Rush - Presto (1989)

Die laatste opmerking vind ik wel de spijker op zijn kop slaan. Live komen de nummers van dit album dan ook beter tot haar recht. Potentie genoeg op dit album.

De Rupert Hine albums waren een trieste poging om uit hun vorige muziek stijl te stappen.Ongeïnspireerd en gevuld met albumfillers. En de overstap naar een andere platenmaatschappij hielp ook niet. Dit zijn de 2 albums waar niemand over praat.....

Na Hold Your Fire stond het drietal m.i. op de top van de inspiratie en het muzikale kunnen. Presto haalt het niet bij voorgaand werk maar blijft een prima te verteren plaat. Erg veel nummers zijn er niet van te vinden op hun livealbums. Die Rupert Hine albums klinken wat lichter, in vergelijking daarmee klinkt Counterparts haast lomp, maar zijn bij mij niet ondergesneeuwd.

Het moet me even van het hart dat The Pass voor mij een van de mooiste Rush-songs ooit is. Muzikaal gezien voelt het voor Rush' doen relatief simpel aan, maar de baspartijen en de subtiele solo zijn nog steeds erg mooi. Hetzelfde geldt voor Geddy Lee's fragiele zangpartijen. Maar die tekst... manmanman.

No hero in your tragedy
No daring in your escape
No salutes for your surrender
Nothing noble in your fate
Christ, what have you done?

Prachtige dubbelzinnigheid in de laatste zin. Zowel een exclamatie ('mijn god, wat heb je gedaan') als een beschuldiging aan het adres van Christus die kiezen voor de dood als een nobele daad neerzette. Ik weet niet of er een lied is van deze band dat me persoonlijk meer raakt.

Goed, de rest van het album is beduidend minder sterk. Nog steeds vind ik het fijn om te horen, maar ik merk dat er buiten The Pass geen songs opstaan waar ik doorgaans vrij snel van roep 'oh ja, die!'. Opener Show Me Don't Tell Me is nog leuk en Chain Lightning gaat er ook prima mee door. Dat funky Scars is eigenlijk ook nog best een leuk experiment. Meer middle of the road dan Anagram heb ik echter nog niet bij de band gehoord. Superconductor doet het ook niet voor me. Red Tide is dan weer een stuk leuker.

Presto heeft nog steeds een algemene sound die me wel bevalt, maar buiten The Pass niets dat er echt uitspringt. Het is mij hier ook allemaal te gladjes. De eerste soort van misser.

Tussenstand:
1. Signals
2. A Farewell To Kings
3. Permanent Waves
4. Hemispheres
5. 2112
6. Grace Under Pressure
7. Power Windows
8. Fly By Night
9. Moving Pictures
10. Hold Your Fire
11. Caress Of Steel
12. Rush
13. Presto

Hier raken de Canadezen me kwijt. Ik weet wat erna komt en destijds zou ik waarschijnlijk nog roepen dat deze misser eenmalig is, maar dat is niet zo. Mijn favoriete platen van Rush komen uit de jaren zeventig. Ik ben in elk geval blij dat ik met deze marathon besef dat een aantal platen uit de jaren tachtig behoorlijk goed zijn. Presto heeft het gewoon niet. Het is een gezapig album zonder spanning. Alleen Chain Lightning heeft gave baspartijen, maar de rest laat me koud. Halverwege was ik eigenlijk ook wel klaar met luisteren. Ik heb al twaalf albums gehoord die ik zonder twijfel liever luister dan deze. Rush en middle of the road muziek. Ik had het eigenlijk ook niet verwacht, maar het gebeurde wel op Presto.


Tussenstand:
1. A Farewell To Kings
2. Permanent Waves
3. Hemispheres
4. 2112
5. Moving Pictures
6. Fly By Night
7. Power Windows
8. Grace Under Pressure
9. Caress Of Steel
10. Signals
11. Rush
12. Hold Your Fire
13. Presto

Ik meen ergens gelezen te hebben dat ze The Pass na het gezinsdrama van Neil Peart nooit meer live hebben gespeeld, gewoon omdat ze het emotioneel niet aankonden.

Denk niet dat dit zo is, ik kende het nummer van Rush In Rio en dit was na deze hele tragedie. Daarna is het volgens wel niet meer op uitgaves verschenen?

The Pass is tijdens de Clockwork Angels-tour ook gespeeld. Staat ook op Rush - Clockwork Angels Tour (2013).

Ik snap best dat fans dit een minder album vinden. Het was een van mijn eerste kennismakingen met Rush en ik heb er daarom speciale herinneringen aan.

Daarbij is het natuurlijk wel een jaren 80 product en past het in die periode waarbij het digitale geluid opkwam met een wat killer en blikkiger geluid. En Rush ging met haar tijd mee, was veranderingsgezind en met dit resultaat.
Op zijn tijd kan ik er goed van genieten.

Dan klopt er dus blijkbaar geen snars van mijn verhaal. Ik kan voor de liefhebbers overigens het boek Ghost Rider van Neil Peart aanbevelen. Gaat over het verwerkingsproces na het drama.

Dit is inderdaad één van de "mindere" van Rush, maar dat komt ook omdat ik deze nog niet zoveel heb gedraaid. Ik heb redelijk wat van Rush in mijn cd kast en ja soms grijp je dan al gauw naar de Rush klassiekers.

Een van hun zwakste albums inderdaad ondanks dat ik een RUSH fan ben puur sang. Ook is Rupert Hine de 'verkeerde' producer. Leuk voor Saga of the Fixx, maar niet voor Rush. RUSH = Terry Brown ( producer)

Zo bijzonder dat ik juist deze plaat zo goed vind.

Eén van de weinige platen van Rush die ik van begin tot eind kan afluisteren. Waarschijnlijk juist door de fijne, warme productie van Hine.

Hine zorgt voor een minder vol en veel helderdere sound. Peart laat de electronische pads grotendeels thuis en oh wat wordt er hier lekker gebast. Alles klinkt zo helder en open.

De reden waarom ik dan toch een redelijk laag cijfer uitkeer, is dat juist bij zo een cleane productie blijkt dat Rush niet altijd even goede songs schrijft. Zo vind ik Warpaint, Superconductor en Presto helemaal niets.

Counterparts is die andere plaat die ik echt heel goed vind. Neemt niet weg dat Rush (met name) in de jaren 80 uitstekende platen afleverde. Maar de synth en drumsounds staan me wel wat tegen, wat er daarom voor zorgt dat Presto juist zo fijn klinkt.

Presto en Counterparts zijn ook de enige platen waar ik zanger Geddy niet irriteert.

Het klopt niet helemaal wat ik zeg. Ik heb de eind jaren 70 en midden jaren 80 platen van Rush een 4* gegeven en deze een 3,5*.

En toch wil ik deze plaat verdedigen, want ik vind m heerlijk fris en juist lekker veel gitaar. Alleen wat funkier dan eerst.

Rush, ik draai het niet veel meer. Uitzondering is dan wel Signals. Die heeft een een fijne vibe met typerende new wave invloeden. Beetje Rush meets The Police.
Presto heb ik wel regelmatig gedraaid toendertijd.
Heel aparte produktie. Beetje blikkerig en Neil Peart's drums vind ik niet fijn geregistreerd eerlijk gezegd. Veel ieler dan normaal.
Het songmateriaal is best aardig in mijn herinnering.
Vrij melodieus en de nadruk meer op poprock.
Maar Rush blijft Rush met ritmische slimmigheidjes en aparte wendingen. Maar al te veel muzikale krachtpatserij wordt vermeden.
The Pass stond vaak op repeat. Heerlijk nummer.

Inderdaad, The Pass stekt er met kop en schouders boven uit. Maar voor mij zijn: A Farewell to Kings, Hemispheres ( met La villa, zo'n solo maakt Lifeson nergens meer) en Moving Pictures, hun beste 3!!

Dit zijn inderdaad DE sterkste 3 van RUSH, maar ben toch blij dat ik redelijk wat Rush materiaal in mijn kast heb. Blijft toch een straffe band die spijtig genoeg gestopt is ….

Het mooie van Rush was dat ze steeds nieuwe paden bewandelden, zonder hun identiteit of wellicht beter nog, authenciteit te verliezen.
Ook Presto kan mij daarom goed bekoren.

Ik vind dit juist een prima album van Rush. Staat geen slecht nummer op. Anders? Zeker! Maar daarom hou ik juist zo van deze band.

Vind ik ook uitstekende plaat. Rushplaten met mekaar vergelijken heb ik nooit gedaan (is ook niet te doen).
Slechte hebben ze nooit gemaakt. Hele albums afspelen doe ik ook niet vaak meer losse nummers en "the pass " is een nummer dat ik het meeste afspeel.

Het zijn niet alleen 2112 t/m begin jaren tachtig die ik geweldig vind, ook die synthesizer-periode van Rush vind ik nog steeds top, hoogtijdagen die op A Show of Hands zijn vastgelegd. Presto markeerde het begin van een nieuwe periode waar na een aanvankelijk lichter geluid de synths grotendeels werden opgeborgen en een zwaarder geluid werd aangemeten. Test for Echo viel mij tegen, Presto niet. Available Light, Red Tide en het titelnr. vind ik ook sterk.

Presto en Roll the Bones waren k*t met peren albums van RUSH helaas. Maar dat is mijn persoonlijke mening.

Dat mag ik net zo goed graag lezen als mensen iets helemaal niets vinden. Roll the Bones was mijn 1e CD, tracks als Dreamline, Bravado en het titelnr. wisten zich beter in menig setlist van Rush te handhaven, dan het materiaal van Presto - dat duikt maar sporadisch op, op hun livealbums.

Roll the Bones was in commercieel opzicht ook een behoorlijke klapper, dat zal zeker meegeholpen hebben.

Show Don't Tell, The Pass en vooral Available Light zijn genoeg om dit album te koesteren, al staan er ook wat meer matige nummers op dan tot hier gebruikelijk was.

Anagram vind ik alleen al om de tekst erg leuk. Red Tide knalt er ook altijd lekker uit. Stevige rock met een lekkere pianobegeleiding.

Zoals alle andere users al zeggen, de goede nummers op deze plaat zijn ook gelijk erg goed.
En de open, heldere productie doet wonderen.

Ik vind het net wat te helder en lichtvoetig. Ook de remaster is wat aan de lichte kant gebleven.

Presto is een aardig album en kent enkele prima nummers, zoals Show Dont Tell, The Pass en Red Tide, maar lijdt enorm aan futloosheid. Een nummer als War Paint zou met een beetje meer peper een stuk beter klinken. De heren lijken af en toe niet vooruit te branden. Scars (Radar Love, iemand?) is daarentegen een hopeloos nummer. Ondanks de kritiekpunten verdient dit album nog wel een voldoende.

Score: 64/100

1. Hemispheres
2. 2112
3. A Farewell To Kings
4. Permanent Waves
5. Moving Pictures
6. Power Windows
7. Fly By Night
8. Hold Your Fire
9. Grace Under Pressure
10. Caress Of Steel
11. Signals
12. Rush
13. Presto

Laat ik vooreerst of voor de zoveelste maal afwijken vanaf het begin. Op diverse plaatsen op MusicMeter heb ik het al gehad over mijn persoonlijke indrukken van de muziek van de jaren negentig. Allicht is het juiste woord hierover “weerstand”. Waarom en ook hier een beetje?

Vooraf tracht ik niet te veel te kijken naar andere meningen / reviews over een album, ik probeer om alles met een frisse blik te bekijken, om met een eerste indruk te beluisteren. Presto is namelijk zo'n album dat ik niet zo vaak opleg want dat heeft zijn redenen. Altijd zijn er minimaal twee criteria om een album te koesteren of, euh, minder te koesteren, de muziek en het geluid. Hier zit ik met een probleem: het is wel Rush, maar er zit toch meer kaf tussen het koren dan gewoonlijk, dan je zou mogen verwachten. We zijn verwend geweest.

Dat kan aan twee (persoonlijke) redenen liggen, de groep lost de verwachtingen niet in of je eigen verwachtingen liggen te hoog. Bij dit album geldt de tweede reden, na een kwartet zelfs octet voor mij geweldige studioalbums was en is dit nog altijd iets minder. Nieuwe periode, nieuwe richting na de reeks van vier studioalbums en één livealbum natuurlijk laat deze Presto een Rush horen in een iets uitgekledere verie, minder keyboards en minder bombast, zeker na Hold Your Fire. “Overwelmed by technology” destijds, niet “saved”?

Echt, ik kijk naar de releasedatum, 21 november 1989, terwijl ik mijn hele leven altijd heb gedacht dat deze van begin die jaren negentig afstamde. Het is allemaal wat lichtvoetiger en soms te lichtvoetig met minder keyboards maar met piano en alweer schitterend drumwerk van Neil Peart. Te lichtvoetig vind ik nog altijd Scars en Hand over Fist. Modaal goed zijn dan weer opener Show Don't Tell (mooie break), Chain Lightning en Superconductor met die versnelling. De rest doet mij nog altijd veel minder.

Daarentegen staan drie favorieten van mij: het qua teksten gevoelige The Pass, een voor hun maatstaven furieuze Red Tide, maar ook die rustige afsluiter Available Light met dat buitengewoon middenstuk (dat voor mij nog langer had mogen doorgaan maar je kunt niet alles hebben in het leven).

“Someone set a bad example, Made surrender seem all right, The act of a noble warrior, Who lost the will to fight”. Koude rillingen, kippenvel, een ongemakkelijk gevoel krijg ik nog altijd bij die bovenstaande tekstflard uit The Pass. Het gaat over een moeilijk, delicaat onderwerp: zelfdoding. Het is een onderwerp dat voor velen (ook in mijn familie jammer genoeg) een taboe blijft, maar hoe Neil Peart hier tekstueel mee omgaat, is in mijn ogen niets minder dan meesterlijk.

Laat ik dan maar als slotwoord het nog eens over die periode, die jaren negentig, hebben. Net zoals bij dit album heb ik er een haat-liefdeverhouding mee, nou ja “haat” is een tikkeltje overdreven natuurlijk. Wat lost haat op? De jaren van onbezorgdheid eindigden, mijn interesse in muziek in het algemeen nam af. Daarover heb ik al ballonnetjes opgelaten, onder andere bij Empire en Promised Land van Queensrÿche, When the Storm Comes Down van Flotsam and Jetsam en alle (flut)albums van Iron Maiden in diezelfde jaren negentig.

Album met een prachtige hoes die me nog altijd doet glimlachen maar die ook me doet beseffen dat die voorbije glorieuze tijden buiten een paar ferme oprispingen (Counterparts en Clockwork Angels) nooit meer terugkomen in mijn leefwereld. Het is wat het is en die vorige zin verbaast me, echt waar. De nummers die hiervan live werden gespeeld, komen veel krachtiger over, The Pass is zelfs een hoogtepunt. Neem het maar van me aan.

Matige Rush plaat met wel een hele leuke hoes!

Prima Rush plaat met inderdaad een leuke hoes!

100% mee eens.

mwah plaat met mwah hoes