Rush - Power Windows (1985)

Nooit meer overtroffen sindsdien. Deze ogenschijnlijk eenvoudige hard rock / synth pop hybride staat waarlijk bol van de aansprekende songs en de dubbele bodems. Pakkende songs (The big money, Mystic rhythms), verslavende instrumentatie (Manhatton project, Marathon), verborgen juweeltjes (Middletown dreams, Emotion detector), behoorlijk 80s maar wel een van de allerdiepste en de allerbeste.

Op bovenstaand bericht afgaand zou ik 'm toch nog weer eens moeten luisteren. Had deze plaat destijds wel op lp maar heb 'm later nooit op cd gekocht, moet ik mischien alsnog doen?? Ik zal 'm eerst lenen bij de Centrale Bieb in R'dam!

Hmja ik zal eens kijken of ik dat nog wat verder kan onderbouwen, maar dit is wel zo'n album dat Rush-fans nogal verdeelt... ik vind hem echt GE-WEL-DIG!! Natuurlijk is dit qua sound/productie het meest steriele en toegankelijke album wat ze op dat moment uitgebracht hadden, maar daarin schuilt ook juist het bedrieglijke.

Exemplarisch is een nummer als Grand designs. Ogenschijnlijk zo'n wat al te toegankelijk jaren '80 nummer dat je eerst leuk vindt, dat je daarna wat gaat vervelen (goh, dat outro is toch té doorzichtig?), waarna je er weer later toch weer achter gaat komen dat het nummer tekstueel en qua melodielijn toch echt wel heel briljant is. Een soortgelijke golfbeweging had ik bij Middletown dreams en Emotion detector. Duidelijke 'hit'single Big money is toch te sterk (voornamelijk door het instrumentgebruik) om te gaan vervelen. Manhattan project, Marathon en Mystic rhythms behoeven al helemaal geen toelichting denk ik...

Op het forum loopt op dit moment een topic over of de jaren '80 creatief nou zo'n armoedig decennium zijn of dat het wel meevalt. In elk geval is dít voor mij eigenlijk hét ultieme jaren '80 album. De ietwat gedateerde en cleane studiosound hóórt ook juist bij deze plaat (hoor je later een live-vertolking van bijvoorbeeld Mystic rhythms, bijvoorbeeld op A show of hands, dan mis je die keyboardgalm die je in enige andere context wat flauw zou vinden).

In mijn top tien had ik graag tien verschillende artiesten. Had ik mezelf die beperking niet opgelegd, dan stond deze er beslist als tweede of derde Rush-album tussen.


Edit: dit is overigens het laatste Rush-album waarvan ik elk nummer nog zeer goed vind. Alle volgende platen hebben zo hun mindere goden (hoewel... Counterparts...). De goede nummers van die platen komen vaak nog wel hier in de buurt, maar niet voor niets is dit wel de laatste die bij mij 5 sterren scoort.

Ik kan hier weinig aan toevoegen. Elke nr. is een voltreffer.

Een van de zwakkere Rush-albums vind ik. Marathon is voor mij de uitschieter!

De eerste luisterbeurten heb ik inmiddels gehad. Een werkelijk prachtig album, waarop ik eigenlijk geen minder nummer heb kunnen ontdekken . Het album ademt jaren '80 qua sound, en dat is in dit geval louter positief. De melodielijnen op dit album zijn werkelijk geweldig, en blijven lang in je hoofd zitten. Favoriete nummers zijn op dit moment "The Big Money" en "Manhattan Project". Ik wacht nog even met stemmen, maar ik ga sowieso een hoge score geven (ik twijfel op dit moment tussen 4.5 en 5 sterren).

Ik ga de komende tijd door met het ontdekken van Rush ("Hemispheres" komt snel aan, en "A Farewell To Kings", "Moving Pictures", "Signals" en "Grace Under Pressure" staan op het programma). Andere bands laat ik even links liggen .

Rush

Ga zo door, Bram.

Er staan nogal wat Rushalbums op mijn prioriteitenlijstje, dus ik ga zeker door met mijn ontdekkingstocht . De volgende albums worden waarschijnlijk "A Farewell To Kings" en "Moving Pictures" (gevolgd door "Signals" en "Grace Under Pressure", die waarschijnlijk weer wat meer aansluiten op dit fantastische album).

Ik heb hem nogmaals beluisterd. Relatief veel keyboardwerk op dit album. Het klinkt gelikt en toch......ik vind het geen absolute topper. Er zijn ontegenzeggelijk hoogtepunten: het energieke "Big Money", "Marathon", het werkelijk ge-wel-di-ge "Territories" (met die snerpende gitaar van Alex) en het mystieke, mooie Mystic rhythms.

Terwijl hét hoogtepunt van dit album Manhattan Project is... Dus stiekem toch een hele hoop goede nummers op één plaat!
Power Windows wordt vaak onterecht over het hoofd gezien als het gaat om Rush' beste albums (wellicht door de wat kille productie). Zelf vind ik Emotion Detector en vooral Mystic Rhythms wat minder waardoor de plaat naar mijn smaak ietwat doodbloedt en ik er net geen volle 5 punten tegenaan gooi. Maar m.i. hoort Power Windows in de top 5 van Rush... (Op 5, dat dan weer wel )

Vandaag tot 3 keer toe beluisterd,maar vergeleken met de jaren 70 Rush vind ik dit album toch teveel doorsnee en te weinig Rush.De uit duizenden herkenbare Rush sound ontbreekt hier volledig op dit gewone popmuziek album van Rush.Jammer maar ik vind dit album een gemiste kans van Rush.Derhalve geen sterren van mijn kant.

Mja, die sound herken ik hier zeker wel. Het is idd meer pop-muziek, maar wel duidelijk door Rush gespeeld. Je moet maar eens de plaat beluisteren en enkel naar de basslijntjes luisteren Only one
Doe dit met elk instrument, en je ontdekt dat je hier weer met
diezelfde kerels zit die albums zoals A farewell to kings en Hemispheres gemaakt hebben. Elk nummer zit vernuftig in elkaar, en zit vol met pakkende, catchy melodieën. God I love these guys

Deze plaat heb ik ook weer eens beluisterd,ik vind van de albums vanaf Signals tot en met Hold your fire,dit toch het best klinkende album van dat viertal,maar ik blijf erbij, geef mij de jaren 70 Rush maar of het album Moving Pictures(''beste'' Rush album)of Counterparts of de nieuwste van Rush, Snakes & Arrows, dat vind ik veel lekkerder wegluisteren dan de bovengenoemde 4 albums.3.5* voor het ''beste'' album van de bovengenoemde 4 jaren 80 albums van Rush.

Vandaag weer beluisters, en een half puntje erbij, van 3,5 naar 4*. Opvallend (en eerder genoemd) is de sound die zo typisch is voor Rush in de jaren '80: heel helder, veel galm, en meer aandacht voor de toetsen dan ik me bij andere albums kan herinneren. Het album knalt er meteen mooi in met The Big Money: fantastische eerste noten, en kent daarna nauwlijks zwakke nummers, al zal Mystic Rhythms nooit een favoriet van me worden.

Ik moest van Casartelli de jaren 80 Rush eens een goede kans geven zei hij laatst tegen mij.Dat heb ik dan dus ook gedaan,en van de 4 albums op rij vanaf Signals tot en met Hold Your Fire vind ik het natuurlijk erg lekker wegluisteren,alle 4 dus,maar van die 4 albums draai ik deze toch echt het meest .Maar ik blijf erbij dat ik toch veel vaker de albums vanaf A Farewell To Kings tot en met Moving Pictures en Counterparts en Snakes & Arrows draai.Maar Casartelli heeft wel gelijk die 4 jaren 80 albums die ik hierboven heb opgenoemd zijn beter dan je denkt,en naarmate je ze meer gaat draaien steeds beter uit de verf komen voor mij.Feit blijft voor mij dat Rush echt een fantastische band is en blijft.Progrock in optima forma.

Ik blijf het leuk vinden om te lezen, dat Rushfans allemaal eigen favorieten hebben. In tegenstelling tot ricardo, vind ik de jaren '80-sound-Rush van 1982 tot en met 1987 echt ge-wel-dig! Mijn favoriet is nog steeds "Moving Pictures", maar "Power Windows" en vooral "Grace Under Pressure" staan misschien wel op het punt om "MP" van de troon te stoten.

Ik heb gisteren dit album weer eens gedraaid. Misschien geef ik dit album ooit wel weer eens 5*. Wat zijn "Marathon" en vooral "Manhattan Project" toch pronkstukken in de Rushcatalogus!

Deze vond ik eerst beter dan Signals en Hold your Fire, maar signals is deze langzaam aan het voorbijstreven, maar deze blijft ook goed, maar in Signals zit meer in waardoor je die plaat meer gaat waarderen. Deze groeit bij mij niet meer, en is wat Rush betreft voor mij echt doorsnee.

Nog eens luisteren aub, want dit album bevat verdomd goeie nummers. Het geluid vind ik ook al zo mooi, direct en zuiver. Blijkbaar heb ik destijds een vijf gegeven maar geen bericht gezet, dus hiermee... Middletown Dreams vind ik perfect, zonder de andere nummers te kort te doen.

Yes Sir zal ik doen. Zo slecht vind ik deze niet hoor, alleen vind ik momenteel Signals iets beter, maar die heb ik dan ook wat vaker beluisterd. Het is niet voor niets dat ik deze minder beluisterd heb dan Signals. deze krijgt van mij deze week weer een kans, want hij ligt in de auto, kan hem elke dag 2 keer beluisteren 1 keer heen en 1 keer terug. Het is precies de rijstijd naar mijn werk dit album.

Vrij steriel glad album van het trio.Meer en meer maakt Rush gebruik van de nieuwe technologie die voor handen is.
Geddy Lee speelt meer dan ooit synthesizers en de drums van Peart klinken minder naturel.
Het is 1985 en je moet de groep nageven dat ze willen blijven vernieuwen.
Aan de songs ligt het eigenlijk niet eens. Met name The Big Money,
Manhattan project en Marathon zijn prima nummers.
Het is meer de produktie die mij wat tegenstaat.
Een tikkeltje soberder had wellicht beter op zijn plaats geweest.

Mijn favoriet is ook Middletown Dreams - werkelijk briljant!
De overige nummers zijn ook geweldig, al heb ik om de een of andere manier toch een haat/liefde-verhouding met The Big Money, en The Grand Design is mijn minst favoriet van de cd, terwijl ik hier lees dat anderen er juist mee weglopen. Interesting

Deze behoort tot mijn Rush favorieten, Ik kan maar twee nummers minder waarderen: Grand Designs en Emotion Detector. De rest is super. Het klinkt over de top eighties, maar met een geweldige sound: crystal clear! Het beste keyboards werk van Rush is te vinden op deze CD. The Big Money is een overrompelende opener, wat een geweld in het intro alleen al! Marathon is waarachtig fraai gebouwd rond een basloopje en Territories hakt er dan flink in met stevig gitaarwerk. In de afsluiter Mystic Rythms staat het drumwerk centraal en kom je oren tekort om alle kleine effecten en geluiden te registreren. Geweldig.

Deze heb ik vandaag ook nog even afgespeeld, maar hier is de productie toch beter van dan van het album Signals vind ik. daarom beluister ik dit album ook net iets liever als Signals denk ik. wat stemmen betreft vind ik deze ex equo met Signals en een 3.5* waard. gewoon een middelmatige periode van Rush vind ik dit zowiezo. met Counterparts brak er weer een nieuw hoofdtuk aan vind ik, en daar zijn ze weer in topvorm, omdat daar weer een beetje van de oude jaren 70 sound in te herkennen is.

Zojuist naar nummer 1 in mijn top 10!
Al blijft het een hele opgaaf om te kiezen welke Rush-platen er in horen, laat staan welke op 1 mag...

Op 1 kan maar 1 staan en wel Moving Pictures met afstand voor mij. De platen vanaf Signals tot en met Hold Your Fire vind ik eigenlijk te glad en te poppy klinken voor een topplaats in de top 5 Rush statistieken, voor mij dan he, voordat iedereen weer over mij heenvalt hier. Moving Pictures vind ik veruit de beste rush plaat, daarna A Farewell To Kings, dan Hemispheres, 4. Counterparts, 5. Snakes & Arrows. Daarna pas de jaren 80 albums, en dat is ook lastig, want je hebt 2112 en Permanent Waves dan ook nog.

Het album begint (?) mij toch steeds beter te bevallen. De hele jaren-80 is voor mij de favo-Rush-periode. Wellicht komt er nog een (half) puntje bij.
Vreemd dat ze van dit album tijdens het laatste optreden in 2007 niets hebben gespeeld.

Jeetje....
Ik ben weer eens aan dit album begonnen en wat overdonderd Middletown Dreams mij opeens.
Op de één of andere manier heb ik dat nummer altijd een beetje over het hoofd gezien.... dat Marathon een geweldig nummer is weten we allemaal al.
Maar wat heeft Middletown Dreams niet alleen geweldige muziek maar ook weer een werkelijke hoogstandje in de poëtische geschiedenis van de muziek.

Neil Peart is de werkelijke Shakespeare van de muziekwereld.
De nummers die ik afgelopen week heb opgepikt zijn, Middletown Dreams, Losing it, Lock and Key.

Werkelijk waar de meest hoogstaande lyrics ooit geschreven als het aan mij ligt.

Ja Losing it... die mag op mijn begrafenis wel gedraaid worden.

Ja, het zat eraan te komen, dit album toch een half puntje opgewaardeerd.
Prachtige lyrics, eigenlijk geen zwakke nummers, hooguit een paar iets mindere Goden (Grand Designs en Emotion Detector).
De rest is absoluut weergaloos.