Nick Cave & The Bad Seeds - Skeleton Tree (2016)

Voor mij is Rings of Saturn eveneens het hoogtepunt gevolgd door Skeleton Tree en Distant Sky.
We zijn niet de enigen, nog 26 anderen vinden dit ook een top nummer.

Wat dachten jullie van 'I Need You'? Vind ik veruit het mooiste nummer. Als de rest ook dat niveau had gehad, was dit zeker een 4,5* geweest (en goed voor een top 3-positie in de eindejaarslijst).

Same here, Distant Sky skip ik inmiddels.

Jesus Alone en I Need You zijn echt geweldig.

Het thema van dit album is natuurlijk heel indrukwekkend, maar ik heb desondanks wel eens een betere plaat gehoord met als thema de dood van een dierbare (Carrie & Lowell van Sufjan Stevens bijvoorbeeld).

Als geen ander heeft Nick Cave de gave om te balanceren op de dunne scheidslijn tussen indringende gevoelsmuziek en potsierlijke kitsch. Precies op de momenten dat het over de scheef lijkt te gaan, neemt hij wat gas terug en weet hij me vervolgens weer direct in het hart te raken.

NOG ÉÉN KEER One More Time With Feeling

De Australische post punk einzelgänger Nick Cave introduceert zijn zestiende album met The Bad Seeds op unieke wijze in de bioscoop. Op donderdag 1 december encore voorstellingen: de laatste kans deze film in de bios te zien!

Nick Cave: One More Time with Feeling -Trailer & Laatste nieuws - Pathé - pathe.nl (KIES EEN STAD)

Nick Cave komt wederom met een prachtalbum en dit vind ik zelfs één van zijn beste. Een beetje te vergelijken met Blackstar van David Bowie dat een zelfde donkere, zelfs lugubere sfeer heeft maar bij Cave staat in het teken van het overlijden van zijn zoon. Je voelt je haast betrokken in dit muzikale rouwproces dat intens is maar nooit te zwaar. Indringend en erg emotioneel!

Ik vind dit ook 1 van zijn beste cd's. werkelijk geweldig. Ben een paar jaar geleden verhuisd naar Australie dus ben 1 van de eersten die hem in Adelaide live te zien gaat krijgen na deze cd. Heb hem in Nederland al een paar keer gezien maar deze wordt extra speciaal, dat geloof ik zeker...

Ik vind de video van Jesus Alone zo indrukwekkend. Haast bedwelmend, die combinatie van geluiden en beelden. Vooral die blik vanaf 5 minuten blijft me bij, daar zit zoveel verslagenheid in dat je er stil van wordt.

Maakt deze man ook weleens een slecht album?

Jep!

Tekstueel adembenemend en zeer emotioneel, terwijl ik het normaal nooit zo op teksten heb. Muzikaal gezien één van de meest matige Nick Cave albums ooit

Tja, een treurig album. Hij heeft het verdriet om kunnen zetten in prachtige songs met aangrijpende teksten. Gelukkig is er aan het eind van het album toch een klein beetje hoop. Vooralsnog niet zo goed als PTSA, maar wie...

Magneto Nummer van het jaar? Voor mij persoonlijk misschien wel. Album van het jaar is duidelijk...

Zo daar wordt een mens toch stil van.

Net een eerste luisterbeurt achter de rug, was misschien niet zo slim om dat zo 's ochtends op het werk te doen. Vanavond nog maar eens goed voor gaan zitten.
Wat een wonderlijke plaat is dit, heb der geen woorden voor.

Skeleton Tree heb ik laten liggen totdat het donker genoeg was. Inmiddels zitten er enkele draaibeurten op. Cave levert altijd vakwerk, en is deze keer niet anders. Maar eerlijk gezegd denk ik niet dat deze in mijn eindejaarslijstje gaat verschijnen. Binnen Cave's oeuvre is Skeleton Tree compositorisch geen hoogvlieger en de productie van de plaat is weinig dynamisch.

Net naar een extra screening geweest. Adembenemend!

Net de film One More Time With Feeling gezien en daar komt het album nog harder binnen. Wat een album. Niet alleen de plaat van het jaar maar gewoon één van de meest bijzondere albums ooit gemaakt. Deze vliegt m'n top 10 in.

Gisteren opnieuw gezien, samen met m'n vader dit keer. Na afloop hadden we wat drank nodig.

Bij het zien van de film One More Time With Feeling in bios 3D beleef je dit album echt zeg..
Moeilijk om het droog te houden bij de eindcredits met het Marianne Faithfull lied Deep Water gezongen door de plotseling van elkaar gescheiden zonen.

Ook ik bezocht afgelopen donderdagavond de bioscoop om naar de film/docu "One more time with feeling" te kijken.

Ondanks het verdrietige thema zeer genoten van zoveel creativiteit en hoe het productieproces van het album tot stand kwam. Ging zwaar onder de indruk naar huis (wel nog wat Unesco bier genomen) Nogmaals het is en blijft voor mij een prachtig album

Heb de reprise van de film 'One more time with feeling' gezien in Pathe Groningen; fenomenaal filmdocument. Wie geen kind in de leeftijd heeft verloren van zo rond de vijftien jaar 'begrijpt' de emotie(s) denk ik niet volledig die 'voorbij' komen... Lotgenotenfilm eigenlijk... Maarre,... de muziek zonder de docu is zware kost voor wie gemoedelijk wil genieten van Skeleton Tree als album. Skeleton Tree: Normaliter een boom zonder bladeren, maar na het trauma van een kind voortijdig verliezen wordt diezelfde ontbladerde boom met andere ogen bekeken...

Zal het album niet (te) vaak beluisteren; heb zelf mijn oudste zoon in 2013 op 16-jarige leeftijd verloren.... Maar de versie van 3/3/2017 a.s. ga ik wel aanschaffen - dan wordt ik op die dag (nog even te gaan) hoop ik 53 jaar. Dat is heel wat anders als 14, 15, 16 of 17 en niet ouder...

Kan je vertellen dat iemand die een kind heeft verloren jonger dan rond de vijftien het dondersgoed begrijpt, vind het een "apart" statement. De pijn zal voor ieder mens anders zijn.

Ook ik heb de film gezien samen met iemand die (gelukkig) deze ervaring niet heeft beleefd maar het dondersgoed begreep. Dus lotgenoten film ben ik het zeker niet mee eens, verdriet en geluk is niet te claimen maar krijg je toebedeeld.

Denk dat je vele malen een aha-erlebnis gehad zal hebben bij het zien van de film, Cave heeft een prachtige film en muziek document nagelaten ..... een bittere troost

Wens je verder veel sterkte met het dragen van je verlies

Toch is er een verschil als je een kind verliest van zo rond de vijftien ipv bijv een kind van 10, 6 of 2 jaar; vele uitvaart/rouw-begeleiders zullen dit kunnen beamen - een overleden kind in de puberleeftijd raakt hen het meest. Maar dit forum gaat over muziek. Dus ik laat het verder hierbij. Ik vind het dus wel degelijk een lotgenotenfilm/cd.

Dit album grijpt mij naar de strot, zoals Tonio dat enkele jaren geleden ook deed. Lees hier van meerdere users dat ze iets soortgelijks hebben moeten meemaken. Vrienden van me zijn hun zoontje van 8 kwijtgeraakt en een ex verloor haar 2 jaar oudere broer toen die 14 was. Heb de pijn van het verlies en de emotie van de ontstane leegte die jaren later plotseling nog heel hard binnenkomt dus helaas al meerdere keren gezien en deels gevoeld. Ben nu zelf vader van een 4 jarig meisje. Af en toe breekt het zweet me uit bij de gedachte... Deze plaat haalt dat paniekgevoel bij mij naar boven, reden dat ik 'm voorlopig niet meer luister, hoe goed 't album ook is.

Mooie hoes.

De band die in 1983 rond de Australische muzikant, schrijver en componist Nick Cave ontstond was een voortvloeisel uit de invloedrijke post-punk band The Birthday Party. Met zijn Bad Seeds bracht hij een ongekende reeks aan diepgaande en fascinerende albums uit, waarin zijn poëtisch geladen teksten altijd centraal zijn blijven staan. Drie jaar geleden wist het bloedstollend mooie en aangrijpende Push the Sky Away het tot mijn album van het jaar te schoppen en dat is met het vervolg Skeleton Tree geen ander verhaal. Waar het verhaal wel een andere loop krijgt is de onverwachtse wending die zowel zijn leven als het album beïnvloede. Op zijn meeslepende documentaire 20,000 Days on Earth uit 2014 zagen we hem nog op de bank zitten met zijn tweeling Earl en Arthur. In de zomer van 2015 sloeg echter het noodlot toe toen zijn zoon Arthur van een klif viel en op 14 juli aan zijn verwondingen stierf. De nasleep van het overlijden voert zich tot in het diepste door van het album Skeleton Tree. De dood speelde altijd al een belangrijke rol in de muziek en teksten van Nick, maar nu hij zelf wordt geconfronteerd met verlies klinkt hij kwetsbaarder dan ooit tevoren. Veel van de muziek werd al geschreven voordat de dood om de hoek kwam kijken, maar de bewerkingen die er daarna plaatsvonden zetten alles in het teken van het verlies. Zijn langdurige samenwerking met Warren Ellis voert zich nog dieper voort, met een minder gepolijst geheel als vervolg, waarin elementen uit de alternatieve rock, elektronica en ambient music met elkaar fuseren.

De gitzwarte en duistere klanken van Jesus Alone grijpen je vast in de treurnis die hem is overvallen. Nick klinkt aangeslagen en uit zijn stemgeluid komen rauwe emoties voort, pijn en verlies sluipen door in elke klank van het nummer. De synths, piano orkestratie sluipen diep je zintuigen binnen, waarna zijn teksten je niet onberoerd laten (You fell from the sky, Crash landed in a field, Near the river Adur, Flowers spring from the ground, Lambs burst from the wombs of their mothers, In a hole beneath the bridge). Maar ook de wonderschone pianoklanken van Girl in Amber geven veel emoties weg. Nog nooit klonk Cave zo kwetsbaar, in elk woord lijkt hij te breken. De elektronische onderlaag klinkt beangstigend, waarna het achtergrondkoor de gelaagdheid van de pijn blootlegt (I used to think that when you died you kind of wandered the world, In a slumber till you crumbled, were absorbed into the earth, Well, I don’t think that any more). De synth-pop vindt een weg in het enerverende I Need You. Nick barst bijna in huilen uit, maar lijkt steun te zoeken bij zijn vrouw en familie. Zijn teksten vormen een lijn van emoties, waar de onderlaag aan percussie, loops, en synths elk woord van extra kracht voorziet. De laatste twee nummers breken de laatste mensen die nog overeind staan. Distant Sky is een prachtig duet met Else Torp, een ontsnapping aan de realiteit naar een bewustwording van wat hem is overkomen. Ontroerend in de minimalistische instrumentatie van bellen en orgel. Het slotstuk en tevens de titeltrack bouwt zich voort op de klanken van de piano en gitaar en doet Cave ontwaken in de realiteit. Het tragedie is nog niet verwerkt maar het leven gaat verder hoe zwaar het ook is.

Nog geen 40 minuten beslaat de ontroerende plaat, maar het is genoeg om je compleet te laten meeslepen in het verlies, de nasleep, de verwerking en de wederopstanding. Zijn gebroken stemgeluid, de kwetsbaarheid en verdriet laten hem de teksten voordragen zoals hij dat nog nooit deed. Een aangrijpend meesterwerk waarin ook de band als geheel het verlies verwerkt, de muzikale ondersteuning staat volledig in het teken van de klap. Alleen Nick Cave kan op deze wijze zijn verdriet verwerken, door het maken van een bedroevend mooie plaat, waarin alleen zijn laatste woorden (It’s all right now) hem nog een sprankje hoop geven.

4,5*

Afkomstig van mijn site Platendraaier.

Mooi stuk Hugo. Nu enkel nog de volle mep geven

Mooi geschreven HugovdBos, denk wel de meest aangrijpende plaat van dit jaar en misschien nog wel een tikje persoonlijker (pijnlijker?) dan Blackstar van David Bowie. Vergelijking met dat album om duidelijke reden.

Dank je. Het album staat nu op een 9,2 , maar kan in de loop nog groeien naar de 5* toe. Ben niet zo snel met het uitdelen van 5*, vorig jaar groeide Hand. Cannot. Erase. van Steven Wilson uiteindelijk wel uit tot de volle waardering.



Dank. De vergelijking met het album van David Bowie ligt er zeker, net als trouwens die met Schaduwland van Jan Swerts. Respectievelijk de nummer 2 en 3 uit mijn jaarlijst.