menu

Dr. Dre - Compton (2015)

Alternatieve titel: Compton: A Soundtrack by Dr. Dre

mijn stem
3,53 (239)
239 stemmen

Verenigde Staten
Hip-Hop
Label: Aftermath (II)

  1. Intro (1:15)
  2. Talk About It (3:15)

    met King Mez en Justus

  3. Genocide (4:26)

    met Kendrick Lamar, Marsha Ambrosius en Candice Pillay

  4. It's All on Me (3:47)

    met Justus en BJ the Chicago Kid

  5. All in a Day's Work (5:13)

    met Anderson .Paak en Marsha Ambrosius

  6. Darkside / Gone (3:53)

    met King Mez, Marsha Ambrosius en Kendrick Lamar

  7. Loose Cannons (4:13)

    met Xzibit en Cold 187um

  8. Issues (3:41)

    met Ice Cube en Anderson .Paak

  9. Deep Water (5:11)

    met Kendrick Lamar en Justus

  10. Jon Connor - One Shot One Kill (3:25)

    met Snoop Dogg

  11. The Game - Just Another Day (2:21)

    met Asia Bryant

  12. For the Love of Money (4:08)

    met Jill Scott en Jon Connor

  13. Satisfiction (4:24)

    met Snoop Dogg, Marsha Ambrosius en King Mez

  14. Animals (3:47)

    met Anderson .Paak

  15. Medicine Man (4:14)

    met Eminem, Candice Pillay en Anderson .Paak

  16. Talking to My Diary (4:23)
totale tijdsduur: 1:01:36
zoeken in:
2,5
Na in eerste instantie zeer teleurgesteld te zijn, nog een aantal luisterbeurten gedaan. En als je goed zoekt staan er toch wel wat leuke stukjes op dit album.

De piano op beat in het 2e deel van Dark Side bijvoorbeeld, die is wel masterlijk. Verder vind ik Medicine Man en Talking to my Diary wel in orde.

Verschrikkelijk vind ik dan weer nummers waarin Autotune gebruikt wordt, zoals Talk About It en It's All on Me, waarin Dre zijn raps duidelijk niet in 1 take doet en soms klinkt als Justin Bieber. Ongeveer de helft van de nummers vind ik persoonlijk veel te druk en vaak wordt er dan ook nog 'hip' met die verschrikkelijke zwarte kopstemmen gezongen "NaWhooo", zoals in Issues *Aargh*

Aardig vind ik verder de nummers met Snoop, vooral Satisfaction die lekker laid back is. Just Another Day kan er ook mee door.

Warren G met zijn nieuwe G Funk Part II EP zien dat je toch wel degelijk 'ouderwetse' rap kan produceren die lekker klinkt. Met Compton is dat naar mijn mening maar gedeeltelijk gelukt.

1,0
Aangezien iedereen recht heeft op een eigen mening....hier komt de mijne:

Na de eerste luisterbeurt was ik compleet teleurgesteld, waar 2001 m.i. een van de meest invloedrijke albums ooit is geweest voor Hiphop/rap, is Compton niet meer dan een schim van wat het had kunnen zijn.
De daaropvolgende luisterbeurten hebben mijn mening iets milder gekregen, maar meer helaas niet. Waar Dr. Dre garant stond voor vermaak en spectaculaire beats, lijkt het nu alsof ik naar een Kendrick LP zit te luisteren met zijn stem over de beats. De inhoud van zijn teksten zijn beperkter dan ooit, erg oppervlakkig en kom mij over als een gedateerde rapper die koste wat het kost relevant wil zijn door hedendaagse stijlen aan te nemen. Uitzondering is m.i One Shot one Kill met een vlammende Snoop Dogg, maar meer echt niet.

Waar hij enkele jaren geleden verbaasde met twee singles: Kush & I need a doctor, stelt Dr. Dre me erg teleur. Ik zet lekker 2001 weer op en hou me voor dat dat zijn laatste album was....

avatar van andnino
4,5
Hip hop benader ik tegenwoordig niet te moeilijk. Als ik zin heb in old school hip hop, dan pak ik de klassiekers uit de jaren tachtig en negentig erbij. Als ik zin heb in intelligente teksten, dan zoek ik een album daarop uit. En als het me gaat om een moderne, zeer goed geproduceerde plaat met goede flow, ook al heeft deze verder niet te veel inhoud, dan weet ik eigenlijk weinig betere kandidaten dan Compton.
Luister even door de autotune e.d. heen, en je hoort: deze plaat is subliem geproduceerd. Rijk aan instrumenten, die overigens allemaal een passende plaats hebben gekregen, ritmes en melodieën die de MC's die eroverheen rappen als gegoten passen en bovendien veel afwisseling. Eigenlijk luister ik het album zonder probleem in één keer uit, en dat heb ik lang niet altijd in dit genre.
Los van dit alles denk ik dat het een goede stap is van Dr. Dre om zich te richten op wat hip hop nu is/in de toekomst gaat zijn, in plaats van op het recept van The Chronic of 2001. De toekomst zal uitwijzen of Compton daadwerkelijk een klassieker gaat worden, maar met tracks als All On Me, One Shot One Kill en Talking to my Diary geef ik het goede kans.

avatar van Joe D
Wegens vakantie helaas ff moeten wachten met checken, maar ik vind dat het weer een heerlijk album is geworden. Dr. Dre lijkt weer een nieuw tijdperk in de hip-hop muziek te introduceren, net zoals hij met zijn vorige albums natuurlijk al heeft gedaan. Voor sommige oude knarren is dat dan net iets te modern, en valt het niet in de goede aarde. De beats zijn weer tot in de puntjes uitgewerkt en ook de gastartiesten doen het goed. Enkel sommige oude legendes (Dre zelf niet) die nog één keer agressief willen doen vind ik soms wat lachwekkend overkomen. Favorieten voor mij zijn It's All On Me, Darkside/Gone en Talking To My Diary.

avatar van Ilyasse15
Imo erg dope album. Eerste luisterbeurt(en) maakte(n) niet veel indruk, maar na een paar keer beluisteren bevalt het me erg goed. De verwachtingen liggen bij Dre altijd hoog en je moet dit absoluut niet vergelijken met Chronic '92 of '99, want die zijn qua productie anders. De productie van de jaren 90 Dre krijgen we (helaas) nooit meer, zo goed zal Dre naar mijn verwachting nooit meer zijn. Ik kan ergens wel begrijpen dat Dre niet voor iedereen even dope is, maar voor mij is Dre altijd de beste, zo niet 1 van de beste (muziek)producers geweest. Dat is persoonlijk .

Het is overigens een klein beetje jammer dat best veel tracks niet door Dre zijn geproduceerd, dat was voorheen anders (of misschien geeft hij nu meer credits dan vroeger, weet ik niet).

Dre gaat met dit album zijn tijd mee, dit is qua productie een ijzersterk album. Features zijn over het algemeen erg goed. Met name Anderson .Paak maakt een zeer goede indruk op me. Op 3 nummers na (Deep Water, Issues en Losse Cannon) vind ik elk nummer (ijzer)sterk. Af en toe gewoon heerlijke stukjes, bijv. einde van For the Love of Money maar er zijn meer voorbeelden.

Volwassen album en een waardig Dre afscheid. Dikke 4 uit 5! Misschien naar 4,5 op een gegeven moment.

avatar van james_cameron
3,5
Bijna gelijktijdig uitgebracht met de film Straight Outta Compton, iets dat geen toeval kan zijn. De comeback van meneer Dre gaat aanvankelijk een beetje timide van start, maar vanaf track 7 (Loose Cannons met Xzibit) gaat de boel behoorlijk los. Vanaf dat moment boeit het album moeiteloos tot het einde. De vele gastoptredens moeten het feit verbloemen dat we Dre zelf niet echt veel te horen krijgen, maar goed, zijn productionele kwaliteiten staan wederom buiten kijf. Qua teksten grijpen veel tracks terug op zijn roemruchte verleden (zo komt N.W.A. veelvuldig langs), iets dat gezien de timing van het hele gebeuren alleen maar extra slim is. Ik had zelf wat minder R&B en soul-invloeden willen horen op het album, maar de meeste tracks zijn uiteindelijk wel de moeite waard.

avatar van Yestsida
4,0
Uiteindelijk was daar dan toch een nieuw album van Dr. Dre.

16 jaren hebben we moeten wachten op een opvolger voor 2001. Samen met de rest van de wereld was ik vol smart aan het wachten op het mythische album Detox tot we bericht kregen dat het album geannuleerd was. Toch kregen we in augustus 2015 vrijwel uit het niets een derde soloalbum van deze grootmeester; Compton. Een project dat geïnspireerd is door de geweldige film over de carrière van N.W.A. getiteld Straight Outta Compton.

Favorieten op deze plaat zijn It's All on Me, All In a Day's Work, Gone, Loose Cannons, Deep Water, For the Love of Money, Animals, Medicine Man en Talking to My Diary. Ook de overige tracks zijn van hoge kwaliteit, enkel de twee eerste tracks, Talk About It en Genocide, hebben het voor mij persoonlijk nooit gedaan. De productie klinkt redelijk goedkoop en buiten Kendrick Lamar geven die nummers me geen reden om ze vaak terug te draaien. Vooral die eerst genoemde, wat meer in de richting van Trap ligt, is iets wat ik totaal niet wil horen op een album van The Doctor.

Raar maar waar vind ik de gastheer zelf het grootste struikelblok op Compton. Zijn stem klinkt niet meer zo diep en zwaar zoals in het verleden en zijn rappen komt minder natuurlijk (en dus meer geforceerd) over, vind ik. Heel gek maar vooral ontzettend jammer dat hij zijn vet stemgebruik kwijt lijkt te zijn. Zijn ghostwriters zorgen hier wel voor de beste teksten in zijn carrière, dat dan weer wel.
Dat Dre niet te horen is op elke track dat zijn albums bevatten zijn we wel gewoon, hier is dat het geval op tracks 10 en 11. Echter vind ik het wel ongelofelijk vreemd dat zelfs ongeveer de helft van de producties niet van zijn hand komen. Voor mij is het al raar dat hij een gastbijdrage levert op iemand anders zijn/haar album en dat de beat dan niet van hemzelf is maar op een album van deze superproducer verwacht je toch dat alle beats van hemzelf zijn? (ja, ik weet dat The Message ook niet zijn beat was)
Hoe goed ik Just Another Day ook vind blijf ik het een rare keuze vinden dat dit het album gehaald heeft... Dre is hier niet op te horen noch komt de productie van zijn hand.

Compton is wel een beetje 'a trip down memory lane' uiteraard. Waar ik de gastartiesten mooi in het geheel van The Chronic en 2001 vond passen zonder echt de show te stelen (Eminem op Forgot About Dre als een duidelijke uitzondering), zijn het hier vooral de gasten die het moeten maken.
Oudgedienden Ice Cube, Snoop Dogg, Eminem, Marsha Ambrosius, The Game en Xzibit doen het allen voortreffelijk op dit album. 50 Cent is toch de grote afwezige van zijn (voormalige) topartiesten.
We maken het niet veel mee... maar wat rapt Snoop One Shot One Kill volledig aan flarden. Van Eminem zijn we het wel gewoon maar hij laat ook niets over van Medicine Man.
Xzibit is voor mij echter dé man van deze levende legendes. Manmanman, wat een heerlijke strofe rapt hij op Loose Cannons. Ik moet bekennen dat ik niet bekend ben met het werk van Cold 187um maar ook hij doet het voortreffelijk op die track.

Zijn meer recente artiesten Kendrick Lamar, Anderson .Paak, Jon Connor en Justus zijn ook uitstekende meerwaarde op dit project. King Kendrick is zoals gewoonlijk subliem op de drie tracks waar hij op te horen is.
Dit project was m'n eerste aanraking met Anderson .Paak en initieel vond ik hem vrij slecht, mijn mening is sindsdien wel volledig omgezwaaid! Jon Connor laat horen een geweldige woordenkunstenaar te zijn op de twee tracks waar hij een bijdrage levert en in combinatie met dit nummer is het een schande dat hij één van de vele artiesten is dat Aftermath Entertainment verlaten heeft zonder werkelijk iets uitgebracht te hebben.
Justus hebben we sindsdien niet meer gehoord, hij heeft het label ook verlaten ondertussen, maar ook hij doet het goed op dit studioalbum.

Goed album, subliem album zelfs. Het heeft een groots en cinematografisch gevoel, het is bijna een experience te noemen naar mijn mening. Maar het heeft toch niet de het gevoel van een classic zoals haar twee voorgangers... de voornaamste reden is voornamelijk Dr. Dre zelf die vaak ondergesneeuwd wordt op zijn eigen project.
Talking to My Diary is één van de weinige echte solonummers van de superproducer maar het smaakt wel naar meer. Magnifiek nummer.

Er schijnt dus vrij snel al een collaboratiealbum met Marsha Ambrosius aan te komen maar ook een vierde soloalbum. Afgaande van de 6 nieuwe tracks dat hij onlangs voor GTA Online gemaakt heeft zal het wel weer goed klinken maar een classic verwachten moeten we vergeten vrees ik.

Dikke 4*

Gast
geplaatst: vandaag om 10:16 uur

geplaatst: vandaag om 10:16 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.