R.E.M. - Green (1988)
Voorlopig het laatste album in de 'elk jaar een album' cyclus. Niet zo vreemd ook, na de Green tour waren ze helemaal gesloopt van al dat constant touren in de 80s. Zodanig dat ze hierna een lange break namen van het live optreden. Het kan aan mij liggen hoor, maar Green voelt een beetje als het onderschatte vergeten broertje van R.E.M. in hun discografie. Kan komen doordat ik dit album vrij laat leerde kennen of door het feit dat de I.R.S. kleppers hiervoor en de Warner's kleppers hierna zitten. In die zin een overgangsalbum dus, een andere sound ook wel. Michael Stipe instrueerde de overige bandleden ook om geen enkele typische R.E.M. nummers te maken. Of dat helemaal gelukt is
Het is in ieder geval een rijk kleurenpalet qua sound en instrumenten. Mandoline bv, omdat Buck in een zware acoustische fase zat met zijn vrienden. De overall feel van de songs is ook veel lichter dan de songs hiervoor, dat kan ms neigen naar een beetje wegwerp(pop)songs. Minder gravitas, darkness dan in veel songs op eerdere albums. But do i care? Not really
De boys liepen dus uit hun contract bij I.R.S. Ze wilden niet verlengen, omdat ze teleurgesteld waren in promotie en sales en hadden het gevoel dat ze niet belangrijk genoeg waren voor de platenmaatschappij. Vervolgens gingen ze op zoek naar een nieuwe en dat werd Warner Bros. Niet omdat ze het meeste geld boden, maar vanwege de totale creatieve vrijheid die hen toegezegd werd. Helaas werden ze door vele die hard R.E.M. fans als sellouts gezien. Niet meer de underground college radio rockband, maar de commerciële popband. Beetje kortzichtig, alsof we allemaal voor altijd die rebelse student blijven en later ook niet meedoen in corporate life in de toekomst, maar goed. Litt bleef aan als producer, Tennessee bleef hetzelfde. Het werd alleen een andere stad, Memphis dit keer. Green vind ik in vele opzichten een voorstudie van Out of Time, dus dat is wel grappig. Wel ook weer een heel politiek album van ze. Maar in zeker opzicht zitten er ook weer veel Document elementen in dit album. Neem alleen al de opener Pop Song '89. Eentje in de traditie van Finest Worksong, net zo hardhitting, wel nog met iets meer hooks en ook meer catchy. Wat mij betreft een heerlijke song. Moet ook altijd aan Radio Song denken, net ff anders, maar ook weer niet. Get Up gaat eigenlijk zo een beetje voort, qua sound zeker. Nog net wat vrolijker en ongedwongener, nog meer een popsong dus. Deze groeit nog steeds bij mij. Heeft ook wel een beetje een 60s psychedelische vibe in de muziek en in de zang op de achtergrond. Leuk nummer. You Are the Everything is de eerste mandolinetrack en bij deze song moet ik dus bv denken aan Half a World Away van het volgende album, een beetje similar song en qua klank komt ook een Oh My Heart van Collapse Into Now naar boven. Deze vond ik in het begin juist prachtig, maar nu juist net wat minder. Stand past perfect bij Get Up en het is duidelijk dat R.E.M. steeds meer humor en lichtheid in hun muziek gooit en steeds meer popsongs maakt. Hierna nog verder 'geperfectioneerd' met Shiny Happy People. Deze vond ik in het begin rete-irritant, maar nu juist heerlijk. Heerlijk dansbare ritmes, je bent geneigd zo dat dansje mee te doen
En dan komt met World Leader Pretend een van hun allermooiste songs ooit! Ik dacht op 2 in de gezamenlijke top 200! En waarom is ie zo prachtig? Ws nog het meest door het subdued karakter ervan. Michael zingt prachtig laag en uitgesponnen, schitterende lyrics en het oorlogsmotief prachtig benadrukt in de ritmesectie. Niet eens zo verschrikkelijk muzikaal 'druk' als in andere songs, zoals een LMR ook wel heeft eigenlijk. Misschien zorgt dat wel voor de mooiste songs als eindresultaat. Heerlijk ook de countrytwang hier. The Wrong Child is mandolinetrack 2, voor mij persoonlijk mooier dan de 1e. Een track van een mantra-achtige bezinning vooral. Vooral hoe Michael hier 'but it's ok' zingt, kippenvel. Een Radiohead vibe ook wel in het arrangement nu ik 'm zo weer hoor. Ja en dan Orange Crush. Heb je ooit zo snel in een song gezeten als bij deze, vanaf die eerste marcherende drumuithalen? Ws niet
Zeer duidelijke oorlogssymboliek. Een killersong met die zagende gitaaruithalen ook van Buck. En eigenlijk ook gewoon een popsong. Perfectie! Samen met WLP de beste song van het album. Deze heeft me werkelijk nog nooit verveeld, voelt elke keer weer nieuw eigenlijk. Ook een song waar Bill Berry mag shinen. Mike Mills mooi op de achtergrondzang, het complete plaatje dus
Turn You Inside-Out is een gruizige, luide slowburner. Doet me ook weer qua sound denken aan Finest Worksong. Niet een van de beste songs, maar wel lekker altijd, hypnotiserend. Heerlijke sound weer. De 3e mandolinetrack Hairshirt is verreweg de mooiste voor mij. Schitterend! Michael neemt zijn tijd voor zijn voordracht, elke zin krijgt de aandacht en het gevoel dat het verdient. Een heerlijk lieflijk zachte en ietwat verdrietige melodie als zonlicht dat over de korenvelden schittert in de late zomer. Wat een verschrikkelijk mooi nummer. Sowieso een van mijn topfavorieten van ze. Het 'my life, your life' ook op het eind en hoe Michael dat ook zingt, snik! I Remember California is duidelijk de Oddfellows Local 151 hier. Bijna zo erg dat je gaat geloven dat het een kopie is
Maar toch is het een song op zichzelf. Geen topper, maar het dreigende in de sound is toch ook wel weer mooi. En dan hebben we nog de Untitled track. We eindigen dus met een opgetogen gevoel, een beetje zoals met Me in Honey op het volgende album. Hier is vooral de Mills/Stipe samenzang het mooist.
En dan de beoordeling. Document voorlopig op 1, maar ja hey World Leader Pretend, Orange Crush én Hairshirt en nog een aantal erg goede en fijne songs en niet echt 1 heel erg slechte. Voorlopig op 1 dus
4,5 *
1. Green
2. Document
3. Fables of the Reconstruction
4. Murmur
5. Lifes Rich Pageant
6. Reckoning
7. Chronic Town