Boards of Canada - Music Has the Right to Children (1998)

Zeker zo'n Pete Standing Alone wat wel een kale harde beat heeft. Kan me voorstellen dat dat je ding niet is.

Heb deze nog eens beluisterd na lange tijd, gewoon om te kijken of ik het nog steeds van die duffe muziek vind. Ten dele wel, er zit erg veel van hetzelfde in en de inkakliedjes met bellen en andere kinderzooi op de achtergrond zijn soms tenenkrommend.. maar ten dele staan er ook wel fiere nummertjes op voor die tijd, Turquoise Hexagon Sun is natuurlijk prima (ook al van Hi Scores, hun hoogtepunt), maar ook An Eagle in Your Mind en Telephasic Workshop vielen me nu meer mee. Het is nog steeds niet erg spannend qua beats en het herhaaldelijk gebruik van dezelfde klanken maakt het zo nu en dan wat eentonig (vandaar mijn aanvankelijke associatie met lounge ooit), maar het is meer kwaliteitsmuziek dan dat ik het had meegegeven.

Wat een prachtige plaat is dit toch... het voelt allemaal zo nostalgisch aan, terwijl ik het pas een jaar of drie ken (maar het blijft natuurlijk muziek uit 1998 ). Soms zelfs overweldigend. Telephasic Workshop, Sixtyten, Roygbiv, Aquarius en Pete Standing Alone zijn mijn favorieten, maar het hele album is zo'n prachtig geheel dat het een beetje oneerlijk is om 'favorieten' te kiezen. Ik draai Music Has the Right to Children niet zo vaak, maar áls-ie weer eens (in z'n totaliteit natuurlijk) langskomt, dan is het genieten geblazen.

Ik weet overigens niet of ik Geogaddi beter vind dan deze, misschien heb ik wat meer met die plaat omdat het mijn Boards of Canada-begin was, maar feit is dat beide albums zonder meer geweldig zijn (de laatste ook wel hoor, maar in iets mindere mate).

Zo voel ik het ook ongeveer. Deze plaat vind ik het mooist overdag in de winter als een soort warmhouder, terwijl Geogaddi een donkere avond/nacht plaat is voor bij warmer weer. In die omstandigheden komen ze eerder goed tot hun recht naar mijn mening. Toevallig voelt deze plaat voor mij wat meer als een thuiskomen bij het luisteren waardoor ik 'm als favoriet heb, maar als ik Geogaddi weer eens draai vind ik het zeker bij de allerbeste albums die ik ken horen. Mooi hoe verschillend deze werken zijn.

Overigens kunnen de mensen die Music Has The Right To Children leuk vinden of willen leren kennen ook net zo goed Boc Maxima opzetten. Een vroege voorganger van dit album met nog niet zoveel stemmen, maar die eigenlijk erg weinig ervoor onderdoet. In mijn ogen de ideale boc introductie plaat, omdat 'ie erg mooi en toegankelijk is.

Wat een zaalig plaatje. Toen ik deze voor me 18de verjaardag kreeg en hem beluisterde wist me gewoon niet wat me overkwam. Ik werd gewoon letterlijk overspoeld en gehypnotiseerd door de avontuurlijke en zwevende nummers die je gewoon naar allerlij plekken voeren. De aansprekende korte nummers tussen de uiterst lange warme, zwevende nummers.

We worden met nummer 1 al aangenaam verwelkomd, maar dat nummer heeft al gauw een dreigende donkere lucht die het blauwe langzaamaan overtreft, nummer 2 An Eagle is in Your Mind is het ultieme begin van dit album, toen wist ik gewoon niet wat ik hoorde toen ik voor het eerst dit album in handen kwam, heerlijk zwevend, koud mistige maar ook zonnig te gelijk dat langzaamaan opbouwt met subtiele ritmes en soorten slag werk, vanaf 2.55 gaat het los en veranderen de tonen ook. Dat tong smak geluidje vond ik dan weer best grappig klinken en naderhand gaan we ook met dit nummer langzamerhand de dreigende kant op. The Colour of Fire was een beetje groezelig. Telephasic workshop was ook een lekker warmlopertje en ook meer swingend,, Triangles & Tromboses vond ik ook wel opmerkelijk, deel 1 van het korte nummertje klonk vrij depri terwijl het 2de deel weer supermelig klonk. Sixtyten was ook een vrij normaal nummer met pompende bassen maar die fluitachtige klanken ertussendoor waren ook weer helemaal in de BoC-sfeer het stuk vanaf 3.47 is ook zalig en krijg er ook allerlij asociaties mee. Nummer 7 was wel heel erg zwevend en hypnotiserend. Nummer 8 vond ik dan toch weer een zwaar irritand nummer waar ik helemaal niks mee kon, ook nummer 9 was wisselvallend en klonk een beetje treurig. Maar dan komen we bij nummer 10, Roygbiv (BoC-taal?) Echt, wat een allemachtig mooi en sympatiek nummer is dat zeg, het begin is wel normaal maar vanaf 0.45 klinkt het echt zoo prachtig, mooi en klinkt het ook echt alsof alles goed gaat komen. Zo'n goed gevoel krijg ik bij dit nummer, alsof het zonnetje gaat schijnen en al je problemen enz even van de kaart zijn. Ook dat "Hey" geluidje ertussen klinkt schattig en dat slag-ritme erdoorheen is ook zalig. Dan komen we bij Rue de Wirl, ook een schitterend nummer, maar dan wel weer een beetje aan de donkere kant (ondanks ik die vogeltjesgeluiden ertussen hoor). Dat nummer geeft me wel een aangenaam spannend gevoel en is ook echt goed in het donker te beluisteren, het eerste gedeelde denderd lekker door en je kan er lang genoeg van genieten en je laten meeslepen en erbij gaan fantaseren (Ik verbeeld me een donker regenachtig Amsterdam voor me) , 2de helft vond ik ook wel ok maar niet beter dan het eerste helft, die krassende dj klanken waren ook toepasselijk. Na de nachtklanken, gaat de zon hoog aan de hemel schijnen met Aquarius, wat toch ook weer een goddeloos schitterend nummer zeg, valt ook in hetzelfte categorie Roygbiv. Ik waan me fietsend, met de bus of met de trein door een Nederlands polderlandschap met de zon boven de hemel, (goede tip om deze eens te beluisteren tijdens een grote fietstocht), de stemmetjes en de kinderlijke lachjes erdoorheen waren ook schitterend, en het tel-gedeelde (waarbij de toon ook veranderd) was ook lekker afdalend. Echt wat was dit toch ook een heerlijk nummertje. Daarna krijgen we Olson die helaas weer wat aan de treurige kant is. Pete stands alone was weer wel een lekker nummertje met mooie soundscapes met tegelijkertijd een breakcore geluidje erdoorheen. Smokes Quantity vond ik weer heel erg grauw, mistig en regenachtig, maar wel goed. Varieatie moet er zijn. Open the Light vond ik wel erg somber klinken alsof er rouw gaande is, de refreintonen waren wel weer erg mooi. En dan komen we bij One very Important Thought..... en daar krijg ik letterlijk echt de rillingen van over me rug. Zelden heb ik zo'n umheimlich en griezelig nummer gehoord. Het begin lijkt hoopgevend te zijn, maar die dreigende overbewolking-geluid bij 0.17 gooit roet in het eten, ook die vrouw die erdoor spreekt lijkt wel alsof ze een ramp of iets anders engs voorspeld. Erg bijzonder, heeft echt iets Lynch-achtigs. Dat laatste nummer Happy Cycling vond ik wel goed maar nou niet echt geschikt als eindnummer. Lijkt zo van, BoC die eindigt met die enge One very important thought waarbij het ook een beetje een ondergang is, maar met Happy Cycling krijgen we op het laatste ogenblik nog een fikse oppepper en dan is het afgelopen. Nummer is opzich niet verkeerd maar dat ritme had wel erg veel weg van rukken. Dat tweede gedeelde van het nummer was ook leuk, maar zoals gezegt een oppepper dat niet echt een finale nummer hoort te zijn.

Maargoed, je leest het. Zoveel indruk heeft BoC op me gemaakt met name dit album. Maar wacht maar bij Geogeddi want die raakte me juist nog meer dan deze. Dit is in ieder geval wel een ervaring om nooit te vergeten. Jammer ook dat BoC maar onder een kleine groep bekend is en alles word overspoeld met die Lady Gaga, Lil Wayne en al die andere niet-stoere rappertjes shit en al dat oh zo frustrerende Hollandstalige slappe lalmuziek. Maarja dat kan je eigenlijk wel bij alle echte goede muziek zeggen dat die de kop ingedrukt worden door al die bovengenoemde shit.

Maar verder was dit een ervaring om nooit te vergeten.

5,0*

geniaal cadeau

'Happy Cycling' is een bonustrack die op sommige latere edities staat (komt eigenlijk van de BOC Peel Sessions).

Red orange yellow green blue indigo violet, het kleurenspectrum van licht en een regenboog: Roy G. Biv - Wikipedia, the free encyclopedia - en.wikipedia.org

Ahzo!

Had nog steeds beloofd om een recensie over Geogeddi neer te pennen en ook over andere muziek. Maar ik merk dat een recensie over muziek schrijven moeilijker is dan een recensie over films schrijven.

Zeker bij die plaat lastig, een kort overzichtelijk stukje kan in zoeen geval misschien uitkomst bieden.

Productioneel heeft Boards of Canada duidelijk bijgeleerd op Geogaddi, dat album klinkt gelaagder/subtieler dan deze. Altijd weten ze echter hun nummers goed tot een geheel te smeden. Hier kom ik echt niks te kort, het wat slordiger klinkende karakter van dit album ligt me meestal juist meer.

prachtige hyponotiserende muziek, alsof ik met een rubberbootje een draaikolk binnen wordt gezogen. De plaat is zeer sfeervol en opmerkelijk toegankelijk. Muziek die ik echt eens 's nachts met de lichten uit wil beluisteren,kan zo maar eens een bijzondere luisterervaring vormen. concluderend leuk album 4*.

2010 is voor mij persoonlijk het jaar waarin de liefde voor electronische muziek echt opbloeide. Wat eerder begon met Aphex Twin en Biosphere, is inmiddels uitgebreid met Gridlock, Autechre, DJ Hell, James Holden en Boards Of Canada.
Van de laatste had ik Geodaddi al in mijn bezit, met daarop het geniale nummer `Music Is Math` Vandaag is Music Has the Right to Children dus op de deurmat gevallen.
We gaan er eens goed voor zitten. En mensen, tips binnen het genre zijn van harte welkom.

Bola - Soup of deze ep raad ik aan als je deze plaat goed vindt. Voor tips in het hele genre electronic moet je naar deze plek in het forum afdalen.

Nog steeds een goede plaat, Boards waren het beste op dat moment wat Warp te bieden had!

alleen al voor Roygbiv de aanschaf waard. jammer dat daar geen extended version van een uur van is

Fijn album hoor!

Ik ben altijd erg gecharmeerd geweest van Boards of Canada. Kille klanken, en goed geproduceerd. Daarnaast is het ook nog goed luisterbaar, iets wat ik bij anderen in dit genre nogal eens mis. Ik ben vooral groot fan van Roygbiv en Telephasic Workshop.

Kille klanken? Ik vind het juist warme klanken.

Tja, niet per se kil, maar meer koud. Ik krijg er een winters gevoel bij altijd...

Ik juist meer een zonnig/warm/zomers gevoel. Grappig dat dat zo kan verschillen

Vreemd, bij mij duurt Happy Cycling bijna acht minuten. Is dit een andere versie of is de tijd verkeerd neergezet hier?

Bij mij 7:51 minuten. Dat is ook wat op Wikipedia staat. Ik denk dat de tijd op MuMe verkeerd staat. Geweldig album overigens.

Ik merk wel dat ik steeds maar weer nieuwe dingen ondek bij BoC. Zo heb ik nog eens goed geluisterd naar The Colour of Fire en dat vind ik eigenlijk een doodeng nummer die je toch wel doet verstijven van angst. Ja naast al dat zonnige heeft BoC ook een duister kantje. Ook vond ik voorheen de 2de gedeelde van Rue the Wirl saai, maar onder invloed van wiet ook eens heel goed daarnaar geluisterd en het klinkt eigenlijk best wel heerlijk ritmisch met mooie geluidjes op de achtergrond (ook al klinken ze zacht). Beetje Dj Krush achtig ook.

Hier is voor 'The Colour of the Fire' van gesampled trouwens.

En 3 samplebronnen van het nummer 'Aquarius': 1 /2 /3.

Leuk om te ontdekken vond ik .

nu vind ik Telephasic Workshop toch voor die tijd bijzonder, lijkt heel erg op een nummer dat op Boxcutters Oneiric uit 8 jaar later kan staan
Dit is inderdaad echt een ontdekalbum wat steeds nieuwe dingen openbaart

Idd,

Maar hoe ervaar jij (en anderen) overgens over The Colour of Fire?

Happy cycling : dat is de song waar het allemaal mee begon voor mij en waarmee ik Boards of canada leerde kennen. een vriend had zijn Ipod eens opgelegd tijdens een klein feestje met wat vrienden en toen deze voorbijkwam vroeg ik mij toch wel af wie deze heerlijke klanken maakte. Daarna nog wat losse nummers leren kennen van hen via youtube en een duyster classics verzamelalbum tot ik deze dus zag liggen in de rekken. niet getwijfeld en gwn meegepakt. Bij de 1ste luisterbeurten een jaar geleden kwam ie er nog niet direct door buiten Turquoise Hexagon Sun, Roygbiv en uiteraard happy cycling zelf. Zou een 3 tot 3,5 geworden zijn toen. na deze week deze MHTRTC met de koptelefoon nog eens goed geluisterd te hebben is dat zeker al 4 ! wat een prachtige overgang in An eagle in your mind Sixtyen aprecieer ik nu ook veel meer en Roygbiv blijft 1 van de toppers van dit album maar alle nummers klinken nu meer als een groot geheel wat ik bij eerdere luisterbeurten niet voelde. Kan alleen maar beter worden dus vanaf nu...

Gruizig, warm, drijvend of wiegend, kinderlijk, lief, geborgen in een baarmoeder, maar ook met een sinistere horrortoon die spanning teweegbrengt.

Naast dat het een mooi gekozen sample is van Sesamstraat, waar ik eerder naar linkte, blijkt de behandeling van het geluid bij boc een groot deel van het bakken van een nummer. Alle percussie bij An Eagle In Your Mind is bijvoorbeeld ook gemaakt vanuit de gesamplede stem van de vriendin van één van de producers staat in dit interview (dat verder ook interessant is in mijn ogen).

Olsen is gewoon het mooiste nummer wat ze ooit gemaakt hebben. De melodie is zo machtig mooi.

Zit toch bij de mindere helft wat mij betreft als ik het zou opdelen, maar zeker heel erg mooi.

zeer interessant interview John Doe!

Mooie cover van mijn favoriete track op dit album - Roygbiv


YouTube - Boards of Canada BOCUMA / ROYGBIV [Cryonaut Extended Cover]