menu

Depeche Mode - Speak & Spell (1981)

mijn stem
3,36 (217)
217 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop / Electronic
Label: Mute

  1. New Life (3:45)
  2. I Sometimes Wish I Was Dead (2:18)
  3. Puppets (3:57)
  4. Boys Say Go! (3:07)
  5. Nodisco (4:15)
  6. What's Your Name? (2:45)
  7. Photographic (4:44)
  8. Tora! Tora! Tora! (4:37)
  9. Big Muff (4:24)
  10. Any Second Now (Voices) (2:35)
  11. Just Can't Get Enough (3:44)
  12. Dreaming of Me [Cold End Version] * (4:03)
  13. Ice Machine [Cold End Version] * (4:05)
  14. Shout! * (3:46)
  15. Any Second Now * (3:08)
  16. Just Can't Get Enough [Schizo Mix] * (6:48)
  17. New Life [Remix] * (3:56)
  18. Dreaming of Me [Fade Out Version] * (3:42)
toon 7 bonustracks
totale tijdsduur: 40:11 (1:09:39)
zoeken in:
avatar van stoepkrijt
2,5
Vooruit, daar moet ik je gelijk in geven. Ik had daar al een blauw sterretje voor staan.

avatar van lennon
3,0
Ik leerde Depeche Mode kennen in 1984, toen er al 3 albums waren. People are people was het 1e wat ik van de mannen leerde kennen. Toen ik later de eerdere albums ging luisteren was dat toch wel even schrikken. Dat was echt wat anders. Die sound hebben ze (gelukkig) in een paar jaar tijd wel aardig aangepast, en in vele opzichten beter gemaakt.
De hoes vind ik erg mooi. Een van de mooiste DM hoezen!

New Life (3:45)
Het nummer begint met een uitnodigende synth. Het bouwt daardoor wat spanning op. De blij drums die er daarna bijkomen halen die spanning wel weer weg. Maar het nummer blijft wel een lekkere sfeer houden.

I Sometimes Wish I Was Dead (2:18)
Eigenlijk het zelfde concept als New life. Eén synth begint, en dan valt de drumcomputer in met de rest. Dit nummer is ondanks de titel nog een vrolijker huppelnummer dan zijn voorganger. Het klinkt erg gedateerd, en het zou ook zo een stuk muziek uit Mario the game kunnen zijn. Geen hoogtepunt uit het oevre van de band.

Puppets (3:57)
Dit nummer heeft weer dezelfde opzet, maar klinkt een stuk interessanter, en is in tegenstelling tot de 2 eerdere tracks wat donkerder van kleur. Het refrein doet heerlijk 80's aan, maar heeft ook een mooie melodie. Dit neigt al wat meer naar de sound die de band die het later zou worden. Waarschijnlijk ook de reden dat ik dit een prettig nummer vind.

Boys Say Go (3:07)
Een typisch Vince nummer, had zo op een Yazoo plaat kunnen gestaan. Muzikaal wel interessant, maar als geheel niet echt interessant. De introductie is echt erg... Boys..... De drum computer klinkt wel steeds hetzelfde begint me op te vallen, en dat maakt dat de songs wat gelijk aan elkaar klinken.

Nodisco (4:15)
Weer zo'n "huppel" ritme. Dat hoor je ook bij Erasure en Yazoo, en dus kan ik dat wel toeschrijven aan Clarke. Ik ben er geen liefhebber van. Het nummer doet me weer weinig.

What's Your Name? (2:45)
De ondertussen bekende drum sound is de introductie naar alweer een bijna vervelend vrolijk liedje. De teksten zijn echt om te lachen. Ik luister het bijna me tplaatsvervangende schaamte. Als je je realiseert wat voor transformatie de band heeft doorgemaakt, wat een wereld van verschil. Weer geen hoogvlieger.

Photographic (4:44)
Een interessant begin. Weer de wat donkere sound. Ik hoor Gore op de achtergrond meezingen, dat klinkt goed. Dit werkt wel. Wel een zeer typisch 80's synth liedje, de tekst, het refrein. Leuk! het doet me denken aan Numan, maar dat deden wat eerdere nummers ook. Niet zo gek met deze sound natuurlijk.

Tora! Tora! Tora! (4:37)
Geschreven door Martin Gore, en de sound is ook meteen anders. Dit vind ik een stuk fijner. Weer mooie duistere sfeer. Gahan zingt ook wat anders dan op de overige nummers. Doe maar een handvol van dit soort songs. De tekst is ook wat betekenisvoller dan die van Clarke. Het lijkt te gaan over Pearl Harbour.
From the skies you could almost hear them cry
Tora Tora Tora
In the town they were going down
Tora Tora Tora


Big Muff (4:24)
Nog een Gore compositie, zonder vocalen. Het is een aardige track, maar weinig memorabel.

Any Second Now (Voices) (2:35)
Gore op vocalen, fijn! Mooi mysterieus begin. De stem van Gore past er mooi bij. Vloeiend onder begeleiding van synths zonder drum kabbelt dit nummer voort. Ik vind het het sterkste nummer van het album. Toch één minpunt; het duurt echt te kort.

Just Can't Get Enough (3:44)
Het bekendste DM nummer uit deze periode. Dit was één van de eerste vroegere tracks die ik leerde kennen na mijn introductie met de band. Zeker omdat het ook als liveversie op single werd uitgebracht. Dit nummer bevat ook weer dat vrolijke huppel muziekje wat ik meer horo op dit album. Echter is dit deuntje zo aanstekelijk, dat het erg leuk is. Maar als dit nummer nu nog tijdens een tour wordt gespeeld is het toch een vreemde eend in de bijt. Past zo ontzettend niet meer bij deze band.

Dreaming of Me * (4:03)
Mijn LP sluit of met de track die eigenlijk niet op de originele plaat staat. De allereerste single voor de band. Ik begrijp wel waarom dit niet zoveel deed. Gemiddeld klinkende song, geen wereldwonder.

Voor mij is het wel duidelijk dat ik de sound van Vince Clarke niet echt trek. Hij drukt een heel grote stempel op dit album. Na zijn vertrek en voortzetting in Yazoo en Erasure is het wel duidelijk dat DM nooit zo'n band zou zijn geworden als ze nu zijn, want Clarke ging gewoon vrolijk verder met zijn huppel muziek, en vrolijke pop deuntjes. Dit album zou ik dus ook echt niet bezitten als hij was gebleven, want dan was de band niet interessant voor me geweest. Ik ben dus ook zeer content met het vertrek van Clarke uit deze band.
Een handjevol interessante nummers, afgewisseld met een aantal slappe huppel nummers maken dit album net een voldoende. Het probleem van deze plaat voor mij is dat veel nummers hetzelfde klinken, mede door de drumcomputer die hetzelfde is in veel songs. Het verveelt dus redelijk snel.
Het is niet een plaat die ik veel draai, maar soms heb ik er wel even zin in, al is het alleen al om te realiseren wat een fantastische band DM later is geworden.

Robertus
Interessant vind ik wel dat het instrumentale begin van Tora! Tora! Tora! en de instrumental Big Muff (de Gore-songs hier) opvallend veel overeenkomst vertonen qua sound met dit solo-album van Gore: MG - MG (2015)

avatar van TEQUILA SUNRISE
3,5
Ben met een Depeche Mode revival bezig en ga eens alle afzonderlijke platen op mijn gemak beluisteren.
Het debuut vond ik niet opzienbarend, gelukkig maakte de band later een enorme ontwikkeling mee.
De drumcomputer zorgt voor eenvormigheid al zijn er wel uitschieters te noteren zoals Puppets, Photographic, Dreaming Of Me, & Any Second Now.
Mijn Vinyl versie heeft wel een andere volgorde dan de CD versie

avatar van dazzler
3,0
TEQUILA SUNRISE schreef:
Mijn Vinyl versie heeft wel een andere volgorde dan de CD versie

Jouw vinylversie is wellicht de continentale release.
Die had de debuutsingle Dreaming Of Me in plaats van I Sometimes I Wish I Was Dead.

avatar van TEQUILA SUNRISE
3,5
Klopt inderdaad dazzler op mijn vinylversie ontbreekt het nummer Sometimes I Wish I Was Dead.

avatar van Alicia
3,5
In een tijd dat ik fotografie studeerde was het nummer Photographic het ultieme nummer om heerlijk op dansen. Aardig debuut, maffe kapsels, hippe jasjes en leuke hitjes (Just Can't Get Enough). Pas veel later werd Depeche Mode een formatie om echt van te houden.

avatar van goldendream
3,0
Lange tijd meende ik genoeg te hebben met de verzamelalbums (Singles 1981-1985 en Singles 1986-1998), maar nu wil ik de band wel helemaal leren kennen. Zoiets doe ik graag chronologisch en dus start ik hier.

Meteen zie ik een gelijkenis met het debuut van Simple Minds (Life In a Day) en The Cure (Three Imaginary Boys): het heeft zeker zijn charme, maar het beste moet nog komen. Toch hoort het er absoluut bij en is het eigenlijk onmisbaar, hoewel zeker niet hoogstaand. Bij 'Boy' van U2 ligt dat mijns inziens anders, want hun debuut behoort tot hun betere albums en algauw verloren ze hun puurheid aan opgeblazen egotripperij en een steeds irritanter imago.

Naast de 3 nummers die ik al kende van de verzamelaar, heb ik ook een zwak voor 'Puppets' en 'Photographic'. Dat laatste doet me sterk denken aan de eerste vier soloalbums van John Foxx. Ook de b-kantjes van de singles zijn goed. Er is zoals gezegd ook heel wat minders aanwezig.

Tot slot: de hoes is prachtig!

avatar van goldendream
3,0
Ik vergat nog een eervolle vermelding te geven aan 'Any Second Now'. Ik moet bij dit album vaak aan OMD denken.

3 sterren

3,0
Depeche mode, welk beeld heb ik daar nog van. Jaren 80, met daarbij aan de ene kant de new wave met no future en doem, maar jaren 80 is natuurlijk ook de opkomst van de synths bands. En automatisch kwam je daarmee in aanraking en was ik ook wel benieuwd wat het te bieden had. Human League dat was het eigenlijk niet, Visage dat was al wat beter, Ultravox behoorde meer bij de nieuwe Romantics, Depeche Mode was juist net wat anders. Deze eerste plaat van hen was niet verkeerd. recensies vooral van Vinyl waren wat weifelend, wat jonge gasten die het niet onverdienstelijk deden. En uitgegeven op het Mute label, dus dat zei ook wel wat. Dus deze plaat toen aangeschaft evenals nummer twee en drie. Maar daarna heel Depeche Mode niet meer gevolgd en het was voor mij niet interessant meer. Nu terug luisterend is het lastig om het toen toch nog redelijk vernieuwende er in terug te horen. Just can't get enough blijft een heerlijk nummer, in die jaren had je niet zoveel dansbare hits uit de wat modernere hoek. Met nog wat jeugdgevoelens beïnvloed kan ik nog komen tot een drie.

Leonidas5
Depeche mode is natuurlijk een fantastische band maar dit debuut valt mij vies tegen. De single new life is prima maar verder valt er zeer weinig te beleven nog. Sterker nog, het is bij tijd en wijle ronduit irritante, springerige muziek. Hilarisch het beroemde commentaar van de melody maker recensist destijds op de single " just cant get enough: " i can, you will ". Ongelofelijk dat ze binnen een paar jaar een aantal meesterwerken zouden maken met diepgang en geweldige melodieën als je deze plaat beluistert....2 sterren

avatar van deric raven
4,0
Oei, daar zeg je me wat Photographic, Puppets, Tora! Tora! Tora! en bonus track Ice Machine hebben al dezelfde duisternis als de donkere Some Great Reward stukken. Als springerige track springen vooral Just Can't Get Enough en de door jou als prima vermelde New Life er boven uit. Dat de band nog zoekende is, klopt zeker. Vince Clarke heeft zijn vorm bij Yazoo gevonden en Martin Gore completeert het geluid als Alan Wilder zich daarmee gaat bemoeien. Maar ronduit irritante, springerige muziek is wel heel kort door de bocht.

Leonidas5
Heb al die tracks die je noemt nog eens beluisterd , puppets en in mindere mate ice machine hebben inderdaad al wel een bepaalde intrinsieke sfeer, maar tora tora en photographic blijf ik irritant vinden net als behoorlijk wat andere albumtracks. Clarke is natuurlijk een geweldig talent maar zeker niet alles van hem is geslaagd, hij heeft ook een aantal niet te verteren geluidsexperimenten gemaakt oa op de Yazoo platen en onder de erasure albums bevinden zich ook een aantal zwakke broeders.

avatar van remcodurez
2,5
afgelopen maanden heb ik elke week in chronologische volgorde een album van DM opgezet, met ook de intentie eens een review te doen per album. Dat laatste ga ik mogelijk nog eens doen als ik wat meer tijd heb.

Ik kan me vinden in Leonidas5 zijn mening. Voor mij blijft dit album niet overeind na zoveel jaren. Op een paar nummers na Just Can't Get Enough, New Life en de bonustrack Dreaming Of Me en in zeer lichte mate Puppets, Photographic,... vind ik het wegwerpmuziek. Het is een mooie voorloper van wat DM later allemaal uitbrengt, maar eerlijk gezegd had dit vrij snel in mijn muziekvuilbak gelegen moesten ze later niet tot helden uitgegroeid zijn voor mij.

avatar van Droid
3,5
Dit is duidelijk een Vince Clarke album, maar met name bij de extra tracks kun je horen dat ze meer te bieden hadden dan alleen de naïeve upbeat singles.

Als ze nou What's Your Name? hadden vervangen met Shout of Ice Machine en de superieure Some Bizarre versie van Photographic erop hadden gezet, dan kreeg het album van mij een 4 of hoger.
Mijn mooiste nummer van dit album is voor altijd Any Second Now (Voices). Wonderschoon.

Leuk synthpop begin van DM, maar later kwam er nog veel mooiers.

avatar van RonaldjK
3,5
Het is een hele stap van Memento Mori, de stemmige laatste van Depeche Mode, terug naar hun vrolijke en dansbare debuut Speak & Spell. De documentaire Synth Britannia over de eerste synthpop/-wavebands (2009, te vinden op YouTube) helpt mij. Hierin ruim aandacht voor de groep. Drie leuke feitjes daaruit.
Mute-producer en -platenbaas Daniel Miller introduceerde Depeche Mode in zijn studio in Londen aan de sequencer: tot dan speelden de heren alles met de hand! Tweede feitje: de groep reisde per trein naar Top of the Pops, de klavieren onder de arm, zo simpel was het toen nog. En tenslotte: de band bracht een vrouwelijke fanschare mee, van wie het Miller opviel dat ze tijdens concerten niet naar de band keken: ze dansten.

Wie dit album met vooral opgewekte en uptempo liedjes hoort, zal dat helemaal begrijpen. Vier frisse jongemannen, qua uiterlijk passend bij de netgeklede maar licht-alternatieve stroming van new romantics. De muziek is vooral van de hand van Vince Clarke, die na dit album de groep verliet omdat hij, zoals hij in diezelfde docu vertelt, een controlfreak is en meer invloed wilde uitoefenen. Negen van de elf nummers waren van hem, maar Clarke wilde meer. In plaats van de confrontatie te zoeken, vond hij al in november 1981, terwijl Speak & Spell nog maar een maand uit was, de uitgang en begon de groep Yazoo.

De zoetigheden die van dit album beklijven: New Life, Puppets, Nodisco en de twee nummers van Martin Gore Tora! Tora! Tora! en het instrumentale Big Muff. Wie de Duitse persing kocht kreeg er het sterke Dreaming of You bij, een liedje van Clarke dat in plaats van I Sometimes Wish I Was Dead in de groef was geperst. Dit nummer verscheen in hun thuisland "slechts" op single met op de B-kant het eveneens fijne Ice Machine, in 1988 als bonus bij de cd-editie verschenen.

Swie Tio oordeelde in Oor positief (even scrollen), maar hitsingles of een albumnotering waren er in Nederland nog niet. Een ruime voldoende voor dit debuut, dat in tegenstelling tot veel andere synthgroepen uit die dagen slechts digitale instrumenten bevat. Op de stemmen na natuurlijk…

Gast
geplaatst: vandaag om 18:23 uur

geplaatst: vandaag om 18:23 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.