Muse - Black Holes & Revelations (2006)

Zo! De live-versie van Knights of Cydonia klinkt lekker zeg! Niet te geloven! Na, het naar mijn mening zeer teleurstellende, Supermassive Black Hole had ik de hoop op een goed album eigenlijk al opgegeven moet ik eerlijk zeggen. Maar nieuwe hoop is geboren! Zal eens op zoek gaan naar meer...

Ik kan me trouwens wel voorstellen dat ik Supermassive Black Hole in het kader van het hele album wel goed ga vinden. Het kan natuurlijk heel veel toegevoegde waarde hebben aan een album. Hoewel een heel ander nummer, zie je dat ook bij Fitter Happier van OK Computer - Radiohead. Het is een schijtnummer, maar in het kader van het hele album is het zeer goed te pruimen en het maakt OK Computer een eenheid. Dat is waar ik op hoop bij dit album.

Nu ik Starlight luister hoor ik inderdaad waar je het over hebt. Ik hoor trouwens wel meer stukjes die me bekend voorkomen van eerdere Muse-nummers. Time is Running Out, Hysteria, Bliss, Fading Away, Stockholm Syndrom. Het kan ook aan mij liggen hoor, maar het is een soort mix van een aantal songs. Helemaal niet verkeerd overigens! Goed nummer!

Heee, hoe kan het dat jullie al hebben gestemt? Waar heb je hem gedownload?!

Dat zijn dingen die niet op Musicmeter worden besproken

Matt, Chris en Domm zijn goede vrienden van me Ik heb nog niet gestemt btw...

Hmn, er ging iets fout, die discussie over de "best of" van Muse mag iig bij de artiestenpagina

Dit album stond onder de artiestennaam "Muse", maar er zijn twee Muse's. Daarom heb ik dit album gecorrigeerd en er artiestennaam "Muse (II)" van gemaakt. Ik vrees dat de discussie over de artiesten "Muse" (zonder toevoegingen) daarbij verloren is gegaan, omdat die artiest niet meer voorkomt op MuMe.

Whaaahhhhhhhh waarom niet x_x

Hm ik heb het album. Nog niet echt geweldig moet ik zeggen, maar ik laat het ff groeien.

Op dit album is het toch niet live, welke live versie bedoel je?

hmm vast een erg legale versie van dit album waar Pauljojo over bezit

Ik bezit het album niet... Ik heb de live-versie van 3 nummers van de site die op page 2 van dit album al genoemd wordt door Airbakke.

beste luitjes, na nu enkele keren het volledige album te hebben gehoord, kan ik alleen maar concluderen dat muse
niet eens zozeer een andere weg is ingeslagen. de voorgaande albums waren ook al zeer gevarieerd en stoeide met meerdere muziekstijlen/smaken. ik heb lang op dit album gewacht, en al staat er voor mij geen space dementia op (personal alltime favorite) voorlopig komt hij wel op repeat. het zijn vaak de in het begin meest onwaarschijnlijk klinkende nummers die je later het dierbaarst worden.

Mijn eerste indruk is, dat het best aardig klinkt, maar hij zal nog moeten groeien.
Voor de genen die met de nieuwe single de hoop hadden dat muse zou breken met het bombastische, heeft het mis.
Vooral het eerste nummer is weer lekker over the top!

Der zitte echt wel goeie nummers tussen: city of delusion, starlight, knights of cydonia, map of problematique, exo-politics, take a bow en assassin zijn voor mij echt wel al pareltjes van muziek, ik vind die 'western-zorro'-sfeer in de laatste nummers wel chic.
muse heeft weer een prachtig album afgeleverd volgens mij
kga zeker het album kope als het uit is!

Het begin van het album vind ik erg sterk, daarna zwakt het een beetje af, maar het laatste nummer is dan weer erg lekker Ik geef het voorlopig 4*

Heerlijke plaat!
Minder gitaar, maar klinkt toch best wel heavy. Veel Fuzz Bass en keyboard bliepjes. Vind het drumwerk ook erg goed.
Map of the Problematique vind ik geniaal. En Starlight, Take A Box, Knight...en het begin van Assassin.

Ik begrijp de discussie niet helemaal. Hoezo Muse kiest voor een andere muziekstijl? De plaat heb ik nu drie keer beluisterd en hij past prima in het lijstje: Showbiz - Origin of Symmetry - Absolution. Ik weet nog goed toen ik de singel 'Time Is Running Out' van Absolution hoorde. Toen dacht ik eerst ook: is dit Muse? Op de plaat was vervolgens niets van de nieuwe stijl te merken. Ook op Black Holes and Revelations is niets te merken van een 'nieuwe of andere' stijl. Het zijn nog steeds de snerpende stem van Matt, de bombastische drums en de lekkere gitaarmelodieën die een Muse-plaat bijzonder maakt. Het enige wat nieuw op de plaat is, is de trompet in het nummer 'City of Delusion'. Een prachtig nummer. Juist de trompet maakt het zo speciaal. Nee, liefhebbers die schrokken van de singel 'Supermassive Black Hole' hoeven zich niet druk te maken. Het valt allemaal wel mee.

En wat ook anders is (aansluitend op het vorige bericht over wat 'nieuw' is op deze plaat): de complete afwezigheid (op een klein stukje in track 10 na dan) van piano's, die toch vanaf het allereerste album een prominente plek innamen.
Ik ben er eerlijk gezegd wel blij om, Matthew heeft dan wel vingervlugge vingers, ik luister liever naar de oorspronkelijke rachmaninov, bach, chopin of philip glass dan naar een stoerdoenerige clichématig kitscherige jat-interpretatie ervan. Dat is zéker wel even leuk (en effectief), maar gaat vervelen en is te makkelijk.

Voor de rest trouwens wel weer een erg lekker plaatje, ook al lijkt de titel (zoals iemand hier al terecht opmerkte) inderdaad wel érg op die van eels! (wat voor mij trouwens hét album van het vorige jaar was, dus dat ligt dicht bij m'n hart)

Ik ben niet zo'n groot muse-fan, kan het zelfs oervervelende muziek vinden, maar als ik een nieuw album van hen de eerste paar keer draai heeft het altijd erg veel effect: ik moet er erg van glimlachen, krijg veel energie, etc.
Maar het nodigt me nooit uit om het na een week nog eens op te zetten, er is zóveel mooie muziek die mij veel meer aanspreekt. Muziek die ik kan blijven draaien en draaien en echt nooit verveeld. Muziek die in eerste instantie misschien niet zo indrukwekkend en overdonderend klinkt als Muse, maar wel per draaibeurt een grotere plek in m'n hart gaat innemen, terwijl Muse me per draaibeurt meer gaat vervelen en me meer gaat irriteren. Muse is dus niet zo'n goede investering voor mij, want het begint meteen met een piek en gaat dan heel snel bergafwaarts, tot het zelfs beneden een bepaalde grens gezonken is. Zoiets als een heel lekkere sappige vrucht die in no time onder de schimmels zit, omringd door vliegend ongedierte een smerige lucht verpreidend.

Soms zet ik toch maar zo'n album van ze op die ik in de kast heb staan, of ik hoor het ergens anders, omdat ik dan denk: '' het ging me dan wel snel vervelen, maar omdatr ik het nu zo'n tijd niet meer heb gehoord kan het misschien toch weer als de eerste keer zijn: opwindend en plezierig'', logisch geredeneerd zou je denken, maar het maakt echt niet uit hoe lang ik het niet gehoor heb, vreemd vreemd vreemd en misschien toch ook wel pijnlijk veelzeggend genoeg ga ik me toch gelijk vreselijk irriteren aan die muziek, aan al dat clichématige bombast en doorzichtige geforceerde indrukmakerij en dan natuurlijk ook nog eens die lelijke teksten daarbij.

Voor mij is Muse dus een leuke band vanwege het verrassingseffect bij de eerste beluisteringen, wat vaak niet meer blijkt te zijn dan het feest der herkenning en de spanning hoe ze zichzelf nu weer slim citeren en wat ze er nu weer aan toe hebben kunnen voegen om hun beperktheden mee te verhullen (op deze plaat onder meer 80's pop in track 2 en 4, funk op track 3 en trompetten en violen in de laatste 3 nummers).

Omdat mijn plezier dus groot maar van érg korte duur is, is Muse voor mij bij uitstek dé band om geen cd's van te kopen, maar lekker illegaal te downloaden. Ik draai zo'n cd dus toch maar een paar keer en ook al geniet ik er dan erg van, het zou natuurlijk zonde zijn om alleen voor die paar luisterbeuren dat geld er aan uit te geven om dan die cd de rest van mijn leven onaangeroerd in de kast te laten verstoffen, zouden de jongens van Muse zelf waarschijnlijk ook niet leuk vinden.

Dit inzicht is overigens pas met deze plaat gekomen. Alle vorige platen staan keurig in mijn kast. Maar ik draai ze echt nooit, en ik was wel benieuwd naar de nieuwe, zoals ik altijd wel benieuwd zal zijn wat hun muziek nog kan bieden en of ze nu weer een slim gitaarriedeltje of meebrulrefrein hebben bedacht, want ik kan best kicken op die dingen, dus download ik hem maar. Daar voel ik mij in het geheel niet schuldig over. Ik zou dan liever geld uit geven om ze nog eens live te zien, want dat is áltijd feest! (heb ze al 4x gezien, topband op het podium)

(Voor de goede orde overigens: ik geef elke maand minstens 100 euro uit aan muziek, dus als ik iets goed vind koop ik het echt wel en de markt heeft zéker niet onder mij te lijden.)

Wat mij trouwens in de loop der jaren het meest is gaan tegenstaan bij Muse is het stemgeluid van Matthew. Nu bewijst hij voor het eerst dat het ook anders kan, in Supermassive Black Hole. Wat een verademing om te horen vond ik dat! Ik had gehoopt dat hij nog wat meer met z'n stem zou durven, maar nee hoor; het is weer hetzelfde uitgekauwde trukjes herhalen wat hij altijd doet. Heb ik echt geen respect voor, ook al klinkt het nog zo knap. Hoe kan hij het voor zichzelf leuk houden op die manier? Als hij vanaf nu elk liedje anders zou zingen (en dan bedoel ik dus: anders ten opzichte van elkaar), zou Muse voor mij écht een 100x leukere band worden! Hoe dan ook langer houdbaar, lijkt mij zo.
Muzikaal durven ze tenminste nog wel een beetje nieuwe wegen in te slaan zo af en toe, maar hij houdt blijkbaar té veel van die manier van zingen om daar eens kritisch naar te kijken. Onbegrijpelijk...

Maar nogmaals: wél fijn dat hij die vleugel aan de wilgen heeft gehangen!

O ja, het valt me trouwens wel erg op dat de eerste helft van deze plaat zóveel leuker en frisser klinkt dan de tweede, jammer. Knights of Cydonia vind ik dan wel weer een erg spannende en opwindende afsluiter, de eerste helft van dat epische slotnummer doet me erg denken aan de Pixies en de tweede aan de vroege Queen. Opvallende combinatie.

Ik ben helemaal fan van het album Origin Of Symmetry maar nu vindt ik Muse de plank helemaal mis slaan. Ik moest al slikken bij Supermassive Black Hole. Starlight klinkt nog fris maar gaat na een tijdje vervelen. Intro van opener Take a bow geeft nog goede hoop maar echt fris wil het niet klinken. Hierna zakt de gehele cd in bij Soldier's Poem en dan komt het ook niet meer goed.

Er had zoveel meer ingezeten. Jammer!

3 *

Hoewel hun verrassend funky klinkende single Supermassive black hole anders doet vermoeden, klinkt de nieuwe Muse juist heel vertrouwd. Sterker nog: Bij dit eclectische album is het merendeels net alsof ik naar een compilatie van hun vorige albums zit te luisteren.

Het meest in het oog springende verschil is nog het feit dat de liedjes iets minder bombastisch klinken en dat er een verschuiving lijkt plaats te hebben gevonden van pianoriedels naar keyboardpartijen (als in Bliss). Ook hoor ik wat nieuwe dingetjes als een trompet en een surfgitaar.

Verder klinkt het weer vrij goed. Met name het nummer Map of the Problematique is wat mij betreft een absolute voltreffer. Toch heb ik het idee dat dit album, in tegenstelling tot de vorige twee, niet zo hoog in mijn eindlijstje zal verschijnen. 4*.

Vind het (zoals ik al zei) dus een erg leuke plaat, maar Invincible begint nu al een skipper te worden voor me, erg matige track

Take a Bow begint eigenlijk al weer echt a la Muse: dreigend aanzwellen tot een bombastische track. Dat zijn we gewend van de mannen. En toch wat meer synths en nog wat dikker aangezet. Queen anno 2006
Het blijkt dat ik nog steeds geen genoeg kan krijgen van zwaar bombastische en theatrale bands.
Starlight begon me iets te Keane-achtig, gelukkig maakte de bas het goed en zorgde ervoor dat ik me niet vergiste. Even schrikken was het wel, zeker omdat naarmate het nummer vordert de typisch herkenbare Muse-sound weer boven kwam drijven (hoezo koerswijziging?). We kunnen dit het titelnummer van de cd kunnen noemen, omdat de titel van dit album in dit nummer voorkomt.
Over Supermassive Black Hole is al genoeg gezegd inmiddels. Ik geloof dat ik tot één van de weinigen behoor die dit dus wel een erg goed nummer vind.
In Map of the Problematique hoor ik hier en daar weer wat Queen-geluidjes (weliswaar ondergesneeuwd in de dikke laag Muse-sound). Ben ik nu de enige die dit zo ervaart?
Ik vind het in elk geval een ijzersterke track. Zeker één van de toppers van dit album.
A Soldier's Poem is dan weer zo'n ietwat zoetige Muse-ballad zoals ze die op voorgaande albums ook hadden. Ik vind het niet erg, want ik smul er nog steeds van.
Invincible begint spannend. Juist bij dit intro krijg ik het gevoel dat ze wat anders uitproberen. En dat vind ik eigenlijk het hele nummer lang wel. Pop-probeersel nummer twee die we tegenkomen op Black Holes and Revelations. Voor Jordy een skipper, voor mij vooralsnog niet. Ik vind het eigenlijk wel een vermakelijk nummer.
Assassin opent lekker nerveus zoals ook System of a Down dat zo lekker kan. En aangezien ik die band wel hoog heb zitten maakt dat dit nummer ook aantrekkelijk voor mij. Alleen zodra Matthew zijn scheur opentrekt is het weer onmiskenbaar Muse en herken ik geen SOAD meer.
Ja, Muse is ook gewoon goed in dit soort hysterische nummers.
Hexo Politics is het nummer waar mijn aandacht ietwat begint te verslappen. Ik heb bij de eerste twee Muse-albums ook van die momenten. Op zich een prima nummer waar ik wederom weer Queen hoor echoën in mijn achterhoofd.
City of Delusion zorgt ervoor dat ik gelijk weer rechtop veer (niet dat ik ingekakt was bij het vorige nummer). Hier hoor ik nieuwe toevoegingen qua instrumentarium (trompet!), en dat bevalt mij uitstekend. Het kan me weer niet bombastisch en kitsch genoeg en dat is dit nummer af en toe zeker. Maar daarmee wel mijn favoriete track van dit album.
Op Hoodoo gaan ze daar lekker mee door (surfgitaar). Wederom een groots nummer dat alle kanten opstuitert.
Afsluiter Knights of Cydonia dan: hier nog veel meer surfgitaar. Hey!!!! Pixies!!!!!!!
Heerlijk nummer, waar ik geen genoeg van kan krijgen.

Absolution begon met 4,5 en het duurde even voordat het de volle mep kreeg en uiteindelijk (geheel tegen mijn eigen verwachting in) zelfs op 1 belandde in mijn jaarlijst.
Ook nu start ik met 4,5 en het zou me niet verbazen als dit album straks ook de volle 5 krijgt.
Bij mij dus geen enkele teleurstelling of wat dan ook. Ik ben gewoon blij dat er dan toch nog een grote, favoriete band met een fantastisch nieuw album verschijnt die op geen enkel vlak teleurstelt.

Hey aERodynamIC, je bent zéker niet de enige die Supermassive Black Hole goed vind, het is zelfs mijn favoriete nummer op het album!! Zoals iemand hier al opmerkte, lekker geil!
Ook leuk dat jij ook in het laatste nummer Pixies hoort, daar moest ik ook gelijk aan denken.
In Map of Problematique moet ik echter hélemaal niet denken aan Queen, maar vooral héél erg aan Depeche Mode en New Order. Ook bij Starlight komen 80's referenties bij mij naar boven.
Ik moet dan wél weer erg aan Queen denken in de tweede helft van Take A Bow (als de drums erin knallen) en nog héél véél meer bij de tweede helft van Knight of cyndonia (het gedeelte ná het pixies-bossanova-surfgitaarstuk: de psychedelische meerstemmige zang en daarna de ouderwetse bombastische hardrock)

Ja die Hollanders wete ni, dat 'supermassive black hole' ne millionaire rip off is. Maar soit, ik ben heel benieuwd voor de nieuwe plaat!

Heb het album nu twee keer geluisterd, ´t klinkt wel wat apart maar het is echt geen Origin of Symmetry of Absolution meer....helaas...maar afwisseling zal ook niet slecht zijn. Zal de plaat nog een paar keer moeten luisteren om goed te kunnen oordelen! Knights of Cydonia rulez in ieder geval

het is misschien al eerder gezegd, maar supermassive black hole is precies 'do something' van britney spears
..

Nummer 4, help me. Da tunetje da ik op achtergrond hoor, komt me bekend voor.
Jaaa, ik weet het.
'everybody move your body, feel no shame, don't need to know your name'! Ha ha, mix dat maar eens.

Heb ook de hele CD eens beluisterd, en ik denk dat ik me in de grootste lijnen ga aansluiten bij de welluidende recensie van Aerodynamic, al vind ik dat Gerre ook wel degelijk een punt heeft: er zitten heel erg veel referenties naar allerlei bands in dit album, maar zonder dat Muse zijn eigen geluid verliest!!
Over het algemeen vind ik dat dit album een zeer logisch vervolg is op hun eerdere drie. Sommige nummers doen aan Bliss denken (kwa space-rock) anderen aan unintended (kwa ingetogenheid) en weer anderen aan butterflies en Hurricanes (Ik wil city of delusion nog net geen rip-off noemen)...
Al met al ben ik vooral verrast door de toch weer andere sound van het geheel, met toch weerd e herkenbare Muse-ingredienten. Hulde en een voorlopige 4.5*!!!

Wow, volgens mij gaat dit echt een superplaat worden! Heb nu een paar nummers gehoord en er zit nog absoluut geen tegenvaller tussen. Inderdaad een beetje variatie in de sound, maar toch duidelijk Muse... wat kijk ik hier naar uit! Ook de single, Supermassive Black Hole, vind ik wel érg lekker hoor! Verslavend!