menu

Prince - HitnRun: Phase Two (2015)

mijn stem
3,80 (92)
92 stemmen

Verenigde Staten
Funk / Soul
Label: NPG

  1. Baltimore (4:33)
  2. Rocknroll Loveaffair (4:01)
  3. 2 Y. 2 D. (3:50)
  4. Look at Me, Look at U (3:27)
  5. Stare (3:45)
  6. Xtraloveable (5:00)
  7. Groovy Potential (6:16)
  8. When She Comes (3:45)
  9. Screwdriver (4:15)
  10. Black Muse (7:21)
  11. Revelation (5:21)
  12. Big City (6:26)
totale tijdsduur: 58:00
zoeken in:
avatar van west
4,0
HITnRun Phase Two begint passend: groovy, een beetje jazzy, ook wel funky en met wat soul.
Dat hoor je ook terug in de instrumentatie op deze plaat: in de gitaar, bas en blazers met name.
Het begint tekstueel ook met inhoud, want Baltimore gaat over de dood dit jaar van Freddie Gray daar. Toch klinkt het nummer niet triest, maar is de tekst dat wel. 'If there ain't no justice, then there ain't no peace.' En hoopvol: 'let's take all the guns away'.

Direct hierna sluit mooi de single RocknRoll Love Affair aan, in een wat andere mix, passend bij het geluid van deze plaat. Dit blijft toch een goed nummer, het loopt echt lekker, nu nog lekkerder dan op de eerdere versies. 2 Young 2 Dare blijft lekker doorlopen. Hier beginnen de blazers nog meer op te vallen. Dan is er een rustpunt in de vorm van de jazzfunk van Look at Me, Look at U: een mooi nummer. De bas en de blazers op Stare hierna zijn onweerstaanbaar, wat een lekker nummer is dit zeg. Mooi daarop aansluitend is het overheerlijke Xtraloveable, funky as hell. Het einde met de synthesizer is sterk.

Groovy Potential lijkt een ballad, maar is dat ook weer niet. Dat heeft met de tempowisselingen in het nummer te maken. Die maken dit tot een erg leuk en ook goed nummer. En daar is dan een ouderwetse Prince titel: When She Comes. Een soulballad die er mag zijn. Die wordt dan gevolgd door Screwdriver, ook een eerdere single, die hier van alle nummers het minste op de plaat past. Maar ja, stilzitten kan ik niet op deze groove en gitaar.

En dan volgen tot slot nog drie prachtige nummers. Eerst Black Muse, met alweer een fantastische bas en blazers en erg goede zang. Hierin een verwijzing naar de muziekstijl van deze plaat: 'rock 'n roll & jazz is cool'. En wat volgt er alweer een mooie wending richting het einde van deze echt prachtige song. Dit wordt weer gevolgd door het werkelijk ijzersterke Revelation. Wat een fantastische ballad is dit, met een weergaloze gitaar, eén van de beste Prince songs van deze eeuw. Phase Two eindigt met Big City, dat een lekker funky begin heeft, daarna ook een mooie jazzy wending kent met de blazers en een fraai gezongen einde.

Prince heeft een ouderwets goede plaat gemaakt en dat is toch wel een erg aangename verrassing zo op het einde van 2015. Voor mij is dit de beste plaat sinds the Rainbow Children en logischerwijs één van de beste platen van 2015.

avatar van aERodynamIC
4,0
En toen was daar ineens deel twee van HitNRun. Nou ja, iedereen wist dat het er aan zat te komen maar niet deze ochtend.

Kijkend naar de tracklist dacht ik gelijk 'daar staan bekende nummers tussen', nummers die ik niet heel vervelend vind, maar ik word er ook niet zo opgewonden van als in 'the good old days'. Toch wel een dingetje voor veel fans, want Prince presteert toch niet echt meer op hoog niveau en dat doet ie eigenlijk al jaren niet meer.

Prince-fans zijn ook verwende donders natuurlijk dus al snel is het minder of valt het voor de zoveelste keer tegen. Het is ook niet makkelijk om de opwinding van de jaren '80 terug te vangen. Die fans zijn inmiddels ook een stuk ouder en verder in hun muzikale ontwikkeling (mag ik aannemen).

Phase two van het tweeluik HitNRun dus, met titels wederom in hoofdletters. Caps lock vergeten uit te zetten Prince, of is het een schreeuw om aandacht?

Baltimore is het inmiddels bekende protestnummer dat volgde op de dood van Freddie Gray, omgekomen door politie kogels. Het is protest à la Prince: een beetje kneuterig, een beetje aandoenlijk daardoor, maar ongetwijfeld goed bedoeld. Echt binnenkomen doet het niet bij mij. Te veel rijmelarij ('Does anybody hear us pray for Michael Brown or Freddie Gray', 'Enough is enough, it's time for love. It's time to hear. It's time to hear the guitar play, guitar play'.......).

Bij Rocknroll Loveaffair denk ik telkens dat ie 'Take Me with You' gaat zingen. Of hoor ik daar nu 'Cream'?! Lekker die blazers, op en top Prince-pop en past een beetje bij de Diamonds and Pearls nummers. Maar hoogstaand? Nee, hooguit vermakelijk.

2 Y. 2 D. is van het kaliber Sexy MF met knorrende blazers. Lekker funky met een popsausje maar ergens mis ik toch wat scherpte. Desondanks hoor ik deze Prince liever dan de experimenten op de voorganger van het tweeluik. Tot nu toe klinkt het allemaal degelijk.

Als Prince downtempo gaat knijp ik de billen altijd wel wat bij elkaar, want het kan twee kanten op gaan: enge gladde, mierzoete meuk of toch de sexy, broeierige variant. Look at Me, Look at U is de derde variant die ik bijna zou vergeten: de jazzy soul. Ik krijg er nooit dat rokerige jazz nachtclub gevoel bij maar dit benadert een beetje de nummers die op The Rainbow Children te vinden zijn en dat is zeker geen straf. Ietsje te gelikt nog, maar wel ontspannen.

Stare is bekend onder de fans. Blazers geven dit funky nummer een lekkere swing en de bas is onweerstaanbaar. Het is Prince-funk volgens bekend recept. Euforisch kan ik hier niet van worden, genieten doe ik wel. Het riedeltje Kiss dat er in verwerkt is blijft grappig.

Xtraloveable is al een ouwetje uit de goede oude tijd. Het kreeg recentelijk nog een make-over in de vorm van een reloaded versie en nu staat het dus op Phase two. Ik ga meer voor de oerversie die wat minder gelikt klinkt. Vreemd genoeg moet ik soms aan Michael Jackson denken als ik dit hoor, maar het is een nummer dat zeker niet verkeerd klinkt en we hebben Prince wel eens in mindere vorm te horen gekregen.

Ook Groovy Potential is al langer bekend. Wat dat aan gaat lijkt dit album wel een samenraapsel van nummers die hij had liggen. Toch weet hij er op Phase two één geheel van te maken en klinken de nummers ontspannen, zo ook Groovy Potential. Dank u wel blazers!

When She Comes is een ballad waar de blazers ook een grote rol hebben gekregen. Prince zet zijn falsetto op en het doet gelijk terugdenken aan het tweede, titelloze album (die weliswaar niet deze bak met blazers als begeleiding had). Zoete, lieve liedjes zoals Prince ze ons vaker voorschotelt maar die we toch al een tijdje niet meer zo gehoord hebben. Slow Love? Minder rakend, wel net zo slepend en dwepend.

Screwdriver liet Prince ons in 2013 al horen. Het is een rockplaatje dat goed past bij zijn strapatsen met 3rdEyeGirl. 'Guitar', 'Peach'..... tja... we kennen het wel. Een behoorlijk niemendalletje en toch betrap ik me er telkens weer op dat ik ze leuk vind. Het is nu al niet anders. Wel valt het wat uit de toon op dit album. Had beter op Plectrumelectrum gezet kunnen worden, en ik was toen ook wel verbaasd dat het daar niet op terug te horen was. Het nummer had er voor de lengte van Phase two ook niet eens op gehoeven als vulling. Ietwat misplaatst dus, maar toch leuk dat het nu op een album verschijnt.

Black Muse is dan weer geheel nieuw voor mij. Het gaat met een lekkere groove van start, en hop daar zijn de blazers al weer. Doet me allemaal denken aan Sly and the Family Stone, mede dankzij de samenzang met de dames. Relaxte, ietwat slome funk.... ja dit is lekker. Het is Prince, zoals ik hem wil horen. Vooral die ontspannen toon valt op en maakt dit allemaal net even beter dan we de laatste jaren te vaak van hem hoorden: geforceerde kijk mij eens goed zijn (maar eigenlijk ben ik het wat kwijt).

Revelation is de jazzy Prince. Toch krijg ik er een beetje een raar gevoel bij..... Kenny G.... en als ik ergens van gruwel... nee, dit is mij echt te glibberig en met zo'n nare associatie gaat het erg lastig worden om me hier gewonnen voor te geven (zelfs de gitaarsolo weet het niet meer te redden). Skipmomentje. Brrrrr.

Het bijna een uur durende album eindigt met Big City dat een live gevoel probeert te creëren.
Funk met een flinke portie soul/gospel. Niet de gedroomde, ultieme Prince song, maar wel een feestelijk uiteinde.

En feest is het zeker wel op HITNRUN: Phase Two. Zoals gezegd lekker ontspannen en vooral heel veel blazers, en die tillen dit album absoluut naar een hoger niveau. Geen rare experimenten zoals op Phase One, en gewoon Prince die de hoofdrol opeist i.p.v. allerlei gasten.
Ondanks dat ik lang niet meer de grote fan ben die ik ooit was kan ik hier toch wel van genieten, en daarmee verrast Prince ons aardig zo aan het einde van het jaar. Mijn top 10 over 2015 bedreigt hij er niet mee, maar hij weet me weer eens blij te maken met een nieuwe release en dat is al heel wat waard!

avatar van lennon
4,0
Hieronder is mijn recensie te zien zoals ik 'm geplaatst heb op http://leosbloghuis.blogspot.nl/

Er werd al een tijd over gesproken dat er een phase 2 zou komen van dit album. Prince was de laatste dagen ook druk om wat nieuwe titels in de ether te gooiten via Twitter, en ineens was het album beschikbaar op Tidal gisteren. Toch weer die grillige Prince die met zó'n truukje op de proppen komt. Morgen heeft iedereen het er weer over. En zo heeft hij het steeds weer voor elkaar. Een 2e album dus in 3 maanden tijd, het zijn weer ouderwets fijne Prince tijden. Zeker als de man op de proppen komt met een album als dit.

1.Baltimore (4:33)
Toen dit nummer voor het eerst uitkwam (via het net in mei van dit jaar ter gelegenheid van zijn show in Baltimore) was ik niet zo onder de indruk van dit nummer. Als geheel op dit album vind ik het een stuk lekkerder klinken. Zeker het 2e deel, en het laatste stuk laten toch een ouderwetse Prince sound horen. Het is dat ik weet dat Clare Fisher niet meer leeft, anders had ik echt gedacht dat de klassieke arrangementen van hem zouden komen. Het nummer gaat over de rellen na het doodschieten van Freddie Gray in Baltimore, en is dus ook werkelijk dit jaar opgenomen en geschreven. De opener is lekker! Dit belooft wat goeds!

2.Rocknroll Loveaffair (4:01)
Dit nummer heb ik al in bezit op (maxi en cd) single sinds 2012. Het leek dus een single only release te zijn, tot gisteren. Deze versie heeft net wat meer blazers dan de versie uit 2012, en dat doet het nummer wel goed. Het is verder een niet echt hoogstaand nummer, maar zeker niet verkeerd. De lage, iets schore stem waarmee Prince het zingt geeft een lekker laidback gevoel aan het nummer.

3.2 Y. 2 D. (3:50)
Een funky nummer, met een zwaar klinkende sax die me meteen doet denken aan Girls & Boys van Prince and the Revolution - Parade (1986). In 2013 liet Prince dit nummer al eens horen tijdens een DJ set (van Rashida) Het is een nummer met de dames van 3rdEyeGirl. Ik kende het nummer nog niet, en dit bevalt me ook ernstig goed. Prince en funky, mooie combi. De aanwezigheid van de dames stoort me in dit nummer totaal niet.

4.Look at Me, Look at U (3:27)
Nog een track die ik niet kende. Het lijkt ook een nieuw nummer, totaal ingespeeld door Prince zelf (al twijfel ik aan de sax partij, ik heb Prince nooit sax horen of zien spelen, en weet ook niet of ie dat wel speelt?) Er is een mooie jazzy saus over het nummer gegoten, en de bas partij is heerlijk. Door het jazzy gevoel doet het me wat denken aan Prince - The Rainbow Children (2001) wat alleen maar een goed teken is.

5.Stare (3:45)
Prince verbaasde de stream music liefhebbers door alles van Spotify af te halen, en zijn catalogus op Tidal te zetten. Een paar weken daarna kwam Prince met één nummer voor Spotify. En zo houdt de man de gemoederen steeds bezig, en wordt er over hem gesproken. Heel slim allemaal. Leuke verwijzingen naar oude songs als Kiss en Sexy dancer in dit nummer. Het basloopje wat het nummer opent, en door de hele track te horen is, doet ook erg oldschool Prince aan. Stare was in de zomer van dit jaar meteen een favoriet van me, en ik was ook lichtelijk teleurgesteld dat ie niet op Prince - HitNRun (2015) stond. Dat wordt nu dus goed gemaakt. Het past ook wel erg goed op dit album. Weer erg lekker nummer dus!

6.Xtraloveable (5:00)
Dit nummer draaide ik als klein ventje al. Het is een nummer wat Prince al in 1982 had klaar liggen voor de dames van Vanity 6, maar werd nooit opgenomen. Wel bestaat er een versie van Prince zelf die ik nog steeds heel erg graag hoor. Die is wat sneller dan deze versie, en muzikaal totaal anders. In 2011 bracht Prince het nummer ineens uit om zijn Welcome2America tour luister bij te zetten. Dat was in grote lijnen al deze versie. Hierin zat een rap van Andy Allo, die er godzijdank later weer werd uitgehaald, wat dus resulteerde in deze versie. Deze versie is in 2013 als download op 3rdeyegirl.com beschikbaar geweest. Het blijft een sterk nummer, maar als ik mag kiezen, dan is de oude versie van begin jaren 80 toch echt mijn favoriete versie. Echter is deze nooit uitgebracht, dus we moeten het hiermee doen. Het swingt wel de pan uit.

7.Groovy Potential (6:16)
ook dit nummer is eerder beschikbaar geweest op 3rdeyegirl.com. Het is een lekker swingend nummer met een wederom iets schorre Prince die heerlijk zingt. De blazers zorgen voor een typische Prince sound. De vocalen maken dit nummer echt lekker, en als geheel op dit album bevalt het nummer me een stuk beter, dan als eenzame losse flodder track. Zo komen alle puzzle stukjes toch nog bij elkaar. Het einde had van mij nog wel een paar minuten mogen duren, lekkere funky groove!

8.When She Comes (3:45)
Hoor ik daar een accordeon? Dat zou de eerste keer zijn op een Prince nummer. De titel doet me vermoeden dat de man zijn stoute teksten nog niet kwijt is. Maar naar mate het nummer vordert denk ik dat ik meer degene ben met stoute gedachten, want ondanks dat de man vast wel iets dubbelzinnigs in gedachten had, blijft het nummer wel heel netjes.. Maar "when she comes, how sweet it tastes, the tears from her face...'ja... grappig, net op tijd weer recht getrokken... Mooi nummer in de stijl van Satisfied.

9.Screwdriver (4:15)
De vreemde eend in de bijt. Qua stijl past dit nummer totaal niet op dit album. Ik had m al verwacht op Prince & 3rdEyeGirl - Plectrumelectrum (2014). Daar past ie perfect op. Begin 2013 verrastte de man ons ineens met onder andere dit nummer. Er zou een mooi jaar volgen werd er gezegd. Uiteindelijk duurde het dus 1 jaar voor er überhaupt 2 platen (dat dan wel) uitkwamen, en dit nummer deed er dus nog een jaar langer over om het daglicht te zien. Lekker rock nummertje, maar geen hoogvlieger. Het nummer ging destijds online met een videoclip. de Screwdriver zou de nieuwe dans worden was het bericht een beetje... dat werd het niet.

10.Black Muse (7:21)
Dit nummer werd in 2010 al live gespeeld tijdens de tour in Amerika, maar werd gezongen door de 3 dames uit de band. Prince nam het nummer wel op in 2010, maar wordt dus 5 jaar later pas vrijgegeven. Het is een funky track wat ook zo van Stevie Wonder had kunnen zijn (dat komt mede door de solo halverwege het nummer) . Ik hoor de stem van Shelby J, en dat is een beetje mijn Prince trauma van de laatste jaren. Ik vind dat ze veel te veel ruimte kreeg op platen, maar zeker tijdens de shows. Eindelijk was ik van haar af, en nu komt de nachtmerrie toch weer een beetje terug. Ook op dit nummer hoor ik haar weer te overheersent terug. Dat vind ik jammer, want in potentie is dit een heerlijk nummer. Shelby verpest het een beetje voor mij. Het 2 deel van het nummer (vanaf de solo) bevalt me dan ook een stuk beter. Toch zal dit nummer een skipnummer voor me worden. Het irriteert me teveel, net als Chelsea Rodgers op Prince - Planet Earth (2007) dat doet.

11.Revelation (5:21)
Voor mij het hoogtepunt van dit album. Een ballad in de stijl van Adore. Het nummer werd al eens gedraaid tijdens de album presentatie van Prince & 3rdEyeGirl - Plectrumelectrum (2014) en Prince - Art Official Age (2014) en maakte toen ook al indruk. Nu eindelijk dus een goede versie in mooie kwaliteit. Marcus Anderson speelt sax op het nummer, en dat geeft net dat extra mooie romantische tintje aan dit geweldige nummer. Prince zijn vocalen bezorgen me echt kippenvel. Prince zoals het hoort!

12.Big City (6:26)
Weer een nummer uit 2013, en helaas ook weer Shelby die te horen is. Niet zo dominant als op Black Muse, maar dit nummer doet me ook niet zo heel veel. Het is een vrolijk nummer, maar haalt 't niveau van de andere songs op dit album niet. Muzikaal gezien is het wel een lekker dansbaar nummer. De blazers zijn net zo funky als in Billy Jack Bitch van Prince - The Gold Experience (1995). Aardige track.

Waar Prince - HitNRun (2015) wel aardige songs bevatte, maar veel te kort was, en veel te veel overgeproduceerd was, is dit album veel meer Prince zoals Prince hoort te klinken. Gewoon funky, jazzy, sexy en goed. Dat is wat dit album gewoon is. Ja, het bestaat voor een deel uit (voor de fans) oude al bekende songs, maar ze zijn dusdanig goed uitgezocht dat het als geheel een hele fijne eenheid brengt. De oudere nummers kwamen nog niet eerder uit op een plaat in deze vorm, en dus kunnen we gewoon over nieuw werk spreken. Prince is en blijft grillig, maar gooit er zo aan het einde van het jaar wel even een album uit die ervoor zorgt dat ik mijn eindejaars lijst kan gaan aanpassen. Ik ben er zeer blij mee, en vind het zijn beste werk sinds Prince - The Rainbow Children (2001). Alles wat er tussentijds kwam is ook echt goed te pruimen, maar dit staat daar gewoon boven. Prince kan het nog!!

avatar van erwinz
4,5
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Prince - HitNRun Phase Two - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Around The World In A Day van Prince & The Revolution vierde dit jaar al weer zijn dertigste (overigens vrij geruisloze) verjaardag. Het is mijn favoriete plaat van de muzikant uit Minneapolis, al maakte het toenmalige genie destijds aan de lopende band platen die inmiddels te boek staan als klassiekers.

Hoewel Prince het niveau van deze platen al heel lang niet meer weet te benaderen, blijf ik hem in de gaten houden. Met Prince weet je het immers maar nooit.

Eerder dit jaar was er opeens HitNRun Phase One. De plaat trok door de lastige verkrijgbaarheid (wie heeft er immers een abonnement op de muziekdienst Tidal?) niet heel veel aandacht, maar ik vond het zeker geen slechte plaat.

Op HitNRun Phase One deed Prince weliswaar erg (of net wat teveel) zijn best om aan te sluiten bij de moderne dansmuziek van het moment en leunde hij ook wel erg zwaar op een aantal gastzangeressen, maar de plaat liet zeker goede ideeën horen en bevatte ook minstens een aantal songs die naar meer smaakten en dat is voor Prince tegenwoordig helaas al heel wat.

Vorige maand was er nog even sprake van een toer van Prince en zijn vleugel, maar door de aanslagen in Parijs verdween die helaas van de radar. Niet veel later was er bijna uit het niets HitNRun Phase Two. Ook deze plaat werd in eerste instantie uitsluitend aangeboden via Tidal, maar inmiddels staat hij ook op Apple Music.

HitNRun Phase Two blijkt een totaal andere plaat dan zijn voorganger en wat is het een verrassend sterke plaat. Op het tweede deel van HitNRun doet Prince geen krampachtige poging meer om aan te sluiten bij de dansmuziek van het moment, maar grijpt hij terug op de disco en funk uit de jaren 70 en natuurlijk op zijn eigen werk uit de jaren 80.

Het mist misschien de urgentie van een plaat als Sign 'O' The Times, maar ach wat klinkt dit waanzinnig lekker. Prince verrast op HitNRun Phase Two met een moddervet geluid vol blazers en strooit driftig met heerlijke songs. Zoals in zijn beste dagen durf ik wel te zeggen.

Het is heel lang geleden dat ik zo heb genoten van een nieuwe plaat van de muzikant uit Minneapolis en het tweede deel van HitNRun is ook nog eens een plaat die alleen maar beter wordt.

Prince doet op HitNRun Phase Two misschien geen hele nieuwe of bijzondere dingen, maar een plaat die je zo’n gevoel geeft als deze plaat is een topplaat. 55 minuten is het feest. 55 minuten zit je op het puntje van je stoel. 55 minuten lang stijgt de temperatuur met een paar graden. HitNRun Phase Two krijgt helaas maar heel weinig aandacht, maar het is de beste Prince plaat in zo’n 25 jaar en misschien wel langer. Dat zegt wat. Heel wat. Erwin Zijleman

avatar van Sunlight
0,5
Phase One heeft een paar heerlijke nummers, deze nummers zijn ook vooral in het eerste deel van het album. Phase Two begint met een nummer die potentie heeft, maar die te lang duurt en een erg zwakke refrein heeft. Daardoor is mijn hoop al gelijk minder. Het album gaat op een saaie, eentonige en langdradige manier door. Helaas durft Prince een stuk van zijn meesterwerk Kiss in een waardeloze nummer als Stare te gebruiken.

Dit album heeft een zeer irritante sound. Heb het moeite helemaal af kunnen luisteren. De nummers duren te lang en zijn ook nog is erg eentonig.

Mijn top 3 HitNRun: Phase Two nummers:
1 Xtraloveable
2 Screwdriver
3 Baltimore

avatar van Funky Bookie
4,0
Zoals aangegeven de recensie nu ik het zilveren schijfje een aantal keer heb gedraaid.

Baltimore
Een nummer geschreven na de rellen in Baltimore. Hoewel Prince en politiek meestal slecht combineren, vind ik zijn teksten hier prima te pruimen. Het nummer lijkt muzikaal wat op Money Don't Matter 2Night, alleen de koortjes zijn me net iets teveel.

Rocknroll Loveaffair
Voor de mensen die twijfelen of Prince nog in staat is om popliedjes te schrijven. Ziehier het bewijs. Een prima, prettig gezongen popliedje.

2 Y. 2 D.
De funk gaat beginnen. Heerlijk funky track met een typische Prince tekst in het refrein: Öld enuff 2 do ya, but 2.Y(oung).2.D(are).

Look At Me, Look At U
Het nummer is mij iets te zoet, maar de bas is wel erg lekker. Zo blind dat zelfs Ray en Stevie het zouden kunnen zijn, is niet origineel, maar toch grappig.

Stare
De Purple Yoda heeft het nog. Superfunky basloopje dat het nummer een ontzettend fijn old school gevoel geeft. Daaroverheen de verwijzingen naar optreden in onderbroek, Kiss en Sexy Dancer en het is duidelijk dat Prince zelf ook wil bewijzen dat hij de funk nog niet verleerd is. Arrangement is karakteristiek kaal, alleen merk ik nu ik het vaker gehoord heb dat de positieve verrassing eraf is. Blijft een topper,

Xtraloveable
De funktrein dendert door op deze lekker vies gezongen track. Bij dit nummer is het andersom t.o.v. Stare. Hoe vaker ik het hoor, hoe catchier die wordt. De oerversie uit begin jaren '80 wordt absoluut benaderd,

Groovy Potential
In eerste instantie vond ik vooral dat dit nummer de titel eer aandeed, maar na vaker geluisterd te hebben, hoor ik wel meer dan alleen potentie. De groove van het nummer is goed en het einde gewoon erg lekker

When She Comes
Bij een titel als dit hoop je bij Prince op een nummer vol dubbelzinnigheden, maar dat valt tegen. Neemt niet weg dat het heel mooi gezongen is en daardoor een prima ballad is geworden.

Screwdriver
De kennismaking met de dames van 3EG en die was destijds erg prettig. Dit is typische funkrock van Prince in de stijlvan Fury en Guitar. Lekker rauw gezongen en licht scheurende gitaren. Aan het eind lijkt hij de registers vol open te trekken in de richting van Endorphinmachine, maar dat gebeurt uiteindelijk niet. Hier is live uiteraard een beest van een nummer van te maken.

Black Muse
Dit vind ik 1 van de mindere nummers. In het begin is het allemaal wat simpel, maar dan komt een hele fijne jazzy twist die het nummer redt.

Revelation
Het absolute hoogtepunt van het album. Het begint al bij het heerlijke sax intro dat mij aan Najee doet denken, maar het is Marcus Anderson. Tijdens een nummer krijgt hij nog een korte solo die van mij veel langer had mogen duren. Prince zelf laat hier horen wat een briljant zanger hij is en maakt het nummer af met een fijne gitaar.

Big City
Eigenlijk had REvelation het laatste nummer van de plaat mogen zijn, maar er volgt nog een popnummer dat wel lekker, maar niet bijzonder is.

Al met al bevalt dit album me veel beter dan Phase 1. Het is zeker geen nieuwe klassieker, maar in deze eeuw 1 van de betere Prince albums.
Als eindscore twijfel ik tussen 3.5* en 4*, maar Revelation trekt het naar 4.

avatar van deric raven
3,0
Via een ander topic (bedankt aERo!) kennis gemaakt met een aantal Prince nummers die ik nog niet kende.
Zo eerst The Rainbow Children op waarde leren schatten, en vervolgens kwamen een aantal songs van HitnRun Phase Two voorbij.
Deze wordt uitgebracht onder de naam Prince & the New Power Generation, maar klinkt minder chaotisch als zijn werk met deze band zo rond de jaren 90.
De eerste keer stoorde ik mij aan zijn knipogen met Kiss (Stare) en Take Me With You Rocknroll Loveaffair), nu vind ik het juist wel passen.
Een eerste luisterbeurt had ik ook meer het gevoel dat hij zijn kluis met (half) afgemaakte producties aan het leeg plunderen is, vervolgens verdween dit argument al snel naar de achtergrond.
Na de meer Funk gerichte platen is dit dus gewoon een echt popalbum.
En Stare dan??
Stare heeft een Funk vibe, maar is absoluut geschikt voor het grote publiek.
Voor mijn gevoel is er meer ruimte voor de overige muzikanten, waardoor het meer rust uitstraalt.
Het ademt meer, niet elk vlakje is vol gekladderd met verschillende tinten paars, waardoor het verstikkend zou kunnen gaan werken.
De variatie blijft aanwezig; ikzelf ben een groot liefhebber van het Lenny Kravitz achtige Screwdriver.
Voor mij is dit een meer dan waardig afscheid van een held die het blijkbaar tot het einde in zich had om mooie resultaten af te leveren.
Jammer dat ik dat nu pas ontdek.

Gast
geplaatst: vandaag om 12:03 uur

geplaatst: vandaag om 12:03 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.