Bob Dylan - Infidels (1983)

Zie je, jij snapt de grap.

Union Sundown heeft een erg hoog Industrial Disease gehalte als je het mij vraagt. Dat is op zich niet erg. Bij de ene producer vind je het mooi dat zijn invloed doorklinkt (Lanois) bij de ander vind je dat minder. Voor mij is de invloed van Knopfler in dit geval geen goede. De songs zijn prima, maar muzikaal is het veel te glad en het is aan Dylan zelf te danken dat het boven de middelmaat uitsteekt. Dat is op zich dan misschien ook wel vreemd, omdat hij de 6 jaar ervoor en erna zelf nauwelijks boven het gemiddelde uitkwam. Knopfler is een uitstekend gitarist en laat hem daar s.v.p. zijn energie in steken. Het is niet toevallig dat de 2 openers het beste zijn. Daarna komen nog wel een aantal goede nummers, maar de aalgladde productie verpest toch een hoop luisterplezier. Voor de audiofielen zal het een feest zijn geweest, de echte kwaliteit van Dylan kwam pas weer met Oh Mercy. 3,5 sterren voor de songs van Dylan, 2,5 sterren voor de muzikale en productionele omlijsting van Knopfler. 3 sterren dus.

Voor wie bezig is met het samenstellen van de collectiie Worst of Bob Dylan:
Op Infidels staan drie echte gegadigden: Neighborhood Bully, Man of Peace en Union Sundown.

Kwam via Expectingrain.com net een link tegen naar een filmpje van een alternatieve versie van Don't Fall Apart on Me Tonight.

Hopelijk brengt Columbia ooit nog eens als onderdeel van de Bootleg Series alle outtakes van Infidels uit...

Dat zou inderdaad mooi zijn. Ik begin dit album zelf ook steeds meer te waarderen. De Dylan/Knopfler combinatie werpt zeker zijn vruchten af. Laten we hopen dat dit ook weer naar voren komt tijdens het aanstaande concert

Wat mij betreft mogen ze dan een box uitbrengen. Hetgeen onder verzamelaars circuleert is nog maar het topje van de ijsberg. Een aantal jaren geleden heeft Michael Krogsgaard toegang gekregen tot de kluizen van Columbia/Sony. Van een nummer als Blind Willie McTell blijken niet minder dan 7 volledige takes te zijn opgenomen. Van Foot of Pride maar liefst 17 (!).

Hieronder alle nummers van de Infidels-sessies (inclusief een hoop covers) met het aantal (volledige) takes:

16 Tons (1)
Back To The Wall (1)
Buttons + Buns (1)
Christmas Song (1)
Cold, Cold Heart (1)
Columbus Georgia (1)
Dark As A Dungeon (1)
Death Is Not The End (1)
Diddling (1)
Forever My Darling (1)
From Paul (1)
Glory To The King (1)
Great Buttons Again (1)
Green Grass (1)
Green Onions (1)
He's Gone (1)
Home On The Range (1)
Jesus Met The Woman At The Well (1)
License To Kill (1)
Lovers Concerto (1)
Man Of Peace (1)
Movin' On (1)
Oh, Babe (1)
Oh, Susannah! (1)
Oklahoma Kansas (1)
Prison Station Blues (1)
Silent Night (1)
Slow Try Baby (1)
Trees Hannibal Alps (1)
Wash That Man (1)
Don't Drink No Chevy (2)
Don't Fly Unless It's Safe (2)
How Many Days (2)
Julius And Ethel (2)
I And I (3)
Neighborhood Bully (3)
Dark Groove (4)
Angel Flying Too Close To The Ground (5)
Clean-Cut Kid (5)
Union Sundown (5)
Jokerman (6)
Tell Me (6)
This Was My Love (6)
Blind Willie McTell (7)
Lord Protect My Child (7)
Sweetheart Like You (7)
Someone's Got A Hold Of My Heart (8)
Don't Fall Apart On Me Tonight (10)
Foot Of Pride (17)

Daar kan je al een mooie box mee samenstellen, inderdaad.

Na vier opeenvolgende platen die begonnen met de letter s, brak Dylan in 1983 die ban, met het releasen van ‘Infidels’. Hierbij moet wel vermeld worden dat hij initieel een andere titel in gedachten had, namelijk ‘Surviving in a Ruthless World’, maar dat iemand hem erop wees dat de vier voorgangers ook al met de letter s begonnen. En zo werd het ‘Infidels’. De titel biedt meteen stof tot discussie. Was dit een terugkeer naar zijn joodse roots? Dat kon men wel aannemen, temeer omdat in de binnenhoes van dit album een foto staat van Dylan op de Olijfberg in Jeruzalem. Hij was daar kortstondig, voor de bar mitswa van zijn zoon Jesse.

Op de voorkant zien we een heel ander soort foto, Dylan met zonnebril en plukkerige baard. Plukkerig is geen echt woord, maar leunt het dichtst bij het beeld in mijn ogen. Het ziet er best zonnig uit, voor Dylans doen, en daar kan ik, na de plaat zo’n tiental keren te hebben geluisterd, ergens wel inkomen. De muziek, geproducet door Mark Knopfler, maar ook door Dylan zelf (wat voor enige moeilijkheden zorgde wat betreft de credits; Dylan maakte er dan maar “Produced by Bob Dylan for Wreck of Old97 Productions and Mark Knopfler for Chariscourt Ltd.” Van), en die productie heeft zeker zijn sporen achtergelaten.

Knopfler speelde eerder al mee op ‘Slow Train Coming’, en had indruk gemaakt op Dylan dankzij zijn energieke, ritmische gitaarwerk. Op ‘Slow Train Coming’ wist ik Knopfler ook te appreciëren, en steeg hij mijns inziens boven het niveau uit van de gemiddelde Dire Straits song. Op ‘Infidels’ is zijn inbreng een pak minder succesvol; hij speelt gitaar, en je hoort iets te duidelijk dat het Mark Knopfler is. Nu, we zijn ook enkele jaren later, en de populariteit van Knopfler en zijn band is enorm toegenomen. Nummers als ‘Union Sundown’ en het rockende ‘Neighborhood Bully’ hebben daar zwaar onder te lijden. Het zijn songs die, te wijten aan de gladde, ietwat karakterloze productie, het niveau van ‘Infidels’ naar omlaag trekken.

Er staat ook genoeg moois op, al was ik vroeger wat lyrischer over deze plaat. Ik zag, toen ik deze in het kader van mijn Dylanbesprekingen ging beluisteren, dat ik ‘m op 4 sterren staan had. Dat is, om u een idee te geven, op dezelfde voet als bijvoorbeeld zijn debuut, ‘Tempest’ en ‘The Times They Are A-Changin’’. Ietwat overdreven, moet ik nu mijn mening bijstellen. En jammer, vooral als je mee gaat tellen dat dit een veel betere plaat had kunnen zijn.

Nu, de schuld daarvoor ligt in ieder geval niet bij Knopfler. Hij wilde nummers als ‘Blind Wilie McTell’ en ‘Foot of Pride’, beide juweeltjes die op het eerste deel van ‘The Bootleg Series’ staan, gewoon op de plaat. Dylan vond echter dat deze nummers niet “af” waren, en besloot om ze alsnog te vervangen. Door ‘Union Sundown’, godbetert. Niet zijn eerste misstap, maar wel één van z’n schabouwelijkste.

De opnamesessies verliepen zonder al te veel opschudding en ophef, al valt het wel op dat er heel veel werd gejamd en een pak nummers gecoverd werden, gaande van Willie Nelson over ‘The Green, Green Grass of Home’ tot ‘This Was My Love’ van Sinatra. Ook circuleerden er tijdens de opnamen veel zogenaamde werktitels (‘Sweetheart Like You’ heette eerst ‘By the Way That’s a Cute Hat’ en later ‘In a Place Like This’; ‘Sometimes Satan’ werd uiteindelijk ‘Man of Peace’). Ik zie hier een vorm van zelfentertainment in, de werktitels komen namelijk ook, soms in ietwat veranderde vorm, voor in de lyrics.

Veel nummers bleven destijds op de plank liggen, en dat is toch ook wel opmerkelijk. ‘Infidels’ is één van de platen van Dylan met het meeste “overschot”, op die manier. Enkele nummers werden opgevist voor latere studioalbums, een vijftal werden opgenomen in het eerste deel van ‘The Bootleg Series’. Maar heel wat nummers liggen ook nog steeds in het archief stof te vreten. Een elektrische versie van ‘Blind Willie McTell’ bijvoorbeeld is nog zo goed als onaangeroerd, al gaan er stemmen op dat deze versie nog indrukwekkender zou zijn als die op ‘The Bootleg Series’. En voor het album had Dylan al een resem songs opgenomen met Clydie King (zijn destijdse vriendin; het waren twee tegenpolen), om een duetplaat uit te brengen. De platenmaatschappij zag dit niet zitten, en enkel in ‘Union Sundown’ zorgt de soulzangeres voor wat leven in de fletse brouwerij.

Genoeg gezeverd, tijd voor muziek. ‘Infidels’ is de eerste plaat die Dylan opnam met zijn hernieuwde contract bij CBS, en de platenmaatschappij wilde geld uittrekken voor de promotie. Het digitale tijdperk stond in de kinderschoenen, en dus moest er, naar MTV-normen, een videoclip worden uitgebracht. Of meerdere, zoals in dit geval. Die van albumopener ‘Jokerman’ sprak het meest tot de verbeelding; een collage van foto’s van kunstwerken, met daarover de tekst van het nummer gedrapeerd. Een bijzonder geslaagde clip die, volgens bijvoorbeeld het toonaangevende blad Rolling Stone, brandhout maakte van alle clichématige, omhooggevallen Coca Colareclames die het gros van de muziekvideo’s was.

‘Jokerman’ is een beetje een monumentale song, het soort song dat als steunpilaar kan dienen voor een album. De gedroomde single, ook. Een groots, herkenbaar geluid, enorm meezingbaar refrein, alleen een beetje te lang. Dat was ‘Like a Rolling Stone’ ook, natuurlijk, maar inmiddels was de maatschappij weer zo’n 20 jaar verder, en helemaal veranderd. Niettemin is ‘Jokerman’ een erg goed nummer, gezegend met een clevere tekst. Enkele verwijzingen naar de Bijbel en onrechtstreeks dus ook naar z’n wat meer religieuze platen, en vooral het soort diepgang waaraan het ‘m op een ‘Saved’ wel ‘ns aan ontbrak; ook de bevlogenheid is er weer:

“It’s a shadowy world, skies are slippery grey;
A woman just gave birth to a prince today;
And dressed him in scarlet, put the priest in his pocket;
Put the blade to the heat, take the motherless children off the street;
And place them at the feet of a harlot;
Oh Jokerman, you know what he wants;
Oh Jokerman, you don’t show any response.”

‘Sweetheart Like You’ (dat Dylan nog nooit live speelde, volgens zijn website!) is een ingetogen liefdesliedje, maar niet het soort jongen-meisjeliedje dat je doorgaans hoort op de radio. In ‘Sweetheart Like You’ wordt het meisje toegezongen vanuit een verzengende put, een duivelsoord, en krijgt ze de waarschuwing te horen dat ze zich er maar beter niet laat zien, wat eigenlijk al te laat is, want zij is er reeds. Het contrast tussen de dompelaar en de Gratie is enorm, en dat probeert Dylan op een vindingrijke manier elke strofe opnieuw uit te beelden. Twee op twee, vooralsnog.

‘Neighborhood Bully’ is dan een eerste misser, al zullen velen dat met mij oneens zijn. Ach, elk heeft zo zijn argumenten, en de hoofdreden waarom dit nummer me tegenstaat, is het automatische pilootgevoel dat ik telkens krijg, deels genereerd door het gitaarspel van Knopfler. De tekst zou volgens diverse “Dylankenners” (en ik zet die term tussen aanhaaltekens, omdat het een vage term is) over Israël gaan, en ondanks Dylans hardnekkige ontkenningen, zou je, voortgaande op de eerste regels, er zoiets uit kunnen opmaken. “Well, the neighborhood bully, he’s just one man; his enemies say he’s on their land”. De “pester” is dan het joodse volk, de “vijand” de Arabische volkeren die land moesten afstaan om Israël te kunnen vormen, tijdens de Zesdaagse Oorlog. Voor het overige lijkt de tekst echter te veel een samenraapsel van ontelbare Bijbelse en historische verwijzingen, en blijft het te vaag.

‘License to Kill’ is weer een klein, ingetogen liedje, en dan valt me meteen op dat dit Dylan veel meer eer doet. De productie is veel minder druk, het lijkt wel alsof je “meer Dylan hoort”. En dat doet deugd. ‘License to Kill’ hoort bij de betere nummers op ‘Infidels’, ook tekstueel is dit weer een stapje hogerop. Qua lyrics hebben we trouwens weinig te klagen, Dylan is weer goed als vanouds, hoewel hij dat geniale gehalte dat hij in de jaren ’60 en ’70 bij vlagen haalde, niet meer bereikt. Maar zinnetjes als “Oh, man has invented his doom; first step was touching the moon” schilderen toch wel een wrange glimlach rond mijn lippen.

‘Man of Peace’ is weer een rocker, en dan lijkt het erop dat men afwisselt, wat niet het geval is, want ‘Union Sundown’ is ook al zo’n overvol ding. ‘Man of Peace’, dat eerder ‘Sometimes Satan’ heette (wat ik eigenlijk een leukere titel vind), is het langste nummer, maar niet het meest vervelende. Die eer is weggelegd voor ‘Union Sundown’, met zijn irriterende “bouncing sound”. Ook tekstueel is het geen hoogvlieger, de politieke boodschap zit er te duidelijk in verweven, en de maatschappelijke kritiek heeft een te hoog preekgehalte. Maar ‘Man of Peace’ is er van bij de eerste strofe pal op; de vergelijking tussen Adolf Hitler en een willekeurige priester, doet tegelijkertijd pijn aan de oren en het hoofd instemmend ja knikken. De premisse is dat Satan zich in allerlei manieren kan presenteren, de meest verleidelijke (the king snake) het eerst. De directheid en brutaliteit in de tekst zint me wel.

‘I and I’ laat het gaspedaal weer los, en ook afsluiter ‘Don’t Fall Apart on Me Tonight’ zal niet gauw een boete krijgen voor overdreven snelheid, al zou het trage, innemende nummer een tegenligger wel kunnen verblinden met z’n hel brandende, warme koplampen. Dit is namelijk het soort song dat tegen de huig blijft kleven, en is ook terecht aan het eind geplaatst. Afsluiten met een sterke song is een techniek die vaak wordt toegepast, omdat opener en afsluiter het best blijven hangen in het collectieve geheugen. Vraag me niet waarom, maar er is wel iets van aan, want ik heb dit al meer dan eens ervaren.

Maar vooraleer we bij de afsluiter komen, moeten we eerst nog ‘I and I’ passeren. Het is een beetje een loom nummer, naar mijn mening, en dat is dan te wijten aan de reggae-invloeden. Niet dat ik reggaemuziek tot mijn innerlijke demonen reken, maar hier geeft het de song iets lamlendigs, en lamlendigheid kunnen we missen als kiespijn.

Gelukkig maakt ‘Don’t Fall Apart on Me Tonight’ het weer goed, zodat we toch nog in elkaars armen de ogen kunnen sluiten. Het is een liefdesliedje van het zuiverste water, en hoewel de tekst soms wat onnozel overkomt (ik pluk er bijvoorbeeld “You know, it ain’t even safe no more, in the palace of the Pope” uit), weet het me toch te charmeren. Liefde is namelijk nog steeds één van de sterkste uitingen van emotie, en kan veel losmaken in een mens, inclusief andere emoties, zoals jaloezie, woede, wanhoop en treurnis. Dylan smeekt het meisje dat hij hier aanspreekt (Clydie King?) om hem niet te laten vallen. Over de relatie tussen Bob en Clydie wordt ook gezegd dat Bob toen een sterke vrouw als Clydie King nodig had, om niet ten onder te gaan aan zijn bestaan. Ook wordt er gezegd dat het koppel in het geheim getrouwd was en samen twee kinderen had, maar of we daar iets van hoeven geloven, dat weet ik niet.

‘Infidels’ is, en ik herhaal het omdat het een cruciaal punt is in mijn waardering, een plaat die veel beter had kunnen zijn. Een plaat die geen ster werd, maar een soms oplichtende schim, door de keuzes die werden gemaakt op productioneel en artistiek vlak. Berucht ook om de vele onuitgegeven opnames. Gelukkig wisten pareltjes van songs, zoals ‘Blind Willie McTell’ en ‘Foot of Pride’, het alsnog zover te schoppen dat ze op ‘The Bootleg Series, Vol. 1’ verschenen. Een plaat die ik, zo besef ik net, absoluut in huis moet halen, en die meteen een etage of vijf hoger mag komen te staan dan ‘Infidels’.

3 sterren

Tja eigenlijk hoeven er geen recensie's van Dylan zijn albums meer worden geschreven op mume , omdat Nick steeds de definitieve schrijft.
Zelfs over dit album weet hij een zinnige recensie te schrijven.

Mooi recensie, recht uit het hart. Ik blijf wat milder over het gehele album en heb eigenlijk Union Sundown als één van de twee mooiste nummers van het album (naast I and I).

Ik vond het juist eindelijk weer eens een ronkende protestsong waar de tekst verder aan duidelijkheid weinig te wensen overlaat.

Zeer actueel en zijn tijd ver vooruit, zit ik mij nu opeens te bedenken. Waar gaan wij onze stomazakken kopen, wie gaat ze maken voor de prijs van een boterhamzakje, is per slot van rekening een actuele vraag.

Bij Dylan gaat het dan om auto's e.a., maar het gaat over het principe van het om zeep helpen van je eigen economie en dan ziet hij dus alle problemen al 30 jaar vooruit. Ook dat is talent.

Jokerman is inderdaad een monumentale song en hoogtepunt van dit album. Er circuleert een alternatieve versie van dit nummer, een eerdere opname. Die versie is naar mijn smaak beter gezongen, veel warmer dan de officieel uitgebrachte versie, maar tekstueel wel minder.
Alhoewel ik onderstaande strofe toch ook niet mis vind:

Well, the preacher man talking about the deaf and the dumb
And a world to come, that's already been pre-determined
Nightsticks and water cannons, teargas, and padlocks
Molotov cocktails and rocks can't drown out his sermon
You let the wicked walk right into a trap
You give away all the good things that fall in your lap

Er staan geen echte toppers op dit album. Wel wat aardige nummers, en wat saaie. Het meest aardige nummer is Union Sundown, het meest saaie is Don't fall apart... .

Op 27 oktober 1983, vandaag dus precies 30 jaar geleden, kwam dit album uit.

Bob Dylan had met Slow Train Coming, Saved en Shot of Love bewezen een gelovige te zijn. Afgekraakt, bespot en genegeerd door fans van het eerste uur en door lieden die zichzelf heel ruimdenkend en progressief vonden in die jaren. Want dat geloof van hun cynische kritische rebel en held Bob, dáár konden ze toch echt niet bij.

Het moet iets van opluchting geweest zijn toen Dylan met dit album op de proppen kwam. Infidels. Mooi, dus nu weer ongelovig. De titel van de plaat is echter niet zo snel in een eenduidige verklaring te vatten. Infidels zijn ongelovigen. Maar over wie heeft Dylan het dan? Over zichzelf?

Het is bekend in de geschiedenis dat Joden door christenen als 'infidels' werden bestempeld. Infidel betekent niet alleen ongelovig in religieuze zin. Het is ook: onbetrouwbaar, ontrouw.
In onze tijd horen we vooral spreken over ongelovigen door 'radicale' moslims. Joden en christenen zijn ongelovig en dus onbetrouwbaar.

Bob Dylan heeft vanuit zijn Joodse achtergrond heel goed begrepen wat hij hier mee wilde zeggen. Infidels, zo worden de Joden genoemd. Dylan neemt het in Neighborhood Bully op voor de staat Israel en verdedigt het recht op zelfverdediging in een vijandige omgeving. Een infidel is ook Jokerman: de demonische manipulator die altijd méér wil hebben of de Sweetheart, het meisje dat staat voor de kerk die van het bijbelse spoor is afgeweken en gevaar loopt te vallen, de hoogmoedswaan van het Amerikaans imperialisme in License to Kill; het bedrog van de multinationals in Union Sundown en dan: The Man of Peace:

Could be the Führer
Could be the local priest
You know sometimes Satan comes as a man of peace

Ja, Dylan heeft weer heel wat te zeggen en neemt geen blad voor de mond. Een regel die me ook altijd bij blijft is deze:

Steal a little and they throw you in jail
Steal a lot and they make you king

Zo werkt het in de wereld. Het protest klinkt weer voluit op deze plaat en dat weet Dylan op interessante wijze te verbinden met zijn geloofskennis en zijn ervaringen met gelovigen die niet allemaal positief waren. Is Bob Dylan nu weer vrolijk ongelovig? Ik dacht het toch niet!

Hierboven staat verder een zeer interessante beschrijving van AOVV en ik verwijs daar graag naar. Voor mij blijft dit één van de drie meest interessante platen van Dylan uit de jaren '80.

YouTube - Bob Dylan - Jokerman

de elektrische versie

Da's een mooie, Stalin.

Hierbij trouwens ook nog een link naar een filmpje van Dylan in de studio, die LIcense To Kill speelt...

Power Station
New York City, New York
April / May – 1983
Bob Dylan (vocal, guitar)
Mark Knopfler (guitar), Mick Taylor (guitar)
Alan Clark (keyboards)
Robbie Shakespeare (bass)
Sly Dunbar (drums)

Ontspannen plaat van de maestro. Relaxed en makkelijk gespeeld, maar je hoort dat Dylan ook niet echt heel diep gaat. Op routine. En ook geen echt hele opvallende, beklijvende nummers. Gewoon een voldoende.

Pas onlangs kennisgemaakt met dit album. Moest er aanvankelijk erg aan wennen, maar na aantal keren luisteren wordt-ie steeds boeiender - zoals wel vaker bij Dylan.
Het nummer Jokerman vind ik nu zelfs ronduit weergaloos, hypnotiserend bijna, met die basspartij. En met Sly en Robbie klinkt het heel erg begin jaren tachtig. Ben nu ook benieuwd naar het materiaal dat is blijven liggen tijdens de opnames.
(NB: ben nieuw op dit forum, en ik geniet van de bijdrages)

Zoals altijd bleef er ook bij dit album veel 'op de plank liggen'. Daar worden dan later prachtige delen in de Bootleg Series van gemaakt. Mooiste nummer dat er hier níet op kwam is ongetwijfeld Blind Wille McTell, één van Dylan's mooiste songs ooit.
Trouwens, PokerBill, welkom op deze liefhebbersite!

Bob Dylan: Infidels outtakes (Rough cuts)
alldylan.com

Aan het drumgeluid van Sly Dunbar op dit album kan ik maar niet wennen - of ligt het aan de productie?
Bob Dylan is hier toch al niet op zijn sterkst, de liedjes zakken voor mij al snel door het ijs, en het wil in mijn oren maar geen geheel worden: de drums van Sly, het op zich prima spel van Knopfler en Mick Taylor en dan de voordracht van de wat minder goede liedjes, het past mijns inziens niet goed in elkaar. Het feit dat ik naar de hybride sacd-uitgave van dit album luister helpt helaas niets.

Gisteren dit album gekregen van een vriend als dank voor hulp bij een klus.
Bob Dylan is belangrijk voor mij geweest, want hoe had ik anders in de jaren 60 gitaar kunnen leren spelen.
Mijn favoriete Dylan muziek staat op alle albums tot en met Blonde On Blonde.
De gever meldde mij dat op dit album Dylan weer goede muziek maakt en echt zingt.
Ik heb de andere recensies gelezen en ik vind het eigenlijk flauw om 3/4 van de tekst te gebruiken om te zeggen wat dit album allemaal had kunnen zijn.
Voor mij bij de eerste keer beluisteren al een prachtig album.
Allereerst de songs; fraaie melodieën, goed gezongen en gemeende teksten. In Union Sundown trof mij zijn protest tegen het globale kapitalisme en de stijgende werkeloosheid en armoede.
De muzikanten vormen de basis waarop Dylan zijn songs tot hun recht laat komen.
De reggae rythmsectie met Sly Dunbar en Robbie Shakespear, de gitaren van Mark Knopfler en Mick Taylor en de keyboards op de achtergrond van Alan Clark geven het album zijn muzikale glans.
Net zoals dat op de eerste elektrische albums van Dylan gebeurde. Duidelijk geïnspireerd door de meester.
Maar het werkt ook andersom.
Fijn om te horen hoe Mick Taylor zijn bluesgitaar laat klinken. Toen ik het intro van Neighborhood Bully hoorde, verdomd, dat lijkt wel een Stones nummer. Taylor's ruige strokes contrasteren overal mooi met het getokkel van Knopfler.
Een paar nummers waar ik de oude Dylan in terughoor.
Man Of Peace, klinkt net zo lekker laidback als, pakkum beet, Pledging My Time van Blonde on Blonde.
Union Sundown heb ik al genoemd en is een fijne bluesrocker. Rechts hoor je de slide van Taylor en links zit Knopfler.
I and I, een mooie balad met een heldere piano en weer fraai duo gitaarspel.
Don't fall apart on me tonight, zo'n typisch verhalend zingend Dylan song. Mooi begeleid en die slide!
Alleen in het eerste nummer Jokerman ervaar ik de reggea begeleiding. Let eens op de drummer met zijn zeer trage tik op de 8e tel!
Wat de productie betreft; de CD klinkt erg goed. Bas en drums niks mis mee. Beter dan de productie van de 60-er jaren albums.
Mooie aanwinst: 4 sterren.

Herkenbaar. Ik verhoog naar 4****. Vooral subliem gemusiceerd en het geluid is om door een ringetje te halen. De combi Ronson-Knopfler werkt uitstekend en Sly 'n Robbie voegen waarde toe.

Verrassend goede Dylan idd. Frisse sound en gewoon goede liedjes.
Mooie bijdragen van gitaristen Mark Knopfler en Mick Taylor.

Naar aanleiding van deze release staat dit album hier al de hele ochtend op. Prima Dylan plaat wat mij betreft!
Ik heb niet zoveel met de Dire Straits maar het sausje van Knopfler over dit album drapeert bevalt mij uitstekend, ik mag dat gladde (typische 80s) geluid wel. Het blendt uitstekend met Dylan's stem.

Ik ben geen groot Dylan kenner, maar zeg iets geks als ik stel dat Dylan in de jaren 80 misschien wel het best bij stem was?

Eigenlijk nooit veel aandacht gegeven aan dit album van Dylan..tot tijdje terug en ik hem op CD heb en ja, het schijfje beland toch wel veel in mijn speler. En het heeft wel een echte jaren 80 productie en dat is vooral goed te horen aan de drums. Maar erger me er eens een keer niet aan, krijg er zelf een fijn nostalgisch gevoel bij. En het nummer I And I heeft mijn hart gestolen, prachtig klein mooi liedje. Met fantastisch mooi gitaarspel van Mark Knopfler, en ja, ben geen groot liefhebber van Dire Straits maar wel van Knopfler's gitaarspel....en vooral als hij dat gitaarspel ten dienste stelt van Dylan zoals op dit album en op Slow Train Coming.

Dat vind ik mooi verwoord. Deel geheel je mening. Sweetheart Like You vind ik één van z'n beste songs op deze plaat. En ja Mark Knopfler kleurt de songs mooi in.

Dit gaat hoogstwaarschijnlijk de Bootleg Series worden van 2021.
Niet verkeerd, lijkt me zo!

Deze plaat heb ik in 1983 in de vinylversie leren kennen, en eigenlijk heb ik hem altijd beschouwd als een viertal duo's, met op elke kant vier nummers die stuk voor stuk een pendant op de andere kant hebben. Om de enige twee slechte nummers maar meteen achter de rug te hebben, op kant 1 staat het vervelende en eigenlijk praktisch melodie-loze Neighborhood bully, en op kant 2 is Union sundown een vrij botte rocker die door de slidegitaar nog bijna enige klasse krijgt. Daarnaast beginnen beide plaatkanten met een lange en goed uitgewerkte song over een ongrijpbaar personage, enerzijds de Jokerman die deel aan het goede èn het dubieuze lijkt te hebben, anderzijds de Man of peace die enkel een wolf in schaapskleren is. Sweetheart like you en Don't fall apart on me tonight lijken allebei liefdesliedjes te zijn maar geven de verteller vooral de gelegenheid om het maatschappelijke canvas achter de aangesprokene in te kleuren, en License to kill en I and I zijn twee muzikaal ingetogen en bijna onderkoelde composities waarin Dylan prachtige psychologische portretten schildert, in License de ontwortelde moderne mens, in I and I zichzelf (een ik-personage, een verteller) die een wandeling maakt in de vroege morgen terwijl hij de afgelopen nacht en het komende leven overdenkt.
        In 1983 was ik eigenlijk al helemaal van Dylan "af", gedeeltelijk omdat ik naar andere (contemporaine) muziek luisterde, gedeeltelijk omdat ik niet gediend was van zijn bekeringsmuziek. Toevallig kreeg ik dit album te leen (van iemand die helemaal niets met Dylan had, maar hij kon hem voor mij een avondje meenemen van de ECI-winkel waar hij werkte...), en al na één keer luisteren was ik weer helemaal óm. Muzikaal vond ik het sowieso een feest, met het gitaargeweld van Mark Knopfler en Mick Taylor, geen van beiden in het bezit van een sound waar ik speciaal warm voor loop maar allebei perfect bij de nummers van dit album passend, en natuurlijk die schijnbaar zo logge ritmesectie die toch de ideale ondergrond voor de ambiance van dit album vormt (hoewel je natuurlijk eigenlijk niet moet zeggen dat de arrangementen bij de nummers pássen, maar dat ze die juist vorm en leven en identiteit géven). Vooral op I and I werkt de totaalsound geweldig, met dat sublieme subtiele gitaarintro en later de drums die na elk refrein sober maar vastberaden door blijven lopen, als een soort uitbeelding van de passen die de ik-figuur zet terwijl hij nadenkt.
        Maar ook Dylan zelf is in topvorm, met zijn gedreven voordracht van ouderwets krachtige en eerder beschouwelijke dan stichtelijke teksten vol citeerbare passages (dat eerste couplet van Man of peace, maar ook de gedetailleerde en uiterst beeldendenplotlijn van I and I). In feite bestrijkt hij hier voor mijn gevoel net zo'n breed scala aan gevoelens en stemmingen en inzichten als op zijn beste werk, maar uiteraard had hij in 1983 niet meer de revolutionaire impact die hij in de jaren 60 had (hetgeen hemzelf ongetwijfeld een zorg was), en de harde en heldere produktie waar sommigen hier moeite mee hebben past mijns inziens uitstekend bij de focus en de luciditeit die Dylan hier aan de dag legt. Twee vervelende nummers, één moralistische misser ("Man has invented his doom / First step was touching the moon"), verder zes nummers die variëren van sterk tot briljant, alles tesamen resulterend in een prachtige plaat die ik tot Dylans beste reken. En hoe vaak heb ik al niet die mysterieuze woman on my block door mijn hoofd horen spoken?

Met dit album kreeg Dylan veel 'goodwill' terug. Niet groots, maar je hoort wel de vurigheid van vroeger. Ik ben het met velen eens, dat dit album een dikke voldoende verdient. 4 sterren. Wellicht wat veel, but Dylan is back!

Ik vind dit album een echte meevaller na zijn religieuze periode. Het is toch meer het echte Dylan sfeertje ondersteund door een van mijn lievelingsmusici Mark Knopfer. Prachtige songs, vooral de eerste 2 nummers. Maar de rest mag er ook zeker wezen, alleen Union Sundown had er wat mij betreft af gemogen.
Een hoge waardering is op zijn plaats een 4.0. Een 4.5 had het geworden als Dylan een ander nummer had gekozen voor Union Sundown!

Wat heb ik toch een hekel aan dat gladde Mark Knofler geluid. Er staan op dit album hele goede songs, I And I, Don't Fall Apart On Me Tonight, Jokerman, Sweetheart Like You, zijn prima nummers maar de gladde productie maakt het erg onprettig om naar te luisteren. Ik heb helemaal niets tegen jaren tachtig muziek, integendeel, maar dit geluid past gewoon niet bij Bob Dylan. Op Springtime In New York komen dezelfde nummers veel beter uit de verf. Tony Joe White had hetzelfde probleem in de jaren tachtig en de eerste helft van de jaren negentig, prima nummers maar een verschrikkelijke gladde productie.