De
Arthur-Recensies deel 10: Arthur op bezoek bij een beginnende Simple Minds
Ik heb het altijd nogal triest gevonden dat de naam ‘Simple Minds’ zo vaak opduikt in zinnen waar ook ‘Culture Club’, ‘Duran Duran’ en ‘Human League’ in voorkomen. Door het grote publiek wordt deze Schotse groep voornamelijk als één van de jaren ’80 hitmachines gezien, met dank aan hits als Don’t You Forget About Me en Alive And Kicking. En ik vind dat, zonder de Duran Durans van deze wereld te willen beledigen, eigenlijk niet kunnen. Nee, met de hits is niet veel mis, en met hits scoren al helemal niet, maar Simple Minds is gewoon meer dan een retro-singlesband en ik vind het jammer dat heel wat mensen dat vergeten zijn.
Voor ze megasterren werden in 1985, had de band namelijk al een vrij groot repertoire uitgebouwd. Niet zo moeilijk als je bedenkt dat de groep tijdens de eerste jaren van haar bestaan zo’n twee albums per jaar uitbracht. Daarvan is deze Real to Real Cacophony de tweede, net zoals de eerste uit 1979.
En kijk eens aan, Simple Minds klinkt op deze plaat nog lang niet als Simple Minds. De vette drums en la-la-la’s zijn nog in geen velden of wegen te bespeuren en Jim Kerr klinkt zelfs nog niet echt als Jim Kerr. Bovendien ligt het hitpotentieel van de meeste nummers onder nul en is er van samenhang nog niet echt sprake. Met andere woorden: hier horen we een jonge, zoekende Simple Minds die net de opnamestudio heeft ontdekt en nu op zoveel mogelijk knopjes aan het drukken is. Jonge, nieuwsgierige honden die al heel zelfverzekerd zijn maar nog niet goed weten waar ze heengaan.
Het resulteert in een nogal hyperactief album vol korte nummers, waar elke seconde wel iets anders gebeurt. Die gejaagdheid kan goed werken, zoals in Naked Eye of Carnival bijvoorbeeld, maar kan net zo goed op de zenuwen werken. Bijvoorbeeld in Cacophony. Ook de langere nummers komen nog niet zo goed uit de verf door het springerige karakter van de plaat.
Al bij al is dit dus een plaat die zeker zijn geslaagde momenten heeft, maar af en toe gewoon een beetje teveel van het goede kan worden. Het is interessant om een beginnende Simple Minds aan het werk te horen, maar ze hadden duidelijk nog het één en ander te leren op het moment van opnemen. En zo is dit een album geworden waar elk positief punt van een ‘maar’ vergezeld wordt. De ideale 3.5* plaat dus. Bij deze.