Muse - Black Holes & Revelations (2006)

Take a Bow begint eigenlijk al weer echt a la Muse: dreigend aanzwellen tot een bombastische track. Dat zijn we gewend van de mannen. En toch wat meer synths en nog wat dikker aangezet. Queen anno 2006
Het blijkt dat ik nog steeds geen genoeg kan krijgen van zwaar bombastische en theatrale bands.
Starlight begon me iets te Keane-achtig, gelukkig maakte de bas het goed en zorgde ervoor dat ik me niet vergiste. Even schrikken was het wel, zeker omdat naarmate het nummer vordert de typisch herkenbare Muse-sound weer boven kwam drijven (hoezo koerswijziging?). We kunnen dit het titelnummer van de cd kunnen noemen, omdat de titel van dit album in dit nummer voorkomt.
Over Supermassive Black Hole is al genoeg gezegd inmiddels. Ik geloof dat ik tot één van de weinigen behoor die dit dus wel een erg goed nummer vind.
In Map of the Problematique hoor ik hier en daar weer wat Queen-geluidjes (weliswaar ondergesneeuwd in de dikke laag Muse-sound). Ben ik nu de enige die dit zo ervaart?
Ik vind het in elk geval een ijzersterke track. Zeker één van de toppers van dit album.
A Soldier's Poem is dan weer zo'n ietwat zoetige Muse-ballad zoals ze die op voorgaande albums ook hadden. Ik vind het niet erg, want ik smul er nog steeds van.
Invincible begint spannend. Juist bij dit intro krijg ik het gevoel dat ze wat anders uitproberen. En dat vind ik eigenlijk het hele nummer lang wel. Pop-probeersel nummer twee die we tegenkomen op Black Holes and Revelations. Voor Jordy een skipper, voor mij vooralsnog niet. Ik vind het eigenlijk wel een vermakelijk nummer.
Assassin opent lekker nerveus zoals ook System of a Down dat zo lekker kan. En aangezien ik die band wel hoog heb zitten maakt dat dit nummer ook aantrekkelijk voor mij. Alleen zodra Matthew zijn scheur opentrekt is het weer onmiskenbaar Muse en herken ik geen SOAD meer.
Ja, Muse is ook gewoon goed in dit soort hysterische nummers.
Hexo Politics is het nummer waar mijn aandacht ietwat begint te verslappen. Ik heb bij de eerste twee Muse-albums ook van die momenten. Op zich een prima nummer waar ik wederom weer Queen hoor echoën in mijn achterhoofd.
City of Delusion zorgt ervoor dat ik gelijk weer rechtop veer (niet dat ik ingekakt was bij het vorige nummer). Hier hoor ik nieuwe toevoegingen qua instrumentarium (trompet!), en dat bevalt mij uitstekend. Het kan me weer niet bombastisch en kitsch genoeg en dat is dit nummer af en toe zeker. Maar daarmee wel mijn favoriete track van dit album.
Op Hoodoo gaan ze daar lekker mee door (surfgitaar). Wederom een groots nummer dat alle kanten opstuitert.
Afsluiter Knights of Cydonia dan: hier nog veel meer surfgitaar. Hey!!!! Pixies!!!!!!!
Heerlijk nummer, waar ik geen genoeg van kan krijgen.

Absolution begon met 4,5 en het duurde even voordat het de volle mep kreeg en uiteindelijk (geheel tegen mijn eigen verwachting in) zelfs op 1 belandde in mijn jaarlijst.
Ook nu start ik met 4,5 en het zou me niet verbazen als dit album straks ook de volle 5 krijgt.
Bij mij dus geen enkele teleurstelling of wat dan ook. Ik ben gewoon blij dat er dan toch nog een grote, favoriete band met een fantastisch nieuw album verschijnt die op geen enkel vlak teleurstelt.

Licht tegenvallende schijf. Eerste vier nummers en de laatste paar songs zijn erg sterk, maar daartussen zakt alles behoorlijk in. De toevoeging van meer electronica vind ik wel geslaagd en de surfmuziek details zijn ook erg leuk.

Project blackholes and revelations

bunker, juli 2006

Ik dook weer in mijn bunker en liet me zelf omgeven door complete duisternis. Ik heb een spreuk hangen tegen de muur die me eraan herinnerde om elke plaat op een volkomen eerlijke manier op zich te beoordelen. Zoals het een deftige jongen betaamt…en mezelf. Snel een injectie om de vorige platen kortstondig naar de vergetelheid te verstoten. Voor even maar, het serum werkt snel maar de gedachten komen gelukkig altijd terug. Het is conditionering voor een arme ziel die de muziek een kans wil geven en niet gaat vergelijken en afwegen. Niet dat daar op zich iets mis mee is. Het is een streven dat ik bij de eerste luisterbeurt aanwend. De titels leken op wilde speelpartijen waarbij ik terugdacht aan mijn kindertijd en mijn oude boomhut terwijl we met flitsende sabels en stoere woorden het jonge vrouwvolk probeerden te imponeren. Ik was elf jaar. In mijn gedachten was ik de schrik van de speelplaats van de lagere school die zijn middagpauze vulde met het eten van boterhammetjes en nadien kattenkwaad uit te halen. Ik had voldoende aan mijn boomhut die nu in mijn herinnering ligt te blinken als een ansichtkaart met spelende kinderen. De heren van Muse daarentegen spelen ‘star wars’ op een uitgestrekt veld in een met sterren omgeven nacht. Hoe gaat deze muzikale reis klinken? Ik zie een vallende ster en doe spontaan een wens. Ik dook deze keer in mijn cerebrale speeltuin om het uit te vissen.

Het was bunkertijd dus. Wanneer de eerste tonen me verwelkomen denk ik spontaan aan the Simple Minds, zou ik dan toch terug in de jaren 80 zitten? Het leek wel een riddergezelschap dat zich uit haar harnas hijste en zich vrijelijk rond bewoog en tussen die sterren danste als een stel harlekijnen. Er is een gevoel van vrijheid op deze plaat dat tussen de regels door een verhaal vertelt dat de heren van Muse veel plezier beleefden aan het maken van deze plaat. De songs worden aangebracht door een aanstormende windvlaag die je omver stoot en voor je het weet zit je in het kadertje van een ander werk en zie je hoe de kleuren ook hier weer buiten de lijntjes lopen. Felrood en blauw meneer of ik moet me een kleurenblindheid aangemeten hebben. Heeft Matthew Bellamy een neefje op Mars dat op visite komt voor een kop koffie? Denk ik spontaan. Wanneer mijn serum begint uit te werken sluipen de herinneringen aan het oude werk terug binnen en kijk ik met een aangemeten blik van ‘ja, map of the problematique had toch zo op origin of symmetry kunnen staan.’ Ook zij houden van jeugdherinneringen grijns ik, al speelden die zich in tegenstelling niet af in een boomhut maar in een hypermoderne metropolis waar vliegende auto’s en onderwatertreinen de mensen naar hun werk brachten. A soldier’s poem is een rustpunt, een koffiepauze dan toch? Opeens duiken wuivende palmbomen op en ik waan me op een zondagse doortocht langs de kusten van Hawaï. ‘Zijn we aangespoeld?’ Vraag ik een van mijn alter-ego’s wanneer invincible aan de horizon verschijnt. Nog steeds die onbezorgde frisse noten die een zacht briesje blazen over het strand. Invincible heet het nummer dus. Al lijkt het dat ze toch niet zo onverslaanbaar klinken, plots komt er een wending, alsof boze harpijen het gezelschap ontdekt hebben en laagcirkelend over het strand vliegen. Nu wordt er wel geroepen en getierd met overtuiging. Misschien is het nog niet te laat. Assasin leek met het tweede deel van een luik waarin de aanval van de gierende harpijen werd uitgebeeld. Getuige de stormachtige intrede, maar dat een tijdje later in het zand lijkt te bijten. Exopolitics steunt dan weer met wankele stelten op een rifje, ik voel het speelplezier niet meer, ik wil naar huis. Zit de speeltijd erop of wordt er voor het belgeluid nog een reeks fratsen uitgehaald. City of Delusion belooft al direct veel goeds, ze zijn weer terug en iemand heeft aan de knoppen in de opnamestudio zitten prutsen lijkt het wel. Daar heb je die kwajongensstreken weer. Ik kon weer lachen.
Ik keek halsreikend uit naar Knights of Cidonia waarover ik een stel kunstminnende muziekliefhebbers hoorde pochen terwijl ze hun muzikale kennis etaleerden als ware het hun eigen ontdekkingen. Hoodoo zat nog te wringen tussen City of Delusion en Knights of Cydonia. Het leek me eerder een opgelopen blauwe plek na de wilde capriolen op City of Delusion.
Maar daar komen de ruiters, ze palmen het veldje in en blazen de loftrompet. Omgeven door toeschouwers die in feestgejoel uitbarsten wordt een feestje gebouwd tussen de assen van de gesneuvelde tegenstander. Terwijl de muziek ontspoort barst het feest echt los.

You and I..We need to fight to survive! Een waarheid als een koe. Ik open mijn ogen, veeg het zand van mijn kleren en wandel terug naar de werkelijkheid. Weeral een ervaring rijker.

Tja, Muse. Ze zijn uniek, en hun nummers ook. Maar is dat altijd goed?

Nouja, niet altijd. Sommige nummers zijn niet zo geslaagd, gaan teveel uit van hetzelfde motiefje en zijn te, ahem, te HARD om echt leuk te zijn. Ongeïnspireerd zelfs.

Maar wat daar wel niet tegenover staat!

Sommige nummers zijn briljant, schitterend, geestverruimend. Ik noem een Exo-Politics, een Knights of Cydonia. Een rustiger geval als A Soldier's Poem. En het mooie is dat er in ieder liedje wel iets geweldigs te vinden is. Muse is wel zo'n band die je van je stoel weet te krijgen, weet te laten opgaan in de muziek. Dit maakt veel nummers het beluisteren en herbeluisteren meer dan waard. Neem een Supermassive Black Hole, die valt wel in de categorie te HARD waar ik het over had. Maar toch heeft het nummer wel iets. Een paar zanglijntjes die echt schitterend zijn. En zo weten ze ieder nummer de moeite meer dan waard te maken! Dit album rockt dan ook volledig. Dat ze een coole bandnaam en smaak voor coverhoezen hebben is mooi meegenomen.

4* (Exo-Politics is een wereldnummer)

Na OOS en Absolution iets minder album. Maar nummers komen live altijd beter tot hun recht, wat pleit voor ze vind ik. Naar Knights Of Cydonia op H.A.A.R.P. kan ik blijven luisteren inclusief intro. Gelukkig ben ik zo'n lucky bastard dat ik ze kan zien op 12 november in Londen (binnen 1 minuut 43 uitverkocht ongeveer) en twee dagen later in Ahoy. Ongeacht de kwaliteit van The Resistance, de live optredens zijn een 'must'.

Goed album. Ik zet het zo nu en dan eens op, maar er zijn nog altijd enkele nummers die ik skip. Soldiers Poem zegt me echt niks, en Invincible spoel ik altijd door naar ergens in het midden. Exo- Politics zat vroeger ook bij de skippers, maar ik ben er wel fan van geworden. De drums en de solo maken veel goed. Eigenlijk is dit écht een Muse-nummer, raar dat ik er dan wat moeite mee had aanvankelijk.
Het begin van Hoodoo is geweldig, maar dan is het nummer alle spanning kwijt, ook een skipper.

Toppers zijn: Take a Bow (geweldige opbouw), Supermassive Black Hole (lekker funky), Map of the Problematique (ode aan Depeche Mode zonder ze te kopiëren), Assassin (volle gas) en Knights of Cydonia (leuk ritme, veelzijdig, origineel).

Nog een speciale vermelding voor Glorious. Blijkbaar een bonus-track, maar moet gewoon op elke versie staan. Heel mooi nummer!

Al bij al een goed album, maar toch geen meesterwerk als OOS.

Ik ben geen grote fan van Muse, maar kan hun platen over het algemeen wel waarderen. Soms wordt het me iets te bombastisch allemaal. Daarom zal ik nooit een grote liefhebber worden. Wel vind ik het knap hoe Muse rock combineert met elementen uit de klassieke muziek. Het geeft hun platen in ieder geval een eigen smoel. Op "Black Holes & Revelations" mixt Muse weer een aantal stijlen door elkaar dat in ieder geval leidt tot intrigerende composities. Ook weer de nodige bombast, maar dat neem ik op de koop toe. Gewoon een genietbare plaat met voor mij de songs "Supermassive Black Hole" en "Knights of Cydonia" als hoogtepunten.

Muse zou met hun laatste album The 2nd Law onder andere aansluiten bij de heersende dubstep rage.
Toch klinkt dit album niet veel anders dan Black Holes & Revelations.
Muse is de laatste jaren een stuk dansbaarder geworden, mede door het gebruik van electronica.
Bij een band als Radiohead pakt dit voor mij te experimenteel uit, wat te koste gaat van de songs, bij Muse blijft het geheel een duidelijke opbouw te hebben, werkend naar een climax.
Natuurlijk horen we Queen nog terug in de hoge uithalen van zang en gitaar en de samenzang in de koortjes, ook invloeden van Depeche Mode zijn meer hoorbaar.
Een soortgelijke ontwikkeling onderging ook Editors; totaal andere band, maar wel een duidelijke invloed van de dansbare jaren 80 met hun synthesizergeweld.
Muse klinkt ook regelmatig als Keane; vooral de zang; iets minder breekbaar maar wel energieker.
Black Holes & Revelations laat horen dat jaren 70 glamrock, jaren 80 electronica goed samen gaan in een hedendaagse sound.
Muse is geen Britpopbandje meer, die fase is ontgroeid.
Men probeert te vaak een nieuw geluid te ontwikkelen, terwijl er zoveel moois gemaakt is om inspiratie in op te doen.
Muse voelt dat met dit album perfect aan.
Afsluiter Knights of Cydonia is geen ode aan de tante van Suske en Wiske, maar klinkt als een heerlijke soundtrack voor een ridderfilm in de lijn van First Knight die zich ergens in de toekomst op een verre planeet afspeelt.
Muse op zijn best.

Hun laatste album dat ik goed vind. Aantal fantastische nummers, Map of the problematique, Starlight, City of Delusion en Take a bow behoren tot hun beste nummers. De rest is helaas allemaal een stuk minder. Ja, ik ben blijkbaar een van de weinigen die Knights of Cydonia totaal niet kan pruimen. Hierna wordt het helaas allemaal een stuk minder.

Jammer ! Ik vind Starlight een meesterlijk nummer, die kan ik wel blijven opzetten. Ook Super Massive Black Hole, City of Delusion en Knights of Cydonia zijn prima nummers.
De rest van het album weet echter nauwelijks tot niet te boeien, waardoor ik voor het geheel niet verder ga dan een voldoende. 3*

Naar mijn mening is dit hun beste werk. Een geslaagde combinatie van rustige ballades en powervolle rocknummers. Starlight geeft perfect het gevoel ''Muse'' weer. Over de top, maar die grens wordt net genoeg overschreden om een geslaagd album te kunnen produceren. Hoogtepunten:
- Starlight
- Knights of Cydonia
- Assassin
- A Soldiers Poem

De afgelopen weken waren we weer bezig met de beste albums per decennium hier op Musicmeter. En wat mij opviel was dat Muse toch niet hoog in mijn lijstjes stond. Dit terwijl ik het een echt goede band vind, die ik ook gelukkig live al een paar keer fantastisch heb zien spelen. Het zat 'm er eigenlijk in, dat de albums een score van 4 of 4,5* haalden.

Sinds vandaag is daar dan toch verandering in gekomen. Ik kreeg Black Holes & Revelations op 180 gram geremastered vinyl en heb 'm een paar keer hard door de kamer laten schallen. En zeker na een tijdje draaien, is dat toch wel buitengewoon prettig. Er staan ook zoveel steengoede songs op. En dan de afwisseling tussen die mooie piano en die harde gitaren, de lekkere bas: echt Muse, echt goed.

Alleen al het begin van de plaat met Take A Bow, Starlight & het briljante Supermassive Black Hole is vrij geniaal. Direct daarna volgt het fantastische Map of the Problematique, met die mooie piano en synthesizer. Het Muse rock nummer Assassin knalt heerlijk en wat is City of Delusion toch een prachtsong, met trompet en Spaanse gitaar. Die wordt dan weer passend gevolgd door Hoodoo en tot slot ook nog klassieker en ultiem live nummer Knights Of Cydonia.
Alles bij elkaar is dit nou wat je noemt een 5* plaat voor mij.

Muse is mij al dusdanig vaak aanbevolen dat het eigenlijk schandalig is dat ik me vorige week pas voor de eerste keer aan een album van deze band gewaagd heb. Ik was bekend met enkele singles en die vond ik wel leuk, maar ze zorgden er niet meteen voor dat ik geïnteresseerd raakte in een compleet studioalbum. Het leek me gevoelsmatig in ieder geval het beste om te starten met het album waar Starlight op staat.

Starlight kende ik namelijk al: een top nummer. Ook tijdens de drie keer dat ik deze Black Holes & Revelations heb beluisterd springt 'ie er iedere keer weer in positieve zin uit. Kan ik niet vaak genoeg horen. Met de rest had ik het tamelijk moeilijk tijdens de eerste luisterbeurt. Het viel me allemaal nog niet meteen tegen, maar het was me allemaal iets te 'druk'. Ik hoorde dusdanig veel dat ik door de bomen het bos niet meer zag. Toch waren er naast Starlight een aantal andere nummers die al meteen klikten. Supermassive Black Hole, Map of the Problematique en Knights of Cydonia zorgden ervoor dat ik dit album absoluut nog een tweede keer wilde beluisteren.

Tijdens de tweede luisterbeurt beviel dit album een stuk beter en tijdens de derde keer blijkt die ervaring overeind te blijven. Ook het ingetogen A Soldier's Poem en Invincible (waar de stem van Matt Bellamy me in positieve zin wat aan die van Tom Chaplin doet denken) komen meer binnen. Exo-Politics vind ik misschien zelfs wel één van de leukste nummers op de plaat. Het refrein werkt heel aanstekelijk. Enkel Assassin, City of Delusion en Hoodoo doen mij nu nog wat minder. Dat zijn albumtracks die komen en gaan.

Een fijne eerste kennismaking dus, al duurde het even voordat het kwartje viel. Het kan vanaf hier nog alle kanten op tussen mij en deze band. Misschien is het een eenmalige klik, misschien hebben ze er een fan bij. Moeilijk te zeggen op basis van dit ene album, dat ook wel, zo te lezen, vaak bekend staat als ''de meest toegankelijke''. Het bombastische waar deze band bekend om staat is iets dat mij er lang van weerhouden heeft om de gok te wagen en ik weet nog niet hoe dat op de andere albums zal smaken. Maar goed, deze plaat vind ik gewoon erg fijn. Muzikaal steekt het goed in elkaar, Bellamy heeft een goede stem en de stijl van Muse mag gerust uniek genoemd worden.

Na de eerste luisterbeurt had ik waarschijnlijk een ster minder gegeven, maar nu kom ik toch moeiteloos op 4* uit.

Naar aanleiding van dit topic luisterde ik naar dit album.

Luisteren naar dit album van Muse was mij best overweldigend in het begin. Er zit een heel dik aangezet dramatisch effect in de muziek. Er gebeurd daarnaast muzikaal ook van alles met bliepjes, gitaren en weet ik wat nog allemaal meer. Vocaal houden ze er nog al van zeer lange noten te maken. Ik kan mij indenken dat hele plaatje live heel goed uit de verf kan komen en volgens mij kennen ze ook een goede live-reputatie. Wat ik er nu van vind? Ik vind het eigenlijk helemaal niet zo vervelend om naar te luisteren. De energie is altijd hoog wat ik altijd wel prettig vind. Daarnaast zijn er ook een aantal toegankelijke songs te vinden op dit album (bv Starlight) wat de gehele luisterervaring ook wat uitzitbaar maakt. Ook al rammen ze graag een veelvuldig op hun gitaren en drums. Ergens denk ik dat wat meer funkinvloeden de muziek ook kunnen helpen.