Oceansize - Effloresce (2003)

Deze heeft al weer een hele tijd stof liggen happen bij mij. Zonde, want het blijft een prima album; Women Who Love Men Who Love Drugs blijft ook een fenomenaal nummer...

Tja, ze kunnen niet allemaal tegelijk in je cd speler.
Gewoon af en toe brutaal dat stof eraf raggen met die laser, heerlijk!

Dat ik bij het beste Oceansize album nog geen stem heb achtergelaten, schandalig! Hierbij even goedgemaakt. Ik lees hier genoeg over de song waar ik lange tijd echt ondersteboven van was. Maar er zitten er nog zoveel meer, dit album is toch wel een van de grootste verrassingen die ik in de afgelopen jaren heb mogen aanschouwen.
Hoewel de opvolgers Everyone into Position en Frames prima platen zijn wordt het niveau van dit album mijns inziens niet meer gehaald, ik hoop dat ze dit ooit nog zullen toppen...

Wat verbeelden jullie je als je aan de Oceaan denkt? Ik stel me altijd een Hawaiaans strand voor, het water dat rustig voor mijn voeten stroomt. Als dit album opstaat komt er echter een ander beeld in mijn hoofd. Niet langer parelwitte stranden, maar een rubberbootje, midden op de oceaan. Haaien van het jawstype cirkelen om ons heen en zo nu en dan wordt het bootje opgezwolgen door enorme vloedgolven.

Het is moeilijk om bands op te noemen, die een vergelijkbaar geluid hebben. Enerzijds ligt het geluid van dit album dicht tegen de grunge en (prog)metal aan. Al snel moet ik denken aan tool die ook zo'n symbiose aanging tussen grunge en progmetal. Anderzijds hebben ze een wat zwaardere psychedelische sound die vergelijkbaar is met Can(denk aan aumg) en Pink Floyd(denk aan Echoes). Hier en daar hoor ik gefluister over postrock-invloeden, maar ik weet zelf nog te weinig van deze stroming af, om deze geruchten te erkennen dan wel ontkennen.

Ik vind dit album helaas, onderling te ononderscheidend. Het pluspunt daarvan is dat het album wel als een eenheid aanvoelt. Als een album langer dan een uur duurt, verwacht je variatie en dat mist dit album een beetje. Ook de stem van de zanger vind ik niet geweldig.

Dit album weet me nog te interesseren door de constante spanning die door het album heen loopt. Deze spanning ontstaat door de briljante afwisseling tussen sublieme uitbarstingen en zwevende soundscapes. Mooi voorbeeld is het net geen tien minuten durende Massive Bereavement. Het begint heel rustig, space-achtig, tot de gitaar de betrekkelijke serene sfeer geweldig mag verbreken.

Hoewel dit album lekkere spanning bevat, weet het me toch niet helemaal mee te slepen. Het album mist net dat beetje extra, wat een echte klassieker nodig heeft. Hoewel de band een eigen geluid heeft, voelt het nergens echt bijzonder aan, het glijdt allemaal heel lekker voorbij. Dus een oceaantrip met haaien is het zeker, maar het voelt aan als de zoveelste jaws rip-off. Goed, maar absoluut niet bijzonder.

3,5*

Prachtig plaatje dit:
Amputee, Your Wish, Catalyst (vooral de overgang van I am The Morning naar Catalyst ) en eigenlijk alle andere nummers zijn fantastisch.

Ter nagedachtenis van deze fantastische progband die zowat samen met Porcupine Tree en consoorten mijn muzikaal referentiekader geherdefinieerd heeft, draai ik Effloresce nu integraal.


Oceansize, you will be missed 1998-2011

Favoriete album ooit. Gaat NOOIT vervelen.

Cool, ik zet dit album op en ik vind het meteen allemaal genieten. Superspannend. Ten opzichte van vergelijkbare bands klinkt Oceansize hier een stukje rauwer en zijn er soms dikke noise explosies. Die dan ook nog eens geslaagd klinken.

Aangename verassing, vooral omdat ik niet in Everyone into Position en Frames kon komen, en ik hun optreden in het voorprogramma van Porcupine Tree gewoonweg pijnlijk vond. Maar dat lag dan blijkbaar aan het geluid. Op plaat vind ik het nu al te gek. Dit had mijn eerste Oceansize album moeten zijn.

Wat! bestaat de band al niet meer? en waarom niet...

Er is nooit echt een reden gegeven, hun volste recht natuurlijk. Eén van de gitaristen speelt nu vast bij Amplifier en de zanger heeft iets bij Biffy Clyro of zo gedaan (en een bandje genaamd British Theatre dat niet verkeerd klonk) en van de rest weet ik het eigenlijk niet...

De zanger (nu live gitarist voor Biffy Clyro) heeft later op twitter wel een aantal keer laten blijken dat het aan het gebrek aan professionele instelling te wijten was van sommige leden. Stoned of dronken op het podium staan enzo. De andere gitarist R. Ingram of Gambler is trouwens de andere helft van British Theatre.

Vreemd, ik had er nog speciaal op gelet op Werchter dit jaar. Ik ken Biffy Clyro's muziek niet en ben bewust gaan kijken om Mike Vennart te zien, maar niet te bespeuren. Of echt een complete metamorfose ondergaan...

Dat kan kloppen Mindscapes, Mike Vennart staat vaak helemaal aan de zijkant half verscholen. Misschien zodat het publiek denkt dat alle gitaarpartijen van de Biffy leden komt?

Ik kan er zelf niet naar kijken, wetende dat Mike die gast van Biffy weg kan blazen als hij dat wil.

De naam Oceansize kende ik al langer, maar dit album had ik nog nooit beluisterd. Progrock á la Porcupine Tree dacht ik dat het zou zijn. Ergens klopt dat ook wel, maar de muziek van Oceansize heeft toch wat meer pit (zeker qua zang) en grenst bij vlagen dichter aan post-rock. Dat zijn nou net elementen die me aanspreken en die progrock (voor mij) net wat interessanter maken.

Ik was behoorlijk onder de indruk van dit album. Deze ga ik de komende tijd vaker draaien!

Horen meer mensen vocaal de gelijkenis tussen Catalyst en het nummer Nowhere Fast van Incubus?

Zanger heeft een solo-album uitgebracht: Vennart - The Demon Joke (2015)
Beter dan de 4e oceansize plaat!

Reden van splitten is inderdaad 'onprofessionele instelling' van bepaalde leden. Allerlaatste show was de druppel, drummer Heron is compleet de weg kwijt: Oceansize - Silent/Transparent (live in Warszawa) - YouTube

De eerste 4 nummers zijn goed, daarna begint het voor mij een beetje te vervelen en komen er mindere songs voorbij.

Haha wat. Voor mij ligt het beste juist vanaf You Wish met als hoogtepunt Women Who Love Men Who Love Drugs.

Hier niet. Een lange aaneengesloten waanzinnige luistertrip!

Wat klinkt dit toch gruwelijk goed!
One Day All This Could Be Yours, Women Who Love Men Who Love Drugs en Catalyst zijn favoriet hier.

Interessante band, met een opvallende sound. Doet wat post-rocky aan, maar wel met een eigen draai. De nummers kennen veel twists en turns om mij te blijven boeien. Zeer vermakelijke luisterbeurten al zijn momenten dat ze écht excelleren wat spaarzaam.

Ik was zomaar even vergeten hoe goed dit album in elkaar zit. Ineens zet je een koptelefoon op en daar sta je dan weer, in het Patronaat. Andere tijden.

Mij hebben ze ook een paar keer compleet weggeblazen, nog steeds spijt dat ik niet daar de drie optredens in Manchester ben geweest ter ere van hun 10-jarig bestaan (Feed to Feed).

Maar wat ook andere tijden waren, de tijd dat dit album in de top 250 stond van MuMe. Ach, het is ook fijn om een echte verborgen parel te koesteren.

Zo wat een ontdekking zeg, wat kan de tijd vliegen bij het beluisteren van zo'n album van start tot eind. Net hypnose. Zo consistent sterk en prachtig, niet gedacht dat ik potentieel mijn favoriete album opzette bij de luisterbeurt. Geweldig.

Hey Leuk, nog een Feyenoord supporter die van goede muziek houdt. We zijn schaars onder de voetbal supporters volgens mij.

Welnee. Twente hier!!!!

Vandaar die rot top 10 nee leuk heur beter dan de gemiddelde supporter die hollandse gejauwel en gabber luistert.

Hahaha

Als er een band is waarvoor ik geen gelijke kan opnoemen is het Oceansize. En dit album is natuurlijk het begin.
Ooit een keer meegenomen door een vriend naar een concert van Oceansize. Het was al van hoog niveau, maar was nog niet helemaal verkocht. En toen kwam One Day All This Could be Yours. Intrigerend en enorm vet intro. Geen basgitaar maar een baslijn uit een computer, gecombineerd met 4! gitaren en een vette drum. De dunne samenzang op een toonhoogte dat zelfs ik het mee kan zingen. Het kippenvel stond al op mijn armen. Kleine break in de zang en dan komt die er weer alvast de baslijn die later keihard terugkomt. Ook de gitaarlijn komt op de achtergrond op. En dan, Steve Durose speelt even aan de linkerkant van het podium de gitaarrif in zijn eentje, om dan de rest van de band (met dus nog 3 gitaren!) keihard bij te laten komen. Kippenvel gegarandeerd.
Je kent het wel, zo'n 'Shut up and take my money moment'.

En dat is maar één nummer van het album. Een album meer dan één laatste nummer. Daar is Oceansize heer en meester in. Slepende nummers die toch blijven boeien tot de laatste noot.

Wat had ik graag bij het concert in Manchester geweest waar ze dit hele album spelen. Achja de DVD box is ook wel tof

Overigens het duurste vinyl album dat ik ooit heb aangeschaft, ik moest en zou dit album op vinyl hebben. Maar toch bij de vinyl rerelease maar weer verkocht (voor eenzelfde hoge prijs) en voor een normale prijs de nieuwe versie aangeschaft.

Bij de NPO werkt iemand met goede smaak. Gisteren werd zowaar I Am the Morning gebruikt bij een filmpje over de Amerikaanse zwemmer Caeleb Dressel.

Een album dat in 2003 een lichte hype veroorzaakte was dit Effloresce van Oceansize. En geheel terecht. Het album staat vol met toppers. Een bijzonder debuut! En wat is het lekker ruig (bijna) allemaal. Destijds was er ook geen band die vergelijkbare muziek maakte. Tenminste ik weet er geen.

Het is iets van een combi tussen metal en progrock gelardeerd met hardrock….of zoiets? Vooral de track Massive Bereavement is daarvan het uitgesproken boegbeeld.

Het is desondanks geen album dat ik heel erg vaak draai. Je moet er voor in de stemming zijn want het vergt vijf kwartier behoorlijk veel van je concentratie om al het fraais te kunnen volgen. Het is ook meer een album voor de korte dagen zoals die er nu in maart nog zijn.

Rinsed is de enige wat vreemde bijt in het geheel. Nergens luide gitaren, geen zang. Even uitrusten maar. En over gitaren gesproken. De band had drie gitaristen in dienst. Dat verklaart waarom het er soms ruig aan toe gaat.

Vanmiddag zit ik weer met genoegen te luisteren. Een sombere regendag die heel anders begon dan ik me had voorgesteld. Een zieke vriendin die naar het ziekenhuis moet. Mijn vrouw en ik zijn haar mantelzorgers dus dat hakt er wel even in. Wegzinken dus verder maar in Effloresce. De zinnen even verzet!