Op school hadden we geleerd over de roman 1984 van George Orwell, waarin een dystopische dictatuur wordt beschreven die alles van zijn inwoners weet. Ik had het fascinerende verhaal inmiddels gelezen en toen was dat magische jaar opeens daar. En dat niet alleen: Van Halen gaf er zijn eigen draai aan met
1984.
Jump! (als single
met uitroepteken) was bepaald niet mijn favoriete nummer, wel eentje die frequent op Hilversum 3 klonk. In februari 1984 echter slechts #34 bij de Nationale Hitparade en #29 bij de Top 40. Kennelijk een favorietje van de radiomakers.
Het was tevens de tijd dat Veronica jong en wild was, waar de muziek en videoclips van
Jump!,
Panama en
Hot for Teacher goed bij pasten, net als het kapsel van presentator Adam Curry, of op de radio de stem van Jeroen van Inkel. Geen boze gezichten en denim & leather bij de Californiërs, maar vrolijke koppies in kleurige kleding, zomerse hardrock brengend. De hoes van
1984 versterkte dat beeld.
Het album viel me 100% mee, eigenlijk was die ene hit het slechtste nummer van de plaat. De andere singles haalden in Nederland de hitlijsten niet, maar dat vond ik juist prima. Van Halen moest niet een merk worden dat iedereen kon waarderen. Ronkende basdrumpartijen (wat speelt Alex van Halen toch goed en veelzijdig!), sterke liedjes met fraaie koortjes van Michael Anthony en de balans tussen gitaar en toetsen is dik in orde.
De experimenteerdrang van Edward van Halen van
Fair Warning, twee albums daarvoor, was verminderd; het wat tegenvallende niveau van voorganger
Diver Down werd moeiteloos weggespoeld met dit album waarop alles in balans en van kwaliteit is.
Wel heb ik de indruk dat Eddie qua gitaarvernieuwing zijn grenzen had bereikt, wat niet wegneemt dan zijn spel nog net zo smeuïg en joviaal is als voorheen. Het is alweer de derde plaat dat hij ook met toetsen en synthesizers speelt en nooit tevoren waren ze zo geïntegreerd in de gitaarnummers.
Zovele jaren later vind ik dat het vrij ingetogen en romantische
I'll Wait nog beter smaakt dan toen, met het knallende
Top Jimmy als tweede juweeltje. De singles die in Nederland geen hit werden, mogen er overigens ook zijn. Zwakke nummers ontbreken, of het moet
Jump zijn. David Lee Roths stem is geknipt voor de muziek van de groep, ook van hem is het een plaat lang genieten. Een mooie stem, zowel hees als krachtig.
Met
Women and Children First is
1984 voor mij het meest evenwichtigste album van Van Halen tot dan toe en misschien wel in hun hele discografie. Jawel, ik vind die twee beter dan het debuut: daar werd weliswaar geschiedenis geschreven, maar niet alle nummers halen dat niveau.
Op naar de jaren Van Hagar, waarvan ik vooral de eerste erg goed vond. Eens horen of dat nog zo is.