menu

Rolling Stones - Blue & Lonesome (2016)

mijn stem
3,69 (281)
281 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Blues / Rock
Label: Polydor

  1. Just Your Fool (2:16)
  2. Commit a Crime (3:38)
  3. Blue and Lonesome (3:07)
  4. All of Your Love (4:46)
  5. I Gotta Go (3:26)
  6. Everybody Knows About My Good Thing (4:30)
  7. Ride 'Em on Down (2:48)
  8. Hate to See You Go (3:20)
  9. Hoo Doo Blues (2:36)
  10. Little Rain (3:32)
  11. Just Like I Treat You (3:24)
  12. I Can't Quit You Baby (5:13)
totale tijdsduur: 42:36
zoeken in:
avatar van erwinz
4,0
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: The Rolling Stones - Blue & Lonesome - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Gaan The Rolling Stones ooit nog eens een echt goede plaat maken? Het is een vraag die al talloze keren is gesteld sinds de release van het geweldige Tattoo You uit 1981.

De Britse band maakte klassiekers in de jaren 60 en 70, maar sinds de jaren 80 is de spoeling zeer dun. Dat het deze week verschenen Blue & Lonesome de beste Stones plaat in 35 jaar wordt genoemd zegt dan ook niet zo heel veel en misschien zelfs wel helemaal niets.

Persoonlijk ben ik overigens best tevreden met een aardige Stones plaat, want ook die zijn sinds Tattoo You zeer schaars. Verder dan Voodoo Lounge (1994) en A Bigger Bang (uit 2005 en tot vandaag het laatste echte wapenfeit van de band) kom ik eigenlijk niet en dat is een magere score voor een band die moet worden geschaard onder de allergrootsten uit de muziekgeschiedenis.

Aan dat bescheiden rijtje aardige Stones platen kan nu Blue & Lonesome worden toegevoegd, want eindelijk klinken de heren op leeftijd weer eens geïnspireerd en urgent.

Dat doen The Rolling Stones dit keer niet met eigen songs, want op Blue & Lonesome worden de blueshelden van de band geëerd. Op Blue & Lonesome vertolken de Stones immers de songs die Mick Jagger en Keith Richards aan het begin van de jaren 60 inspireerden tot het formeren van een eigen band.

Nu lijkt het vertolken van bluessongs uit de jaren 50 en 60 een eenvoudig kunstje, maar dat is het zeker niet. Het werkt immers alleen als je als muzikant je ziel en zaligheid in de songs stopt en dat is precies wat de Stones doen op hun nieuwe plaat.

Charlie Watts drumt swingend en trefzeker, Keith Richards en Ron Wood strooien driftig met geweldige bluesriffs, Mick Jagger laat de mondharmonica scheuren en diezelfde Mick Jagger laat eindelijk weer eens horen dat hij een geweldig zanger is. Op Blue & Lonesome vertolken de Stones de bluesklassiekers uit een ver verleden zoals ze dit aan het begin van de jaren 60 hadden kunnen doen en dat klinkt verassend goed. De jonge honden in de inmiddels bejaarde muzikanten zijn weer wakker.

Voor Blue & Lonesome werd een beroep gedaan op topproducer Don Was, die de in slechts drie dagen opgenomen songs zo rauw en gruizig mogelijk op de band heeft gezet, waardoor de plaat uit de speakers knalt en zo energiek en onbevangen klinkt als je hoopt.

Natuurlijk kan Blue & Lonesome niet concurreren met Tattoo You, waarop de band nog met Stones klassiekers als Start Me Up en Waiting On A Friend op de proppen kwam, maar heb ik sindsdien zo genoten van een Stones plaat als ik nu geniet van Blue & Lonesome? Nee!

Er wordt misschien net wat te druk gedaan over het artistieke belang van de nieuwe plaat van de legendarische band, maar dat Blue & Lonesome een in vrijwel alle opzichten geslaagde plaat is zal duidelijk zijn. Mogelijk inspireert het de band nog tot grootse daden, maar als dit het slotakkoord van The Rolling Stones is vind ik dat ook best. Op Blue & Lonesome kunnen The Rolling Stones immers best trots zijn en dat was even geleden. Erwin Zijleman

avatar van Edamboy
3,5
Is het origineel? Nee, niet zo. Is het een echte Rolling Stones-plaat? Nee. Maar is ie leuk? Ja, zeker! Heerlijk de Rolling Stones keren terug naar de blues. Ik heb genoten van het mondharmonicaspel van Mick Jagger en ook zijn zang blijft heerlijk.

"Just your fool" (het openingsnummer), "Blue and lonesome" en "I can't quit you baby" zijn voor mij de hoogtepunten van dit album.

Hou je van blues, dan is dit album zeker een aanrader!

avatar van west
4,0
Vrij recent kwam the Mono Box uit van the Rolling Stones. Geweldig die oude platen in mono sound vol met die mooie knappe mix van oude muziekstijlen waarbij the blues zeker een belangrijke rol spelen. Op de eerste twee LP's van the Stones al helemaal, waar ook covers op staan. Dat was ruim 50 jaar geleden, en nu zijn ze terug met the roots van hun eigen roots. En dat the Stones die blues kunnen spelen laten ze op Blue & Lonesome even horen zeg. Waanzinnig: wat een lekkere plaat!

Jagger zingt zeer gedreven en hartstochtelijk, een vereiste voor the blues natuurlijk. Zijn mondharmonica is, net als tijdens de live concerten, werkelijk uitstekend. De droge drums van Charlie klinken betoverend, samen met de snerpende gitaren van Richards & Woods. De sound is rauw, puur en eerlijk.

De nummers zijn erg goed geselecteerd, van wat sneller naar wat langzamer, van wat steviger naar wat relaxter. Er staat veel moois op deze plaat. Mijn favorieten zijn opener Just Your Fool, Commit a Crime, All of Your Love, Little Rain & I Can't Quit You Baby. Veel respect voor deze geweldige band, die nu ook weer op plaat laten horen dat zij tot de beste horen.

avatar van WoNa
4,5
Vooraf was mijn hoop niet hoog. Wie is er niet terug geweest in de buurt waar hij is opgegroeid en teleurgesteld over wat hij ziet? Dat leek mij het scenario voor een bluesplaat van de Stones. Daarnaast alles van waarde is al 100x gecoverd. Wat moet je dan nog?

Nou gewoon een plaat vol spelen met urgente bluesnummers uit de jaren dat deze mannen de platen van hun voorgangers bij elkaar spaarden, die de meeste mensen niet of nauwelijks kennen. Daarnaast hebben de oude mannen perfect de valkuil van iedere moderne bluesman vermeden. Niet groter, vetter, sneller, maar gewoon alsof het 1962 met de techniek, opname en skills, van 2016.

Het spelplezier, de urgentie en het jeugdige enthousiasme spat uit de bejaarde lijven. Jagger zingt geweldig, overdrijft hier en daar en beetje, maar nooit storend. Zijn mondharmonica is de ster van deze plaat. Het geweldige, urgente spel maakt de plaat heel levend. Het tandem Richards-Wood weeft in en uit elkaar zoals we gewoon zijn, maar volkomen in dienst van het grotere doel. En Charlie heeft het duidelijk naar zijn zin daar op de achtergrond. Hij staat zichzelf hier en daar zelfs een kleine frivoliteit toe, Dat wil heel wat zeggen.

Chuck Leavell is natuurlijk al decannia een Stone zonder dat het telt, maar als Ian Stewart ergens gemist wordt op een Stones plaat, dan is het hier. Hij had hier zo goed tussen gepast.

'The blues had a baby and they named him rock and roll", zong Muddy Waters op 'Home Again', zijn eerste LP met Johnny Winter in 1977. Die baby is thuisgekomen, gepokt, gemazeld en eert zijn ouders op een grootse wijze.

Hoe goed deze plaat echt is, zal de tijd leren. Voor nu lijkt hij mijn speler niet uit te komen. Voor het eerst echt zo sterk sinds 'Tattoo You'? Ja, dat was de laatste keer dat een Stones plaat niet van mijn platenspeler af te slaan was. En ja, nadien waren er verschillende goede Stones nummers, maar geen zo goed geheel.

Het hele verhaal staat hier op WoNo Magazine.

avatar van Marco van Lochem
3,5
Het 23e studio-album (25e in USA) van The Rolling Stones is er eentje die terug gaat naar de stijl en inhoud van het debuutalbum van The Stones, “THE ROLLING STONES” uit 1964. Daarop stonden 12 tracks, waarvan 11 covers. Het enige eigen geschreven, en het eerste Jagger/Richards compositie die op plaat verscheen, was “TELL ME”. Op hun nieuwste plaat, “BLUE & LONESOME” staan ook 12 songs, maar dit keer zijn het allemaal covers. Blues en rhythm & blues covers wel te verstaan. Dit is de stijl die de Stones het liefst speelt en dat merk je ook al de het album beluisterd hebt. Het is wat rommelig af en toe en beslist niet strak gespeeld. Het klinkt zoals het zou moeten klinken, authentiek! Nummers van Howlin’ Wolf en Willie Dixon en gitarist Eric Clapton speelt op 2 tracks mee en dat past natuurlijk ook weer geweldig. Mick Jagger zingt geweldig en laat zijn mondharmonica regelmatig indringend klinken, Charlie Watts en Darryl Jones zorgen voor een solide basis en Keith Richards en Ronnie Wood soleren heerlijk en laten degelijke riffs horen. Vernieuwend is het natuurlijk niet, maar dat bewaren ze misschien wel voor album nummer 24, die weer gevuld zal staan met eigen composities. Als dat album er snel komt, dan is dit een smakelijk tussendoortje!

avatar van bikkel2
4,0
The Stones toch nog met een plaat!
Ik had het niet meer verwacht en eigenlijk had ik daar wel vrede mee.
Het beste eigen songmateriaal is al lang geleden geschreven, en eerlijkheidsgehalve kwam het de laatste 30 jaar ook zelden of nooit meer in de buurt van zulks.
Ik ben toch aangenaam verrast door deze worp.
Laat ik gelijk vermelden dat ik een plaat vol Bluesmuziek lastig vind uit te zitten.
Dat zal bij deze niet veel anders zijn ben ik bang.
Ik ben geen fan van het genre ansich.
The Stones hebben natuurlijk altijd Blues gespeeld, maar in hun beste periode (68/72) was het nooit de hoofdmoot.
Juist de afwisseling met Country, Soul, Gospel en Rock maakte het zo sterk.

Afijn, de nummers hier zijn geput uit voornamelijk de Chicagoblues, en bevat werk van voorbeelden als oa. Howlin' Wolf, Willy Dixon, Little Walter en Memphis Slim.
Hier groeiden de heren mee op.
In deze fase en met hun staat van dienst, hebben ze mijn zegen in ieder geval.
In drie dagen opgenomen in de Britisch Grove Studios en Meistro Don Was achter de knoppen.
Missie geslaagd? Ja, ik vind van wel.
Er is veel spelplezier en je hoort duidelijk dat de mannen hun gretigheid nog niet verloren hebben.
Al meerdere keren aangehaald hier; Jagger is in grootse vorm.
Veel bezieling, prima beheersing van de mondharmonica en zijn stem is krachtig.
Keef en Ronnie zijn van het rommelige samen, maar het klinkt altijd wel lekker. Zeker als het gaat om de riffs.
Charlie vult het op zijn eigen bekende manier in.
Niet meer zo strak als vroeger, maar de drive is er.
Don Was heeft er een geloofwaardige basic produktie van gemaakt.
Het is zoals het is. Weinig takes schat ik zomaar in.
Eric Clapton, die ook een plaat aan het opnemen was aldaar, doet zijn mates nog een plezier om bij te dragen op Everyday Knows About My God en Just Like I Threat You.
Diezelfde Clapton werd ooit als eerste gevraagd om Brian Jones te vervangen. Hij weigerde, zoals we weten.

Conclussie: Geen album die ik hoef te hebben.
Maar objectief beschouwd is het een geslaagde plaat. Zeker met de insteek die men voor ogen had.
Het zal geen schok meer veroorzaken en of Blues hier weer meer mee in de picture komt, betwijfel ik ook.
Het zijn nu eenmaal andere tijden.

avatar van musician
5,0
Volgens mij is dit mijn eerste 5***** cd van de Stones sinds Sticky Fingers (1971).
En de oplossing bleek uiteindelijk nogal simpel: een volwassen bluesalbum in de oude traditie, redelijk stevig en gekozen favoriete nummers van anderen.

Waarin ze behoorlijk consistent blijven spelen en niet afwijken van de ingeslagen paden. Dat laatste is heel vaak het geval op alle albums vanaf begin jaren '70: teneinde een zo'n groot mogelijk publiek te plezieren en om te laten zien dat ze met de laatste mode kunnen meekomen, worden meerdere stijlen gepresenteerd. De kopers zitten vervolgens altijd met sowieso een paar nummers per album die niet te pruimen zijn.
De Stones moeten echter compromisloos te werk gaan voor het beste resultaat. Dat alleen, gecombineerd met een hernieuwde spelvreugde, kan leiden tot maximale beoordelingen.

Dus daarom ook voor een volgend zelf geschreven album: alleen graag stevige nummers in de beste rock & roll stijl en geen zijpaden als reggae, een soulcover, dansbare muziek etc. Ze hoeven van mij geen trendsetter meer te zijn, daarin hebben ze zich voldoende bewezen. Nu alleen nog maar gaan voor het "ecchie".

avatar van Sandokan-veld
3,0
Hulde aan de Stones, hoor. Dit blues-coveralbum is wellicht ook uit noodzaak geboren (uit interviews krijg ik de indruk dat ze het niet eens konden worden over het beschikbare eigen materiaal), maar is op dit punt in hun loopbaan eigenlijk precies de juiste keuze. Beter, in ieder geval, dan geforceerd jong gaan doen met een of andere dance-producer.

De Stones hebben het allemaal wel eens gedaan, alle goede dingen en alle fouten, en laten zich nu lekker drijven door hun oude passie. Het levert een prima plaat op, waarbij Mick Jagger indruk maakt met zijn energie, en Charlie Watts indruk maakt met nog steeds een FUCKING GOEDE DRUMMER te zijn.

Het bluesgenre zelf zal wel nooit mijn favoriet worden, vrees ik. Het maakt niet uit hoeveel gerimpelde Britten me via de media streng toespreken dat eigenlijk mijn favoriete muziek daar is begonnen. Na een liedje of drie vol impliciete seksverwijzingen, verwijten richting verraderlijke geliefden en lamentaties over armoede, dit alles op vergelijkbare songstructuren, heb ik het wel weer een beetje gezien. Maar dat is mijn smaak.

avatar van RuudC
3,0
596 scrolls volgens last.fm. Dat geeft aan hoeveel tijd ik geïnvesteerd heb in The Rolling Stones. Ik heb absoluut een veel beter beeld gekregen van wat deze band de afgelopen decennia uitgespookt heeft. Heeft het van mij een fan gemaakt? Nope. Dat zal wel geen verrassing zijn. Voor mijzelf eerlijk gezegd ook niet. Eigenlijk had ik er wel iets meer van verwacht. De hits Satisfaction en Paint It Black vind ik nog altijd ongelooflijk goed, maar die energie, die kwaliteit heb ik de heren alleen nog op Gimme Shelter horen benaderen. Veel albums komen niet verder dan wat aardige tracks en veel filler. Heel veel filler als je de discografie van de band bekijkt. Als ik me de live beelden op televisie herinner, dan strookt het wel met het beeld dat ik van de band heb. Daar had ik na een paar nummers altijd wel weer genoeg van.


The Rolling Stones' laatste wapenfeit maakt het cirkeltje weer rond. Terug naar de blues. Niet als jonge, hongerige honden, maar oude mannen die hoorbaar plezier hebben om te doen waar ze decennia geleden mee begonnen zijn. Op A Bigger Bang hoorde je de terugkeer naar de blues al en Blue & Lonesome is de puurste blues die ze ooit gespeeld hebben. Het nadeel van dit soort blues is wel dat het al snel standaard klinkt en dat doet het hier ook wel. Misschien niet de beste keuzes qua covers, maar ach. Toch kan ik er wel enige bewondering voor opbrengen. Het klinkt ook best lekker. De speelduur van ruim veertig minuten is ook een prima keuze. Sinds een aantal albums kan ik weer iets van respect opbrengen. Ik denk niet dat de Stones beter kunnen afsluiten dan met dit album. Misschien kan ik beter zeggen dat ik hoop dat ik deze marathon niet ooit hoef te hervatten omdat de heren straks weer de studio in duiken.


Eindstand:
1. 12x5
2. Sticky Fingers
3. Their Satanic Majesties Request
4. Aftermath
5. The Rolling Stones
6. The Rolling Stones No. 2
7. Some Girls
8. Out Of Our Heads
9. Blue & Lonesome
10. Tattoo You
11. Between The Buttons
12. Undercover
13. Dirty Work
14. Exile On Main St.
15. Emotional Rescue
16. Goat Head Soup
17. A Bigger Bang
18. Beggars Banquet
19. It's Only Rock n Roll
20. Let It Bleed
21. Steel Wheels
22. Black And Blue
23. Bridges To Babylon
24. Voodoo Lounge

avatar van lennert
2,0
Een absurd hoge score waar ik werkelijk waar niets van begrijp. Dit is standaardblues zoals iedere band het kan spelen zonder een greintje extra. Jagger zingt nog goed en daar is voor mij al het positieve mee gezegd. Ik zie echt geen enkele reden waarom iemand hier ook op zat te wachten en dacht dat dit echt een goed idee was. Achteraf gezien was ik echt veel liever geëindigd met het vorige album.

Goed, de vier grote bands van de jaren '60 zijn achter de rug. The Kinks is voor mij de overduidelijke winnaar (3,70* gemiddeld), The Who op een tweede plek dankzij een drietal echt weergaloze albums (3,43* gemiddeld), The Rolling Stones op een derde plek (3,29* gemiddeld) en The Beatles zoals ik had verwacht op een lagere vierde plek (2,77* gemiddeld). Ik moet toegeven dat ik had verwacht The Rolling Stones beter te gaan waarderen dan ik nu heb gedaan, maar ben er wel achter dat deze band als het aankomt op singles echt altijd topkwaliteit heeft geleverd. Ik denk dat ik buiten het aanschaffen van alle albums van 4 sterren en hoger ook het beste gewoon een goede verzamelaar nog erbij kan doen.

Eindstand:
1. Sticky Fingers 4,5*
2. Their Satanic Majesties Request 4*
3. Bridges To Babylon 4*
4. Goat Head Soup 4*
5. Steel Wheels 4*
6. Undercover 3,5*
7. Let It Bleed 3,5*
8. A Bigger Bang 3,5*
9. Dirty Work 3,5*
10. Beggars Banquet 3,5*
11. It's Only Rock N Roll 3,5*
12. Some Girls 3,5*
13. Aftermath 3,5*
14. Exile On Main St. 3*
15. Tattoo You 3*
16. Between The Buttons 3*
17. Voodoo Lounge 3*
18. 12x5 3*
19. Out Of Our Heads 3*
20. Emotional Rescue 2,5*
21. The Rolling Stones No. 2 2,5*
22. The Rolling Stones 2,5*
23. Black And Blue 2,5*
24. Blue And Lonesome 2*
Gemiddelde: 3,29

avatar van Jelle78
3,5
Na 11 jaar gewacht te hebben op nieuw studiomateriaal kregen we eind 2016 toch nog vrij onverwacht dit album vol bluescovers. Opgenomen tijdens sessies voor een album met nieuw materiaal. Aan dat nieuwe album wordt naar verluid nog steeds gewerkt. Wanneer het uit gaat komen weet nog niemand, maar ik hoop in elk geval dat het ooit nog gaat komen.
Want uit deze plaat blijkt dat de sfeer in de studio in elk geval prima was. De Stones doen waar ze goed in zijn, het spelen van de blues. Gelukkig zijn de covers niet al te voor de hand liggend (een zoveelste versie van Key To The Highway of Crossroads was echt niet nodig geweest) en het klinkt allemaal heerlijk spontaan en ongedwongen. Het is duidelijk dat de Stones veel lol hebben gehad tijdens het opnemen van deze covers. Met 42 minuten heeft deze plaat ook eindelijk weer eens een schappelijke speeltijd.
Vooral Jagger valt positief op. Voor zijn leeftijd vind ik dat hij echt nog een geweldige stem heeft. Dat is met veel rocksterren van zijn leeftijd toch echt wel anders. Daarnaast is zijn mondharmonicaspel één van de smaakmakers van de plaat.

Op Blue And Lonesome horen we niks nieuws en misschien is dat wel de reden dat ik ruim twee jaar na de release merk dat ik de plaat niet zo vaak meer opzet, ondanks mijn positieve verhaal hierboven. Daarom ga ik Blue And Lonesome 3,5 ster geven, waar ik het eerder 4 sterren had gegeven. Ik plaats hem in de eindstand gebroederlijk bij twee van de vroege bluesalbums, want in kwaliteit is het daarmee prima te vergelijken. Overigens wel net daaronder, want als ik de Stones blues wil horen spelen zal ik eerder Now! Of 12 X 5 opzetten dan Blue And Lonesome.

Eindstand:
1. Beggars Banquet: 5*
2. Exile On Main St.: 5*
3. Sticky Fingers: 5*
4. Let It Bleed: 4,5*
5. Aftermath: 4,5*
6. Black And Blue: 4,5*
7. The Rolling Stones: 4*
8. Bridges To Babylon: 4*
9. Their Satanic Majesties Request: 4*
10. Tattoo You: 4*
11. Out Of Our Heads US: 4*
12. A Bigger Bang: 3,5*
13. Steel Wheels: 3,5*
14. Some Girls: 3,5*
15. The Rolling Stones Now!: 3,5*
16. 12 X 5: 3,5*
17. Blue And Lonesome: 3,5*
18. It's Only Rock 'N Roll: 3,5*
19. Voodoo Lounge: 3*
20. Goats Head Soup: 3*
21. The Rolling Stones No. 2: 3*
22. Undercover: 3*
23. Between The Buttons: 2,5*
24. Emotional Rescue: 2,5*
25. December's Children (And Everybody's): 2,5*
26. Dirty Work: 2*

Gemiddelde: 3,6*

Gast
geplaatst: vandaag om 16:59 uur

geplaatst: vandaag om 16:59 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.