Simple Minds - Real to Real Cacophony (1979)

Ik hoog deze plaat op naar 4 sterren. Hoewel het album voor mij in het begin nog niet alle juiste snaren raakt komt dat later helemaal goed. Voor mij zijn de prijsnummers: Factory, en het afsluitende trio.

Inderdaad. Alleen is vandaag na herbeluistering van dit album de wijzer flink boven 3,7 uitgeslagen en gaat dit album in mijn waardering een ½ sterretje omhoog.

Verhoogd van 3,5* naar 4,0*

Deel 2 van de x5 boxset.

De krautrock-plaat van de Simple Minds.

Experimenteel, donker en benauwend, maar bovenal meer een identiteit dan op het debuut.
Het blijft vanaf het begin tot het einde boeiend klinken.

INXS lijkt vooral heel goed naar Premonition te hebben geluisterd.

Ik moet het nog meer tot me in laten zinken, maar de eerste indruk is zeer positief.
Geweldige plaat!

De Arthur-Recensies deel 10: Arthur op bezoek bij een beginnende Simple Minds

Ik heb het altijd nogal triest gevonden dat de naam ‘Simple Minds’ zo vaak opduikt in zinnen waar ook ‘Culture Club’, ‘Duran Duran’ en ‘Human League’ in voorkomen. Door het grote publiek wordt deze Schotse groep voornamelijk als één van de jaren ’80 hitmachines gezien, met dank aan hits als Don’t You Forget About Me en Alive And Kicking. En ik vind dat, zonder de Duran Durans van deze wereld te willen beledigen, eigenlijk niet kunnen. Nee, met de hits is niet veel mis, en met hits scoren al helemal niet, maar Simple Minds is gewoon meer dan een retro-singlesband en ik vind het jammer dat heel wat mensen dat vergeten zijn.

Voor ze megasterren werden in 1985, had de band namelijk al een vrij groot repertoire uitgebouwd. Niet zo moeilijk als je bedenkt dat de groep tijdens de eerste jaren van haar bestaan zo’n twee albums per jaar uitbracht. Daarvan is deze Real to Real Cacophony de tweede, net zoals de eerste uit 1979.

En kijk eens aan, Simple Minds klinkt op deze plaat nog lang niet als Simple Minds. De vette drums en la-la-la’s zijn nog in geen velden of wegen te bespeuren en Jim Kerr klinkt zelfs nog niet echt als Jim Kerr. Bovendien ligt het hitpotentieel van de meeste nummers onder nul en is er van samenhang nog niet echt sprake. Met andere woorden: hier horen we een jonge, zoekende Simple Minds die net de opnamestudio heeft ontdekt en nu op zoveel mogelijk knopjes aan het drukken is. Jonge, nieuwsgierige honden die al heel zelfverzekerd zijn maar nog niet goed weten waar ze heengaan.

Het resulteert in een nogal hyperactief album vol korte nummers, waar elke seconde wel iets anders gebeurt. Die gejaagdheid kan goed werken, zoals in Naked Eye of Carnival bijvoorbeeld, maar kan net zo goed op de zenuwen werken. Bijvoorbeeld in Cacophony. Ook de langere nummers komen nog niet zo goed uit de verf door het springerige karakter van de plaat.

Al bij al is dit dus een plaat die zeker zijn geslaagde momenten heeft, maar af en toe gewoon een beetje teveel van het goede kan worden. Het is interessant om een beginnende Simple Minds aan het werk te horen, maar ze hadden duidelijk nog het één en ander te leren op het moment van opnemen. En zo is dit een album geworden waar elk positief punt van een ‘maar’ vergezeld wordt. De ideale 3.5* plaat dus. Bij deze.

En ik maar vrezen dat er weer sprake zou zijn van een visioen van dansende kleuters die een geest oproepen om paddestoelen te betoveren - zoals bij Talking Heads - maar nee ADZ begint het te snappen.

Heeft nog wel enig werk om de juweeltjes hier te vinden, maar wellicht kan user Premo hem helpen - nudge, nudge

Ik help graag, wat te denken van Premonition , Changeling en Factory?

En voeg daar 'Real to Real', 'Naked Eye' en 'Calling Your Name' maar aan toe!

Heerlijke experimentele plaat van een band die overliep van de ideeën. En het zou nog mooier worden!

...en Scar niet te vergeten

Ik ga 'em vanavond weer eens draaien, van zo'n grote zwarte schijf - helaas niet uit die matblauwe reliëfhoes

Wordt vanavond een halfje hoger natuurlijk

Vandaag aangeschaft & beluisterd, maakt op mij een wat rommelige( eerste ) indruk dit album.
Maar vanaf track 8 Premonition volgen er louter sterke nummers.

Het eerste deel is nogal neurotisch (afgezien van de opener en factory). Dat is iets anders dan rommelig.

Nummers 4, 6 en 7 skippen en je hebt een heerlijk rauw experimenteel SM-album zonder de latere pretenties

We skippen helemaal niets. Het is goede SM zo.

Jouw mening, ik ben een kritische fan. Carnival is neurowave, waar zelfs Mjuman zenuwachtig van wordt. De "geluidscollage" Veldt is leuk als studiospielerei, maar voegt imo niet veel toe aan de plaat. Vooruit Cacophony is een aardige instrumental, maar Film Theme is vele malen interessanter.

'Veldt' draagt bij aan de sfeer van vervreemding die dit album sterk over zich heeft hangen. Voor zover de neurotische klanken van de voorafgaande nummers het punt nog niet gemaakt mochten hebben. 'Film Theme' vind ik dan weer wat minder. Mijn mening.

Ik vind het gevoel van vervreemding nog veel sterker aanwezig op Empires and Dance. Op die plaat hebben ze hun technische mogelijkheden veel meer paraat om dit over te brengen. Wat mij op RtRC erg bevalt is het rauwe ongepoiijste geluid.

In goede SM zit wel degelijk muziek, dat bevestigde NRCNext eind vorige week (vrijdag dacht ik), m.n. onder studenten. Misschiend dubbelt de dottore wel als 'mentor'

Zal 'em weer eens uit de kast halen - de lp dan, niet mijn SM-tuigje - voor de contra-expertise; morgen!

Eens. Dat gevoel komt daar beter uit de verf. Zo goed als geen neurotische songs (Twist/Run/Repulsion even niet meegerekend). En de band laat een geheel eigen geluid horen. Op RtRC zijn o.a. de Magazine invloeden nog duidelijk aanwezig.

Dat zou maar zo kunnen en dan denk ik even in termen van "licht" en "transparant", terwijl Empires & Dance een veel voller geluid heeft, maar ook stuwender - drums (m.n.) en keyboards die de songs dragen.

Enfin deze ligt klaar voor de draaitafel.

Empires and Dance wordt gedragen door de synths van MacNeil en het (fantastische) baswerk van Forbes. Gitaar (en sax) van Burchill en het drumwerk van McGee zijn ondersteunend. Op latere albums wordt de rol van drums en gitaar veel belangrijker en dat leidde tot het welbekende succes maar tegelijkertijd ook tot de creatieve downfall

Mijn geheugen zegt me dat Empires & Dance min of meer the blueprint vormde voor het SM-geluid, maar dat zou ik moeten verifiëren; het is 2 -3 weken geleden dat ik voor het laatst wat draaide van hen - Simple Minds - Graffiti Soul (2009) en dat was een hele zit.

Daarna even geen SM-trek meer; maar goed ...

In eerste instantie was er bij mij sprake van een splitsing van dit album van een rommelig en richtingloos begin naar een ijzersterk 2e gedeelte van Premonition t/m Scar.
Nummers als Citizen en Factory zijn ondertussen ook in het sterke kamp terecht gekomen.
Enkel Naked Eye & Veldt kunnen mij niet bekoren.
De potentie en het talent van de band is op deze plaat al absoluut aanwezig maar zou voor mij pas tot volle wasdom komen op het volgende album Empires and Dance.

Helemaal met Tequila eens! Het begin van het album viel me tegen, maar dat veranderde compleet toen Premonition begon! Nu ik het album vaker luister vind ik de eerste 7 nummers wel een stuk aangenamer klinken.
Beoordelen is ook moeilijk, maar voorlopig 3.5 ster voor een paar supergoede songs! Ik denk wel dat dit album hoger gaat scoren, voelt aan als een groeibriljant.

Echt leuk dit. Geweldige liedjes als Changeling en Factory afgewisseld met een hoop experimenten die nu en dan uit de bocht vliegen, maar in elk geval een stuk boeiender zijn dan dat gelikte New Gold Dream. De Simple Minds in hun begindagen, het is voor mij een onvermoede openbaring.

Avontuurlijke plaat! Aardig wat gefreak, sommige nrs hoef ik daarom niet meer te horen, maar ook een hoop steengoeie nummers (de meesten). Premonition speelden ze in Paradiso, feb 2012, wat was dat genieten zeg!

Net iets te onevenwichtig voor vier sterren maar een paar klasse nummers (Premenition,Changeling,Carnival,Scar) en flink wat originele invalshoeken maken van Real to Real Cacophony toch een zeer interessante plaat.

Klopt het dat de LP versie heel anders klinkt dan de cd versie? Lijkt een heel andere mix te hebben. Ik ben de LP gewend (grijsgedraaid) en het lijkt met de cd nu alsof er het nodige is veranderd aan het geluid. Meer mensen dit opgevallen?

Lekkere schizofrene Simple Minds plaat waarmee ik in de jaren 80 toch regelmatig mensen helemaal de zenuwen bezorgde op feestjes. Een van mijn vrienden heeft jarenlang geen Simple Minds kunnen pruimen door dit album. Kan er nu nog wel om gniffelen. Het is ook niet een gemakkelijk album maar geef het even tijd en dan zitten er toch wel een paar groeibriljanten tussen. Bij mij begint dat bij het nummer Factory, erg lekker met die open hi-hat en die strakke beat, de ingrediënten waarmee de band later verder zou gaan. Verder veel experimenten met geluiden en klanken en sferen. Premonition is hier ook nog steeds favoriet, maar ook nummers als Changeling en Scar. Als ik er nu naar luister dan komt het weirde van dit album toch voornamelijk door het toetsenwerk. Dat is behoorlijk 70's en zit behoorlijk op de voorgrond.

Redelijk wat geëxperimenteer dat niet altijd even goed uitdraait maar bij een 5-tal nummers draait het uit op schoten in de roos. Meer en meer komt de eigenheid groots naar boven. Eigenzinnig net zoals de hoes. Ook de kwalitatieve instrumentale song duikt hier voor het eerst maar niet het laatste op. We zijn vertrokken voor een groots avontuur.