen aan het werk vanaf 2112 tot en met Moving Pictures. Het rauwere geluid van Rush bevalt mij dan toch beter,

Al hoewel ik Signals geen verkeerd album vind, maar haalt niet mijn top 5 RUSH albums.

Had deze weeral een hele tijd niet gedraaid. Toch weer aardig verrast. Voor mij klinkt deze toch nog heel fris en verre van gedateerd.
Allemaal sterke songs ( het laatste nummer is een tikkeltje minder vind ik persoonlijk ). Een iets cleanere sound dan hun voorgangers , maar dat laat toch een iets andere Rush horen. Toch een band die zeer creatief was.

Mooi om te lezen dat fans van eenzelfde band toch zo hun specifieke voorkeuren hebben voor een bepaalde periode of sound. Ik vind heel veel erg goed wat ze gemaakt hebben, maar dit is toch het album dat ik het vaakst beluister (op hoog volume ) Hij verveelt mij echt nooit en ik geniet er elke keer weer van. Favoriete tracks: Subdivisions, The Analog Kid en The Weapon.

Het viel mij vandaag (voor het eerst schijnbaar) op hoe het intro van The Weapon wat weg heeft van het intro van Blue Monday van New Order.

Chronologisch gezien is het natuurlijk net andersom...
(legendarisch nummer trouwens Blue Monday )

Chronologisch zeker zo. Ik las ook op het web een gelijkenis met Fade To Grey, maar die song heb ik niet paraat.

Hoe dan ook, met al die vergelijkingen die worden gemaakt lijkt het alsof een symfoband alleen kans had als deze new wave invloeden in de muziek introduceerde (Rush, Saga, Renaissance, Kraan) of het over de hardrock/AOR boeg gooien (Kansas, Yes).

Rush nam het zekere voor het onzekere en deed het allebei. En met ongenadig veel succes.

Symfo had het net zo moeilijk als southern rock in de 80's en binnen beide genres moesten bands wel hun sound aanpassen, met alle gevolgen van dien.

Niet te vergelijken met z'n glorieuze voorganger, maar gewoon een heerlijk album met een geweldige opener en een dito afsluiter.