menu

R.E.M. - Green (1988)

mijn stem
3,97 (637)
637 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Warner Bros.

  1. Pop Song '89 (3:04)
  2. Get Up (2:40)
  3. You Are the Everything (3:44)
  4. Stand (3:12)
  5. World Leader Pretend (4:18)
  6. The Wrong Child (3:37)
  7. Orange Crush (3:52)
  8. Turn You Inside-Out (4:16)
  9. Hairshirt (3:55)
  10. I Remember California (4:59)
  11. (Untitled) (3:10)
  12. Stand [Live] * (3:00)
  13. The One I Love [Live] * (3:18)
  14. Turn You Inside-Out [Live] * (4:09)
  15. Belong [Live] * (4:08)
  16. Exhuming McCarthy [Live] * (3:13)
  17. Good Advices [Live] * (3:10)
  18. Orange Crush [Live] * (3:40)
  19. Cuyahoga [Live] * (4:10)
  20. These Days [Live] * (3:36)
  21. World Leader Pretend [Live] * (4:12)
  22. I Believe [Live] * (4:14)
  23. Get Up [Live] * (2:34)
  24. Life and How to Live It [Live] * (4:23)
  25. It's the End of the World as We Know It (And I Feel Fine) [Live] * (4:32)
  26. Pop Song '89 [Live] * (3:09)
  27. Fall on Me [Live] * (2:55)
  28. You Are the Everything [Live] * (4:29)
  29. Begin the Begin [Live] * (3:37)
  30. Low [Live] * (5:18)
  31. Finest Worksong [Live] * (3:43)
  32. Perfect Circle [Live] * (4:08)
toon 21 bonustracks
totale tijdsduur: 40:47 (2:00:25)
zoeken in:
avatar van Lukas
3,5
Ik snap eigenlijk niet dat velen dit als het beste album van R.E.M. beschouwen. Natuurlijk halen Stipe & co. bijna altijd wel een jaloersmakend hoog niveau, maar deze weet me nooit echt te pakken. Orange Crush en World Leader Pretend zijn behoorlijk geweldig en Stand kan er wat mij betreft ook meer dan mee door, maar verder vind ik hem maar wat flauwtjes. Ik vind Green met Out of Time eerder een klein dipje in het oeuvre dan een van de betere albums. Met 3.5* is dit bij mij toch de onderkant van de R.E.M.- middenmoot. Op Fables na vind ik dit de minste uit de jaren '80.

avatar van dazzler
5,0
GREEN 1988

REM op Werchter gezien in 1989?
Het helpt om dit album meteen de volle 5 sterren te geven.
Green is een fijne rockplaat met dansbare wavepop
en ingetogen, maar fijnbesnaarde ballads.

Pop Song 89 zet de dansvloer meteen in beweging.
Ondanks de titel zou de single niet de grootste hit van het album blijken.
Deze popsong werd een huppelende radiohit en weegt wat licht.
Doet denken aan het werk op Out of Time ... maar wel vlotter.

Get Up is de tweede winnaar op rij.
Voor mij zelfs een van de allerbeste songs hier.
Met die piepende gitaar en die stuwende backing vocals.
Stipe klinkt op Green eindelijk als een verstaanbaar rockzanger.

You Are the Everything is één van de drie kampvuurballads.
Krekels begeleiden in de achtergrond de mandoline van Buck.
Wat Losing My Religion niet lukte, lukt deze albumtrack wel.
Een meeslepende reflectie zijn over het leven en de liefde.

Stand lijkt dan weer de voorloper van Shiny Happy People.
Met dat draaiorgel in de intro, maar op Green vooral met veel
sterkere vocalen ... meer vuist, meer ongezouten rock, meer ballen dus.
En die vallende bomen uit de tekst staan ook gefossileerd op de hoes.

World Leader Pretend trok alle Smiths en Morrissey fans over de streep.
Een nummer dat het in ons jeugdhuis anno 1989 schitterend deed.
Zelfreflectie als door de ogen van een wereldleider ... de zelfverklaarde president
in dit lied legt zichzelf niet te rusten, maar heeft last van een knagend geweten.
Dat geweten echoot in de backingvocals. Strijkers dikken aan.
Geen mooier lied om je medemens om vergeving te vragen.

The Wrong Child opent schijnbaar dissonant.
Dit lied heeft in tegenstelling tot de meeste songs hier
meer draaibeurten nodig. Een experimentele melodielijn,
maar eens je de song beet hebt, openbaart zich in de complexiteit
de schoonheid van deze haast barok gearrangeerde ballad.

Orange Crush is (samen met Stand) de bekendste hit hier.
Drums als machinevuur en een stemmen door de megafoon.
Hier dwaalt mijn luisterend oor af naar Seconds van U2 ...

Green is als War van U2: een strijdlustige plaat met een
door oorlog verbrande wereld als decor voor het innerlijke gevecht
dat elke man vroeg of laat met het kind in zich voert.

Turn You Inside-Out sluit nadeloos aan bij deze stelling.
Draai jezelf maar eens binnenste buiten, ontleed de gevoelens
die je als mens drijven ... op zoek naar de bron van je bestaan.
Maar niet te filosofisch worden, want dit nummer is een afrekening,
met je ex ogenschijnlijk, maar waarom ook niet met je eigen demonen?

Hairshirt zit tussen het kampvuur van You Are the Everything
en de innerlijke knooppunten van The Wrong Child.
Opnieuw een door mandoline aangedreven ballad, maar jongens,
gun dit nummer eens een draaibeurt of drie ... focus je aandacht
op de tekst, en meer nog op de "soul" waarmee Stipe zingt.

Opnieuw denk ik aan Bono ... zijn ziel binnenste buiten.
Green is een plaat voor U2 fans ... passioneel .. Surrender ...
Het onvergetelijk vuur waarmee zowel Stipe als Bono zingen.
Hairshirt ... een lied dat mij kan doen wenen ...

I Remember California sluit als nummer het best aan
bij de Amerikaanse rocktraditie. Zijn de andere nummers
Europeser gericht, dan plaats R.E.M. zich met dit laatste lied
in de voetsporen van menig transatlantische heimatrocker.
Bruce Springsteen of (iets noordelijker) Neil Young bijvoorbeeld.

De "untitled hidden track" is een lullaby.
Een vriendelijke afsluiter, een vaarwel en tot ziens lied.
Een Auld Lang Syne van R.E.M. dat ons tekstueel een hart
onder de riem wil steken (Everybody Hurts maar lichter).

Green is R.E.M.s beste volgens mij.
Out of Time was behoorlijk "out of form".
Automatic for the People was intiemer, rijper ook.
Deze "untitled track" had trouwens niet misstaan op dat album.

Voor de nerds is er het hoesspel.
Bij voorkeur te spelen met een vinyl exemplaar.
Overal waar de letter "R" moet staan, staat het cijfer "4".
En omgekeerd ... ben wel vergeten wat er achter zat ...

vb. De "R" van "R".E.M. en G"R"EEN op de hoes
is overdrukt met een reflecterende "4" ... proberen thuis.

avatar van deric raven
5,0
Eigenlijk verwachtte ik na Document wel dat dit het grote doorbraakalbum van R.E.M. in Nederland zou worden.
Jan Douwe Kroeske prijsde ze vanaf the One I Love helemaal de hemel in.
Wekelijks kwamen ze op de Dinsdagmiddag bij de VARA voorbij.
Je hebt dan ook wel lef om je album te openen met een nummer wat je Pop Song 89 noemt.
Ook al bezit dat lied alles om de hit van 1989 te worden; en zelfs op single wordt uit gebracht.
Stand werd zelfs gebruikt als openingstune van een van de leukste series van 1990; namelijk Get A Life. Net zo vrolijk als Shiny Happy People; alleen zie ik het meer als variant op Our House van Madness.
De danspasjes in de videoclip zijn natuurlijk hilarisch te noemen.
Het wil ze gewoon net nog niet lukken met Green.
Kwalitatief gezien blijft dit voor mij hun sterkste album, al zit het echte doorbraakalbum Out Of Time er dicht tegen aan.

Het grote onderscheid zit mij echter in twee andere tracks op Green; namelijk World Leader Pretend en Orange Crush. Voor mij de top van hun kunnen.
World Leader Pretend is verontschuldiging en onschuld in een.
Nergens klinkt Michael Stipe zo gevoelig en schuchter als in dit nummer.
Verder vind ik de Americana invloeden die er doorheen verweven zitten van grote klasse.

Maar Orange Crush overtreft dit alles nog eens.
Wie kiest er nou voor om op zo’n ingetogen album gebruik te maken van een megafoon, om zichzelf te overschreeuwen.
En pakt het nog eens zo goed uit.
Natuurlijk speelt de pakkende drum, de meerstemmigheid, en het mooie gitaarspel hier ook een grote rol bij; het is toch het herkenbare geluid van Stipe dat het afmaakt.
Wat kan die man toch een heerlijke klagende stem op zetten.

Vergeet ik hier You Are The Everything en I Remember California?
Misschien wel.
Maar anderzijds is het beter om niet alle geheimen te ontrafelen.
Laat ook nog wat over aan de fantasieën van de luisteraar.

avatar van oceanvolta
4,0
Leuk om te zien dat er momenteel ouder werk van R.E.M. wordt gecheckt. Gezien het constante hoge niveau van de band niet verkeerd.

Ik heb ook de I.R.S. Years + Green weer eens uit de kast gepakt. Na een prima begin met Pop Song 89 en Get Up komt voor mij het eerste hoogtepunt van de plaat.
Het folky You Are the Everything. Begeleid op ukelele en accordeon zingt Stipe vol emotie. Erg mooi. Stand is een vrolijk nummer waarvan ik nooit wist waar ik he van kende. Zojuist las ik dat het dus van de serie Get a Life (erg leuke serie inderdaad) moet zijn geweest. Thanx Deric!

Het absolute hoogtepunt van de plaat is World Leader Pretend. Na de eerste akkoorden hoor je meteen al dat het goed zit. Het nummer zit gewoon zo goed in elkaar. De welgeplaatste zang van Mills de overgang op piano en de lapsteel. Werkelijk alles klopt.

Na het hoogtepunt volgt voor mij direct het dieptepunt the Wrong Child. Hier kan ik echt niks mee. Het komt nogal chaotisch op mij over.

Orange Crush is dan weer een topper van jewelste. Lekker nummer om mee te zingen. Erg melodieus.

Van de laatste drie nummers vind ik niet dat er één echt uit steekt. Gewoon een prima afsluiting van een goed album. De zoveelste van R.E.M.

avatar van Dibbel
5,0
Weinig toe te voegen aan iedereen hier.
Waarschijnlijk wel de beste die ze gemaakt hebben, na het ook al erg goede Document.
Ze werden toen de hemel ingepusht door het journaille en de DJ's, maar de echte doorbraak naar het grote publiek kwam natuurlijk pas met Out Of Time en die is toch echt (een klein beetje) minder dan dit meesterwerk.
Een achteloze rij meesterwerkjes moet ik eigenlijk zeggen.
Als ik dan toch hoogtepunten moet noemen: Pop Song 89 (krijg ik erg goede zin van, een echt zomernummer), Orange Crush (idem), World Leader Pretend, Turn You Inside Out, Get Up (erg mooi geblaat door Stipe), Stand.
En dan heb ik ze alweer bijna allemaal gehad. En de rest is ook al niet minder.
Van deze plaat komt ahw een warme gloed, die het in ieder jaargetijde voor elkaar krijgt om je gemoed te verwarmen.
Meesterwerk.

avatar van brandos
4,5
Imponerend en onthutsend hoe de muze je kan vergezellen en ook weer kan verlaten. Ik zag REM tijdens hun 'green'-Tour op Pinkpop. Het was een van de meest indrukwekkende concerten die ik ooit zag. Hoewel ik niet erg dichtbij stond was het charisma van Michael Stipe groot genoeg om de afstand moeiteloos te overbruggen. We hoorden dan ook een band op de toppen van haar kunnen. Toen ik ze vele jaren later in Amsterdam hun materiaal van hun vele mindere platen na Green hoorde doorakkeren was de teleurstelling groot. Alleen tijdens 7 Chinese brothers keerde de oude glorie weer even terug. Het gaf des te beter aan hoe goed REM wel niet was op alle (!) platen tot en met Green.

avatar van BoyOnHeavenHill
3,0
Een moeilijke plaat om te beoordelen. Wanneer je als band die bekendstaat om puntige rocksongs met elektrische jangle-gitaren je eerste plaat bij een "major" maakt, getuigt het van moed om op die plaat vier nummers met akoestische gitaren en mandolines te zetten, maar ja, Warners wist natuurlijk ook wel dat ze met R.E.M. niet een band die de oren naar de top-40 liet hangen in huis hadden gehaald. En wie zou er ook wat te klagen hebben met zo'n prachtig nummer als World leader pretend ? Bovendien werd Stand een hit (USA #6) en het album zelf een redelijk succes (USA #12).
        Persoonlijk kan ik er niet onverdeeld enthousiast over zijn, want rockers als Pop song 89, Stand en Turn you inside out klinken alsof ze in een paar minuutjes in elkaar zijn geflanst, en aan de akoestische kant zijn de melodieën van The wrong child en Hairshirt voor mij niet pakkend genoeg om de kale arrangementen gedurende de hele speelduur boeiend te houden. Daar staat tegenover dat Get up en Orange crush weer wèl lekker binnenkomen, dat I remember California onwaarschijnlijk dreigend is en dat ik van de ghost-track om de een of andere manier juist altijd enorm opgewekt word. Een curieuze mix van hard en zacht, sterk en matig dus, zodat Green voor mij eigenlijk een beetje tussen wal en schip valt, waarbij ik de hoogtepunten toch wel vaak draai. (Zeer onaantrekkelijke hoes trouwens, zowel qua afbeelding als qua kleur als qua belettering.)

avatar van luigifort
4,5
R.E.M. - Green (1988)

Voorlopig het laatste album in de 'elk jaar een album' cyclus. Niet zo vreemd ook, na de Green tour waren ze helemaal gesloopt van al dat constant touren in de 80s. Zodanig dat ze hierna een lange break namen van het live optreden. Het kan aan mij liggen hoor, maar Green voelt een beetje als het onderschatte vergeten broertje van R.E.M. in hun discografie. Kan komen doordat ik dit album vrij laat leerde kennen of door het feit dat de I.R.S. kleppers hiervoor en de Warner's kleppers hierna zitten. In die zin een overgangsalbum dus, een andere sound ook wel. Michael Stipe instrueerde de overige bandleden ook om geen enkele typische R.E.M. nummers te maken. Of dat helemaal gelukt is Het is in ieder geval een rijk kleurenpalet qua sound en instrumenten. Mandoline bv, omdat Buck in een zware acoustische fase zat met zijn vrienden. De overall feel van de songs is ook veel lichter dan de songs hiervoor, dat kan ms neigen naar een beetje wegwerp(pop)songs. Minder gravitas, darkness dan in veel songs op eerdere albums. But do i care? Not really De boys liepen dus uit hun contract bij I.R.S. Ze wilden niet verlengen, omdat ze teleurgesteld waren in promotie en sales en hadden het gevoel dat ze niet belangrijk genoeg waren voor de platenmaatschappij. Vervolgens gingen ze op zoek naar een nieuwe en dat werd Warner Bros. Niet omdat ze het meeste geld boden, maar vanwege de totale creatieve vrijheid die hen toegezegd werd. Helaas werden ze door vele die hard R.E.M. fans als sellouts gezien. Niet meer de underground college radio rockband, maar de commerciële popband. Beetje kortzichtig, alsof we allemaal voor altijd die rebelse student blijven en later ook niet meedoen in corporate life in de toekomst, maar goed. Litt bleef aan als producer, Tennessee bleef hetzelfde. Het werd alleen een andere stad, Memphis dit keer. Green vind ik in vele opzichten een voorstudie van Out of Time, dus dat is wel grappig. Wel ook weer een heel politiek album van ze. Maar in zeker opzicht zitten er ook weer veel Document elementen in dit album. Neem alleen al de opener Pop Song '89. Eentje in de traditie van Finest Worksong, net zo hardhitting, wel nog met iets meer hooks en ook meer catchy. Wat mij betreft een heerlijke song. Moet ook altijd aan Radio Song denken, net ff anders, maar ook weer niet. Get Up gaat eigenlijk zo een beetje voort, qua sound zeker. Nog net wat vrolijker en ongedwongener, nog meer een popsong dus. Deze groeit nog steeds bij mij. Heeft ook wel een beetje een 60s psychedelische vibe in de muziek en in de zang op de achtergrond. Leuk nummer. You Are the Everything is de eerste mandolinetrack en bij deze song moet ik dus bv denken aan Half a World Away van het volgende album, een beetje similar song en qua klank komt ook een Oh My Heart van Collapse Into Now naar boven. Deze vond ik in het begin juist prachtig, maar nu juist net wat minder. Stand past perfect bij Get Up en het is duidelijk dat R.E.M. steeds meer humor en lichtheid in hun muziek gooit en steeds meer popsongs maakt. Hierna nog verder 'geperfectioneerd' met Shiny Happy People. Deze vond ik in het begin rete-irritant, maar nu juist heerlijk. Heerlijk dansbare ritmes, je bent geneigd zo dat dansje mee te doen En dan komt met World Leader Pretend een van hun allermooiste songs ooit! Ik dacht op 2 in de gezamenlijke top 200! En waarom is ie zo prachtig? Ws nog het meest door het subdued karakter ervan. Michael zingt prachtig laag en uitgesponnen, schitterende lyrics en het oorlogsmotief prachtig benadrukt in de ritmesectie. Niet eens zo verschrikkelijk muzikaal 'druk' als in andere songs, zoals een LMR ook wel heeft eigenlijk. Misschien zorgt dat wel voor de mooiste songs als eindresultaat. Heerlijk ook de countrytwang hier. The Wrong Child is mandolinetrack 2, voor mij persoonlijk mooier dan de 1e. Een track van een mantra-achtige bezinning vooral. Vooral hoe Michael hier 'but it's ok' zingt, kippenvel. Een Radiohead vibe ook wel in het arrangement nu ik 'm zo weer hoor. Ja en dan Orange Crush. Heb je ooit zo snel in een song gezeten als bij deze, vanaf die eerste marcherende drumuithalen? Ws niet Zeer duidelijke oorlogssymboliek. Een killersong met die zagende gitaaruithalen ook van Buck. En eigenlijk ook gewoon een popsong. Perfectie! Samen met WLP de beste song van het album. Deze heeft me werkelijk nog nooit verveeld, voelt elke keer weer nieuw eigenlijk. Ook een song waar Bill Berry mag shinen. Mike Mills mooi op de achtergrondzang, het complete plaatje dus
Turn You Inside-Out is een gruizige, luide slowburner. Doet me ook weer qua sound denken aan Finest Worksong. Niet een van de beste songs, maar wel lekker altijd, hypnotiserend. Heerlijke sound weer. De 3e mandolinetrack Hairshirt is verreweg de mooiste voor mij. Schitterend! Michael neemt zijn tijd voor zijn voordracht, elke zin krijgt de aandacht en het gevoel dat het verdient. Een heerlijk lieflijk zachte en ietwat verdrietige melodie als zonlicht dat over de korenvelden schittert in de late zomer. Wat een verschrikkelijk mooi nummer. Sowieso een van mijn topfavorieten van ze. Het 'my life, your life' ook op het eind en hoe Michael dat ook zingt, snik! I Remember California is duidelijk de Oddfellows Local 151 hier. Bijna zo erg dat je gaat geloven dat het een kopie is Maar toch is het een song op zichzelf. Geen topper, maar het dreigende in de sound is toch ook wel weer mooi. En dan hebben we nog de Untitled track. We eindigen dus met een opgetogen gevoel, een beetje zoals met Me in Honey op het volgende album. Hier is vooral de Mills/Stipe samenzang het mooist.
En dan de beoordeling. Document voorlopig op 1, maar ja hey World Leader Pretend, Orange Crush én Hairshirt en nog een aantal erg goede en fijne songs en niet echt 1 heel erg slechte. Voorlopig op 1 dus

4,5 *

1. Green
2. Document
3. Fables of the Reconstruction
4. Murmur
5. Lifes Rich Pageant
6. Reckoning
7. Chronic Town

avatar van deefbdx
4,5
Voor mij is dit HET album van R.E.M.. Er is ook veel te zeggen voor Automatic of Out of time, maar dit album was het eerste van deze band dat zo overdonderend goed en fijn binnenkwam…het is net als met je eerste lief, die blijft toch heel speciaal. Op deze plaat staan een paar van hun allerbeste nummers. Pop Song 89, You are the everything, World leader pretend, Orange Crush, Turn you inside out. Ongeëvenaarde klasse en de tijd heeft er geen enkele grip op.

Gast
geplaatst: vandaag om 01:19 uur

geplaatst: vandaag om 01:19 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.