Charles Mingus - Mingus Ah Um (1959)

Het gebeurt eigenlijk zelden dat aparte jazz-songs me weten te raken, meetsal is daar de totaliteit van een album voor nodig. Op Mingus Ah Um gebeurt het zelfs tweemaal, zij het op geheel andere wijze: 'Better Git It in Your Soul' is van zo'n aanstekelijkheid dat het onmogelijk stilzitten is, terwijl 'Goodbye Pork Pie Hat' tot diep binnenin weet te ontroeren.
Tegenover deze twee klassenummers staat dan wel dat het album op zich me minder boeit. Vooral de op-en-neer-opbouw van de tracks is een minder geslaagde keuze. Het is moeilijk om in het album te stappen met zulke tempowisselingen. De nummers zijn verder zeker goed, maar geen enkel komt ook maar in de buurt van de twee openers, waardoor alles wat uit evenwicht is.
Maar weegt dat dan echt op tegen twee van de allermooiste jazz-songs ooit gemaakt?

Die eerste twee nummers zijn wel dé hoogtepunten, inderdaad. Boogie Stop Shuffle vind ik wat té frivool en blij (nou heb ik ook een tekenfilm associatie ), terwijl ik Self Portrait In Three Colours weer te sloom vind.
Op Open Letter To Duke wordt de draad echter weer opgepikt. Het bevat vlotte solo's en een onverwacht langzaam middenstuk.

Kortom, er is voldoende te genieten. Maar tot nu toe prefereer ik, zij het met milimeters verschil, het wat meer onvoorspelbare werk op The Clown en Pithecanthropus Erectus

De eerste vier nummers zijn fantastisch, maar daarna zakt dit album helaas ontzettend in. Aangenaam hier en daar, maar over het algemeen vind ik de tweede helft van Ah Um (de Um, zeg maar) behoorlijk saai en inwisselbaar. Wellicht dat vaker luisteren uitsluitsel biedt, maar wellicht ook niet.

Tja, je moet natuurlijk wel het geduld hebben om 'm uit te luisteren. Voor mij is het afsluitende 'Jelly Roll' 1 van de aanraders (naast de overige 8, maar dat zal niet verbazen indien men weet dat dit mijn all-time favorite Jazz-plaat is..)!

Bij jazz duurt het in mijn beleving altijd wat langer voordat het kwartje valt, dus ik schrijf de tweede helft nog niet helemaal af. Maar na een stuk of vijf luisterbeurten merk ik wel dat mijn aandacht ernstig verslapt na de eerste vier nummers.

Ik ben me de afgelopen weken wat meer in jazz aant verdiepen en vind dit een zeer goed te verteren plaat voor een beginner in het genre. Kan inhoudelijk nog niet veel over de muziek zeggen, daarvoor heb ik nog te weinig ervaring met jazz. Wat ik wel weet is dat hier een paar hele lekkere nummers op staan en dan denk ik vooral aan Better Git It in Your Soul, Boogie Stop Shuffle, Bird Calls en (het begin van) Fables of Faubus.

Iemand nog andere tips voor een 'groentje'?

DrikM: http://www.musicmeter.nl/list/topmisc/jazz

De Tom Waits plaat (is geen jazz) en Deelder draait door (een verzamelaar die ik niet ken, dus beveel hem dan ook niet aan) in de top 10 even niet mee rekenen. Maar pak dan de nummers 11 en 12 maar mee, zijn beide prima plaatjes. Dus gewoon deze 10 beluisteren en je krijgt een prima beeld van wat jazz ongeveer kan inhouden

Ik ken de toplijst ja De bovenste twee kende ik al vrij goed en zijn ook de reden dat ik me meer in jazz wilde verdiepen. Verder zijn naast die twee en deze Mingus Ah Um tot nog toe mijn favoriete platen Time Out van Dave Brubeck en Coltrane's My Favorite Things. De thema's op die platen zijn het meest blijven hangen. Zal de rest ook eens gaan luisteren (met dank aan Spotify).

Beluister nummer 3 en 4 als eerst volgend. Een van de 2 mooiste jazz platen uit de jazz geschiedenis.

Goodbye Pork Pie Hat

Ja, mooi nummer is dat. Ik ben zelf meer van de up-tempo Mingus; Better Git It in Your Soul en Boogie Stop Shuffle vind ik bijvoorbeeld geweldig. Maar de emotie in Goodbye Pork Pie Hat is voelbaar, vooral als je weet dat het een soort ode is aan Lester Young die er vlak voor was overleden.

Je vindt dit een van de 2 mooiste jazzplaten en toch maar 4 sterren !?

Hij bedoelt waarschijnlijk nummers, want hij heeft als ik mij niet vergis toch wat andere favorieten

Nee, korenbloem doelt op de twee platen die op dat moment 3e en 4e waren in de Jazz-toplijst: Charles Mingus - The Black Saint and the Sinner Lady
John Coltrane - A Love Supreme
Kan het alleen maar met hem eens zijn.

Ah ja, staan immers ook in mijn top 10

Ook al was er alleen kerkmuziek toegestaan in huize Mingus, toch kwam Charles al vroeg in aanraking met de jazz via Duke Ellington. Zijn liefde voor de muziek resulteerde in zijn vroege studies van de trombone, cello en later bas. Al vroeg schreef hij complexe muziekstukken en speelde hij samen met Louis Armstrong en Charlie Parker. Zijn familie bestond uit een mengeling van culturen en zijn voorouders waren afkomstig uit verschillende landen. Misschien speelde dit wel mee in de bedrevenheid en weidsheid van zijn muziek, wat we ook terug horen op Mingus Ah Hum. Het album verscheen in 1959 en geeft aan hoe Mingus verschillende muzikanten, elk met hun eigen karakter, wist te combineren tot een eenheid waarbij het beste uit elk instrument werd behaald. Hij componeerde elk nummer en liet aan muzikanten als John Handy en Shafi Hadi de ruimte om hun kunsten te tonen.

Neem alleen de schitterende albumopener Better Git It In Your Soul, qua volume gaat het nummer van zacht naar hard en terug, de instrumentatie kent tevens net zoveel lagen en worstelt zich tot diep in het gehoor van de luisteraar. Muzikaal gezien is het een ode aan zijn liefde voor Duke Ellington en Charlie Parker, maar ook een nummer als Goodbye Pork Pie Hat refereert aan een muzikant, de net overleden saxofonist Lester Young. Het album is als een tocht door de moeilijke tijden die Mingus kende als beginnend muzikant, het racisme waar hij al vroeg hinder van ondervond, maar zeker ook door de blues, folk en jazz uit eerdere tijden. Zijn diepe basspel maakt net zoveel deel uit van de muziek als elke muzikant die er een bijdrage aan leverde. De composities zijn elegant en subtiel en bij vlagen ook experimenteel en zwaar, maar altijd vormen ze een eenheid binnen de groep van muzikanten.

4*

Afkomstig van Platendraaier.

Goodbye Pork Pie Hat!
Aangezien de emoji van diep respect en enthousiasme niet beschikbaar is, dan maar zo:

Begin jaren tachtig begon mijn interesse in de ontwikkelingen van punk en new wave snel af te nemen en verschoof mijn belangstelling naar andere genres. Het allereerste jazzalbum, wat ik ooit ergens in 1980 kocht was de jubileumuitgave van Mingus Ah Um van Charles Mingus, wat in september 1979 zijn twintigjarige jubileum had gevierd.

In die dagen zat ik af en toe krap bij kas en struinde ik geregeld uitverkoopbakken af op zoek naar interessante koopjes. Het debuut van Mingus voor Columbia kocht ik voor slechts enkele guldens en behoort nog steeds tot een van mijn beste aankopen ooit.

Het is misschien wel het meest toegankelijke album wat bassist en componist Mingus ooit maakte. Het wordt samen met het beduidend minder toegankelijke The Black Saint and the Sinner Lady gerekend tot zijn allerbeste werken. Het album swingt geregeld als de neten, wat al meteen duidelijk wordt bij opener Better Git It in Your Soul. Maar het album bevat ook de nodige prachtige rustpunten.

De muziek van Mingus drukte niet alleen een grote stempel op de jazzontwikkelingen, maar ook iemand als Joni Mitchell raakte geïnteresseerd in zijn muziek. Sterker nog, zij was de laatste die ooit nog met hem samenwerkte. Maar ook iemand als Tom Barman van dEUS werd sterk beïnvloed door zijn muziek.

Tien jaar geleden verscheen er alweer een prachtige jubileumeditie, het zou me niet verbazen als er volgende maand weer een verschijnt, want Mingus Ah Um is een tijdloos album.

Een beetje een saaie jazz plaat wat mij betreft, staan wel goede nummers op maar vaak ook een beetje gezapig ofzo. Vooral de tweede helft van kant a en b zakt het wat in.

Wat de een prachtige rustmomenten in een verder superswingend geheel noemt, noemt de ander een beetje gezapige momenten op een toch al wat saaie plaat. Tja, ik hoor duidelijk bij het eerste kamp. Fantastisch album en wat mij betreft volkomen terecht genoemd als een van de absolute hoogtepunten in de discografie van Mingus. Maar Bert, probeer Blues & Roots eens, die is een stuk minder eh.... gezapig.

Voor mij blijft dit een iconische plaat. Als je alle jazz zou moeten samenvatten tot een compact geheel zou deze plaat zeker terug komen. Wat Duke Ellington in de jaren '30 en '40 betekende als bandleider voor de jazz, datzelfde betekende Mingus in de jaren '50 en '60. De sound is op en top Mingus van het begin tot het eind. Een unieke sound, innovatief en vernieuwend en tegelijkertijd diep met de reet in de jazz en blues traditie.

De opener zet direct de toon. Better Get In Your Soul doet precies wat de titel beloofd. Swingt als een tiet en het aanstekelijke gebrul tussendoor maakt de sfeer alleen maar intenser en broeieriger. Lastig om hier op stil te blijven zitten. Het daaropvolgende eerbetoon aan Lester Young blijft één van de mooiste jazz composities ooit geschreven. Daarop volgt weer het aanstekelijke Boogie Stop Shuffle en dat zorgt voor een aangename afwisseling tussen mooie ballads en swingende bop.

De kracht van Mingus is buiten zijn compositionele talent toch ook wel hoe hij andere musici in hun kracht kan zetten. Zowel Hadi als Handy spelen hier de sterren van de hemel. En waar ik normaliter geen groot van Booker Ervin ben speelt hij hier voor mij uiterst vermakelijk. Al blijft z'n palet vaak wel wat voorspelbaar. Pianist Horace Parlan is zo'n stille kracht op de achtergrond. Een kei van een begeleider die in zijn sporadische solo heel wat toffe dingen laat horen.

Ik heb deze per ongeluk uit de Giri 33 serie gekocht. Die platen zijn wel officieel maar niet van de master tapes. Een needle drop dus maar wel een hele goede want het klinkt eigenlijk gewoon uitstekend.

Deze iconische plaat is niet alleen een goede introductie tot Mingus in het bijzonder maar ook een introductie tot jazz in het algemeen.

De stijlen op deze plaat zijn al even divers als de referenties. Zo hoor je gospel in de opener en blues in Boogie Stop Shuffle. Een aantal composities betoont eer aan Lester Young, Duke Ellington en Jelly Roll Morton (de ragtime-pianist en één van de vroegste jazzpioniers).

Goodbye Pork Pie Hat is één van de mooiste jazzballads die ik ken en terecht een standard geworden. Het blijft mij ontroeren. Open Letter to Duke is eveneens mooi, een ballad in big band-stijl met een prachtige versnelling en krachtig spel van Horace Parlan, Shafi Hadi en Booker Ervin.

Ik moest het lezen om het te weten, anders had ik ook gedacht dat Bird Calls een ode was aan Parker, mede omdat de song een sterke be-bop signatuur heeft. Maar het is een eerbetoon aan de vogels zelf. Hier gaat Booker de strijd aan met de dubbele alt van John Handy en Shafi Hadi. In het slotstuk hoor je toch nog tjsirpende vogels.

Fables of Faubus is een andere compositie die een standard zou worden, met geweldige tempowisselingen. Een politieke anti-rascistische song, welke op Ah Um in instrumentale en in 1960 op Charles Mingus Presents Charles Mingus met tekst zou verschijnen. Krachtig en helaas nog sltijd actueel. Zal rascisme ooit verdwijnen?

Pussy Cat Dues is een slepende blues met behalve een mooie bassolo ergens in het midden twee mooie glansrollen voor trombonist Jimmy Knepper en John Handy op de klarinet.

Bizar blijft dat de originele lp uit 1959 ingekorte versies heeft van veel van de songs, en dat pas in 1979 de volledige versies beschikbaar kwamen. Voor onze generatie geen probleem, maar dat maakt wel dat het originele werk eigenlijk onvolledig was, en dat veel meningen over de plaat 20 jaar na dato moest worden herzien. De cd-reissues weten soms ook de ingekorte versies te pakken te krijgen, oppassen geblazen dus.

Jazz is een genre waar je gewoon geen grip op kunt krijgen. En dat werkt zeer verslavend! Je zult het niet aan mijn (huidige) top 10 herkennen, maar ik voel een kleine liefde opkomen voor dit genre en dan in het speciaal voor Charles Mingus.
Gister zette ik the black saint and the sinner lady maar weer eens op tijdens het koken. Ik merkte dat ik letterlijk meer genoot van het koken. Alsof jazz in je lichaam gaat zitten en er niet meer uitkomt. Een kleine disclaimer bij deze review: nee ik ben (nog) geen jazz kenner, tips zijn altijd welkom wat betreft dit genre!

Ook met dit album ''Mingus ah um'' is het weer raak voor mij.
Het is laat in de avond en ik besluit dit album op te zetten. Voor dit album zat ik er emotioneel niet super lekker in. Mijn angstgevoelens kwamen opzetten. Ik merkte dat dit volledig verdween tijdens het luisteren naar dit album. Alsof je gewoon in het hier en nu bent, iets wat ik normaal moeilijk kan. Je swingt en gaat gewoon '''mee'' in de avond, zonder dat je ergens anders over denkt. Bij het tweede nummer ''goodbye pork pie hat'' merk ik dat dit album me al te pakken heeft en zeker niet los laat!

Wat ik ook merk aan dit album is hoe complex het in wezen in elkaar zit. Het lijkt simpel maar er zitten zoveel lagen in dat het zeer knap is wat Charles Mingus hier aan het doen is.

Het album vliegt echt voorbij en zonder dat ik weet is de avond voorbij en heb ik voor het eerst in lange tijd weer in het nu geleefd, iets wat dit album maar zeker deze artiest met mij doet. Ik mag dan fan zijn van rock muziek, nooit heeft rock dit met mij gedaan. Rock, pop, country en noem het maar op zijn dan meer een soort positieve afleiding. Bij dit album ga ik er echt in op en merk ik dat ik het belangrijk vind wat ik op dat moment aan het doen ben, genieten van het hier en nu.

De kans is zeer groot dat ik me binnenkort aan veel meer jazz klassiekers ga wagen

Jazz is dan ook wel de perfecte muziek voor tijdens het koken, of niet dan Koenr?

Leuk!! Succes met je uitstekende voornemen.

We kennen elkaar (nog) niet, dus vergeef mij mijn vrijpostigheid.

Kijk maar uit Juul1998B, als je teveel akoestische en geïmproviseerde muziek gaat luisteren, wordt je snob en kun je straks rock niet meer verdragen.

Een leuke tweede artiest om eens te gaan ontdekken is de altijd relaxte en makkelijk te verteren Dexter Gordon (grote hit: Cheesecake, dus dat is ook culinair): Dexter Gordon - Go (1962) - MusicMeter.nl

Maar als je echt diep geraakt wilt worden, zpu je de afslag naar Coltrane al kunnen memen, maar dat kan ook erg heftig zijn. Deze is wat kalmer: John Coltrane - A Love Supreme (1965) - MusicMeter.nl

Verder zijn er nog 100.000den jazzplaten die o.a. Tony en ik je kunnen tippen, maar het is leuker als je je eigen weg vindt.

Geen zorgen hoor, rock blijft er (voorlopig) wel in
Maar ik moet wel zeggen dat jazz zorgt voor een hele andere beleving van muziek wat ik erg fijn vind!

Dank voor de tips! John Coltrane- A love supreme ken ik al! Zijn plaat blue train schijnt ook echt een classic te zijn dus die wil ik eerst proberen!
Tip mij maar die miljoen jazz platen hoor, geen enkel probleem

Juul1998B Vrijwel alles van held Mingus is voortreffelijk. Vergeet vooral niet zijn concerten met Eric Dolphy in de band. Mijn tip, als ik zo vrij mag zijn: Charlie Haden / Carla Bley - The Ballad of the Fallen (1983) - MusicMeter.nl

De klassiekers kan je zelf makkelijk vinden maar om het je nog makkelijker te maken heb ik er tien op een rijtje gezet, als een begin van dat miljoen jazz platen.

Miles Davis - Kind of Blue (1959)
John Coltrane - Giant Steps (1960)
Ornette Coleman - The Shape of Jazz to Come (1959)
Sonny Clark - Cool Struttin' (1958)
Alice Coltrane featuring Pharoah Sanders - Journey in Satchidananda (1971)
Jackie McLean - Destination... Out! (1964)
Oliver Nelson - The Blues and the Abstract Truth (1961)
Andrew Hill - Point of Departure (1965)
Wayne Shorter - Speak No Evil (1966)
Lee Morgan - Search for the New Land (1966)

De jaren 60 vormen een hoogtepunt in jazz maar het nog oudere spul (Dixieland, bebop) is ook heerlijk. Daar vind je ook nog eens een miljoen platen. Ik beluister al meer dan dertig jaar jazz maar om een echte kenner te worden moet je denk ik vijftig jaar alleen maar naar jazz luisteren.

Ik vond voor een mooie prijs een eerste Mono uitgave op Philips NL LP uit 1960. Wat een fantastisch geluid heeft deze LP!

Een kameraad is een echte jazzcat. Na aanvankelijke tegenzin mijnerzijds ben ik geleidelijk door hem bekeerd. Nu zou ik niet meer zonder kunnen. Deze klassieker blaast me telkens weer van mijn sokken.