Rush - Power Windows (1985)

Dit album vind ik wat lichtvoetiger en daarom wat toegangkelijker klinken dan de 2 voorgangers, die qua geluid voor mijn gevoel wat meer dichtgetimmerd klinken. Deze mag er beslist zijn, maar ik zet toch liever de 2 voorgangers op. Niettemin kan ik van deze ook beslist genieten, zodat hij ook regelmatig nog in de speler beland

Na vele luisterbeurten tijdens mijn woon/werkverkeer ritten de afgelopen 4 weken van deze, Signals, Grace Under Preassure en Hold Your Fire bevalt deze mij toch echt wel het beste van die 4. Alle nummers zijn goed, en dit album krijg je zelfs extra energie van. Zal hieronder mijn favorieten van die 4 in volgorde zetten met de waardering erbij.

1. Power Windows 4.5*
2. Grace Under Preassure 4*
3. Signals 3.5*
4. Hold Your Fire 3*

Pffft zouden bij mij niet eens in de top 5 staan ( alle vier niet)

Waarom dan dat aanfluitende "pffft"?
Grandioos hoor, dat je ze niet eens in je top 5 zou zetten. Chapeau!
Maar een ander kan dat toch wel doen? Aanmatigend hoor, dat commentaar. Bah.

Op Hold your Fire na, 3 topalbums!

Pffff jongeeeuuu! Dit zijn 4 albums uit deze periode, en ik bedoel de beste gerangschikt tussen deze 4 onderling! Er zijn betere Rush albums, o.a Moving Pictures, A Farewell To Kings en Clockwork Angels.

duidelijk

Alle vier topalbums!

Neuh. Hold your Fire is een subtopper.

Nee dat is dan eerder Signals vind ik.

Zullen we dan maar zeggen dat Test for Echo een subtopper is? Of Vapour Trails?

Alleen het debuut is goed, want die is zonder Neil Peart!


(Grapje natuurlijk)

Een populaire, gangbare mening!
Kom 'r maar in, Vielip!

Akkoord

Kom 'r maar in, Vielip!

Wederom akkoord

Album met de gladste sound van alle albums van Rush, want ja 1985.
Iets minder toegankelijk ook dan Grace Under Pressure, maar niet zo stroef klinkend als Presto. Hold Your Fire heb ik nog even niet in memorie.
Weer te weinig gedraaid natuurlijk de laatste jaren, maar zal zoals alle Rush-albums wel weer gewoon op minimaal 4 sterren uitdraaien.

Op CD zelfs en niet op LP.

Net begonnen aan m'n ontdekkingstocht in het Rush-oeuvre enthousiast geraakt door het geweldige nummer Red Sector A in de Prog Ladder 2021 en inmiddels ook dit album een keer geluisterd.

Zeer de moeite waard ook; het nummer Territories vind ik (net als Red Sector A) echt buitencategorie...

Mooi om je stukjes te lezen Brengt me weer terug naar de momenten waarop ik ooit de Rush albums voor het eerst hoorde. Power windows vond ik in het begin gek genoeg helemaal niet zo bijzonder trouwens. Pas (veel) later viel het kwartje ineens en sindsdien reken ik dit album tot de beste van de band.

#metoo. Territories is een schitterend nummer met een geweldige tekst.

In every place with a name
They play the same territorial game
Hiding behind the lines
Sending up warning signs
Signature Peart lyrics.

En naarmate de jaren vorderden, ben ik deze steeds beter gaan vinden. Geen zwak nummer op te bekennen.

Had dezelfde ervaring als Leptop en vielip hieronder. De jaren '80-albums van Rush heb ik moeten leren waarderen. Het 70's werk ging er bij mij direct in. Daarna is ook één voor één het kwartje gevallen bij Moving Pictures, Signals, Grace Under Pressure en uiteindelijk ook deze. 8 ijzersterke nummers, een perfect gebalanceerd album. Heerlijke basloopjes van Geddy Lee ook. Marathon is fenomenaal.

Van 2112 tot Power Windows heeft Rush een vol decennium lang alleen maar topalbums gemaakt, waarbij ze hun geluid ook zijn blijven ontwikkelen. Dat doen niet veel bands hun na.

Vooral met deze laatste regel ben ik het helemaal eens: Rush is een van de weinige bands uit de jaren zeventig die de transitie naar het geluid van de jaren tachtig uitstekend wist te maken. Veel artiesten die in het voorgaande decennium begonnen, hadden daar moeite mee, zoals we allemaal weten. Maar Rush niet, en dan niet door vast te houden aan hun oude stijl - wat de veiligste optie zou zijn geweest - maar zich geheel in lijn van de tijdgeest door te ontwikkelen naar een nieuw geluid. Geleidelijk werd de Rush-sound, vooral vanaf Signals, veel meer keyboard-georiënteerd, maar de resultaten waren voortreffelijk. Het klonk allemaal wat lichter, minder heftig rockend, maar het blijft een mooi, vol geluid opleveren. Eigenlijk ongelooflijk dat ze zo'n gevarieerde sound, die rijk is aan detail, met zijn drietjes wisten te realiseren.

Voorganger Grace under pressure heeft nog net iets sterkere nummers dan deze, maar Power windows blinkt ook uit op alle fronten: de composities, de wisselwerking tussen gitaar en keyboards en natuurlijk nog steeds het fenomenale drumwerk van Neil Peart, die deze songs precies de juiste stevigheid geeft. En natuurlijk blijven de lyrics ook diepgravend, hoewel meer 'down to earth' dan in de jaren zeventig. Minder mystiek, meer gebaseerd op het echte leven en vooral op de technologische ontwikkelingen. Mijn favoriete tekstregels op deze plaat komen uit het nummer Grand designs:

So much style without substance
So much stuff without style
It's hard to recognize the real thing
It comes along once in a while
Like a rare and precious metal beneath a ton of rock
It takes some time and trouble to separate from the stock
You sometimes have to listen to a lot of useless talk

Blijft actueel, toch? Ook in 2021...

Gek genoeg heb ik dat net andersom: van Permanent Wave t/m Power Windows vond ik direct stuk voor stuk fantastisch (favorieten tot nog toe: Moving Pictures en deze)

Ik moet juist een beetje wennen aan de gewijzigde sound sinds de 90's, maar ik ben druk bezig; heb uit de latere periode nu Counterparts geluisterd en dit weekend staat Snakes & Arrows op het programma; ook het in NL opgenomen live-concert ! => heb er alle vertrouwen in dat het ook hiermee wel goedkomt.

Heb zelf iets minder met de beginperiode, maar dat zal naast persoonlijke smaak wellicht ook iets met het instapmoment e/o leeftijd te maken hebben...

(shreef hij met het schaamrood op de kaken omdat hij zich - als fervent progliefhebber - niet eerder echt heeft verdiept in deze Top-band... )

Hier herken ik ook wel iets van. Ten dele een leeftijdskwestie, want ik heb Rush 'ontdekt' met 2112 en A farewell to kings, en dat was meteen raak. Maar ben ook meegegroeid met hun ontwikkeling. Die verliep eigenlijk vrij geleidelijk, waarbij Signals de grootste verschuiving liet zien. Maar ook voor mij gold dat ik wat moeite had met de opnieuw hardere sound van Rush vanaf de jaren negentig.

Counterparts was even wennen, maar die 'landde' per saldo vrij snel bij me; het waren uiteindelijk ook hier de steengoede nummers die me over de drempel hielden.
Maar met de Rush-albums vanaf de nieuwe eeuw heb ik vrij weinig. Vapor trails was natuurlijk vooral een productioneel debacle, waar al genoeg over gezegd en geschreven is, maar ook Clockwork angels wil nog niet echt bij me binnenkomen. En dat zit 'm niet zozeer in de heavy aanpak, maar vooral in het volledig dichtgesmeerde geluid. Dat vind ik zo wezenlijk anders klinken dan bijvoorbeeld deze Power windows.

Op dit album gebeurt ook heel veel, maar het maakt niet zo'n volgepropte indruk; het klinkt allemaal net wat ruimtelijker en opener, en is daardoor beter te behappen. Misschien ben ik sowieso een liefhebber van dat wat afstandelijke geluid dat hier wordt neergezet. Hoewel: Snakes and arrows vind ik dan weer wel goed te verteren, dus het is niet alleen dat. Ik kan er moeilijk de vinger op leggen waar dat nou door komt.

Ik kende Rush niet zo goed, maar nadat ik via een kameraad aan dit album was gekomen, ben ik de band gaan waarderen. Het is ijzersterk, met Marathon als hoogtepunt. Dat nummer had voor mijn part nog een minuut langer mogen duren, maar het geluid vervaagt, en dat vind ik nog steeds jammer. Niettemin ging ik vervolgens steeds meer albums van Rush beluisteren. Dat bevalt me prima, en ik ben mijn 'koempel' dankbaar. Vier sterren voor dit album.

Wat betreft de fade out bij Marathon ben ik het volkomen met je eens. Doodzonde! Gelukkig werken ze op A show of hands naar een veel mooier einde.

Rush blijft me echt verbazen, het is DE ontdekking van de afgelopen jaren voor me. Wat heb ik mezelf de afgelopen jaren te kort gedaan door hier nooit aandacht aan te geven. Hoe dat komt? zeg het maar, om een of andere reden heb ik me nooit uitgenodigd gevoelt om Rush te gaan luisteren. Beter laat dan nooit, zullen we maar zeggen. Ik heb nog niet echt een duidelijke voorkeur voor een bepaalde periode, ik dacht dat ik vooral van het oudere werk hield (Fly BY Night, 2112, A Farewel... enzo) maar ook deze plaat vind ik heerlijk om te horen.

Hier hetzelfde. Heb me jaren door de niet zo aantrekkelijke bandnaam, want die klinkt gewoon als een tweederangs hardrockband waar je in die tijd heel veel slechte voorbeelden van had, laten misleiden. Gelukkig al een paar jaar bijna alle albums in huis...

Met name de jaren 80-Rush (of eigenlijk alleen de jaren 80-Rush) scoort bij mij nog steeds heel hoog. Een beetje zoals Saga en Triumph, ook Canadeze rockbands met een symfonische inslag en een 1-woord bandnaam. Maar ja, als Yes het mag, mogen anderen het ook.

Dus ook nooit LIVE gezien?? Jeetje dan heb je echt wat gemist

Anouk is ook fan, zag ik gisteren op TV.